ตอนที่90ความอดทนของคุณต่ำมาก

ต๭นที่90ความอดทนของคุณต่ำมาก ชายคนนั้นเป็นแค่มุมมองจากด้านหลังที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ใบหน้าของแพรวานั้นชัดเจนเหลือเกิน สีหน้าของเธอที่มองชายคนนั้นเป็นสีหน้าที่เขาเองไม่สามารถบอกความรู้สึกออกมาได้ซึ่งมันทำให้เขาไม่สบายใจมาก เขาเลียริมฝีปากหยิบบุหรี่ออกมาจากลิ้นชักและจุดไป ควันบุหรี่ลอยฟุ้งไปทั่วห้องเขาสูบบุหรี่จนหมดมวนแล้วจึงพูดขึ้น“ใครเป็นคนถ่ายรูปพวกนี้？” จรณ์ที่ยืนอยู่พูดเสียงเรียบ“ปาปารัสซี่ครับรูปพวกนี้ถ่ายได้ที่กองถ่ายครับผมได้ข่าวมาแล้วชายในรูปไม่ใช่คนในกองถ่ายดูเหมือนจะเป็นนักแสดงเพื่อนของชญตว์ที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศตั้งใจจะขุดธนชัยส่วนข่าวอื่นๆยังไม่แน่ชัดครับ” ปิยะวัฒน์เงียบไปครู่หนึ่งแล้วค่อยถามขึ้น“จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ？” “ฟิล์มถูกทำลายแล้วครับเหลือเพียงสองสามใบสุดท้ายที่อยู่ในมือท่านครับ” ปิยะวัฒน์ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับหยิบไฟแช็คขึ้นมาจัดประกายไฟและโยนมันลงถังขยะ กลิ่นไหม้จากการเผาลอยคลุ้งไปทั่วห้องจรณ์มองดูรูปในถังขยะถามเสียงเรียบ“ท่านครับให้ตรวจสอบอีกไหมครับ” ปิยะวัฒน์มองเขาด้วยสายตาเย็นชา“แล้วนายคิดว่าไง？” ผู้ชวยจรณ์อยากจะร้องไห้แบบไม่มีน้ำตาสุดท้ายแล้วต้องตรวจสอบไหมนะ？ ครั้งก่อนที่เขาสืบเรื่องตัวตนของแพรวาสืบไปได้ครึ่งทางปิยะวัฒน์ก็บอกให้เขาเลิกตามสืบเธอเพราะมันไม่สำคัญดังนั้นตอนนี้นับว่าสำคัญแล้วรึยัง？ จากนั้นไม่นานปิยะวัฒน์ก็พูดขึ้น“หาคนขับรถให้เธอและขับไปส่งเธอที่สตูดิโอ” จรณ์รับคำสั่งเดินออกจากห้องทำงานไป ปิยะวัฒน์มองไปที่ควันสีขาวในถังขยะหยิบแก้วน้ำขึ้นมาและเทน้ำลงไป จากที่พักผ่อนไปเมื่อวานเช้าของวันที่สองได้ยินเสียงว่าปิยะวัฒน์ตื่นแล้วแพรวาก็ลุกตามเขา ปิยะวัฒน์ติดนิสัยออกกำลังกายตอนเช้าเขามักจะตื่นนอนตอนหกโมงเช้าออกไปวิ่งรอบๆเมืองครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นก็กลับมาอาบน้ำและออกไปบริษัท แต่แพรวาไม่เหมือนกันเธอชอบนอนดึกถ้าไม่มีกำหนดการอะไรล่ะก็เธอจะปล่อยให้ตัวเองนอนทั้งวัน ดังนั้นการที่เธอตื่นเช้ามากขนาดนี้มันทำให้ปิยะวัฒน์รู้สึกประหลาดใจ เขาเปลี่ยนชุดออกกำลังกายกำลังจะเดินออกไปก็มีเสียงแพรวาดังออกมาจากห้องน้ำ “คุณสามีรอฉันด้วยฉันจะออกไปวิ่งกับคุณ” ปิยะวัฒน์เดินเข้ามาเขามองเธอด้วยความสงสัย“เธอแน่ใจนะ？” แพรวามัดผมพลางเดินออกมาจากห้องน้ำ“ฉันเปลี่ยนเสื้อแล้ว” เธอสวมชุดออกกำลังสีแดงมัดผมหางม้าสูงหุ่นดีแม้ว่าจะใส่ชุดออกกำลังกายก็ตามเธอก็ยังดูสวยอยู่ดี ปิยะวัฒน์มองเธอจากบนลงล่างอย่างไม่วางตาพูดขึ้น“ร้องเท้าก็เปลี่ยนแล้ว” แพรวาตอบกลับวิ่งไปหน้าตู้รองเท้าแล้วหารองเท้านักกีฬาสวมแมสเงยหน้ามอง“คุณสามีฉันเสร็จแล้ว” ปิยะวัฒน์ยื่นมือมารูดซิปเสื้อไปจนจรดคอเพื่อป้องกัน แพรวาอยากจะพูดว่ามันน่าเกลียดแค่ไหนแต่ก็ได้ยินปิยะวัฒน์พูดขึ้น“เดี๋ยววิ่งไปสักพักจะหนาวได้” แพวาจะกลืนสิ่งที่อยากจะพูดเมื่อครู่ลงไปในท้องปล่อยให้เขาจัดการกับเสื้อของเธอ “ไปกัน” ปิยะวัฒน์พูดพลางจับมือเธอไว้ แพรวาชะงักมองดูมือทั้งสองที่จับกันไว้สบตากันจากนั้นก็กุมมือไว้เบาๆ แพรวารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองก็ไม่แย่เธอเป็นศิลปินจึงไม่ค่อยชอบออกกำลังกายทุกสัปดาห์ก็จะมีตารางเวลาเพื่อให้ฝึกร่างกาย อย่างไรก็ตามแท้จริงแล้วเธอวิ่งน้อยกว่าสิบนาทีก็แทบจะหายใจไม่ออกแล้วแต่กับประธานการหายใจยังคงที่ราวกับว่าแค่กำลังเดินบนถนนเท่านั้นเอง แพรวาวิ่งไปหยุดไปสุดท้ายก็ถูกประธานลากให้วิ่งต่อ เพราะว่าเธอดูแย่จริงๆจากที่ประธานตั้งใจว่าจะวิ่งห้ากิโลเมตรแต่มันดูจะยากเกินไปเขาจึงลดเหลือสามกิโลเมตร ตอนที่กลับมาแพรวารู้สึกว่าขาทั้งสองข้างไม่เชื่อฟังเธออีกต่อไปเวลาเดินทีก็สั่นไปหมด ประธานมองดูเธอที่ดูน่าสงสารอย่างนั้นก็อยากแกล้ง“แรงแค่นี้ทำไมถึงกล้ากระโดลงไปช่วยคนจมน้ำได้นะเธอเนี่ย？” เธอมองค้อนใส่เขาพูดบ่น“ใครจะไปรู้ว่าคุณจะวิ่งจริงจังขนาดนี้ถ้ารู้แบบนี้ฉันไม่มาวิ่งกับคุณหรอก” “สายแล้ว” ประธานเหลือบมองเธอพูดช้าๆ“ฉันตัดสินใจแล้วว่าต่อไปนี้เวลามาวิ่งจะพาเธอมาด้วยฝึกร่างกายของเธอไว้” แพรวาแย้งขึ้นมา“ร่างกายฉันไม่ได้แย่นะ！” ถ้าวิ่งทุกวันแบบนี้ไม่ถึงเดือนเธอต้องล้มเลิกแน่ๆ “ไม่แย่เหรอ？” ประธานจับไหล่ของเธอโน้มตัวลงมาใกล้หูของเธอ“ครั้งก่อนที่เธออยู่ข้างบนยังไม่ถึงสามนาทีเลยนั้นเรียกไม่แย่เหรอ？” เมื่อแพรวาได้ยินอย่างนั้นหูก็แดงขึ้นมาทันทีเธอมองค้อนเขาพลางกระแทกศอกเข้าที่ท้องของเข่าเธอผลักเขาออกและวิ่งหนีไป ปิยะวัฒน์ที่ยังยืนอยู่ข้างหลังหัวเราะออกมาเบาๆ จริงๆแล้วการใช้ชีวิตคู่ก็ไม่ได้แย่นักหรอกทำอะไรก็ทำด้วยกันไม่ต้องโดดเดี่ยว กลับบ้านไปกินข้าวเช้าอาบน้ำปิยะวัฒน์ก็เปลี่ยนชุดไปทำงาน กำหนดการถ่ายหนังของแพรวาถูกเลื่อนไปตอนบ่ายเธอไม่มีกำหนดการสำหรับช่วงเช้า ตอนที่วิ่งออกกำลังกายถึงแม้ว่าจะเหนื่อยแต่เมื่อวิ่งเสร็จความรู้สึกที่ได้เสียเหงื่อมันทำให้รู้สึกดีจริงๆ แพรวาถอดแมสออกเทน้ำใส่แก้วและไปนั่งที่โซฟาเปิดสคริปต์ดูตารางเวลาช่วงบ่ายอยู่นั้นจู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์กดรับสาย “แพรเธอตื่นรึยัง？” เป็นสายของน้าแก้วที่โทรเข้ามา“รีบตื่นเร็วลุกไปแต่งหน้าได้แล้วน้ากำลังไปรับเธอนะ” “มีอะไรรึเปล่าคะ？” แพรวาที่ใส่แมสเปิดปากไม่ได้คำที่พูดไม่ค่อยชัดเจน “ค่อยคุยระหว่างทางล่ะกันไปแต่งตัวไปสวมชุดสวยๆด้วย” น้าแก้วพูดจบก็วางสายไป แพรวาปิดสคริปต์ถอดแมสเตรียมตัวไปแต่งหน้า จากนั้น20นาทีน้าแก้วก็มาถึงเธอโทรเรียกให้แพรวาออกไป แพรวาสวมเสื้อคลุมขณะที่กำลังออกไปก็มีสายเรียกเข้าจากปิยะวัฒน์โทรเข้ามา “เธอไปรึยัง？”ประธานถามเธอเสียงเรียบ แพรวาเปลี่ยนรองเท้าไปพลางตอบเขาไปพลาง“ยังเลยกำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” “ฉันลืมบอกเรื่องหนึ่งกับเธอฉันให้จรณ์หาคนขับรถให้เธอเขาน่าจะไปถึงในไม่ช้าแล้วล่ะหลังจากที่ถึงสตูดิโอแล้วเธอก็ให้เขาไปรับด้วยล่ะ” แพรวาอึ้งไปชั่วครู่จากนั้นก็พูดอย่างขำๆขึ้น“คุณสามีคุณทั้งใจดีและก็หล่อมากๆด้วย” ปิยะวัฒน์ยิ้มมุมปาก“มีเวลาไหนที่ฉันไม่หล่อด้วยเหรอ？” แพรวา...... ถ่อมตัวหน่อยมันจะตายรึไง！ เธอวางสายขณะที่ลงบันไดอยู่นั้นเธอก็ชนเข้ากับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง เธอหลีกทางและกำลังจะเดินต่อไปชายหนุ่มคนนั้นก็พูดขึ้น“คุณผู้หญิงใช่คุณรึเปล่า？” แพรวาประหลาดใจหันกลับไปดูชายหนุ่มหุ่นบางในชุดสูท เธอถอดแว่นกันแดดชายหนุ่มหน้าตาดีคนนี้รู้แน่นอนว่าเธอเป็นใคร“สวัสดีครับคุณผู้หญิงผมคือคนขับรถที่คุณปิยะวัฒน์ส่งมาครับนี่ครับนามบัตรผม”