ตอนที่ 93 ตอนที่คุณเสวยสุขกับคนอื่น เขาถูกทรมานในนรกอยู่

ต๭นที่ 93 ตอนที่คุณเสวยสุขกับคนอื่น เขาถูกทรมานในนรกอยู่ จู่ๆบรรยากาศรอบบริเวณก็เงียบวังเวงขึ้น แพรวานิ่งเงียบสักพักใหญ่ ก่อนจะพูดว่า "ไม่ใช่ว่าคุณรู้มาตั้งนานแล้วหรอ" มือทั้งสองข้างของธามจับแขนเธอไว้ และกัดฟันพูดว่า "ผมอยากให้คุณตอบออกมาจากปากของคุณเองว่า ตกลงจริงหรือเปล่า?" นิ้วมือของเขาออกแรงบีบเเขนของเธอไว้อย่างแรง ทำให้เธอเริ่มรู้สึกเจ็บปวดแปลบขึ้น อีกอย่างยังกระตุ้นทำให้เธอเคืองโกรธด้วย แต่เธอพยายามอดกลั้นไว้และแทบจะไม่ขมวดคิ้วแสดงออกมาเลย เธอเงยหน้าจ้องมองดวงตาของเขา แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า "จริง" จู่ๆดวงตาของธามก็แดงก่ำ "ทำไมกัน?" "เพื่อชื่อเสียงเงินทอง ในวงการนี้เรื่องแบบนี้ถือเป็นเรื่องปกติมาก ท่านประธานธามค่ะ คุณขี้ตกใจมากไปแล้วค่ะ" เธอพูดอย่างไม่กระด้างปาก แถมยังเผยรอยยิ้มเย้ยหยันด้วย เหมือนกับว่าคำถามที่เขาถามช่างดูแปลกประหลาดมาก "เพื่อเงินทอง คุณเลยสามารถขายร่างกายของตัวเองหรอ? คุณเป็นผู้หญิงขายตัวหรอ?" เขากัดฟัน และอดใจไม่ไหวที่จะบดขยี้เธอให้เละ มุมปากของแพรวาเม้มไว้ "เมื่อเข้าสู่วงการนี้ ใครบ้างที่มีร่างกายบริสุทธิ์บ้าง ฉันแค่เลือกเส้นทางที่มีประโยชน์ต่อความก้าวหน้าของตัวเองก็เท่านั้น ไม่เห็นท่านประธานธามต้องพูดแทงใจดำอย่างนั้นเลย" "เธอยังกล้าทำได้แบบนี้เลย แล้วเธอจะรู้สึกว่าผมพูดแทงใจดำทำไม?" ธามยื่นมือออกมาตบบนแก้มของเธอ แล้วพูดเสียดสีว่า "บนใบหน้าอันสวยงดงาม แต่ทำไมพอดูแล้วกลับทำให้คนรู้สึกสะอิดสะเอียนล่ะ?" ขนตาของแพรวว่าสั่นเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ในเมื่อน่าสะอิดสะเอียนขนาดนี้ ทำไมถึงยังมาเตะต้องอีกล่ะ ไม่กลัวมือของท่านประธานธามสกปรกหรอค่ะ?" "พวกเขานอนกับเธอคืนหนึ่งคิดเท่าไหร่หรอ? หรือเป็นละครหนึ่งเรื่อง? หรือว่าเป็นคฤหาสน์หนึ่งหลัง? คุณคิดว่ามันคุ้มกับสิ่งที่เสียไปแล้วหรอ? หรือว่าพวกเขานอนเล่นบนเตียงกับคุณสาสมใจคุณ?" คำพูดแฝงไปด้วยการเย้ยหยันและรุนแรง แพรวารู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองถูกกรีดแทงทีละนิดทีละน้อย สู้เอามีดมาแทงเธอให้เจ็บปวดครั้งเดียวเลยจะดีกว่า เธอยกมือขึ้น และลูบแก้มของเขาเบาๆ เมื่อมือกระทบกับแก้มก็ทำให้ร่างกายของธามแข็งทื่อทันที มือของแพรวาลูบบนแก้มลงมาถึงลูกกระเดือกของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงหวานหยาดเยิ้มว่า "ถ้าหากท่านประธานธามสงสัยขนาดนี้จะลองดูไหมค่ะ?" เลือดที่อยู่ในหัวสมองแข็งตัวขึ้นมาทันที เขารีบผลักเธอออกอย่างไม่สนใจใยดีเลย "ไสหัวไป!" เพราะส้นสูงที่สูงมาก ทำให้หลังเอวของแพรวาชนเข้ากับมุมแหลมของโต๊ะทำงานอย่างจัง ความรู้สึกเจ็บแปลบปรากฏขึ้น ทำให้ใบหน้าของเธอขาวซีด มือของเธอสั่นเทาพร้อมยันโต๊ะเพื่อควบคุมร่างกายมั่นคงไว้ จากนั้นก็ยิ้มแย้มและพูดว่า "ท่านประธานธาม ขอตัวค่ะ" พูดจบก็ยืดอกขึ้น และก้าวเท้ากว้างๆเดินจากไป วินาทีที่ประตูปิดลง แพรวาก็ได้ยินเสียงกระแทกดังมากขึ้น เหมือนกับมีสิ่งของบางอย่างกระทบเข้ากับประตูอย่างรุนแรง ความขุ่นเคืองของเขาสามารถแผ่รัศมีออกนอกประตูได้ แพรวาปรับท่ายืนอย่างมั่นคง และก้าวเท้ากว้างๆเดินจากไป จิตราเฝ้ารอข้างนอกมาตลอด เมื่อเห็นเธอเดินออกมาก็รีบเข้าไปหา และพูดด้วยน้ำเสียงกังวลว่า "เป็นยังไงบ้าง ท่านประธานไม่ได้กลั่นแกล้งเธอใช่ไหม?" แพรวาเม้มริมฝีปากไว้ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ออกไปก่อนค่อยคุยกัน" บนใบหน้าของเธอแฝงด้วยสีหน้าขาวซีด และมือที่ดึงจิตราไว้ก็มีอุณหภูมิเย็นอย่างผิดปกติด้วย จิตราไม่ได้ซักถามอะไรต่อ แต่รีบพาแพรวาเดินออกจากบริษัทไป ตอนขึ้นบนรถ จู่ๆแพรวาก็พูดกับคนขับรถว่า "ศุกลวัฒน์ คุณช่วยลงไปซื้อชานมสองแก้วที่ร้านตรงข้ามให้ฉันหน่อยได้ไหม แก้วหนึ่งเอารสวนิลา อีกแก้วเป็นรสสตอร์เบอรี่ คนขับรถตอบรับ เมื่อจอดรถเสร็จก็รีบลงไปซื้อชานมทันที หลังจากเขาจากไป จิตราถึงจะเอ่ยปากถามว่า "ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น เธอกับคุณธามคนนั้นรู้จักกันมาก่อนหรอ?" แพรวานิ่งเงียบสักพัก ก่อนจะพูดว่า "เขาเป็นแฟนเก่าของฉัน" "แฟน แฟนเก่าหรอ?" จิตราเบิกตากว้าง "เธอไปมีแฟนเก่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?" "ตอนอยู่มหาวิทยาลัย" มือทั้งสองข้างของแพรวาไขว้จับบนหัวเข่าเบาๆ "เขาเป็นรักแรกของฉัน" เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของเเพรวา จิตราก็มั่นใจว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น "หรือว่าเธอทิ้งเขา เขาเลยมาแก้แค้นเธอกลับ ในตอนที่เขาร่ำรวย?" จิตราพูดแทงใจดำต่อแพรวาขึ้น "ถ้าหากเป็นแค่นั้นก็คงจะดี" แพรวาก้มหน้าลง และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "เรื่องระหว่างฉันกับเขาพูดยังไงก็ไม่เคลียร์ เรื่องนี้ไม่ต้องพูดกับปิยะวัฒน์นะ ไม่ว่าเขาจะทำยังไงต่อฉันล้วนเป็นสิ่งที่ฉันต้องชดใช้ต่อเขา" ในตอนนั้นจิตราไม่เข้าใจความหมายของคำพูดนี้ แต่หลังจากเกิดเรื่องเหล่านั้นขึ้น เธอถึงเข้าใจว่า แพรวาได้ตัดสินใจแล้ว การถ่ายทำของเที่ยงวันนี้ดำเนินการตามปกติ บางทีอาจจะเป็นเพราะเกิดเรื่องในตอนเช้า สภาพจิตใจของแพรวาเลยไม่ค่อยดี เลยทำให้ต้องหยุดถ่ายสามครั้ง ช่วงพักผ่อน เธอรีบวิ่งไปขอโทษชญตว์ทันที "คุณชญตว์ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ทำคุณเสียเวลาต้องแสดงกับฉันถึงสามครั้งเลย" ในฐานะนักแสดงฉันรู้ค่ะ ยิ่งตัวเลขNGน้อยมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีผลดีมากเท่านั้น เพราะหากหนึ่งฉากแสดงหลายครั้งเกิน นักแสดงจะเริ่มชินชา และหากยิ่งแสดงก็จะยิ่งทำให้เข้าไม่ถึงอารมณ์ของบทบาทนั้น หลังจากชญตว์ล้างเครื่องสำอางออก และได้ยินเธอกล่าวขอโทษ เขาก็ยิ้มแย้มและพูดว่า "ไม่เป็นไร ได้แสดงกับเธอ อันที่จริงผมรู้สึกผ่อนคลายมาก แค่บังเอิญผิดพลาดครั้งเดียวเอง ไม่เห็นต้องมากล่าวขอโทษกันเลย เพราะใครต่างก็มีตอนที่สภาพจิตใจไม่ดีกันทั้งนั้น" แพรวายิ้มแย้ม และพูดอย่างจริงใจว่า "ขอบคุณค่ะ" "แพรวา" ก่อนเธอเดินจากไป จู่ๆชญตว์ก็เรียกเธอ แพรวาหยุดฝีเท้าลง และหันหน้ามาพร้อมพูดว่า "คุณแพรวา มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า?" "คุณกับคุณธามรู้จักกันมาก่อนหรอ?" จู่ๆเขาก็ถามคำถามนี้ขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าของแพรวาเผยสีหน้าจืดชืด และพูดว่า"อืม"ออกมา เหมือนกับไม่ค่อยอยากพูดสักเท่าไหร่ แต่หัวข้อนี้กลับไม่จบลงเพียงเท่านี้ ชญตว์ยืนขึ้นพร้อมพูดว่า "คุณน่าจะเคยเห็นหน้าตาของคุณธามเมื่อก่อนมาใช่ไหม เขาเคยเป็นเหมือนดั่งองค์ชายรูปงามที่อ่อนโยนและนุ่มนวลเหมือนดั่งหยก แต่เมื่อสี่ปีก่อนเขาเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้ใบหน้าของเขาเสียโฉม ดังนั้นเลยต้องทำศัลยกรรมทั้งแผลเล็กแผลใหญ่อยู่สี่ห้าครั้ง หน้าตาของเขาตอนนี้เลยฟื้นคืนกลับมาเหมือนเมื่อก่อนอยู่ประมาณเจ็ดสิบเปอร์เซ็นได้" "เขากลับประเทศเมื่อครึ่งปีก่อนตอนนั้นเป็นช่วงที่เขาผ่าตัดครั้งสุดท้ายเสร็จพอดี ตอนนี้เลยดูธรรมชาติมากขึ้นใช่ไหม?" แพรวากุมหมัดไว้ และพูดอะไรไม่ออก ชญตว์เดินเข้ามาและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาข้างหูเธอว่า "ตอนที่เธอกับคนอื่นเสวยสุขกัน ชีวิตของเขาในตอนนั้นกำลังถูกทรมานในนรกอยู่" บนใบหน้าสีแดงเลือดของแพรวาขาวซีดชั่วพริบตา เธอเม้มริมฝีปากไว้อย่างแน่น จากนั้นก็ค่อยๆเงยหน้ามองชญตว์ "คุณชญตว์ต้องการพูดอะไรคะ?" ชญตว์ถอยออกมา "คุณแพรวาอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ในฐานะเพื่อนของเขา ผมแค่อยากเตือนคุณด้วยความหวังดี เขาในตอนนี้ไม่ใช่เขาเมื่อสี่ปีที่แล้วแล้ว" แพรวาเก็บอารมณ์ไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ถ้าเช่นนั้นต้องขอบคุณสำหรับความหวังดีของคุณชญตว์ด้วย ขอตัวก่อนนะคะ" ชญตว์หรี่ดวงตาลงและจ้องมองร่างเงาของเธอ พร้อมเผยแววตากลุ้มใจ บริเวณเอวยังคงเจ็บปวดมาก หลังจากเลิกงาน ในตอนกลางคืนแพรวารู้สึกว่าเอวของตัวเองยืดตรงไม่ได้แล้ว เมื่อกลับถึงบ้าน เธอสะบัดรองเท้ากระเด็นออกไป และทิ้งตัวนอนฟุบลงบนโซฟา ปิยะวัฒน์อ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็รีบเดินออกมา และเห็นแพรวาเหมือนกับผ้าขี้ริ้วที่ทาบวางลงบนโซฟาอยู่ "สามี" เธอเงยหน้าพร้อมเผยแววตานัยนะขึ้น อีกทั้งยังเรียกเขาด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคงด้วย ปิยะวัฒน์เดินเข้ามานั่งข้างเธอ และลูบผมของเธอ "เหนื่อยมากไหม?" "อืม" แพรวาพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมเผยท่าทางเชื่อฟังเหมือนแมว