ตอนที่ 94 ตู้ที่ถูกล็อคไว้

ต๭นที่ 94 ตู้ที่ถูกล็อคไว้ แพรวาพลิกตัวขึ้น พร้อมอ้าแขนกว้างๆ และเตรียมพร้อมรอรับการปรนนิบัติจากท่านประธานใหญ่ ปิยะวัฒน์ยิ้มจางๆ และเผยแววตาเอ็นดู คนที่กล้าเรียกเขาแบบนี้บนโลกนี้มีเพียงผู้หญิงคนนี้คนเดียว มือของเขาโอบใต้รักแร้ของเธอ ส่วนมืออีกข้างโอบจับใต้หัวเข่าของเธออย่างเบาๆ และยกเธอที่มีน้ำหนักไม่มากขึ้นมา เพราะบาดเจ็บบริเวณเอว เมื่อตอนที่เขายกขึ้น เธอก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา ความเจ็บปวดอันรวดร้าวสะท้อนขึ้นในหัวสมอง จนทำเธอทนไม่ไหวต้องส่งเสียงร้องออกมา "เจ็บเจ็บเจ็บ คุณวางฉันลงก่อน" ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้วติดกัน จากนั้นก็วางเธอลงอย่างระมัดระวัง แพรวาฟุบตัวลงบนโซฟาเหมือนกับปลาตาย พร้อมเผยสีหน้าขาวซีดขึ้น ปิยะวัฒน์โน้มตัวลงถามเธอว่า "เจ็บตรงไหนหรอ?" "เอว เจ็บตรงเอว" ท่านประธานปิยะวัฒน์สะดุ้ง และยื่นมือยกเสื้อของเธอขึ้น เมื่อเห็นรอยเขียวช้ำ เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที เมื่อเห็นแผ่นหลังอันขาวดุจหิมะที่มีรอยเขียวช้ำ เขาก็ยื่นมือออกไปลูบจับ และเม้มปากถามว่า "ไปทำอะไรถึงเจ็บแบบนี้?" "เพราะไม่ระวังเลยชนเข้ากับมุมโต๊ะ" "เดินดีๆไม่เป็นหรือยังไง ถึงไปเดินชนกับมุมโต๊ะได้?" แพรวาทำปากจู๋ "ฉันไม่ได้มีตาอยู่ข้างหลังศีรษะนะ อีกอย่างก็บาดเจ็บแล้ว ยังจะมาดุด่าฉันอีกทำไมกัน" ปิยะวัฒน์หรี่ตาลง และจับคางของเธอ แล้วพูดว่า "จะยั่วโมโหกันหรอ?" แพรวาพูดอย่างอ่อนโยนทันที "สามี ฉันเจ็บ" ปิยะวัฒน์ยื่นมือดีดปลายจมูกของเธอหนึ่งที "นอนดีๆ เดี่ยวสามีจะช่วยทายาให้" แพรวาพูดว่า "ขอบคุณค่ะ สามี" ปิยะวัฒน์สะดุ้งตกใจ และเผยแววตาลึกซึ้งแวบหนึ่ง จากนั้นก็ยืนขึ้นไปหยิบกล่องยาในลิ้นชักใต้ตู้วางโทรทัศน์ออกมา มือทั้งสองข้างของแพรวาค้ำจุนคางไว้ และนอนฟุบบนโซฟาพร้อมมองดูเขา เมื่อปิยะวัฒน์เทน้ำมันดอกแดงลงบนฝ่ามือเสร็จก็ออกแรงลูบฝ่ามือ นิ้วของเขายาวมาก ฝ่ามือก็ใหญ่ด้วย อีกอย่างข้อมือก็คล่องแคล่ว เมื่อทำท่าทางนี้แล้วดูเพลินตามาก แพรวาชื่นชมว่า "สามี มือของคุณดูดีมากเลย" ปิยะวัฒน์เหลือบตามองเธอแวบหนึ่ง "มีแค่มือหรอที่ดูดี?" แพรวาพูดประจบประแจงว่า "ล้วนดูดีหมดเลย" ปิยะวัฒน์ยิ้มแย้ม และเดินเข้ามานั่งคร่อมบนขาของเธอ "ยกเสื้อขึ้นหน่อย" เขาพูดออกคำสั่งด้วยเสียงเย็นชา แพรวา... ท่าทางอย่างนี้...จะทายาได้หรอ? เธอขยับเขยื้อนสะโพก และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "คุณลงไป ฉันหนัก" ปิยะวัฒน์ยิ้มจางๆ จู่ๆเขาก็โน้มตัวลงข้างหูของเธอ "ท่าทางอย่างนี้ไม่ใช่ว่าเคยลองทำมาก่อนหรอกหรอ และตอนนั้นก็ไม่เห็นจะบ่นว่าหนักอะไรเลย" แพรวา... เธอก็ดี! เขาใช้หัวเข่ากดทับสะโพกของเธอเบาๆ แล้วพูดอย่างรีบร้อนว่า "ยกเสื้อขึ้นเร็วหน่อย" แพรวายื่นมือยกเสื้อขึ้นอย่างไม่ค่อยยินยอม จากนั้นแผ่นหลังอันขาวเนียนก็เผยออกมา "เด็กดี" เสียงของเขาแฝงด้วยเจตนาหยอกล้อ เห็นได้ชัดว่าเขาอารมณ์ดี แพรวาวางใบหน้าลงบนหมอน เพราะตัดสินใจไม่อยากโต้เถียงกลับกับปิยะวัฒน์ ฝ่ามือที่นวดบนผิวหนังเธอของเขาอุ่นมาก แถมยังแฝงด้วยความรู้สึกร้อนแรงที่ทั้งเจ็บและร้อน แพรวาจับโซฟาที่อยู่ข้างล่างร่างกาย เพื่อกระจายความสนใจของตัวเอง แต่ความรู้สึกเจ็บก็ยังทำให้เธอทนไม่ไหวจนต้องส่งเสียงร้องออกมา "ทนหน่อยน่า เดี่ยวพอยาซึมเข้าไปก็จะเห็นผลแล้ว" เขาพูดพลาง และออกแรงนวดพลาง หลังจากรู้สึกเจ็บสักพักใหญ่ก็เริ่มค่อยๆรู้สึกชา จากนั้นก็รู้สึกได้ทันทีว่าไม่เจ็บปวดเหมือนเมื่อกี้แล้ว ระหว่างที่เขาออกแรงนวด เวลาก็ผ่านไปสักพักใหญ่ จนทำให้แพรวาเริ่มสะลึมสะลือ เธอใกล้จะถูกปิยะวัฒน์พาเข้าฝันแล้ว จู่ๆก็รู้สึกเย็นด้านล่าง เหมือนกางเกงถูกเปิดออก เมื่อเธอมีปฏิกิริยาตอบสนองก็รีบหันหน้าจ้องมองเขา "คุณทำอะไร?" ท่านประธานเผยสีหน้าไร้เดียงสา และพูดว่า "ผมอยากดูว่าข้างล่างได้รับบาดเจ็บไหม" แพรวา... ทำไมถึงมีคนแกล้งทำตัวไร้เดียงสาก่ออันธพาลแถวนี้ด้วย? "ไม่มี!" ขณะที่พูดเธอก็ดึงกางเกงขึ้นพร้อมจ้องมองเขา "พนักงานของคุณรู้ไหมว่าที่จริงคุณเป็นคนอันธพาลคนหนึ่ง?" ปิยะวัฒน์ยิ้มจางๆ "ทำแบบนี้กับภรรยาของตัวเองเขาไม่เรียกว่าอันธพาล แต่เรียกว่าจูจี้กัน" เขาลูบหัวของเธอเบาๆ และถอยลงจากบนตัวของเธอ แล้วถามว่า "ให้ผมแบกคุณเข้าห้องไหม?" "อืม" แน่นอนว่าเธอต้องเลือกไม่เดินเองอยู่แล้ว ท่านประธานใหญ่ยิ้มจางๆ และยืนหันหลังโซฟาต่อเธอ แพรวาลุกขึ้นนั่งและยืนบนโซฟาขึ้น จากนั้นก็โถมตัวลงบนหลังของเขา เมื่อมีน้ำหนักโถมตัวลงบนหลังของปิยะวัฒน์อย่างกะทันหัน ร่างกายของเขาก็เริ่มเดินโซซัดโซเซสองก้าว ก่อนจะค่อยๆเดินอย่างมั่นคง เขายื่นมือบีบสะโพกของเธอและพูดว่า "ซนอีกแล้วนะ" เที่ยงคืน บรรยากาศเงียบสงัด จู่ๆผู้หญิงที่นอนหลับสนิทบนเตียงก็ลืมตาขึ้น เธอค่อยๆหันหน้ามองแสงสลัวจางๆที่ทอดลงบนร่างของผู้ชายด้านข้าง จากนั้นก็เดินลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง แล้วเดินออกจากห้องนอนด้วยเท้าเปล่า ตอนที่เธอเดินออกไป ปิยะวัฒน์ก็ได้ลืมตาขึ้นแล้ว เขานอนพิงบนเตียงโดยไม่ขยับเขยื้อนอะไร แต่ตั้งใจฟังเสียงเคลื่อนไหวจากข้างนอก เธอเหม่อลอยอยู่ข้างนอกนานมาก จนเขาใกล้จะนอนหลับอีกครั้ง แต่สักพักก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออกเบาๆ และรู้สึกว่าผ้าห่มถูกดึงเบาๆ จากนั้นก็มีร่างหนึ่งซุกเข้าไปในผ้าห่ม ท่าทางของเธอเหมือนกับกลัวทำให้เขาตื่น หลังจากที่เธอซุกเข้าไปก็ขยับเขยื้อนไปถึงขอบเตียงเพื่ออยู่ห่างจากตัวเขา แต่เนื่องจากช่องว่างของผ้าห่มกว้างมาก เลยทำให้ลมหนาวลอดผ่านเข้าไปได้ ปิยะวัฒน์ถอนหายใจเบาๆ และยื่นมือดึงเธอเข้ามาโอบกอดไว้ในอ้อมอก แพรวาสะดุ้งตกใจ สักพักถึงจะเอ่ยปากว่า "ฉันทำคุณตื่นแล้วหรอ?" ปิยะวัฒน์พูด"อืม"คำหนึ่ง ไม่นานก็ถามขึ้นว่า "ดึกขนาดนี้ตื่นขึ้นมาทำอะไรหรอ?" "นอนไม่หลับ เลยไปนั่งดูโทรศัพท์ที่ห้องโถงมาสักพัก" ปิยะวัฒน์เม้มริมฝีปากไว้ และพูดว่า "นอนเถอะ" แพรวาตอบรับและนอนขดตัวในอ้อมอกเขา จากนั้นก็หลับตาลง ปิยะวัฒน์ไม่มีความรู้สึกง่วงแล้ว ก่อนปิดไฟนั้น เขาอยู่ด้านหลังแพรวาและเห็นรอยแดงช้ำจากสองนิ้วมือ การกระทำแบบนี้มีเพียงฝ่ายตรงข้ามจับแขนเธออย่างเเรงเท่านั้น ถึงจะหลงเหลือร่องรอยแบบนี้ได้ แพรวาเป็นคนที่มีผิวบอกบาง เพียงออกแรงนิดหน่อย บนผิวหนังของเธอก็จะมีรอยหลงเหลือไว้ อย่างน้อยสองวันคงจะหายเป็นปกติ เขาพุ่งตัวเข้ามาหอมเส้นผมของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "คูณมีเรื่องอะไรปิดบังผมอยู่หรือเปล่า?" แพรวานอนหลับแล้ว เลยไม่มีใครตอบคำถามนี้ให้เขาได้ เขารออย่างเงียบๆสักพัก ก่อนจะยื่นมือโอบกอดเธอและหลับตาลง ตอนเช้าวันที่สอง ปิยะวัฒน์ตื่นแต่เช้าตรู่ ตอนที่เขาจะไปเปลี่ยนเสื้อออกกำลังกาย จู่ๆเขาก็เห็นตู้ขนาดเล็กตู้หนึ่งล็อคไว้ กลอนล็อคบนตู้เป็นของที่เพิ่งติดตั้ง ข้าวของในบ้านเขาไม่เคยล็อคมาก่อน นี้คงเป็นฝีมือของแพรวา เขาจ้องมองตู้สองวินาที จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อและเดินออกจากห้องเก็บของ หลังจากที่เขาออกกำลังกายเสร็จ เป็นเวลาที่แพรวาตื่นขึ้นมาพอดี เมื่อเห็นเขา เธอก็ยิ้มแย้มทักทายเขา "สามี อรุณสวัสดิ์" "อรุณสวัสดิ์" ปิยะวัฒน์ทิ้งเสื้อคลุมลงบนโซฟา เมื่อถอดเสื้อกล้ามสีขาวข้างในเสร็จก็เดินเข้าห้องน้ำทันที ตอนที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ อาหารเช้าได้ถูกจัดเตรียมจากแพรวาเรียบร้อยแล้ว ตอนกินข้าว ปิยะวัฒณ์แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและถามว่า "ตู้ในห้องเก็บของคุณเป็นคนล็อคหรอ?"