ตอนที่ 96 ฉันเป็นพนักงานของคุณ ไม่ใช่ภรรยาของคุณ

ต๭นที่ 96 ฉันเป็นพนักงานของคุณ ไม่ใช่ภรรยาของคุณ เขาคิดอยากจะขอโทษ แต่อ้าปากไม่ออก นอกจากยืนนิ่งไม่พูดอะไร "เดิมทีฉันเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว แพรวาคนที่ท่านประธานธามรู้จัก เธอเสแสร้งแกล้งทำตั้งแต่แรก และเธอก็ไม่มีตัวตนด้วย" เธอตัดความคิดภายใต้จิตใจของเขาอย่างเด็ดขาด และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างไร้เยื่อใย ชั่วพริบตาสีหน้าของธามดูหม่นหมองทันที "แล้วการชอบก็สามารถแกล้งทำได้ด้วยหรอ?" แพรวาเม้มปากและไม่พูดอะไร ธามจ้องมองดวงตาของเธอ "บนโลกใบนี้มีเพียงรักที่ปิดบังไม่ได้ ถึงแม้ปากจะไม่พูดออกมา แต่ดวงตาได้สะท้อนออกมาแล้ว แววตาของเธอบอกผมว่า เธอกำลังโกหก แพรวา คุณมีเรื่องอะไรปิดบังผมหรือเปล่า?" แพรวากุมมืออย่างแน่น และยิ้มแย้มออกมา เหมือนกับเยาะเย้ยความไร้เดียงสาของเขา ก่อนจะพูดว่า "ลำบากท่านประธานธามต้องหาข้ออ้างให้ฉันจนถึงตอนนี้ ฉันไม่มีอะไรปิดบังคุณ และไม่มีความทุกข์ใจอะไรด้วย ฉันแค่เลือกในสิ่งที่เป็นประโยชน์อย่างที่สุดต่อเส้นทางชีวิตของฉันก็เท่านั้น หรือที่ท่านประธานธามไม่กล้าเชื่อเพราะชอบฉัน?" ธามเผยสีหน้าน่าอับอายขึ้น พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คุณในตอนนี้ไม่คู่ควรกับคำว่ารักของผม" "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านประธานธามก็อย่าทำเรื่องที่ทำให้คนเข้าใจผิดอีกสิคะ ฉันก็นึกว่าคุณหึงหวงฉันเสียอีก" หลังจากแพรวาพูดจบก็จับแก้วเหล้า และเดินผ่านตัวเขาออกไปข้างนอก ธามมองดูร่างเงาของเธอด้วยแววตาขุ่นเคือง หลังจากเธอไปไกล เขาถึงจะวางแก้วลงบนโต๊ะ คนที่เคยรัก คนที่เคยเห็นเธอเป็นเหมือนดั่งชีวิต เธอไม่สามารถเมินเฉยต่อการประชดประชันของเขาอย่างนี้ได้ แพรวา คุณมันไร้ประโยชน์ เธอยิ้มอย่างขืนข่ม และพูดเย้ยหยันขึ้น "คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" ญาณวุติถือแก้วหนึ่งเดินมาวางไว้เบื้องหน้าของเธอ "ดื่มน้ำเปล่าสักหน่อย สีหน้าของคุณตอนนี้ดูไม่ค่อยสู้ดีเลย" "ขอบคุณค่ะ" แพรวารับแก้วและจิบคำหนึ่ง ก่อนจะพูดว่า "คุณญาณวุติ ต่อไปอยู่ห่างจากฉันหน่อย ฉันกับท่านประธานธามมีความแค้นต่อกัน ฉันกลัวจะพาลถึงคุณด้วย" "หากท่านประธานธามต้องการพาลใส่ผมแล้ว ต่อให้ไม่ได้คุยกับคุณทุกวัน เขาก็คงไม่ปล่อยผมไปเหมือนกัน" เขาหยุดชั่วขณะ และถามว่า "พวกคุณรู้จักกันมาก่อนหรอ?" แพรวาก้มหน้าลงไม่พูดจาอะไร "ขอโทษด้วย ผมแค่ถามเฉยๆ คุณไม่ต้องตอบก็ได้" แพรวายิ้มแย้ม "แต่ดูเหมือนท่านประธานธามจะดูโกรธแค้นคุณมาก ทำไมคุณถึงไม่อธิบายให้เขาล่ะ?" "ไม่มีอะไรให้อธิบาย บางเรื่องไม่รู้ยังจะดีกว่ารู้อีก" ถ้าหากพูดออกมาทำให้ทั้งสองฝ่ายเจ็บปวด เธอขอเจ็บปวดคนเดียวดีกว่า พนักงานใหม่ไม่กี่คนที่รวมกลุ่มกันด้านข้างกำลังวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่ "ท่านประธานธามหล่อจริงๆ หล่อเหมือนกับในรูปภาพเลย ผู้ชายแบบนี้ฉันยอมนอนด้วยเลย" "พอเลย พอเลย ท่านประธานธามมีแฟนแล้ว" แพรวาสะดุ้งเล็กน้อย และก้มหน้าลง พร้อมจิบเหล้าอย่างนิ่งเงียบ น้ำที่แสบร้อนเข้าปาก เธอกลับไม่รู้สึกอะไร แต่กลืนลงไปอย่างไม่ลังเล "เธอรู้ข่าวนี้มาจากไหน น่าเชื่อถือไหม ถ้าหากท่านประธานธามมีคู่หมั้นแล้ว ทำไมถึงไม่เห็นคู่หมั้นของเขาเลยล่ะ ใครจะกล้าปล่อยคู่หมั้นของตัวเองอยู่ข้างนอกแบบนี้ได้ อีกอย่างต่อให้มีคู่หมั้นแล้วจะยังไง พอถึงเวลาจริงอาจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ได้ "เธอจะแย่งมาหรอ? เธอจะเอาอะไรไปสู้คู่หมั้นของเขาได้ล่ะคู่หมั้นของท่านประธานธามเรียนอยู่ต่างประเทศ ไม่เพียงแค่หน้าตาดี แถมฐานะทางบ้านยังร่ำรวยด้วย อีกอย่างกิริยามารยาทไม่รู้ว่าดีกว่าเธอกี่เท่าตัว เธอคิดว่าท่านประธานธามจะยอมคายเตียวเสี้ยนมางับเอาขยะเหลือเดนอย่างเธอหรอ?" "เชอะ เธอนะสิขยะเหลือเดน! ไม่ยอมให้เขาเสวยสุขหน่อยหรอ อีกอย่างผู้ชายก็มีสันดานเหมือนกันนั่นแหละ อย่างที่สุภาษิตจีนโบราณกล่าวไว้ว่า "ผู้ชายมีภรรยาแล้วก็ยังมีเมียน้อย มีเมียน้อยก็ยังออกไปหาผู้หญิงข้างนอกอีก แล้วผู้หญิงเล่นตัวเป็นสิ่งที่ผู้ชายชอบมากที่สุด ไม่แน่ท่านประธานธามอาจจะเป็นคนแบบนี้ก็ได้" "ถ้าเช่นนั้นเธอไปจับสักคนให้พวกฉันดูหน่อยสิ" มีคนด้านข้างพูดกระตุ้น หญิงสาวหยุดพูดลง อกผายไหล่ผึ่ง แล้วยืนขึ้นพร้อมพูดว่า "คอยดูดีๆนะ เดี่ยวฉันจะไปจับสักคนให้พวกเธอดู" ขณะพูดก็บิดสะโพกและเดินตรงไปหาธาม แพรวาก้มหน้าลงพร้อมยิ้มจางๆ ขณะเดียวกันก็ไม่รู้ว่าหัวใจรู้สึกอย่างไร เสียใจก็ไม่ได้มากเท่าไหร่ แต่คงเป็นความรู้สึกกลุ้มมากกว่า หลังงานเลี้ยงเสร็จสิ้น แพรวาไม่รู้ตัวแล้วว่าดื่มมากไปเท่าไหร่ เธอยังมีสติอยู่ แต่ท่าทางดูมึนงงแล้ว เพราะวันพรุ่งนี้ทุกคนต่างมีตารางทำงาน ดังนั้นประมาณสามทุ่มกว่า ทุกคนก็ค่อยๆทยอยกลับกันแล้ว แพรวารู้สึกหัวมึนๆนิดหน่อย ตอนที่ทุกคนจากไปแล้ว มีเพียงเธอคนเดียวที่นั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ตอนแรกเธออยากรอให้คนในงานเหลือน้อยก่อนค่อยจากไป เลยดื่มไปไม่ถึงสามแก้ว แต่กลับมึนเมา ดังนั้นหากจะจากไปเลยกลัวจะเสียหน้า เมื่อหูได้ยินเสียงหายไปหมด แพรวาถึงจะยันโต๊ะและยืนขึ้น เธอถือโทรศัพท์พลาง เดินออกไปพลาง ปรากฏว่าเดินไปยังไม่ไกลก็ถูกคนดึงข้อมือไว้ ทำให้แพรวาโซซัดโซเซ และหัวก็ยิ่งรู้สึกวิงเวียน เธอควบคุมการทรงตัวให้มั่นคง และสะบัดมือออก แล้วพูดว่า "ท่านประธานธาม คุณยังไม่ไปอีกหรอ?" ชื่อเรียกที่ดูห่างเหินของเธอทำให้ความรู้สึกสงสารรันทดของธามหายไปทันที เขาเผยสีหน้าเย็นชาพร้อมพูดว่า "ดื่มเหล้าไม่เป็นก็ไม่ต้องดื่มตามคนอื่น ดูท่าทางของตัวเองสิ ช่างน่ารังเกียจเสียจริง!" แพรวายิ้มแย้ม "ท่านประธานธามยุ่งอะไรหนักหนา ดื่มเหล้าก็ยังจะมายุ่ง นอนก็ยังมายุ่ง ท่านประธานธาม ฉันเป็นพนักงานของคุณนะ ไม่ใช่ภรรยาของคุณ" ธามเผยสีหน้ากลุ้มใจ และพูดว่า "แพรวา หากคุณยังพูดจาไร้สาระอีก เชื่อไหมว่าผมจะทิ้งคุณไว้อยู่ตรงนี้?" "คุณทิ้งฉันไว้ตรงนี้เลย" แพรวาพูดขอร้องขึ้น ธามปุ้ยปากขึ้น "อยากให้ผมทิ้งคุณไว้ตรงนี้มากขนาดนี้เลยหรอ ถ้าเช่นนั้นผมจะพาคุณไปด้วย!" ขณะพูดก็ดึงข้อมือเธอลากออกไปข้างนอก เดิมทีแพรวาแค่รู้สึกวงเวียนศีรษะ แต่อีกไม่นานคงหมดสติแล้วแน่ "คุณปล่อยฉันนะ" เรี่ยวแรงที่ตะเกียกตะกายของเธอ ในสายตาเขาแล้ว เหมือนกับความรู้สึกรังเกียจของฝ่ายตรงข้ามที่ไม่มีอะไรน่าเกรงขามเลย ตอนที่เข้าลิฟท์ มือถือของแพรวาดังขึ้น เธอผลักมือของธามออก และพยายามหยิบมือถือออกจากกระเป๋า ขณะที่จะรับสาย จู่ๆมือถือก็ถูกธามแย่งเอาไป เขาขมวดคิ้ว และจ้องมองบนหน้าจอที่สามพยางค์ว่า"คนเลี้ยงดู"ด้วยแววตาขุ่นเคือง "คนเลี้ยงดูคือใคร? คนที่เลี้ยงดูเธอหรอ?" แพรวาสะดุ้งตกใจ ไม่นานก็ดึงสติกลับมา เธอเขย่งเท้าขึ้น และแย่งมือถือในมือธามมาได้ "แล้วเดี๋ยวอะไรกับคุณด้วย?" ขณะที่พูด เธอก็กดวางสาย "ทำไมไม่รับสายล่ะ?" ธามพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "เพราะกลัวว่าคนนั้นของคุณจะรู้หรอว่าคุณอยู่กับผู้ชายคนอื่น?" แพรวาเม้มปากไว้ และอดกลั้นไม่ตอบคำถามของเขา แต่ยิ่งเธอไม่พูดก็ยิ่งทำให้เขาเคืองโกรธ เพราะท่าทางแบบนี้เหมือนกับยอมรับในสิ่งที่เขาพูดมา แถมยังไม่มีคำอธิบายด้วย "ติ้ง––" มือถือถูกวางสายไม่นานก็มีเสียงดังขึ้น แพรวารีบร้อนเหมือนดั่งเปลวไฟ ท่านประธานใหญ่มาวุ่นวายอะไรตอนนี้ด้วย เธอขมวดคิ้วและหยิบโทรศัพท์ ขณะที่จะกดวางสาย ธามก็แย่งโทรศัพท์และกดรับสาย "นอนหรือยัง?" จู่ๆในสายมีเสียงผู้ชายโทนทุ่มต่ำดังขึ้นจากโทรศัพท์