ตอนที่ 97 ทำไมถึงวางสายผมด้วย

ต๭นที่ 97 ทำไมถึงวางสายผมด้วย หัวใจของแพรวาตกลงอยู่ใต้ตาตุ่ม ในวินาทีที่รับสายโทรศัพท์ เธอรีบกระโดดปัดโทรศัพท์ตกลงบนพื้น เกิดเสียง"พิ้ง––" โทรศัพท์ตกลงบนพื้น ระบบป้องกันการสั่นสะเทือนได้ปิดเครื่องโทรศัพท์อัตโนมัติไว้ เมื่อมองเห็นหน้าจอมือถือเป็นสีดำ แพรวาก็เผยท่าทางโล่งอกออกมา เธอโน้มตัวลงก้มเก็บมือถือบนพื้นอย่างแน่น เมื่อธามเห็นท่าทางของเธอก็เผยสีหน้าไม่พอใจ "เขาคือใคร? คนที่เลี้ยงดูคุณคือใคร?" แพรวากำโทรศัพท์พร้อมพูดอย่างเหนื่อยใจว่า "ท่านประธานธามค่ะ ไม่เห็นว่าฉันจำเป็นต้องบอกเรื่องชีวิตส่วนตัวของฉันกับคุณเลย" เมื่อพูดจบ ประตูลิฟท์ก็เปิดออก แพรวากำโทรศัพท์ไว้ พร้อมเดินออกจากห้องแคบนั้น ธามเผยสีหน้าขุ่นเคืองเดินตามไป เสียงฝีเท้าจากข้างหลังที่ไม่รีบร้อนและไม่เชื่องช้า ทำให้แพรวารู้สึกรำคาญ เธอเม้มปาก และถือโทรศัพท์โทรหาศุกลวัฒน์ "ศุกลวัฒน์ คุณช่วยขับรถมาจอดรอหน้าประตูโรงแรมหน่อย เดี่ยวฉันจะรีบออกไป" ฝีเท้าของเธอไม่ได้ก้าวอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่ายังไม่สร่างเมา แต่ร่างกายของเธอกลับมีบางส่วนที่ร่างกายไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับ หน้าประตูโรงแรม พนักงานทำความสะอาดกำลังทำความสะอาดพื้นอยู่ เธอเพิ่งถูพื้นเสร็จ ดังนั้นพื้นเลยยังไม่แห้ง เมื่อแพรวาเดินออกจากประตูหมุนก็ลื่นล้ม แต่มีคนเบื้องหน้าเดินเข้ามา วินาทีที่ร่างกายสูญเสียการควบคุมนั้น มีคนมาจับข้อมือของเธอไว้ และดึงเธอเข้าไว้ในอ้อมอก อ้อมอกที่อุ่นทำให้เธอเหม่อลอยชั่วขณะ เมื่อธามมองชั้นบันไดที่สูงเกือบครึ่งเมตร ในใจก็ตื่นตระหนกขึ้น และเมื่อเห็นท่าทางเหม่อลอยของเธอก็เผยสีหน้าขุ่นเคืองขึ้น "เวลาเดินมองดูทางด้วย ไม่ว่าจะกี่ปีก็ยังซุ่มซ่ามอยู่อีก?" เห็นได้ชัดว่าท่าทางของเขากำลังดุด่าอยู่ แต่ความกังวลภายในใจไม่สามารถปกปิดได้ ในตอนนี้แพรวาทั้งเสียใจและเจ็บปวดใจ เธอสามารถอดกลั้นการประชดประชันของเขา และสามารถอดกลั้นคำพูดดูถูกเหยียดหยามทุกอย่างของเขาด้วย แต่ไม่สามารถรับความหวังดีจากเขาได้ "คุณแพรวา" จู่ๆเสียงของศุกลวัฒน์ก็ดังขึ้น แพรวาหันหน้าและพบว่าฝ่ายตรงข้ามได้ขับรถมาจอดไว้แล้ว แล้วตอนนี้กำลังยืนมองดูเธอกับธามอย่างตกอกตกใจ แพรวาก้มหน้าลงและผลักธามออกไป และพยายามข่มแววตาโศกเศร้าไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ขอบคุณท่านประธานธามมาก คนขับรถของฉันมารับแล้ว" ธามกวาดตามองศุกลวัฒน์แวบหนึ่ง ทางบริษัทไม่ได้ส่งคนขับรถส่วนตัวให้แพรวา และด้วยฐานะของแพรวาตอนนี้ก็ไม่น่าจะควักเงินในกระเป๋าตัวเองซื้อรถยนต์ จ้างคนขับรถด้วย ความเป็นไปได้อย่างเดียวก็คือรถยนต์คันนี้กับคนขับรถเป็นของคนเลี้ยงดูเธอที่ส่งมา เมื่อเห็นแบบนี้ก็ทำให้ธามรู้สึกตกต่ำลงทันที แพรวาไม่มองเธออีก ตอนนี้เธอคิดเพียงอยากจากไปโดยเร็วที่สุด เพราะหากเธอยิ่งอยู่นาน ใจของเธออาจจะใจอ่อนขึ้นมาได้ "ถ้างั้นขอตัวก่อนนะคะ ท่านประธานธาม" หลังจากที่เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเสร็จก็ก้าวเท้าเดิน แต่จู่ๆธามกลับจับมือเธอไว้ และจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง "กลับมาอยู่ข้างกายผมนะ สิ่งที่คุณต้องการผมสามารถให้คุณได้หมดเลย ก็แค่เงินทอง คุณต้องการมากเท่าไหร่ผมล้วนมีให้คุณ ขอเพียงแค่คุณกลับมา" แพรวารู้สึกใจสั่นหวิว เธอออกแรงขดนิ้วมือกำเป็นหมัด และกดเล็บที่ตัดเป็นแนวขวางอย่างเรียบร้อยทิ่มแทงลงบนฝ่ามือ ความเจ็บปวดแปลบทำให้เธอเริ่มมีสติมากขึ้น เธอฉีกปากยิ้มแย้ม "แล้วแฟนสาวของท่านประธานธามคนนั้นล่ะ? ท่านประธานธามคงไม่เลียนแบบเหมือนคนสมัยก่อนหรอกใช่ไหม ที่มีภรรยาหลายคนให้บำเรอความสุข? แต่ถ้าหากท่านประธานธามสามารถถอนหมั้นกับแฟนสาวก็คงไม่เป็นอะไร" เส้นเอ็นบนหน้าผากธามกระตุกตลอด เขาพูดอย่างดูถูกว่า "หรือคนเลี้ยงดูคุณ เขาหย่ากับภรรยาของเขาเพื่อคุณ? คุณอยู่ในฐานะอะไรน่าจะรู้อยู่แก่ใจ! คุณคิดว่าผมจะแต่งงานกับคุณได้หรอ?" หัวใจของแพรวาเหมือนถูกทิ่มแทง แต่บนใบหน้าแขวนรอยยิ้มไว้ "ในเมื่อท่านประธานธามไม่ยินยอม ถ้างั้นก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว ขอตัว" หลังจากเธอพูดจบก็เดินตรงไปที่รถยนต์ยี่ห้อบิวอิคก์ ศุกลวัฒน์รีบวิ่งมาเปิดประตูรถยนต์ให้เธอ ตอนจะขึ้นรถเธอมองธามอย่างสงสัยแวบหนึ่ง ก่อนจะขึ้นบนรถ เมื่อแพรวาขึ้นรถก็กดให้กระจกยกขึ้น ในที่สุดรอยยิ้มอันเสแสร้งก็ทนต่อไปไม่ไหว เธอนวดคิ้วอย่างอ่อนเพลีย "ศุกลวัฒน์ออกรถเถอะ" ศุกลวัฒน์ตอบรับ และรีบกลับรถ จากนั้นก็ขับรถจากไป แพรวาจ้องมองกระจกมองหลังรถ ในกระจกมองหลังรถสะท้อนร่างเงาของธาม เขายืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม สายตาจ้องมองรถยนต์คันนี้อย่างไม่คาดสายตา ไม่รู้ว่ารถจากไปไกลแค่ไหนแล้ว สุดท้ายก็มองไม่เห็นร่างเงาของเขาอีก เธอดึงสายตากลับ "คุณแพรวาครับ เมื่อกี้ท่านประธานปิยะวัฒน์โทรมาถามว่าทำไมคุณถึงไม่รับสายโทรศัพท์" แพรวาดึงสติกลับมา ถึงจะจำได้ว่าเธอได้วางสายสองครั้ง ช่างน่ารำคาญจริงๆ ต้องมาอธิบายให้กับเทพเจ้าองค์นี้ที่นี้อีกด้วย "เมื่อกี้ตรงที่นั่งมันวุ่นวายเกินไป เลยไม่ได้ยิน เดี่ยวฉันกลับไปถึงบ้านก่อนค่อยตอบเขาอีกที" เธอหยุดชะงักชั่วครู่ ก่อนจะพูดว่า "ศุกลวัฒน์ มีเรื่องหนึ่งอยากขอให้เธอช่วยหน่อย?" น้ำเสียงที่จริงจังของเธอแบบนี้ทำให้ศุกลวัฒน์ตกใจ "คุณแพรวา คุณอย่าพูดแบบนี้สิ" แพรวาบิดริมฝีปากเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "เรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้าประตูโรงแรม อย่าเอาไปพูดกับท่านประธานปิยะวัฒน์นะ เพราะฉันกลัวเขาเข้าใจผิด" ที่จริงศุกลวัฒน์ไม่เข้าใจความสัมพันธ์ที่แท้จริงของแพรวากับปิยะวัฒน์เลย และหากรู้ว่าเป็นสามีภรรยากัน เขาก็ไม่กล้าที่จะพูดเรื่องที่สร้างความขัดแย้งต่อทั้งสองคน ดังนั้นเขาเลยตอบรับอย่างหนักแน่น "คุณแพรวาครับ คนเมื่อกี้ก่อความวุ่นวายต่อคุณหรือเปล่า เรื่องนี้คุณสามารถพูดกับคุณปิยะวัฒน์ได้ ประธานปิยะวัฒน์คงหาคนจัดการอย่างยุติธรรมได้ และคุณก็ไม่ควรทำตัวเองลำบากขนาดนี้ด้วย" ศุกลวัฒน์เคยปล่อยเช่าร้านบันเทิงมาก่อน ดังนั้นเรื่องผู้ชายทำร้ายผู้หญิงเขาเคยเห็นมาไม่น้อย แพรวาเป็นคนสวยคงต้องมีคนคิดไม่ซื่อและรังแกเธอไม่น้อย ดังนั้นเขาเลยคิดว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่เป็นแบบนั้นตามประสบการณ์ของเขา แพรวายิ้มแย้ม และไม่ได้ปฏิเสธ แต่พูดว่า "ทุกคนล้วนอยู่ในบริษัทเดียวกัน พบเจอกันบ่อย ดังนั้นหากเกิดเรื่องขึ้นมา ใครจะกล้าสู้หน้าคนทั้งบริษัทได้" หลังจากรถยนต์ขับมาส่งถึงบ้าน เธอก็เข้าบ้าน เธอก็เปิดเครื่องโทรศัพท์ และโทรกลับหาปิยะวัฒน์หนึ่งสาย แต่โทรไม่ติด เธอพยายามโทรติดต่อกันหลายครั้ง สุดท้ายมือถือของฝ่ายตรงข้ามก็เเจ้งเตือนว่าปิดเครื่องแล้ว แพรวาพิงบนโซฟา และยื่นมือมาปิดตาของตัวเอง แย่แล้ว ท่านประธานใหญ่โกรธแล้ว แพรวามองเวลาแวบหนึ่ง ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว เธอคิดอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจโทรหาผู้ช่วยจรณ์ เพื่อขอเบอร์โทรศัพท์โรงแรมที่ปิยะวัฒน์พักอยู่ เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นไม่กี่วินาทีก็ถูกรับสาย "ฮาโหล ใครครับ" น้ำเสียงของประธานใหญ่สุขุมมาก เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ได้นอน เพียงแค่ไม่อยากรับสายโทรศัพท์จากเธอ "สามี ฉันเอง" น้ำเสียงอ่อนโยนของแพรวาทำให้ปิยะวัฒน์สะดุ้งตกใจ แพรวาพูดต่อว่า "อย่าเพิ่งวางสาย กว่าฉันจะเอาเบอร์โทรศัพท์โรงแรมที่คุณพักไม่ใช่เรื่องง่ายดายเลย อย่าวางสายนะ? สามีค่า ฉันผิดเอง" ท่าทางยอมรับผิดของเธอทั้งเร็วทั้งกระตือรือร้น จนทำให้ความโกรธของปิยะวัฒน์ผ่อนลงไม่น้อย เขาจับลำโพงและถามว่า "ทำไมถึงวางสายผมด้วย?" แพรวาแลบลิ้นริมฝีปากสักพัก ก่อนจะตอบอย่างระมัดระวังว่า "วันนี้บริษัทมีงานเลี้ยง ทุกคนสนุกสนานกันมาก มือถือของฉันวางไว้บนโต๊ะ แต่ถูกคนอื่นหยิบผิดไป และยังกดวางสายด้วย ไม่ใช่ว่าฉันกลัวความสัมพันธ์ของเราจะถูกเปิดเผยหรอ เลยตัดสายทิ้ง สามี ฉันไม่ได้มีเจตนาจริงๆ ฉันคิดถึงคุณจนจะทนไม่ไหวแล้ว ฉะนั้นฉันจะทำใจวางสายคุณได้ยังไงกัน"