ตอนที่ 99 ดูสิว่าสามีของฉันจะสวมเขาฉันยังไง

ต๭นที่ 99 ดูสิว่าสามีของฉันจะสวมเขาฉันยังไง เธอขมวดคิ้ว และเอียงหน้าเพื่อหลบจูบของเขา การกระทำนี้ทำให้ปิยะวัฒน์ไม่พอใจ เขาเลยดึงผ้าห่มมาคลุม เขาเพิ่งกลับมาจากข้างนอก บนร่างกายเลยยังหลงเหลือกลิ่นสาบควันอยู่ ด้วยอุณหภูมิที่หนาวเย็น ทำให้แพรวาที่สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาได้สติชั่วพริบตา "หนาว" เธอส่งเสียงอย่างออดอ้อน ปิยะวัฒน์สะดุ้งสักพัก และไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ นอกจากพลิกตัวมานอนข้างเธอ และยื่นมือเปิดไฟ แสงไฟสีเหลืองอุ่นๆส่องกระทบบนใบหน้าของเขา ทำให้แพรวามองเห็นดวงตาที่มีรอยแดงของเขาอย่างชัดเจน ดูเหมือนไม่กี่วันมานี้เขาไม่ได้พักผ่อนมา แพรวว่าพลิกตัวพร้อมยันแขนบนหมอน แล้วจ้องมองเขา "กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว?" "เพิ่งกลับมาหรอ" ปิยะวัฒน์ลูบเส้นผมของเธอ และพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "ทำไมวันนี้นอนเร็วจัง?" ตอนนี้เพิ่งเวลาสามทุ่มเอง ตอนที่เขากลับมา ภายในบ้านปิดไฟหมดแล้ว ตอนแรกเขานึกว่าแพรวาไม่อยู่บ้านเสียอีก แต่กลับพบอยู่บนเตียง และคิดไม่ถึงว่าเธอนอนหลับแล้ว ไม่เจอกันไม่กี่วันเขาคิดถึงเธอมากเป็นพิเศษ ตอนแรกว่าอยากจะจูบเธอก่อนไปอาบน้ำ แต่หลังจากจูบกลับลืมสนิทเลย "เพราะเมื่อวานถ่ายละครตอนรุ่งเช้า วันนี้เลยเลิกกองเร็ว" แพรวาหยุดชะงักสักพัก และถามขึ้นว่า "ไม่ใช่ว่าจะกลับมาพรุ่งนี้หรอกหรอ แล้วกลับมาเร็วทำไมถึงไม่บอกฉันสักคำ?" ปิยะวัฒน์หยิกแก้มของเธอ "อยากเซอร์ไพรส์คุณไง แต่ดูเหมือนคุณไม่ค่อยตื่นเต้นสักเท่าไหร่" แพรวา... "ที่คุณทำเขาเรียกว่าตกใจเข้าใจไหม ตอนแรกฉันนึกว่ามีคนจะเข้ามาจะข่มขืนแล้วเสียอีก จนเกือบจะหยิบแท็บเล็ตทุบบนหัวแล้ว" ปิยะวัฒน์หัวเราะ "พื้นที่แถวนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยเข้มงวดมาก แล้วจะมีคนเข้ามาข่มขืนได้ยังไง? วันวันหนึ่งคุณดูอะไรมาบ้าง?" "ดูข่าวสารไง ดูสิว่าสามีของฉันจะสวมเขาฉันยังไง" ปิยะวัฒน์... เขาพูดอย่างเหนื่อยใจว่า "ข่าวพวกนั้นพูดมั่วซั่วมาก คุณก็เชื่อหรอ?" "เกือบจะเชื่อแล้ว" แพรวาหยุดสักพัก " ปิยะวัฒน์.... "เธอเป็นน้องสาวของเพื่อนคนหนึ่งของผม เราบังเอิญเจอกันที่ฮ่องกง และยังบังเอิญพักโรงแรมเดียวกันด้วย ดังนั้นเลยกลับพร้อมกัน สื่อมวลชนไม่รู้จริง ถ้าหากคุณไม่เชื่อ ลองถามพี่ห้าดูก็ได้ เขารู้ดีที่สุด" "ฉันเชื่อ" แพรวายิ้มแย้มและเข้ามาจูบเขาหนึ่งที "ฉันชอบแกล้ง" เธอรู้ว่าปิยะวัฒน์ไม่ชอบพูดโกหก เพียงแต่... ดวงตาของเธอมองทอดลงบนมือซ้ายของเขา และพบว่าเขาไม่ได้สวมแหวน สามวันก่อน ตอนที่เขาจากไป เธอยังจำได้แม่นว่าในตอนนั้นบนมือข้างซ้ายของเขาสวมแหวนอยู่ แต่ตอนนี้แหวนหายไปแล้ว เธอก้มหน้าลง และยื่นมือวาดบนฝ่ามือของเขา "สามีค่า แล้วแหวนของคุณล่ะ?" ปิยะวัฒน์นิ่งอึ้งสักพัก เหมือนกับเพิ่งเห็นว่าบนมือของตัวเองไม่มีแหวนแล้ว "ตอนอาบน้ำในโรงแรมทำหล่นไว้ และกลัวทำหาย เลยวางไว้ในกระเป๋าเดินทาง" แพรวว่าไม่ซักถามต่อ แต่พูดว่า "คุณกินข้าวมาหรือยัง หิวหรือเปล่า?" "ตอนแรกไม่หิว แต่พอคุณถามแบบนี้ ผมชักจะเริ่มหิวแล้ว" "เดี่ยวฉันต้มก๋วยเตี๋ยวให้ คุณก็ไปอาบน้ำก่อนเลย" แพรวาถูบนมือของเขา "เย็นจะตายแล้ว เมืองตะวันของที่นี่ไม่ใช่ฮ่องกงนะ ไม่รู้ว่าตอนกลับมาสวมเสื้อหนาด้วยหรือเปล่า?" ปิยะวัฒน์ชอบท่าทางบ่นพึมพำของแพรวามาก เพราะดูน่ารัก และน่าทะนุถนอม "ครั้งหน้าจะจำให้แม่นเลย คุณนายแพรวา" แพรวาดึงผ้าห่มออก และช่วยหยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้าให้เขา "เดี่ยวเปลี่ยนมาใส่เสื้อชุดนี้นะ อย่าตากลมล่ะ" พูดจบ เธอก็ผลักประตูออกและเดินจากไป ปิยะวัฒน์นอนพิงบนเตียงสักพัก ตอนลุกขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์โทรหาจรณ์ "ส่งคนไปหาแหวนแต่งงานของผมที่โรงแรมที่ผมพักอยู่ที่ฮ่องกงหน่อย" หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จและเดินออกมา แพรวาก็ต้มก๋วยเตี๋ยวให้เขาเสร็จพอดี ปิยะวัฒน์รับตะเกียบจากเธอ และนั่งลงเบื้องหน้าของโต๊ะอาหาร ตอนนี้เป็นฤดูหนาวแล้ว ฤดูหนาวของเมืองตะวันยังคงหนาวมากอยู่ ไม่กี่วันมานี้ทั่วทั้งเมืองมีอุณหภูมิลดลง ตอนที่เขาลงจากเครื่องบินก็สัมผัสถึงความหนาวถึงกระดูกทันที วันที่หนาวมากขนาดนี้กลับบ้านมีคนเตรียมน้ำอุ่น และต้มก๋วยเตี๋ยวร้อนๆให้ ถือเป็นความสุขในชีวิตของคนเราที่สุดแล้ว พอเขากินคำหนึ่งก็กระตุกคิ้วอย่างแปลกใจ และพูดชื่นชมว่า "คุณนายแพรวา นับวันยิ่งเหมือนแม่ศรีเรือนมากขึ้นทุกที" "คุณปิยะวัฒน์ค่ะ ตอนชิมโปรดอย่าล่วงเกินแม่ครัวนะคะ" ขณะที่แพรวาพูดก็ยัดส้มใส่ในปากของเขากลีบหนึ่ง "ฉันจะไปนอนล่ะ คุณกินเสร็จก็วางชามไว้ตรงนี้เลย เดี่ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยมาจัดการอีกที" ขณะที่พูดก็อดไม่ได้ที่จะหาวออกมา ใบหน้าของเธอซีดเชียวมาก เพราะไม่กี่วันมานี้เวลาถ่ายชลมุนวุ่นวายทั้งวัน บวกกับเรื่องข่าวของปิยะวัฒน์ที่เป็นกังวลอีก ดังนั้นเธอเลยไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เหมือนกัน ปิยะวัฒน์หยิกแก้มของเธอ "ไว้รอให้ละครเรื่องนี้ปิดกล้องก่อน เดี่ยวผมจะพาคุณไปเที่ยว" แพรวายิ้มและพูดว่า "ขอบคุณค่ะ คุณสามี" ลับหลังปิยะวัฒน์ แพรวาเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ตอนเช้าของวันที่สอง ตอนที่ปิยะวัฒน์ตื่นขึ้นมาก็พบว่าแพรวาจากไปแล้ว แก้วชาทับข้อความหนึ่งอยู่ เขาหยิบขึ้นมาดู สามีค่า ฉันไปกองถ่ายก่อนนะ ส่วนข้าวเช้าจัดการเองเลย ปิยะวัฒน์วางข้อความลง จากนั้นก็เข้าห้องน้ำอาบน้ำ เมื่อเขาจัดการทุกอย่างเสร็จ และกำลังจะออกจากบ้านนั้น ก็มีสายโทรมาจากจรณ์ขึ้นมา "ท่านประธานปิยะวัฒน์ครับ เมื่อคืนผมส่งคนไปหาในโรงแรมที่คุณพักรอบหนึ่งแล้ว แต่หาไม่เจอแหวนแต่งงานของคุณครับ ผมคิดว่าบางทีมันจะตกที่อื่นก็ได้นะครับ?" ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว เขาเองก็จำไม่ค่อยได้ ตอนที่อาบน้ำเขาจำได้ว่าถอนแหวนออกไปวางบนแก้วชา ซึ่งระหว่างนั้นก็ไม่มีคนเตะต้อง... "ลองไปสถานที่ซื้อแหวนแต่งงานก่อนหน้านี้หน่อย และถามว่าสามารถซื้อแบบเดียวกับครั้งก่อนได้ไหม" "ได้ครับ ท่านประธาน" หลังจากวางสาย ปิยะวัฒน์ก็เม้มปาก และค้นหาเบอร์โทรศัพท์หนึ่ง จากนั้นก็โทรไปหา หลังจากรับสาย เขาก็พูดด้วยเสียงโทนทุ้มต่ำว่า "แหวนของผมอยู่กับคุณหรือเปล่า?" --- กองถ่ายละคร (โชคชะตา) เหลือเวลาอีกหนึ่งสัปดาห์ก็จะปิดกล้องแล้ว การถ่ายละครไม่กี่วันมานี้ได้รีบร้อนมากเหมือนเมื่อก่อน เพราะตอนนี้ค่อนข้างผ่อนคลาย บางฉากบางตอนได้ถูกตัดต่อเรียบร้อยแล้ว แพรวาเองก็ดูมาแล้วไม่กี่ตอน และรู้สึกว่าไม่เลวเลย สายตาของธนชัยยิ่งแหลมคมมากขึ้นทุกวัน บทละครก็เหมาะสม คนในกองถ่ายก็ช่วยกันสนับสนุนเหมือนกัน อีกอย่างธนชัยก็ได้ยื่นเรื่องฉายหนังในต้นปีหน้าทั่วโลกแล้วด้วย" ดูเหมือนทุกอย่างจะผ่านไปอย่างราบรื่น วันปิดกล้องวันนี้ เจ้าหน้าที่ในกองถ่ายต่างกันมาครบ หลังจากถ่ายเสร็จ ทุกคนก็ไปเลี้ยงฉลองกันที่โรงแรม เวลาสองเดือนในการถ่ายหนังถูกลดลงเป็นหนึ่งเดือนอีกสิบวัน ดูท่าทางของทุกคนไม่ค่อยดีใจสักเท่าไหร่ วันนี้ธนชัยดีอกดีใจเป็นพิเศษ เลยดื่มเต็มที่ ช่วงเวลาหนึ่งนักแสดงในกองถ่ายต่างถูกธนชัยดุด่า เลยหาโอกาสเห็นเขาในลักษณะนี้ได้ยาก ดังนั้นทุกคนเลยให้ธนชัยดื่มเหล้าพลาง ร้องเพลงพลางเพื่อระบายความโกรธ แต่หากร้องผิดต้องถอดเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งออก ถึงแม้ว่าธนชัยจะเมาแล้ว แต่ท่าทางกลับยังเหมือนคนมีสติอยู่เลย ดูเหมือนในห้องอากาศจะอบอ้าว แพรวาอยู่สักพักใหญ่ ก่อนจะรู้สึกหายใจไม่สะดวก เลยฉวยโอกาสตอนที่ทุกคนสนุกสนานออกมาเดินเล่นทางระเบียงคนเดียว "พิ้ง––" "เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็ทำไม่ได้ แล้วฉันเลี้ยงเธอไปจะมีประโยชน์อะไร"