ตอนที่ 100 คนที่เหมาะสมกับปิยะวัฒน์มีเพียงเธอ น้องสาวของภรรยาเท่านั้น

ต๭นที่ 100 คนที่เหมาะสมกับปิยะวัฒน์มีเพียงเธอ น้องสาวของภรรยาเท่านั้น "พิ้ง––" "เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็ทำไม่ได้ แล้วฉันจะเลี้ยงเธอไปจะมีประโยชน์อะไร" เสียงดุด่าของผู้หญิงค่อนข้างคุ้นหูมาก เพราะความสงสัย แพรวาเลยเดินไประเบียงทางเดินอีกทางหนึ่งเพื่อมองดู เมื่อมองเห็นก็พบว่าเป็นคนรู้จัก หลังจากเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้น เธอก็ไม่พบเจอกับปีวราอีกเลย แต่ศัตรูที่ไม่อยากเห็นหน้า มักจะพบเจอกันบ่อยๆ อย่างเช่นพวกเธอสองคน เกือบหนึ่งเดือนไม่ได้เจอกัน ปีวราแต่งตัวห่างไกลกับจินตนาการของเธออยู่มาก เมื่อก่อนเธอแต่งตัวที่ยังพอจะสามารถเห็นถึงความใสบริสุทธิ์อยู่ แต่วันนี้เธอสวมเสื้อรัดรูปสีดำโชว์สะโพก ส่วนผมก็ย้อมเป็นสีน้ำตาลมน และบนใบหน้าอันใสสะอาดถูกปกคลุมด้วยเครื่องสำอางอันหนาแน่น เหมือนกับหญิงสาวที่นั่งรอหน้าสถานบันเทิงอย่างเห็นได้ชัด หากไม่ใช่ว่าเป็นมีหน้าตาเป็นเอกลักษณ์ แพรวาคงจำเธอไม่ได้แน่ ส่วนคนที่ถูกเธอตำหนิคือผู้ช่วยชนิดาของเธอเอง "เธอคิดว่าตอนนี้ไม่มีคนสนับสนุนแล้ว ฉันจะจนตรอกหรอ ฉันจะบอกเธอให้นะ งานนี้ถ้าเธอไม่อยากทำก็มีคนอื่นทำอยู่ดี แล้วจะมาทำหน้าไม่พอใจอีกทำไม?" "พี่ปีวรา ฉันไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อนเลย" ชนิดาหน้าซีดเซียว "ฉันไม่รู้จริงๆว่าวันนี้ท่านประธานธารณ์กับพี่เฉิ่นมีนัดกัน" "เธอยังกล้าเถียงกับฉันอีกหรอ?" ขณะที่ปีวราพูดก็ยกมือขึ้น เพราะแพรวาทนดูต่อไปไม่ไหว เลยส่งเสียงต่ำออกมา เป็นดังที่คาดการณ์ไว้เธอได้ยินเสียง ปีวรารีบเก็บมือลง ถึงแม้จะถูกบริษัทเอส.อาซ่อนไว้ แต่เพราะเธอเป็นดารา และหากเรื่องนี้เกิดเป็นข่าว คงส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของเธอแน่ เธอจัดทรงผม และหันหน้ามองตามซุ่มเสียงที่ดังขึ้น ปรากฏว่าเป็นแพรวา คู่ปรับคู่แค้นอยู่ด้วยกัน ปีวราอดไม่ได้ที่อยากจะวิ่งมากัดเธอสักคำ "เธอสะกดรอยตามฉันมาหรอ?" เสียงของเธอแหลมสูงมาก จนทำให้แสบแก้วหู แต่แพรวว่ายังคงท่าทางสงบนิ่งเหมือนเดิม "พี่ปีวราคิดมากไปแล้วค่ะ ฉันแค่เดินผ่าน" ปีวราเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ตอนขึ้นมานั้นได้พบกับเจ้าหน้าที่กองหนังเรื่อง (โชคชะตา) ด้วย แต่เพราะกลัวเจอแล้วรู้สึกเก้อเขิน เธอเลยหลบซ่อนมา วันนี้เป็นวันปิดกล้องของหนังเรื่อง (โชคชะตา) ดังนั้นการที่แพรวาจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่ เลยดูไม่แปลกอะไร เธอทำหน้าบูด พูดเสียดสีว่า "ขอบคุณมากสำหรับความหวังดี แต่คุณคงสะใจมากเลยสินะ ได้เห็นฉันในสภาพแบบนี้ตอนนี้?" "ไม่มีอะไรให้สะใจหรอก" แพรวาพูดอย่างเหนื่อยใจว่า "ที่เธอมาถึงขั้นนี้ได้เพราะเธอทำตัวเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน" ปีวราหัวเราะเสแสร้งขึ้น "ตอนนี้เธอเป็นผู้ชนะจะพูดอะไรก็ได้" ขณะที่พูดเธอหยุดสักพัก แล้วกระตุกคิ้วเบาๆ "แต่ว่าอีกไม่นาน เธอก็จะกลายเป็นคนแพ้แล้วล่ะ ข่าวที่เขารายงานเธอก็คงดูแล้วสิ อยากรอดูวันที่เธอถูกเขาไสหัวจังเลย ถึงตอนนั้นอย่าร้องไห้จนทำให้ตัวเองดูแย่นะ" แพรวายิ้มจางๆ "ขอบคุณสำหรับคำเตือนของพี่ปีวรา แต่ฉันจะพยายามทำให้ตัวเองร้องไห้ดูสวย" เมื่อได้คำพูดเย้ยหยันของแพรวา ปีรวาก็เคืองแค้น และส่งเสียงอึ่มดังๆหนึ่งที จากนั้นก็ก้าวเดินด้วยส้นสูงสิบกว่าเซนติเมตรจากไป หลังจากปีวราเดินจากไป ชนิดมาก็เผยท่าทางผ่อนคลายมากขึ้น แพรววามองเธอสักพัก ก่อนจะเดินจากไป แต่ถูกเธอเรียกไว้ "พี่แพรวา เมื่อกี้ต้องขอบคุณพี่มากนะ" แพรวาหยุดฝีเท้าลง และมองรอบเขียวช้ำบนใบหน้าของเธอด้วยสายตาเหนื่อยใจ และพูดอย่างสงบนิ่งว่า "ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันแค่บังเอิญเดินผ่านมาเอง" "ฉันรู้ค่ะว่าพี่ตั้งใจช่วยฉัน" ชนิดาพูดด้วยเสียงสูงว่า "ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องขอบคุณพี่แพรวามากนะคะ" บางทีอาจจะเป็นเพราะประโยคขอบคุณ เลยทำให้ท่าทางที่เย็นชาของแพรวาเริ่มใจอ่อน เมื่อก่อนไม่เคยสนใจเรื่องของเธอเลย แต่ตอนนี้เธอถามขึ้นว่า "ทำไมไม่ลาออกเลยล่ะ?" "ถึงแม้พี่ปีวรามีนิสัยขี้โมโห แต่ให้เงินเดือนถือว่าไม่เลวเลย อีกอย่างตอนนี้คนที่บริษัทก็ไม่มีใครอยากดูแลเธอด้วย แต่ฉันต้องการทำงานนี้ค่ะ" "เอาศักดิ์ศรีมาแลกกับงานแบบนี้หรอ?" ชนิดาร่างกายแข็งทื่อทันที และบนใบหน้าก็เผยสีหน้าขาวซีดชั่วพริบตา เธอกัดริมฝีปากของตัวเองไว้ ขณะเดียวกันก็มีน้ำตาซึมในเบ้าตาอยู่ แพรวาถอดถอนใจ ถึงยังไงเธอก็ยังเป็นแค่เด็กผู้หญิง "บริษัทเอฟ.ซีกำลังรับสมัครพนักงานอยู่ หากสนใจลองไปสมัครดูก็ได้ ส่วนเดือนและสวัสดิการ ฉันไม่รับรองว่าดีกว่าที่เธอทำตอนนี้หรือเปล่า แต่อย่างน้อยจะไม่มีใครมาด่าทอเธอตามอำเภอใจแน่!" ชนิดาคิดไม่ถึงว่าแพรวาจะดีกับเธอ ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็แดงระเรื่อ แพรวารับไม่ได้ที่สุดคือมีคนร้องไห้เบื้องหน้า เธอรีบพูดว่า "ฉันยังมีธุระอีก ขอตัวก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วย" เมื่อกลับมาที่ห้อง แพรวาถึงจะถอนหายใจเบาๆ เรื่องวันนี้ หากพูดตามหลักการแล้ว เธอไม่ควรเข้าไปยุ่ง เพราะความขัดแย้งของเธอกับปีวรามันลึกซึ้งมากแล้ว อีกอย่างการปรากฏตัวของเธอจะทำให้ปีวราคิดว่าเธอกำลังแก้แค้นกลับเธออยู่ ในเมื่อผ่านไปแล้ว จะย้อนกลับไปแก้ไขก็ไม่ได้แล้ว อีกอย่างชนิดาจะมาหรือเปล่าก็ต้องรอดู หลังจากผ่านไปสองวันแพรวาไปที่บริษัท และบังเอิญพบกับชนิดาที่มาสอบสัมภาษณ์ เธอสวมชุดสูทสีดำทั้งตัว ส่วนทรงผมก็ตัดสั้นลง ดูแล้วเหมือนกับเธอนั้นทั้งคล่องแคล่วและมีไหวพริบ แต่มีบางอย่างเหมือนกับจิตราด้วย เธอกำลังเข้าแถวรอสอบสัมภาษณ์ที่ฝ่ายบุคคลชั้นสามอยู่ หนังเรื่อง (โชคชะตา) เพิ่งปิดกอง จิตราเลยฉวยโอกาสนี้ไปเที่ยวหน้าร้อนกับชนัตที่เกาะเจชู ประเทศเกาหลี ดังนั้นการที่แพรวามาฝ่ายบุคคลวันนี้ก็เพื่อต้องการโยกย้ายผู้ช่วยคนหนึ่งให้มาช่วยงาน และอีกไม่กี่วันยังมีโฆษกที่ต้องไปรับอีกด้วย เพราะถ้าหากไม่มีผู้ช่วยคนหนึ่ง แพรวาคนเดียวคงไม่ไหวแน่ เมื่อมาถึงชั้นสามแพรวาก็เห็นชนิดากำลังรอเข้าแถวอยู่ข้างนอกอยู่ ชนิดาเองก็เห็นเธอเหมือนกัน เธอยิ้มแย้มและเดินมาจับมือทักทาย แพรวาพยักหน้าเล็กน้อย และไม่ได้พูดคุยอะไรกับเธอมาก แต่เดินผ่านตัวเธอตรงไปเคาะประตูห้องของฝ่ายบุคคล ชนิดาเผยแววตาหม่นหมอง และก้มหน้าลงพร้อมกำมือไว้อย่างกดดัน ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเป็นคนรับผิดชอบการสอบสัมภาษณ์ในวันนี้ เมื่อเห็นแพรวาเดินเข้ามาทักทายกับผู้สอบสัมภาษณ์สองคน เธอก็รีบเดินเข้าไปหาแพรวา และถามว่า "แพรวา มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?" ผู้จัดการฝ่ายบุคคลกับแพรวามีอายุเท่ากัน เธอเป็นผู้หญิงที่ทำงานในบริษัทยาวนานคนหนึ่ง ดังนั้นเธอเลยมีแววตาดุดัน และปฏิบัติต่อคนอย่างไม่ไว้หน้า เหมือนกับชื่อของเธอเลย วรนุช "มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ" แพรวายิ้มแย้ม "ที่นี้ยุ่งไหมคะ?" วรนุชยิ้มและพูดว่า "ไม่ยุ่ง สามารถจัดการเรื่องของคุณก่อนได้" แพรวายิ้มแย้ม "สองวันมานี้จิตราได้ขอลาแล้วใช่ไหม ฉันอยากสั่งโยกย้ายพนักงานคนหนึ่งมาช่วยฉันไม่กี่วัน มีคนที่เหมาะสมที่พอจะเลือกบ้างไหมคะ?" "วรนุชขมวดคิ้ว "เรื่องนี้คุณน่าจะบอกฉันให้เร็วกว่านี้นะคะ หลังจากท่านประธานพนิตออกไป ก็มีคนจำนวนไม่น้อยลาออกไปด้วย ตอนนี้ทางเราขาดคนมาก พนักงานรุ่นเก่าของบริษัทก็มีคนจับจองแล้ว ส่วนที่เหลืออยู่ยังไม่ได้รับการอบรมเลยค่ะ และยังมีคนที่ไร้ประสบการณ์ด้วย สุดท้ายนี้ก็ไม่รู้ว่าคุณจะถือสาหรือเปล่า" แพรวารู้สึกกังวลเล็กน้อย จู่ๆประตูของห้องฝ่ายบุคคลก็ถูกเปิดออก ธามสวมชุดสูทสีดำทั้งตัวอย่างภาคภูมิใจเดินมา แพรวาเผยสีหน้าตื่นตระหนก และก้มหน้าลงพูดว่า "ฉันไปก่อนนะคะ ถ้าหากหาคนที่เหมาะสมได้ รบกวนติดต่อฉันด้วยนะคะ เป็นพนักงานใหม่ก็ได้ค่ะ"