ตอนที่ 101 เอาชนะ

ต๭นที่ 101 เอาชนะ พี่วรนุชตอบรับ “นั้นแน่นอนอยู่แล้ว เอาไว้เลือกวันหลังแล้วกันนะ ไว้ฉันจะติดต่อกลับไป” แพรวาพยักหน้า หันตัวกลับเดินออกนอกประตูไป ตอนที่เดินผ่านธาม เธอหรีตาลงพูดขึ้น “ธามเป็นคนดีนะ” ธามขมวดคิ้ว เขายังไม่ทันได้เอ่ยปาก แพรวาก็เดินห่างจากเขาไปไกลแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคนราวกับเป็นคนแปลกหน้า ธามกำมือแน่น พยายามระงับความรู้สึกในใจเอาไว้ ไม่นานนักก็รีบตรงเข้าไปหาพี่วรนุชทันที ถามขึ้น “แพรวาเพิ่งคุยอะไรกับเธอ？” เพราะเป็นคำถามจากเจ้าของบริษัท ทำให้พี่วรนุชไม่กล้าปิดบังเขาอย่างแน่นอน เธอตอบเขาอย่างละเอียด “ผู้ช่วยของแพรขอลาค่ะ เธออยากให้ฉันหาคนช่วย แต่ฉันเองก็ยังหาคนที่มีเวลาให้เธอไม่ได้ เลยได้แต่บอกไปว่าอีกสองสามวันค่อยว่ากันใหม่นะคะ ” ธามเลิกคิ้วขึ้น ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา หลังจากที่แพรวาออกจากแผนกบุคคลไป เธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอให้โรศนีพาเธอไปที่บริษัทเอส.อาเพื่อพบกับปิยะวัฒน์ วางแผนจะให้อีกฝ่ายประหลาดใจ รถหยุดอยู่หน้าทางเข้าบริษัทเอส.อาและตอนนี้ก็หาที่จอดรถได้แล้ว “คุณผู้หญิงครับ ต้องการให้โทรหาคุณปิยะวัฒน์รึเปล่าครับ？” ต้นน้ำแนะนำว่าบริษัทเอส.อาใหญ่ขนาดนี้ ไม่นานผู้คนจำนวนมากก็จะเลิกงานกันแล้ว ดูท่าทีก่อน รอให้ผู้คนกลับไปจนหมด อย่างนี้ที่เรารอจะไม่สูญเปล่า แพรวาหัวเราะออกมา พูดเสียงเรียบ “ถึงจะมีคนมากมาย ฉันก็จำเขาได้ แค่รอสินะ” ต้นน้ำได้ยินเธอพูดอย่างนั้น ก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก ตอนที่เธอมาถึงที่นี่ ก็เป็นเวลา 11 โมงแล้ว บริษัทเอส.อาเลิกงานตอน 11 โมง 50 นาที ข้างนอกเวลานี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ แพรวารู้สึกเบื่อ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมส์คนเดียวอย่างเบื่อหน่ายเต็มที เป็นเวลาประมาณ 11 โมง 40 นาที ผู้คนเริ่มทยอยเดินออกมาจากตึกกันแล้ว แพรวาเก็บโทรศัพท์ สวมแมสปิดหน้า ลดกระจกหน้าต่างรถลง เพื่อให้ตัวเองได้เห็นชัดเจนมากยิ่งขึ้น ไม่นานนักเธอก็เห็นปิยะวัฒน์เดินออกมาจากตึกบริษัท มือข้างหนึ่งของเขากำลังถือโทรศัพท์คุย ส่วนมืออีกข้างถือกุญแจรถพลางก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของแพรวาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ขณะที่กำลังจะทักทายอยู่นั้น ก็เห็นปิยะวัฒน์เก็บโทรศัพท์ และเดินตรงไปยังเฟอรารี่คันขาวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เฟอรารี่สีขาวลดกระจกรถลง เธอเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่ที่นั่งข้างคนขับ ที่ข้อมือของผู้หญิงคนนั้นใส่นาฬิกาประดับเพชร ข้อมือขาว ทาเล็บสีเขียวอ่อนๆ ปิยะวัฒน์เดินเข้าไปหารถคันนั้น ก้มตัวคุยกับผู้หญิงคนนั้นไม่กี่ประโยค จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ปิดกระจกรถ ปิยะวัฒน์เองก็เดินไปอีกด้านหนึ่งและขึ้นรถไป หนึ่งนาทีต่อมา รถออกตัวอย่างช้าๆ ค่อยๆห่างจากสายตาเธอออกไป แพรวาลดสายตาลง กระจกหน้าต่างรถปิดขึ้นอย่างช้าๆ พูดเสียงเรียบ “ต้นน้ำ ขับรถไปส่งฉันที” ต้นน้ำมองออกไปข้างนอกเพื่อหาปิยะวัฒน์ ได้ยินเธอพูดอย่างนั้น ก็ประหลาดใจขึ้นมา “คุณผู้หญิงครับ แต่คุณปิยะวัฒน์ยังไม่ออกมาเลยนะครับ” “จู่ๆฉันก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมา ไม่ต้องรอแล้ว” “คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนครับ ให้ผมพาคุณไปส่งโรงพยาบาลดีไหมครับ？” “ไม่ต้องหรอก แค่รู้สึกเหนื่อยๆน่ะ อยากกลับไปนอนพัก” แพรวาสวมแว่นกันแดด พูดเสียงเบา “เรื่องที่วันนี้ฉันมาบริษัทเอส.อา ไม่ต้องบอกคุณปิยะวัฒน์นะ” ต้นน้ำไม่กล้าถามอะไรไปมากกว่านี้ เขาเพียงแค่ตอบรับคำสั่งและขับรถออกไป ระหว่างทางกลับ แพรวารับสายของปิยะวัฒน์ เธอถอดแมสออกและรับสายเขา “เธอกลับถึงบ้านรึยัง？” ปิยะวัฒน์ถามเสียงต่ำ “เพึ่งถึงนี้เอง”แพรวาตอบเสียงเรียบ “คุณเลิกงานแล้วเหรอ？” “อื้ม”ปิยะวัฒน์เงียบไปพักหนึ่ง“ตอนเที่ยงฉันจะออกไปหาอะไรกินเองนะ เธอไม่ต้องรอฉันหรอก ฉันจะกลับตอนเย็นๆ” แพรวาเม้มปาก ไม่นานนักก็พูดขึ้น “คุณอย่าลืมหาอะไรรองท้องด้วยนะ กินอะไรสักหน่อยก็ยังดี อย่าทำงานหนักเกินไปด้วยละ” ปิยะวัฒน์หัวเราะเบาๆ ตอบกลับ“เข้าใจแล้ว” หลังจากวางสายไป ปิยะวัฒน์ถอดหัวฟังออกและโยนไปไว้ด้านข้าง เขาหักพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่ว เด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ มองไปยังโทรศัพท์ของเขา พูดขึ้น “พี่ปิยะวัฒน์ พี่อยู่กับภรรยาพี่เหรอ？” ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว “บอกกี่ครั้งแล้ว ฉันคือลุงของเธอ อย่าลามปาม ” เด็กผู้หญิงเบ้ปาก พูดขึ้นอย่างไม่เต็มใจ “คุณลุงปิยะวัฒน์คะ ทำไมถึงแต่งงานกะทันหันแบบนี้ล่ะค่ะ คุณลุงไม่รอคุณน้าของหนูแล้วเหรอ เพราะคุณลุงกับคุณน้า หนูถึงได้วาดฝันถึงความรักเลยนะ ถ้าคุณลุงกับคุณน้าไม่ได้รักกัน หนูก็ไม่เชื่อในความรักแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงคนนั้นก็ดูเป็นยัยจิ้งจอก มีดีกว่าคุณน้าของหนูตรงไหน ทำไมคุณลุงถึงแต่งงานกับเธอกันนะ” ปิยะวัฒน์เม้มปาก สีหน้าเย็นชา ไม่นานนักก็พูดขึ้น “นลิน คำพูดแบบนี้ ครั้งต่อไปอย่าให้ฉันได้ยินอีกเป็นครั้งที่สองนะ ถ้าเธอเป็นเด็กดี ครั้งหน้าที่เจอกัน ฉันหวังว่าเธอจะเคารพฉันเหมือนอย่างที่เคารพเขา” เด็กสาวแลบลิ้นออกมา สายตาเหยียดหยาม แต่ปากของเธอกลับพูดออกมาอย่างน่ารัก “ทราบแล้วค่ะ คุณลุงปิยะวัฒน์” ปิยะวัฒน์เหลือบมองเวลา พูดเสียงเบา “ตอนนี้ฐานิตกำลังรออยู่ที่บริษัทคิว.แอล ฉันจะไปส่งเธอที่นั่น เขาจะจัดการพาเธอกลับบ้านเอง” “หนูไม่อยากกลับบ้าน”เด็กผู้หญิงตัวเล็กพูดขึ้น “คุณลุงปิยะวัฒน์คะ ตอนที่หนูยังเด็กๆ คุณลุงยังให้หนูอยู่ที่นั่นเลย ทำไมตอนนี้ไม่ได้ละคะ พอคุณน้าไปแล้ว คุณลุงก็ไม่สนใจหนูแล้วสินะคะ？” “นลิน เธอโตแล้วนะ”ปิยะวัฒน์ใช้ความอดทนในการพูดกับเธอ“อีกอย่างนะ ตอนนี้ฉันเองก็แต่งงานแล้ว การที่เธอไปอยู่กับฉันที่นั่น ฉันคิดว่ามันไม่เหมาะสม” นลินกัดริมฝีปากของเธอ ใบหน้าเล็กๆของเธอเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ปิยะวัฒน์เกิดใจอ่อนขึ้นมา แต่เมื่อเขานึกถึงแพรวา ความคิดของเขาก็มั่นคงทันที “ไว้มีเวลาฉันจะแนะนำให้เธอรู้จักกับภรรยาของฉัน ฉันเชื่อว่าเมื่อเธอสนิทกับแพร เธอต้องชอบแพรมากแน่ๆ” คนนิสัยอย่างแพรวา แน่นอนว่าต้องไม่มีใครไม่ชอบเธอแน่ นลินเบะปากของเธอ สายตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ในใจของเธอนั้น มีแค่คุณน้าของเธอเท่านั้นที่คู่ควรกับปิยะวัฒน์ ส่วนผู้หญิงคนอื่นก็เป็นแค่เพียงเครื่องระบายอารมณ์ของเขาเท่านั้น ปิยะวัฒน์ไปส่งนลินที่บริษัทคิว.แอล เขาคุยกับฐานิตสองสามประโยคก็ขับรถกลับบริษัท เขายุ่งมาตลอดทั้งวันจนถึงสองทุ่ม จรณ์เข้ามาเรียกเขา เขาถึงได้รู้ว่านี่ก็ดึกมากแล้ว เขาเปิดโทรศัพท์ดูก็พบแจ้งเตือนโทรเข้าของแพรวาหลายสาย เขาบีบที่หัวคิ้ว ลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมและหยิบโทรศัพท์เดินออกไป ระหว่างทางผ่านร้านเบเกอรี่ ปิยะวัฒน์ก็บอกให้จรณ์หยุดรถ เขาคิดสักพัก พูดขึ้น“ช่วยฉันเลือกเค้กรสช็อกโกแลตและห่อมันให้สวยๆหน่อยสิ” จรณ์รับคำสั่ง เขาลงจากรถ ตรงไปยังร้านเบเกอรี่ ใช้เวลาบนถนนอยู่พักหนึ่ง เมื่อกลับถึงบ้านก็เป็นเวลา 3 ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็ได้ยินเสียงทีวีดังมาจากห้องรับแขก เขาจึงคิดว่าแพรวายังไม่นอน เขาถอดรองเท้า เดินเข้าไปพร้อมกับเค้ก แพรวานอนพิงอยู่บนโซฟา เสียงดังลั่นจากรายการเรียลลิตี้โชว์ แต่ดูจะไม่ส่งผลอะไรกับแพรวาเลยแม้แต่น้อย เขาหัวเราะออกมาเบาๆ วางเค้กลงบนโต๊ะและกดปิดทีวีด้วยรีโมตคอนโทรล เขาก้มลงช้อนตัวแพรวาขึ้นและอุ้มเธอไปที่ห้องนอน