ตอนที่ 104 ไม่มีแฟนผู้หญิง แต่แฟนผู้ชายน่ะมีเยอะ

ต๭นที่ 104 ไม่มีแฟนผู้หญิง แต่แฟนผู้ชายน่ะมีเยอะ “คุณลุงปิยะวัฒน์คะ เมื่อกี้ป้าคนนั้นวางสายใส่หนู หนูแค่พูดว่าอยากคุยกับคุณลุงเอง ทำไมต้องโมโหขนาดนั้นด้วย นิสัยไม่ดีเกินไปแล้วนะคะ ” แพรวา..... จากดำเป็นขาว จากคนไม่ดีเป็นคนดี แพรวาเข้าใจได้ลึกซึ้งก็วันนี้แหละ อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึงเลย จากการคุยโทรศัพท์ครั้งนี้ เธอชอบเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ลงจริงๆ ความเห็นใจไม่ใช่เหตุผลที่จะยอมให้อภัย นี่ไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหา ปิยะวัฒน์ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เขาเพียงแค่พูด “เธอมีธุระอะไรก็รีบพูดมาเถอะ ตอนนี้ฉันขับรถอยู่ คุยโทรศัพท์ไปด้วยมันไม่สะดวก” นลินเห็นว่าปิยะวัฒน์ไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่เธอพูดไปเลยแม้แต่น้อย เธอจึงรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย แต่เพราะกำลังอยู่ต่อหน้าปิยะวัฒน์ เธอจึงไม่แสดงอาการอะไรออกมา “คุณลุงปิยะวัฒน์คะ คุณป้าสองช่วยหนูติดต่อเรื่องเรียนให้แล้วค่ะ ต่อไปนี้หนูจะได้เรียนที่นี่แล้วนะคะ เมื่อถึงตอนนั้น เราจะได้เจอหน้ากันทุกวันแล้วนะคะ” เมื่อเทียบกับความตื่นเต้นของนลินแล้ว ปิยะวัฒน์ดูจะนิ่งมากๆ “หลักสูตรในประเทศต่างจากต่างประเทศ ให้คุณป้าสองของเธอติดต่อติวเตอร์ให้ด้วย เตรียมตัวดีๆ ไม่อย่างนั้นเธอจะเหนื่อย” “คุณลุงติวให้หนูก็จบแล้ว”นลินพูดเสียงเล็กเสียงน้อย“เมื่อก่อนคุณลุงเป็นถึงแชมป์วิทยาศาสตร์ของไห่เฉิง ถ้าคุณลุงติวให้หนู หนูเรียนได้แน่นอนค่ะ” ปิยะวัฒน์หัวเราะเบาๆ“ฉันห่างจากการเรียนการสอนระดับมัธยมมาหลายปีแล้วนะ เธอไปหาผู้เชี่ยวชาญดีกว่า” ถึงแม้ว่าเขาจะยิ้ม แต่น้ำเสียงของเขาไม่อนุญาตให้ปฏิเสธ นลินรู้ว่าถึงเธอจะตื้อต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงได้แต่ยอมไปโดยดี “คุณลุงปิยะวัฒน์คะ หนูกลับมาตั้งนานแล้ว คุณลุงยังไม่พาหนูไปกินข้าวเลย พรุ่งนี้หนูก็เปิดเทอมแล้วนะคะ คุณลุงก็ยังไม่ชวนหนูอีก ถ้าอย่างนั้นหนูต้องเป็นคนชวนสินะคะ” ปิยะวัฒน์รู้สึกปวดหัวขึ้นมา “ช่วงนี้ฉันยุ่งๆ ไว้มีเวลาว่างเราค่อยพูดเรื่องนี้กัน ดีไหม？” นลินเบ้ปาก รู้สึกน้อยใจขึ้นมา “หนูไม่ถ่วงเวลาคุณลุงหรอกนะคะ แค่กินข้าวด้วยกันมื้อเดียวก็ไม่ได้เลยเหรอคะ？” เพราะเป็นเด็กที่ตัวเองเห็นมาตั้งแต่ยังเล็กและปิยะวัฒน์เองก็ไม่ได้ใจแข็งขนาดนั้น เขามองไปที่แพรวา เงียบไปพักหนึ่งแล้วค่อยพูดขึ้น “เธอตามมาที่ทะเลกิ่งนะ ถ้าถึงแล้วโทรหาฉันด้วย” “ค่ะ คุณลุง แล้วเจอกันนะคะ” หลังจากวางสาย รถก็จอดอยู่ที่ทางเข้าทะเลกิ่ง แพรวาโยนโทรศัพท์ให้เขา ปลดเข็มขัดนิรภัยเงียบๆ ปิยะวัฒน์คว้าข้อมือของเธอไว้ ดึงเธอให้หันกลับ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “โกรธรึเปล่า？” “เปล่า ” แพรวาไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา “ลุงกับหลานมากินข้าวด้วยกัน ถ้าฉันไปด้วยมันจะดีเหรอ？” “พูดอะไรของเธอ？” ปิยะวัฒน์หยิกแก้มของเธอ “เธอเป็นภรรยาของฉัน มีอะไรไม่เหมาะสม？” เขานิ่งไปชั่วขณะ พูดเล่น “นลินเป็นหลายสาวของฉัน นี่เธอไม่ได้กำลังหึงใช่ไหม？” “เหอะ ！” แพรวามองค้อนใส่เขา “พ่อคนดังบนโลกอินเทอร์เน็ต” เธอพูดพลางใส่แมส และเปิดประตูลงรถไป ปิยะวัฒน์ยิ้มกว้าง ปลดสายเข็มขัดนิรภัยและตามเธอไป ครั้งก่อนที่เธอมากับครั้งนี้ มันต่างกันมาก ชั้นล่างมีการปรับปรุงใหม่ สีทองอร่าม พัฒนาจากเดิมไปมาก ผู้คนยังคงให้ความนิยมเหมือนเดิม เมื่อเข้าประตูมา แพรวายังมองไม่เห็นโต๊ะว่างเลยแม้แต่โต๊ะเดียว แต่ที่ต่างกันจากครั้งก่อนก็คือ ที่ชั้น 2-3 จะเป็นห้องพักหรู เธอไม่รู้ว่าปิยะวัฒน์จะทำอะไร เขาพาเธอขึ้นไปบนชั้นสอง พนักงานนำเมนูมาให้ทันที แต่ปิยะวัฒน์ไม่ได้สนใจมันเลย เพียงแค่ถาม“เจ้าของร้านอยู่รึเปล่า？” พนักงานยิ้ม ตอบเขา“เจ้านายอยู่ที่ชั้นสามค่ะ” “เรียกเขาให้มาที่นี่ทีสิ” “ค่ะ” เมื่อพนักงานเดินไป แพรวาจึงถอดแว่นกันแดดออก “คุณจะทำอะไรของคุณเนี่ย แค่มากินข้าวจะเรียกเจ้าของร้านมาทำไม？” ปิยะวัฒน์ยิ้ม ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เขาเปิดเมนูอาหารยื่นไปตรงหน้าแพรวา “ดูสิ อยากกินอะไร” เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมอธิบายอะไร แพรวาได้แต่กดความสงสัยนี้ไว้ในใจ หยิบเมนูสั่งอาหาร ไม่นานนักก็มีเสียงเคาะดังออกมาจากหน้าประตูห้องส่วนตัว ร่างๆหนึ่งกำลังเข้ามา “ไง ？พี่ใหญ่ เป็นพี่จริงๆด้วย พาพี่สะใภ้มาอวดผมเหรอ？ ” ฐานทัตที่ดูเนี๊ยบในชุดสูทสีเทาอ่อน อย่างไรก็ตามเพียงแค่เขาเปิดปาก ก็รับรู้ได้ถึงความร่ำรวยแล้ว แพรวาอึ้งไปนานแล้วขึงพูดขึ้น “ทะเลกิ่งเป็นธุรกิจของนายเหรอ？” “ใช่แล้ว”ฐานทัตขยิบตาให้เธอ “พี่สะใภ้ หยุดมองผมอย่างนั้นได้แล้ว เดี๋ยวพี่ใหญ่ก็หึงเอาหรอก ” ปิยะวัฒน์เหลือบมองเขา พูดเสียงอ่อน“พูดไร้สาระ เอาเมนูขึ้นชื่อของร้านนายมาชุดหนึ่งสิ” ฐานทัตถลึงตา “พี่ใหญ่ ผมไม่ชอบพี่พูดแบบนี้เลย ไหนพี่พูดมาเลยร้านผมจานไหนไม่ขึ้นชื่อบ้าง？” แพรวาที่ยืนเงียบๆอยู่ข้างประธาน กำลังสงสัยกับอาหารภายในร้านอยู่“นายที่แม้แต่ปิ้งปลาเองยังทำไม่เป็น แท้จริงแล้วเปิดร้านอาหารทะเลเนี่ยนะ？” ฐานทัตรู้สึกเหมือนลิ้นจุกอยู่ที่คอ “ใครบอกว่าเปิดร้านอาหารต้องทำอาหารเป็นไม่ทราบ？ผมก็แค่เก็บเงิน ส่วนเรื่องอาหาร ผมก็มีพี่ใหญ่ไง” พี่ใหญ่？ แพรวาหันมองที่ปิยะวัฒน์ พูดอย่างสงสัย “ร้านนี้เป็นของคุณเหรอ？” “เจ้าของคนเก่าสุขภาพไม่ค่อยดีเลยต้องเปลี่ยนคนดูแล ฉันเลยรับมาดูแลต่อ พนักงานครัวที่นี่ทั้งหมดล้วนก็เคยเป็นพนักงานของเจ้าของคนเก่ากันทั้งนั้น เพราะอย่างนั้นรสชาติอาหารเลยไม่เปลี่ยนไปมากเท่าไหร่” ปิยะวัฒน์วางเมนูไว้ด้านข้าง ส่งยิ้มมาให้เธอ “ตกใจมากสินะ？” แพรวาหัวเราะ“ไม่น่าแปลกใจที่คุณย่างปลาได้ดีขนาดนั้น ไปเรียนมาจากห้องครัวนี่เอง แอบเรียนมาไม่น้อยเลยสิท่า” “ไม่ใช่อย่างนั้น！” ฐานทัตเป็นคนที่กุมความลับไม่อยู่คนหนึ่งเลย เมื่อได้ยินแพรวาพูดถึงเรื่องนี้ก็พูดขึ้นมาว่า “เพื่อที่จะให้ปลาออกมากรอบนอกนุ่มใน พี่ใหญ่ใช้เวลาหลายปีก็ยังไม่ลดความพยายาม นั้นก็เพื่อจะให้ฐา.......” เขายังพูดไม่จบก็ถูกปิยะวัฒน์เอาแอปเปิ้ลที่ตั้งอยู่บนโต๊ะยัดใส่ปาก “ทำไมนายถึงได้พูดมากแบบนี้นะ？” เขาเลิกคิ้วพลางพูด“ไปตามอาหารในครัวไป แล้วรีบเอามาเสิร์ฟ” ฐานทัตยักไหล่ กัดแอปเปิ้ลไปหนึ่งคำใหญ่ เขาโบกมือ พูด“พี่สะใภ้ เดี๋ยวฉันกลับมานะ” รอให้ฐานทัตเดินออกไปแล้วแพรวาจึงพูดขึ้น “ฐานทัตกับบริวัตรเป็นพี่น้องกันรึเปล่า？นิสัยของสองคนนี้พอๆกันเลยใช่ไหมล่ะ？” เธอกับบริวัตร ถึงแม้จะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเจอกันที่เรือสำราญ แต่เพียงแค่การติดต่อกันสั้นๆก็ทำให้เธอรู้ได้เลยว่า อีกฝ่ายเป็นเหมือนปิยะวัฒน์ ไม่ใช่คนประเภทที่เข้ากับคนอื่นได้ง่ายๆ หากเปรียบเทียบ นิสัยของฐานทัตจะดูสบายๆและมีชีวิตชีวามากๆ ความคิดของเขาเรียบเงียบ สามารถทำความรู้จักกับเขาโดยที่ไม่อึดอัดใจอะไรเลย เธอค่อนข้างชอบนิสัยของเขา “น้องห้ามีแฟนรึยัง?” ปิยะวัฒน์จ้องเธอ พูดเสียงเข้ม “เธอถามเรื่องนี้ทำไม？” “ฉันก็แค่สงสัย อยากรู้ว่าผู้หญิงแบบไหนถึงจะคู่กับผู้ชายแบบนี้” “ไม่มีแฟนผู้หญิง แต่แฟนผู้ชายมีเยอะ วันหลังก็เรียกเขามาทำความรู้จักสิ” แพรวา...... ขณะที่อาหารกำลังเสิร์ฟนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ปิยะวัฒน์กำลังคุยกับฐานทัต แพรวาจึงต้องลุกไปเปิดประตูด้วยตัวเอง ด้านนอกประตู มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งสวมเสื้อกล้ามสีขาว สวมเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำทับ กางเกงยีนขายาว ถักผมเปียยืนอยู่ แพรวาตกใจไปพักหนึ่ง ผู้หญิงที่แต่งตัวเปรี้ยวๆคนนี้ แท้จริงแล้วเป็นหลานสาวของปิยะวัฒน์อย่างนั้นเหรอ？