ตอนที่ 107 ใครก็เป็นสามีได้

ต๭นที่ 107 ใครก็เป็นสามีได้ ท่าทีของแพรวาดูผ่อนคลาย “ฉันแต่งงานกับเขาแล้วแค่เล่าเรื่องในอดีตนิดหน่อย มันแปลกขนาดนั้นเลยเหรอ” “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”ฐานทัตพูดอย่างลนลานว่า “ผมแค่รู้สึกแปลกใจ หลายปีมานี้พี่ใหญ่จะไม่ชอบเวลาพูดถึงชื่อขีโรชา ไม่คิดว่าเขาจะพูดกับพี่” ขีโรชา... ผู้หญิงที่อยู่ในใจของเขาที่แท้ก็ชื่อขีโรชาสินะ แพรวากำมือและหรี่ตาลงเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าพี่ใหญ่จะปล่อยวางได้แล้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นหายนะ พี่ไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นพี่ใหญ่ดีกับเธอแค่ไหน เพราะเธอชอบกินปลาย่าง เลยวิ่งไปทะเลกิ่งเพื่อเรียนกับเจ้าของคนก่อน ทำอยู่ที่นี่อยู่ครึ่งปีต้องการให้เขาเป็นผู้สืบทอดบริษัทเอส.อา ให้ใจไปตั้งมากเพื่อจะสามารถปล่อยวางได้ สุดท้ายเธอก็ล้มเหลว เลิกกับเจ้านายใหญ่และมาคุยกับผม...” เขากระแอมเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงคำบางคำและกระซิบว่า “ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีอะไรดี พี่ใหญ่เข้ากับพี่ได้ผมก็ยินดีกับเขาในฐานะน้องชาย” แพรวาเลียริมฝีปากเล็กน้อย ใบหน้าของเธอซีดไปชั่วขณะแล้วจึงพูดต่อว่า “ที่แท้เขาก็เรียนย่างปลาเพื่อเธอ” ฐานทัตตกใจสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วรีบพูดอย่างลนลานว่า “เฮ้ พี่สะใภ้ผมล้อเล่นนะ พี่ใหญ่เรียนย่างปลาก็เพราะเขาชอบกินปลา...” แพรวากระพริบตาแล้วยิ้มบางพลางพูดนิ่งๆว่า “เขาเป็นคนชอบกินมาก สิ่งที่ไม่ชอบกินที่สุดคือปลา” ฐารทัตอยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา พี่สะใภ้ดูบอบบางและสวยงามขนาดนี้ ข้างในใจจะลึกขนาดไหน ที่แท้ล้วนหลอกลวงเขาเอาคำพูดเขากลับคืนมาได้ไหมเนี่ย จากนั้น ฐานทัตก็ไม่เปิดปากพูดอะไรอีก แพรวาก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน พอถึงบริษัทเอฟ ซี กำลังจะลงจากรถฐานทัตจึงพูดอย่างระวังปากว่า “พี่สะใภ้เรื่องนั้นมันเป็นอดีตไปแล้วนะ พี่บอกเองว่าไม่ว่าใครก็มีอดีต คนสำคัญที่อยู่กับพี่ใหญ่ตอนนี้ก็คือพี่นะ ใช่ไหมล่ะ” แพรวายิ้มมุมปากและพูดนิ่งๆว่า “ขับรถดีๆล่ะ ลาก่อนนะ” ฐานทัตได้แต่ยิ้มแห้งๆ “ไว้เจอกันครับพี่สะใภ้” รอให้แพรวาเข้าบริษัทไปแล้ว ฐานทัตจึงรีบโทรหาธารณ์ทันที พูดอย่างคร่ำครวญว่า “พี่สามผมทำเรื่องบางอย่างที่โง่มากๆไปแล้ว ผมเผลอพูดเรื่องขีโรชาต่อหน้าพี่สะใภ้ พี่ว่าถ้าผมบอกกับพี่ใหญ่ว่าผมไม่ได้ตั้งใจ พี่ว่าเขาจะเชื่อไหม” “เชื่อสิ เพราะความซื่อบื้อของนายนั่นแหละ” ธารณ์พูดเสียงเรียบใส่โทรศํพท์มือถือ “เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติ” ฐานทัต... คำพูดของธารณ์ยังไม่จบ “แต่เขาจะไม่ไว้ใจนายแน่นอนไปหลบที่ต่างประเทศสักสองวันสิ ขอให้นายโชคดีนะ” ฐานทัต... ขีโรชา ฐานิต... ไม่น่าแปลกใจเลยเมื่อครั้งที่ปิ้งปลาที่นอกเมืองครั้งนั้น ฐานิตพูดกับเธอ ที่แท้คือน้องสาวของเธอเหรอ ปิยะวัฒน์ เธอเป็นแสงสว่างในใจคุณรึป่าวนะ เธอตกอยู่ในภวังค์ เดินไปใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตอนที่ขึ้นลิฟต์ก็ไม่รู้ว่าธามอยู่ข้างใน หลังจากที่ประตูลิฟต์ปิดสนิทธามก็เอื้อมมือมาคว้าไหล่ของเธอ ​“จิตหลุดรึไง เดินไม่ดูทางเลย” ใบหน้าเขาบูดบึ้ง น้ำเสียงไม่เป็นมิตร เมื่อครู่ก็เพิ่งเห็นแพรวาลงมาจากรถคันหรู และรถคันนี้แตกต่างกับรถคันก่อนหน้ามันยากสำหรับเขาที่จะคิดไปทางอื่น แพรวาดึงสติกลับมา ถอยหลังเล็กน้อย และเอ่ยปากเรียกว่า “ผู้จัดการธาม” เธอมักจะสุภาพและแสดงความห่างเหินเช่นนี้โดยตลอด ธามยิ่งโกรธแล้วโกรธอีก แต่ก็ไม่มีทางพาเธอไป เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "เธอไม่สามารถขาดผู้ชายได้เหรอทั้งๆที่เธอต้องทำธุรกิจตอนเที่ยงน่ะนะ" คำพูดของเขาดุร้ายเช่นเคยและแพรวาก็ฟังมาได้สองสามวันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้ว เธอมองอย่างเรียบๆ “ช่วยไม่ได้ มื้อนี้ทานอาหารให้พนักงานไปบริการที่บ้าน” เมื่อเธอยอมแพ้เขาจึงทำให้ธามมีความวิตกกังวลมากยิ่งขึ้น "เธอคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงอย่างนั้นจริง ๆ หรือเปล่า? ความภาคภูมิใจ ศักดิ์ศรีตนเองของเธอล่ะ แพรวาเธอจะเป็นอย่างนี้ได้ยังไง!" เธอนิ่งไปชั่วครู่ “ผู้จัดการธามเก็บคำพูดนั้นไป ฉันไม่ชอบคว้าของของคนอื่น และไม่ต้องการให้คนอื่นเข้าใจความสัมพันธ์ของเราผิด” ธามยิ้มอย่างเย็นชา “ก็ที่เธอกำลังทำตัวง่ายอยู่ตอนนี้ ยังจะกลัวคนอื่นเข้าใจผิดอีกหรือไง” “ฉันไม่กลัวอยู่แล้ว ฉันแค่เป็นห่วงว่าจะทำลายชื่อเสียงของผู้จัดการธาม ทำให้ครอบครัวผู้จัดการธามขัดแย้งน่ะสิ” ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดขึ้นแพรวากำลังจะออกมา ทันใดนั้น ธามก็ดึงข้อมือเธอจากด้านหลังดึงเธอกลับมาอีกครั้งและผลักเธอไปที่กำแพงลิฟต์บีบคอของเธอและกัดฟันพูดว่า "ฉันอยากฆ่าเธอจริงๆ! แพรวาฉันอยากฆ่าเธอ!" แรงของเขามีมากจริงๆ ชั่วพริบตาแพรวาก็รู้สึกหายใจไม่ออก สมองขาดออกซิเจนขาดสติไม่สามารถคิดอะไรได้อีก แม้แต่ความคิดที่ไร้พลังแบบนี้ก็ดี บีบเธอให้ตายเธอก็จะคืนชีวิตนี้และจะไม่เป็นหนี้ในอนาคต เมื่อเธอรู้สึกว่าเธอกำลังหายใจไม่ออกอากาศก็วิ่งเข้าไปในปอด ขาของเธออ่อนยวบและทรุดลงบนพื้นอ้าปากเพื่อกอบโกยอากาศ ธามจึงย่อตัวลง เฉยคางเธอขึ้นมามองหน้าเธอและพูดด้วยท่าทีเยือกเย็นว่า “อยากได้เงินไหม ฉันจะให้โอกาสเธอ” เขาพูดอยู่ ก็ดึงเธอขึ้นจากพื้น แล้วดึงออกไปด้านนอก ผู้คนมากมายในบริษัทมองมา เป็นครั้งแรกที่แพรวารู้สึกอึดอัดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ธามดึงเธอไปที่ออฟฟิศเหวี่ยงเธอลงบนโซฟาแล้วตะโกนเรียกผู้ช่วยของเธอ "พาเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พูดถึงเรื่องธุรกิจตอนกลางคืนให้เธอฟัง พาเธอไปซะ” ทันใดนั้นชนินทร์ก็สบตากับแพรวา เขามาทำงานให้ธามได้ไม่นาน แต่ก็แทบจะไม่ค่อยเห็นธามมีท่าทางโกรธจัดขนาดนี้ และท่าทางของผู้หญิงคนนี้... ชนินทร์ไม่กล้าคิดไปมากกว่านี้ได้แต่ก้มศีรษะเดินไปตรงหน้าแพรวาและกล่าวว่า “เชิญครับคุณแพรวา โปรดตามผมมาทางนี้ครับ” แพรวาหลับตาลง เธอคาดเดาสิ่งที่ธามต้องการทำตอนนี้ เธอสามารถขอความเมตตาได้แต่เธอไม่ทำ เธอต้องการให้เขาล้มเหลว ตอนนี้ครึ่งทางได้แล้ว งั้นสิ่งที่ทำมาก่อนหน้าจะทำเพื่ออะไร ดังนั้นฉันจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ การที่ได้เห็นแพรวายอมทำตามก็ไม่ได้ทำให้ความโกรธของธามลดลงเลย กลับเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ “ผั้วะ！——” เขาเหวี่ยงเอกสารบนโต๊ะไปกระแทกกับเก้าอี้สำนักงานตัวใหญ่ อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ชนินทร์ก็ได้พาแพรวาออกมาที่ห้องทำงานของธาม เสื้อผ้าก่อนหน้านี้ของเธอถูกแทนที่ด้วยชุดเดรสสีไวน์แดงตัวสั้นพร้อมกับเสื้อแจ็กเกตหนังสีดำบนไหลของเธอ ทรงผมถูกดัดเป็นลอนสม่ำเสมอและการแต่งหน้าที่มีเสน่ห์ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นหอมเย้ายวนอันตรายถึงชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่ธามได้เห็นเช่นนี้ เขาไม่สามารถอธิบายความรู้สึกภายในของเขาได้ดูเหมือนว่าหัวใจของเธอจะเหมือนกันกับรูปร่างหน้าตาของเธอ