ตอนที่ 110 ต้องการให้บริการเธอเหรอ

ต๭นที่ 110 ต้องการให้บริการเธอเหรอ ความโกรธทั้งคืนที่ยาวนานในที่สุดก็พบทางระบายออกธามจึงพูดเสียดสีว่า “ทำได้ดี เธอก็จะเป็นนางเองของเรื่องเพลิงไฟ” เพลิงไฟ เป็นละครที่บริษัทเอฟซีเตรียมการ ก่อนที่จะปล่อยออกไป เมื่อมีวัตถุประสงค์นี้ เงินทุนที่ถูกดึงมาไม่พอเลยยังไม่ได้ริเริ่ม หลังจากที่ธามเข้ารับตำแหน่ง ก็เริ่มเป็นตัวนำในการผลิตละครเรื่องเพลิงไฟ ลิขสิทธิ์ละครประเภทนี้ สองปีนี้ค่อนข้างมาแรง ลงเงินทุนไปจากนั้นก็หาผู้ลงทุนกระเป๋าหนักๆเพื่อสนับสนุนเสียงคะแนนไม่ต่ำอย่างแน่นอน พระเอกของเรื่องเพลิงไฟถูกวางตัวแล้ว ก็คือญาณวุฒิ แต่นางเอกยังไม่ได้ยินข่าว ในบริษัทศิลปินทั้งเก่าและใหม่ที่อยู่ในหัวก็ไม่สามารถเป็นนางเอกได้ หนึ่งบทบาทมีคนแข่งขันกันมาก ธามให้โอกาสเธอในการมีชื่อเสียงในพริบตา มีไม่กี่คนที่สามารถขอได้ มันยิ่งใหญ่จริงๆ เขาไม่ใช่เหรอที่เพื่อจะให้ของขวัญเธอ กางเกงยีนสีซีดก็ยกให้เด็กชายที่ยากจนน่าสงสาร แพรวารู้สึกว่า เธอควรจะดีใจ แต่ยังไงเขาก็ยังมีชีวิตอยู่และยังชีวิตดีขนาดนี้ แต่เธอกลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด ถึงแม้เป็นเช่นนี้ เธอก็ยังคงยิ้ม เธอเป็นนักแสดงและเธอก็คิดว่าเธอเป็นนักแสดงที่เก่งระดับหนึ่ง ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว งั้นเธอก็จะไม่หันหลังกลับแล้ว “แค่ฉันทำ บทนั้นก็จะเป็นของฉันเหรอ” เธอยืนยันและท่าทีดูจริงจังมาก ธามกำหมัดแน่น และเสียงก็ลอดออกมาผ่านไรฟันว่า “ใช่!” แพรวาลดสายตาลง สักครู่จึงพูดว่า “หวังว่าผู้จัดการธามจะรักษาสัญญา” ธามยิ้มเหยียดและพูดเสียดสีว่า “เธอคิดว่าเธอยังมีค่าให้ถูกหลอกรึไง” ไฟในรถไม่ได้ถูกเปิด ไฟถนนนอกหน้าต่างค่อนข้างสลัวแทบไม่เห็นใคร แพรวาโชคดีมากที่ไม่ได้เปิดไฟในตอนนี้ ไม่อย่างนั้นจะไม่สามารถปิดบังใบหน้าซีดเผือดของเธอได้แน่นอน เธอยื่นมือออกไปกุมหัวเข็มขัดของเขาและปลดมันออกอย่างชำนาญ ธามกำหมัดแน่นและจ้องมองเธออย่างเย็นชา แพรวาไม่ต้องการเห็นหน้าของธาม แต่การเคลื่อนไหวของมือเธอไม่สามารถหยุดได้แล้ว ด้านธามเอง เนื่องจากการตอบสนองจากสัมผัสของเธอและผ่านเสื้อผ้าบางๆ ของเขา เขารู้สึกร่างกายของเขาร้อน นิ้วมือของเธอสั่นไหว หัวใจเธอเองก็สั่นเช่นกัน “ทำต่อสิ หรืออยากให้ฉันทำให้เธอล่ะ” เสียงที่เยือกเย็นของเขา ราวกับคำสั่งที่ใช้สั่งผู้หญิงอย่างว่า ทั้งดูถูกและเหยียดหยาม แพรวาเม้มริมฝีปากแน่นและจู่โจมเข้าไปจูบเขาจากนั้นก็ยื่นมือออกไปสัมผัสที่ชายเสื้อผ้าของเขา พยายามเพียงเล็กน้อยพละกำลังที่ซ่อนอยู่ก็โผล่ออกมา ครั้งนี้ จู่ๆธามก็คว้ามือเธอไว้และผลักออกไป “ออกไป!” ศีรษะของแพรวาไปกระแทกกับกระจกเธอก็รู้สึกเจ็บเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่ได้แสดงอาการหรือย่นคิ้วออกมา เธอลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าและพูดเสียงนุ่มออกมาว่า “ตกลงคุณธามจะให้ฉันเป็นนางเอกเรื่องเพลิงไฟไหม” เดิมทีธามก็โกรธมากอยู่แล้วถูกเธอถามแบบนี้ก็ยิ่งปะทุขึ้นไปอีก เขาเปิดประตูรถดันเธอลงไปและขับรถออกไปทันที แพรวากรีดร้องจากแผลที่เกิดบนหัวเข่าและครู่หนึ่งเธอก็ลุกขึ้นจากพื้นพร้อมทั้งใบหน้าที่ซีดเซียว เธอพนันไว้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะอยู่ร่วมกับเตชินท์ในห้องอาหาร หรือเหตุการณ์ในรถเมื่อครู่ ก็เป็นเพียงแค่การบริการเขา เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างอยู่ภายใต้การคาดการของเธอ ทุกอย่างเป็นไปตามแผน แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้ หรือเธอยังรักเขาอยู่ เธอยังมีสิทธิได้รับความรักอยู่ไหมนะ “กริ้งกริ้ง——” เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น แพรวาได้สติกลับมาและค้นหาโทรศัพท์จากนั้นจึงกดรับสาย “ทำไมยังไม่กลับ” เสียงทุ้มต่ำของปิยะวัฒน์ที่อยู่อีกด้านของโทรศัพท์ดังออกมา แพรวายืนอึ้งอยู่พักหนึ่ง จากนั้นจึงพูดว่า “มีละครบู้เรื่องหนึ่งที่ต้องรับบทต่อสู้ เลยกินเวลาไปนิดแต่ตอนนี้กำลังจะออกจากโรงแรมแล้ว” “ให้ฉันส่งคนไปรับไหม” “ไม่ต้องหรอกฉันนั่งรถกลับไปเองครู่หนึ่งก็ถึงแล้ว” “อืม” เขานิ่งไปครู่หนึ่งราวกับต้องการจะพูดอะไร แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดเพียงแค่พูดว่า “เดินทางปลอดภัยนะ” ครู่หนึ่งก่อนที่โทรศัพท์จะถูกวางสาย แพรวาก็กล่าวว่า "คุณสามีฉันรักคุณ" ปิยะวัฒน์อึ้งไป และหัวเราะเบาๆจากนั้นก็พูดเสียงเบาว่า “ฉันก็รักเธอเหมือนกัน” รักของเขาพูดได้แบบสบายๆ แพรวารู้ว่าเขาหยอกเธอ บางทีการแสดงออกเมื่อครู่สำหรับเขาคงเป็นแค่เรื่องน่าขันประโยคหนึ่ง เธอกระตุกริมฝีปากและวางสายไป ปิยะวัฒน์ฟังเสียงที่วางหูไปเป็นเวลา จากนั้นจึงวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ มันไม่เหมือนกับเรื่องน่าขันเมื่อครู่ ประโยคเมื่อครู่ที่พูดว่า “ฉันรักคุณ”ของแพรวา ทำให้เขารู้สึกแปลกๆเล็กน้อย เกือบจะเป็นอันตรายกับหัวใจเย็นชาของเขา “ฉันรักคุณ”สามคำนี้ แพรวาพูดหลายครั้ง โดยเฉพาะเมื่ออยู่บนเตียง เขาเองก็พูด มันคือความสนุกอย่างหนึ่ง ก็เหมือนการชอบพูดติดเรทเพื่อเพิ่มความสนุกบนเตียง ไม่ใช่เรื่องจริง เมื่อลงจากเตียงแล้วก็ไม่มีใคร พูดถึงสักคำ แต่วันนี้เธอพูดมันอย่างกะทันหัน เขาสงบสติอารมณ์เพื่อใช้โอกาสนี้ปกปิดความต้องการทางเพศที่ตอบสนองกับประโยคนั้น ตอนนี้เขาข่มอารมณ์ได้แล้ว เขาเริ่มที่จะครุ่นคิด เขาไม่ได้โง่ เพียงแต่หลายปีมานี้ไม่ได้รู้สึกหัวใจเต้น เขาก็ลืมไปแล้วเช่นกันว่ามันรู้สึกเช่นไร เขาอยู่กับแพรวามาก็นานแล้ว พวกเขาคุ้นเคยกันจนเหมือนกับไม่สามารถเสียเวลาไปกับการนั่งคิดว่าตัวเองใจต้นกับแพรวาหรือไม่ เขาลดสายตาลงมองเค้กช็อกโกแลตที่อยู่ตรงหน้า หยิบมันขึ้นมาตักตรงกลางและนำมันเข้าปาก รสชาติหอมหวานอมขมกระจายไปทั่วปาก นี่คือรสชาติที่เธอชอบไหมนะมันช่างหวานจนเลี่ยนจริงๆ เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้วหลังจากที่แพรวากลับมา ท่านประธานอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยสวมชุดคลุมอาบน้ำนั่งดูทีวีอยู่ภายในห้องนั่งเล่น เมื่อได้ยินเสียงเขาจึงหันหน้ามาสบตาและพูดเบาๆว่า “ฉันซื้อเค้กมาให้เธอวางอยู่บนโต๊ะน่ะไปกินสิ” แพรวารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “สองสามวันมานี้ร้านเค้กลดราคาเหรอ ทำไมคุณซื้อมาทุกวันเลย” ปิยะวัฒน์... “ไม่ชอบก็ทิ้งไปจะพูดอะไรมากมาย” “ชอบ！” แพรวายิ้มออกมา วางกระเป๋าลงและวิ่งไปเปิดเค้ก ไม่กี่วินาทีต่อมา แพรวาก็ร้องออกมาอย่างตกใจและพูดว่า “คุณสามี “คุณไม่ได้เช็คเหรอ เค้กนี้ถูกกินไปแล้วคำหนึ่งนะ” เธอมองที่เค้ก จ้องมองมันอย่างเจ็บใจ ราวกับที่ถูกขโมยกินไปไม่ใช่เค้กแต่เป็นเนื้อของเธออย่างนั้น ท่านประธานกัดฟันพูด “ฉันกินเอง！” แพรวาจ้องมองอย่างประหลาดใจ “คุณไม่ชอบทานของหวานไม่ใช่เหรอ” “ปัง！...” ท่านประธานโยนรีโมทไปบนโต๊ะชาแล้วเดินกลับไปที่ห้องนอน