ตอนที่ 115 อย่างน้อยอย่าทำตรงนี้เลยนะ

ต๭นที่ 115 อย่างน้อยอย่าทำตรงนี้เลยนะ ธามเหลือบตามองแพรวาแวบหนึ่ง และพูดว่า "แพรวา คนของผม" "คนของผม" สามพยางค์นี้ทำให้คุณกรดลกระตุกคิ้วเล็กน้อย และยิ้มด้วยสีหน้าคลุมเครือ เขายื่นมือทักทายแพรวา และพูดว่า "สวัสดีครับ คุณแพรวา" แพรวาจับมือทักทายเขา "สวัสดีค่ะ ท่านประธานกรดล" ธามจ้องมองมือของพวกเขาจับกัน คิ้วก็เริ่มขมวดเล็กน้อย จากนั้นก็ยื่นมือดึงข้อมือของแพรวาออกมาทันที และออกแรงจับมือ จากนั้นแพรวาก็คลายมือออก และจ้องมองธามด้วยสีหน้าสงสัย เขาไม่มองเธอเลย แต่พูดกับคุณกรดลว่า "ท่านประธานกรดลไม่ใช่ว่าอยากจะแนะนำภรรยาให้ฉันรู้จักหรอกหรอ?" ภรรยาของผมยังแต่งงานอยู่ ผู้หญิงถ้าต้องออกจากประตูจะลำบากมาก ขณะที่เขาพูดก็ตบบนบ่าของธาม "คุณพาคุณแพรวาเดินเล่นไปก่อน ผมต้องไปรับแขกคนอื่นอีก" ธามพยักหน้าเล็กน้อย หลังจากคุณกรดลจากไป สายตาของเขาถึงจะมองบนตัวแพรวา สายตาของแพรวายังคงจ้องมองไปทางคุณกรดลที่จากไปอยู่ เมื่อเห็นเช่นนี้ก็ทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนทันที "ขอแค่เป็นผู้ชาย คุณก็พร้อมพราวเสน่ห์หรอ?" แพรวาขมวดคิ้วชิดกัน จู่ๆก็เกิดความรู้สึกขุนเคืองขึ้น จากนั้นเธอก็ยกมือตบบนหน้าของเขาหนึ่งที ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ประสาท" ธามกำหมัดไว้อย่างแน่น ในดวงตาเผยแววตาอาฆาตขึ้น เขาเองก็โมโหตัวเองที่มักถูกแพรวาปั่นหัวเล่น เขามักจะเห็นเธอทำตัวดีต่อผู้ชายคนอื่นเสมอ และยังเห็นเธอสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นอีกด้วย ทำให้เขาเกิดความรู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังโปรยเสน่ห์พวกเขาอยู่ และเมื่อความรู้สึกนี้เกิดขึ้น เขาเองก็สลัดทิ้งไม่ลง ด้วยนิสัยหึงหวงแรงแบบนี้ทำไมต้องเป็นเขาด้วย แค่ผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานคนหนึ่ง ทำไมถึงสามารถควบคุมอารมณ์เขาได้ ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรม! เขาหลับตาลงและสูบลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินตามไปอย่างหนักแน่น หลังจากที่แพรวาเดินจากไป อารมณ์ก็ค่อยๆนิ่งสงบลง เธอรู้ตัวดีว่าเมื่อกี้ตัวเองวู่วามเกินไป ไม่กี่วันมานี้เธอได้รับคำพูดดูถูกเหยียดหยามจากเขาน้อยเกินไปหรอ เห็นได้ชัดว่าเธอน่าจะชินชาแล้ว แต่ทำไมถึงอดทนไม่ได้ แต่เธอเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ไม่ใช่หุ่นยนต์ เธอมีความรู้สึก เจ็บเป็น ปวดเป็น ธามรู้สึกไม่เป็นธรรม แล้วเธอไม่ธรรมเหมือนกันหรอ ขณะที่เธอกำลังแบกรับความเคียดแค้นของเขาอยู่นั้น ขณะเดียวกันเธอก็ต้องปิดบังความจริงต่อเขา เธอแบกรับมากพอแล้ว! ตอนที่ธามเดินตามนั้น ก็พบแพรวากำลังนั่งบนโซฟาและจ้องมองขวดค็อกเทลขวดหนึ่งอยู่อย่างเหม่อลอย ในดวงตาของเธอแดงฉาน เหมือนเพิ่งร้องไห้มา เมื่อเขาเห็นเบ้าตาเธอแดงฉานนั้น ความเคียดแค้นและไม่พอใจที่คับแค้นอยู่เต็มอกก็ค่อยๆจางหายไป ร้องได้ เพราะรู้สึกเสียใจหรอ? นับตั้งแต่เขารู้จักแพรวามาถึงตอนนี้ ครั้งแรกที่เห็นเธอร้องไห้นั้นก็คือ ตอนที่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ในครั้งนั้น เด็กผู้หญิงที่ไม่ค่อยร้องไห้คนนั้น ตอนนี้กลับร้องไห้ ทำให้เอ่ยปากไม่ออกคำพูดแทงใจดำ เขากำมือไว้อย่างแน่น และเม้มปากไว้ ผ่านไปสักพักใหญ่ เขาถึงจะเดินไปนั่งลงข้างเธอ แพรวาก้มหน้าลง เธอรู้ว่าเขามาแล้ว รู้ว่าเขากำลังมองอยู่ และรู้ว่าตัวเองควรควบคุมอารมณ์ แต่ตอนนี้เธอทำไม่ลงจริงๆ ทันใดนั้นเบื้องหน้าก็ปรากฏผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืน และมีเสียงของธามดังขึ้นข้างหูของเธอ "เมื่อก่อนคุณไม่ใช่ว่าคุณไม่ร้องไห้หรอกหรอ ทำไมตอนนี้ถึงร้องไห้ล่ะ?" "ฉันไม่ได้ร้องไห้" แพรวาพูดต่อว่า "พอดีขนตาติดค้างอยู่ในดวงตา" เธอปากแข็ง ธามเองก็ไม่ซักถามต่อ แพรวาในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกหวนคิดถึง เขายื่นมือจับคางของเธอขึ้น พร้อมเงยหน้าเธอขึ้นด้วย และนิ้วมือก็ปัดรอยน้ำตาของเธอ จากนั้นปลายนิ้วก็ยกคางของเธอขึ้น และพูดว่า "เดี่ยวผมช่วยเป่าให้" แพรวาสะดุ้ง ธามจับคางของเธอ พร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้ ทันใดนั้นสายตาอันแหลมคมเหมือนดั่งมีดพุ่งเข้ามาคู่หนึ่งก็ทำให้แพรวาสะดุ้งไปทั่วทั้งตัว จนต้องมองไปมองตาคู่นั้นโดยไม่รู้ตัว ขณะที่สบตากับดวงตาดำอันมืดมิดคู่นั้น เลือดในร่างกายของเธอก็แข็งตัว และร่างกายก็แข็งทื่อไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ปิยะวัฒน์จ้องมองมาที่เธอ และหลบตาไป เขาไม่พูดอะไร ไม่ดุด่าอะไร แต่เดินจากไปเหมือนกับคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ถ้าหากไม่ใช่สายตาอันแหลมคมคู่กันเมื่อกี้ แพรวาคงคิดว่าเขาไม่สนใจ บนแขนของเขามีมือข้างหนึ่งประคองอยู่ แพรวามองตามไปและเห็นซูชิงหยูนสวมชุดเดรสสีดำทั้งตัว ซึ่งซูชิงหยูนก็เห็นเธอ เเต่แค่มองแวบเดียว จากนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับปิยะวัฒน์ เพราะเธอหลบหลีกกะทันหัน ธามเลยไม่ได้เตะต้องตัวเธอเลย เขาขมวดคิ้วติดกัน เหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นคุณกรดลก็เดินเข้ามา และพูดว่า "ธาม มามามา เดี่ยวแนะนำเพื่อนคนหนึ่งให้รู้จัก" ถึงแม้ว่าชีวิตส่วนตัวของคุณกรดลจะถูกประมาณ แต่มนุษยสัมพันธ์ไม่ได้แย่ คนในแวดวงธุรกิจของเมืองตะวันแทบจะไม่มีใครที่เขาไม่รู้จัก ดังนั้นธามจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่พึ่งพาอำนาจบารมีของเขาในเมืองตะวัน ธามลุกขึ้นและกำลังจะดึงแพรวาขึ้น แต่จู่ๆแพรวาก็เก็บมือ ธามสะดุ้ง และหันหน้ามองเธอ แพรวาหลบตาของเขา และพูดว่า "ฉันขอตัวไปห้องน้ำสักครู่" เธอลุกขึ้นและถือผ้าเช็ดหน้า เดินจากไปอย่างรีบร้อน เธอเดินลุกลี้ลุกลนมาก จนแทบจะไม่เหมือนกับเธอที่เป็นคนนิ่งสงบ เธอกำลังกลัว...กลัวอะไร? "ธาม ไปเถอะ" ท่านประธานกรดลพูดขึ้น ธามดึงสติกลับมาและขานตอบรับ จากนั้นก็เดินตามคุณกรดลไป "ตึ้ง––" แพรวาปิดประตูห้องน้ำอย่างแรง และนั่งลงบนฝ่าปิดโถส้วม เธอคิดไม่ถึงว่าจะพบเจอปิยะวัฒน์ในสถานการณ์แบบนี้ได้ การกระทำที่แฝงด้วยความอ่อนโยนและห่วงใยของธามเมื่อกี้ หากเธออธิบาย ปิยะวัฒน์คงไม่เชื่อแน่ เธอเอามือทั้งสองข้างกุมใบหน้าไว้ และแสดงสีหน้ากลุ้มใจ ไม่ก็ไปเลย ด้วยนิสัยของปิยะวัฒน์แล้ว คงไม่ให้อภัยเธอแน่ ถ้าหากไปตอนนี้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องอึดอัดตอนที่อยู่ที่นี่ เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็ยืนขึ้น และจับประตู แต่วินาทีต่อมา เธอก็แข็งทื่ออยู่ตรงที่เดิม ปิยะวัฒน์สวมชุดสูทสีดำทั้งตัวอย่างสง่าผ่าเผย และยืนต่อหน้าเธออย่างมั่นคง ตอนที่เธอไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ เขาก็จับเธอเข้าไป แผ่นหลังของแพรวาชนเข้ากับแท็งค์น้ำ จนทำให้เธอเสียหลักจะร่วงตกลง ปิยะวัฒน์มีสายตาว่องไว เลยรีบจับข้อมือเธอไว้ และดึงเธอกลับมา จากนั้นก็บีบปากเธอออกและจูบเธออย่างรุนแรง แพรวาไม่กล้าขัดขืน เธอรู้ดีว่ายิ่งตัวเองขัดขืน เขาก็จะยิ่งโกรธเคือง ลิ้นหนาใหญ่ของเขากระทบกับฟันอันเรียงสวย และสอดลงเข้าไปม้วนพันกับลิ้นของเธอ แพรวาถูกเขาบีบปากจนปิดปากไม่ลง แต่กลับยิ่งเผยเห็นฟัน และมีเสียงจูบอย่างเร่าร้อนด้วย จนทำให้คนหน้าแดงหัวใจเต้นเร็ว แพรวาฉวยโอกาสตอนที่เขาคลายออกหายใจและอธิบายว่า "สามี คุณฟังฉันอธิบายก่อน..." ปิยะวัฒน์ไม่สนใจ แต่กลับดึงกระโปรงของเธอขึ้นมา ชั่วพริบตาบนใบหน้าของแพรวาก็เปลี่ยนสีหน้าทันที เธอจับข้อมือของเขา และพูดขอร้องว่า "อย่าทำตรงนี้เลยเลยนะ?" เขากวาดตามองเธอด้วยแววตาเย็นชาแวบหนึ่ง เหมือนกับว่าเขาไม่สนใจคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย...