ตอนที่ 117 เขาเคยเป็นคนรักของฉัน

ต๭นที่ 117 เขาเคยเป็นคนรักของฉัน ธามพยักหน้า และยื่นมือต่อปิยะวัฒน์ "ท่านประธานปิยะวัฒน์ เป็นเกียรติที่ได้รู้จักครับ" ปิยะวัฒน์กวาดตามองเขาแวบหนึ่ง และยื่นมือออกมา ขณะที่มือใกล้จะจับมือกัน จู่ๆเขาก็หยิบแก้วใบหน้าจากในมือของพนักงานข้างหลังของเขา และดื่มเข้าไป และเม้มปากเผยสีหน้าเย็นชา ใครต่างก็คิดไม่ถึงว่า ปิยะวัฒน์จะไม่ให้เกียรติธามถึงขนาดนี้ ทันใดนั้นบรรยากาศภายในเหตุการณ์เริ่มอึดอัดมากขึ้น ธามค่อยๆดึงมือลง และเก็บไว้ข้างหลัง พร้อมกำมือไว้อย่างแน่น ใครต่างก็สังเกตเขม่าควันปืนที่ล่องลอยของความสัมพันธ์สองคนนี้กระจายทั่วทุกที่ "น้องแพรวา ต้มหูคู่นี้ของน้องสวยมากเลย ซื้อมาจากไหนหรอ?" จู่ๆนภพรก็จ้องมองต้มหูของแพรวาและถามขึ้น จากนั้นบรรยากาศที่อึดอัดก็ถูกทำลายลง แพรวาสะดุ้งตกใจ และเม้มปาก แทบจะไม่รู้ว่าตัวเองควรตอบว่ายังไง ธามเหลือบตามองแวบหนึ่ง และพูดว่า "ผมเลือกเองครับ ของที่ไม่คุ้มค่ากับเงิน คุณนายนภสรคงไม่ชอบหรอกครับ" นภสรยิ้มแย้ม เม้มปากเล็กน้อย และพูดว่า "ฉันดูแล้ว เหมือนสั่งทำเลยนะคะ น้องแพรวาไม่ได้เจาะหู แสดงว่าท่านประธานธามเอาใจใส่จริงๆ" หลังจากที่สิ้นเสียง แพรวาก็สัมผัสถึงสายตาของปิยะวัฒน์ที่จ้องมองมา จู่ๆร่างกายของเธอก็แข็งทื่อ ขณะเดียวกันก็พยายามไม่ทำให้ตัวเองถูกมีพิรุธ "ช่างบังเอิญจริงๆ คนนั้นของผมก็ไม่ได้เจาะหูเหมือนกัน ไม่ทราบว่าท่านประธานธามสั่งทำที่ไหนครับ ผมอยากสั่งทำให้เธอสักคู่หนึ่งเอาใจเธอหน่อย" แปลกมาก จู่ๆปิยะวัฒน์ก็เอ่ยปากพูดประโยคนี้ขึ้น จนทำให้คนให้เหตุการณ์ตกใจ ข่าวลือของปิยะวัฒน์ช่วงนี้มีข่าวหนึ่ง คือมีรูปภาพไม่กี่รูปที่ถูกแอบถ่ายได้ที่ฮ่องกงกับสาวลึกลับ หรือว่าข่าวลือนั้นจะเป็นความจริง แต่น้ำเสียงของปิยะวัฒน์กลับเหมือนกับเอาใจสัตว์เลี้ยงมากกว่า ในกลุ่มสังคมชั้นสูงเรื่องแบบนี้ถือเป็นเรื่องเล็กน้อย ทุกคนก็รู้แต่ไม่พูดออกมา แต่กลับหัวเราะด้วยความสำราญออกมาแทน ธามไม่ชอบกลอุบายของปิยะวัฒน์ เลยตอบกลับไปว่า "จากฐานะของท่านประธานปิยะวัฒน์แล้ว เพียงแค่ส่งปากกาเล่มหนึ่ง ผมเชื่อว่าฝ่ายตรงข้ามต้องดีใจมากแน่" คำพูดของเขาแฝงด้วยการเสียดสี เห็นได้ชัดว่า เขาต้องการเสียดสีความโอหังอวดดีของปิยะวัฒน์ "ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ล่ะ" นลินจ้องมองธาม และเผยท่าทางจะต่อยธามอยากปกป้องปิยะวัฒน์ขึ้น ปิยะวัฒน์ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ แต่ฉีกปากยิ้มจางๆ และวางแก้วลง ตอนเดินผ่านแพรวา ฝีเท้าก็หยุดลง แล้วโน้มตัวพูดข้างหูแพรวาด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "ที่ท่านประธานธามพูดมาเป็นความจริงหรอ? หากส่งปากกาด้ามหนึ่งแล้วคุณจะดีใจ?" เสียงของเขาไม่ดังและไม่เบา แต่ดังพอให้แพรวาและธามได้ยิน เพียงแค่ประโยคเดียวที่ไม่ได้มีน้ำเสียงอ่อนโยนมากเท่าไหร่ ก็ทำให้ใบหน้าของแพรวาเปลี่ยนสีทันที ส่วนสีหน้าของธามมืดครึ้มมากจนไม่สามารถบรรยายได้ ปิยะวัฒน์ใช้น้ำเสียงหยอกล้อสัตว์เลี้ยงพูดคุยกับแพรวาเพื่อเหยียดหยามศักดิ์ศรีของเธอ อีกทั้งเพื่อแสดงให้รู้ว่าผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นเท่านั้น และถึงแม้แพรวาจะไม่เชื่อฟัง เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เขาคนที่เขาเคยรักสุดขั้วหัวใจ ถูกเหยียบหยามแบบนี้ ธามรู้สึกแค้นและอับอาย เขาจ้องมองปิยะวัฒน์จากไป และลากแพรวาเดินออกไป เรื่องเกิดขึ้นถึงตอนนี้เเล้ว แพรวาไม่สามารถโต้เถียงอะไรได้แล้ว ได้แต่ปล่อยให้ธามลากออกไปจากที่นี่ เมื่อออกจากประตู ธามก็ดันเธอไว้ตรงผนังกำแพง กัดฟันพร้อมจ้องมองเธอด้วยสายตาอาฆาต แล้วพูดว่า "เป็นปิยะวัฒน์ใช่ไหม?" ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่ได้ยืนยันแล้ว แพรวาสูบลมหายใจเข้าลึกๆ และเงยหน้ามองเขา "ใช่" อันที่จริงขอเพียงพวกเขาพบกัน ทุกเรื่องราวรายละเอียดก็สามารถปะติดปะต่อกันได้แล้ว และคงรู้ว่าคนนั้นคือปิยะวัฒน์ ซึ่งเป็นคนที่พนิตไม่กล้ามีเรื่องด้วย โดยที่เมืองตะวันมีไม่กี่คนที่มีอิทธิพลแบบนั้น ถึงแม้จะรู้ว่าแพรวามีคนเลี้ยงดูอยู่ แต่เวลานี้ เมื่อรู้ว่าเป็นคนๆนั้น เขากลับไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ "ทำไม?" แพรวาตะคอกว่า "เขาให้ฉันแสดงละคร ดันให้ฉันเป็นตัวหลัก ฉันก็แค่ถอดเสื้อผ้าให้เขานอน ง่ายดายแค่นั้นเอง" ธามจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตาด้วยความโกรธแค้น แพรวาหลบสายตาจากเขา และพูดว่า "นับตั้งแต่แรก ฉันเคยบอกคุณก่อนแล้วว่า ฉันเป็นคนแบบนั้น แต่ท่านประธานธามไม่เชื่อเอง ส่วนตัวละครคณพร คุณสามารถยกเลิกได้ นี้คงจะไม่นับว่าฉันหลอกลวงคุณนะ" ความสัมพันธ์ของเธอกับปิยะวัฒน์ที่แท้จริง เธอไม่ต้องการบอกธาม เพราะมีความเป็นไปได้ที่จะหย่าทุกเมื่อ เลยไม่มีความจำเป็นต้องพูดออกมา ตอนกลับคอนโดมีเนียม เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว อันที่จริงตอนแรกแพรวาไม่อยากกลับ เพราะเกิดเรื่องในห้องน้ำ ทำให้เธอเกิดความหวาดกลัวต่อปิยะวัฒน์ แต่เรื่องนี้ ถ้าหากไม่อธิบายให้ชัดเจน ความขัดแย้งก็จะยิ่งบานปลาย ต่อให้วันหนึ่งเธอกับปิยะวัฒน์จะเลิกรากัน อย่างน้อยก็ไม่ใช่เพราะเรื่องที่คลุมเครือไม่เข้าใจกัน นับตั้งแต่ที่เธอตัดสินใจก็ต้องเดินไปให้ถึงสุดทาง แม้เธอจะรู้ว่ามีความเป็นไปได้ที่จะเดินไปไม่สุดทาง ผลักประตูออก ไม่มีไฟเปิดอยู่ ในความมืดมิด แพรวาลูบหารองเท้าและเปลี่ยน จากนั้นก็เดินบนพรมขนแกะนุ่มๆเข้าไป เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก เธอถึงจะเปิดไฟ ปิยะวัฒน์ยังไม่กลับมา คอนโดมีเนียมเลยเงียบสงบ แพรวายกแขนขึ้นถอดเสื้อผ้า และเข้าไปในห้องน้ำ น้ำอุ่นไหลกระทบบนหน้าของเธอจากฝักบัว แพรวาถอดมัดผมออก และปล่อยให้น้ำไหลลงตามเรือนร่าง เสียงทั่วบริเวณล้วนถูกเสียง "วิ้งวิ้ง" ของน้ำไหลตกกระทบดังสนั่น ในห้องน้ำอบอวลเต็มไปด้วยหมอก ทำให้เห็นอะไรไม่ชัดเจน ขณะที่ฟองสบู่กระเด็นเข้าตา แพรวาก็รีบหลับตาลงและยื่นมือหาผ้าขนหนู จู่ๆก็มีมือข้างหนึ่งมาจับเอวเธอจากข้างหลัง และค่อยๆแนบชิดติดแผ่นหลัง ทำให้ร่างกายของแพรวาแข็งทื่อและร้อนวูบวาบ เธออดทนความเจ็บแสบที่ฟองสบู่เข้าตาเพื่อลืมตามองดู และพบว่าในหมอกอันหนาแน่นนั้นมีปิยะวัฒน์อยู่ "คุณสามี กลับมาแล้วหรอ..." ปิยะวัฒน์นิ่งเงียบ ฝ่ามือยื่นเข้ามาบีบคอ พร้อมดึงผมข้างหลังเธอให้เงยหน้าขึ้น "ธามคือใคร?" เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา ต่อให้ถูกน้ำร้อนกระทบเรือนร่าง แพรวาก็ยังคงตัวสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว "เป็นท่านประธานคนใหม่ของ...บริษัทเอฟ ซี" เธอพูดด้วยน้ำเสียงทรมาน เพราะปิยะวัฒน์ออกแรงมาก ดึงจนทำให้เธอปวดร้าวหมดแล้ว "แค่นี้เองหรอ?" ผมไม่เชื่อ บนโลกใบนี้มีไม่กี่เรื่องที่สามารถปิดบังปิยะวัฒน์ได้ ซึ่งแพรวาเองก็รู้ดีว่า ต่อให้เธอโกหกเขาก็ไม่เชื่อ "เขาคือคนรักของฉันมาก่อน" หลังจากที่พูดประโยคนี้ออกมา แพรวาเริ่มรู้สึกว่าแรงผ่อนลงไปมาก "พวกเราไม่ได้เจอกันมานานมากแล้ว ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นท่านประธานเอฟ ซีกะทันหันขนาดนี้ แพรวาอธิบายอย่างรีบร้อน แต่ปิยะวัฒน์ไม่ฟังเลย ความเจ็บปวด รวดร้าว ทำให้ร่างกายของแพรวาเหมือนกับใบไม้ที่ปลิวกลางอากาศ ส่วนบทลงโทษของแพรวาเพิ่งจะเริ่มต้น....