ตอนที่ 118 ภรรยาหายตัวไปแล้ว

ต๭นที่ 118 ภรรยาหายตัวไปแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับปิยะวัฒน์มีความสุขมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว อีกอย่างปิยะวัฒน์ก็ให้ความสนใจต่อความรู้สึกของเธอมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้การลงโทษเป็นการระบายอารมณ์ความต้องการ แพรวาไม่มีความรู้สึกมีอารมณ์ร่วมด้วย รู้สึกเพียงความขุนเคืองของเขาที่กระหน่ำใส่เพียงเท่านั้น ส่วนวิธีการออกจากห้องน้ำ แพรวาไม่ขอคิดอีกแล้ว เธอมีความรู้สึกเลือนรางเหมือนมีคนถูร่างกาย ด้วยท่าทางที่อ่อนโยน จนทำให้ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจภายในใจของเธอยิ่งทวีคูณมากขึ้น หากเธอต้องการกลับไปคืนดีกับธาม บทลงโทษนี้เธอพร้อมน้อมรับ แต่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย กลับถูกเขาทรมานถึงขนาดนี้ ความรู้สึกเนื้อน้อยต่ำใจภายในใจกลายเป็นความรู้สึกโชคร้าย ต่อให้เธอมีสติอยู่ก็ไม่อยากลืมตา หลังจากปิยะวัฒน์ถูจนเธอสะอาดก็กลับเข้าห้องนอน ภายใต้แสงไฟ น้ำตาหางตาของเธอเปล่งประกายแวววับ ปิยะวัฒน์ยื่นมือเช็ดน้ำตาตรงหางตาของเธอ และปัดลูกผมหน้าม้าของเธอ จากนั้นก็จูบกลางหน้าผากของเธอ แล้วเดินปิดไฟ เมื่อแพรวาตื่นขึ้นในวันที่สองก็รู้สึกร่างกายเจ็บปวดอย่างมาก โดยเฉพาะบริเวณลับที่รู้สึกเจ็บแสบ ตำแหน่งข้างกายว่างเปล่า ไม่รู้ว่าปิยะวัฒน์จากไปตอนไหน แพรวาลุกขึ้นจากบนเตียง และเหม่อลอยสักพัก ก่อนจะสวมรองเท้าเตะเดินออกไป บรรยากาศภายในบ้านเงียบสงบ ไม่มีเงาใครเลยสักคน แพรวาไม่มีความรู้สึกอะไร นอกจากความว่างเปล่า หลังจากแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จก็นำเสื้อผ้าที่ทำสกปรกเมื่อคืนทิ้งลงถังขยะ จากนั้นก็ออกจากบ้าน หลังจากที่ปิยะวัฒน์ไปถึงบริษัทก็มีอาการเหม่อลอยตลอดเวลา เมื่อคืนเขามีท่าทางรุนแรงเกินไป ซึ่งตัวเขาเองก็ทราบดี เขายอมรับว่า หลังจากได้ยินว่าคนนั้นคือคนรักเก่าของแพรวา เขาก็โกรธจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ในความเข้าใจของเขา แพรวาเป็นของเขามาโดยตลอดจนถึงตอนนี้ แต่ของของเขากลับถูกผู้ชายคนอื่นเชยชมมาแล้ว เขาเลยยอมไม่ได้ ความเคืองโกรธในตอนนี้ของเขาได้ระบายออกหมดแล้ว และเขาก็นิ่งสงบมากขึ้นแล้วด้วย ดังนั้นเขาเลยครุ่นคิดอย่างเงียบๆ อันที่จริงเขาเผด็จการ แพรวาบอกแล้วว่า เป็นคนรักเก่า ไม่เคยรู้จักคนรักเก่าของเขา บนโลกใบนี้ มีใครบ้างที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อน อย่างเช่นเขา ตอนที่ยังไม่รู้จักแพรวา เขาเองก็มีแฟนมาก่อน อีกอย่างครั้งแรกของแพรวาก็มอบให้กับเขา นั่นแสดงว่าตอนที่พวกเขาเป็นแฟนกัน ไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นมาก่อน ประเด็นนี้ทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้น เมื่อคืนเขาทำเกินไป บางทีคืนนี้เขาควรซื้อเค้กเข้าใจเธอหน่อย แพรวาเป็นคนเข้าใจง่ายตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว เธอไม่ใช่ผู้หญิงเรื่องมาก เมื่อคิดถึงตรงนี้ ท่านประธานใหญ่ก็เรียกจรณ์เข้ามา และสั่งว่า "ให้ช่วยซื้อเค้กช็อกโกแลตมาให้หน่อย โดยที่ข้างบนเค้กวางสตอเบอร์รี่ไว้ และต้องทำเสร็จก่อนเลิกงานด้วย" ตอนบ่าย ท่านประธานใหญ่ที่ยากที่จะเลิกงานตรงเวลาก็ขับรถยนต์กลับบ้าน เมื่อผลักเปิดประตู ปิยะวัฒน์ก็ถึงกับสะดุ้ง แพรวาไม่อยู่บ้าน ที่วางข้าวของ รองเท้าของเธอกับกระเป๋าหายไป เธอออกไปแล้ว โดนทรมานเมื่อคืนแบบนั้นแล้ว วันนี้ยังมีแรงออกไปข้างนอกอีกหรอ? ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว และวางเค้กลงบนแก้วชาไม่กี่ถ้วย แล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาแพรวา "ขออภัยค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถใช้บริการได้...." ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้วและกำโทรศัพท์ไว้อย่างแน่น ปิดเครื่องหรอ? เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้น คิดไม่ถึงว่าแม้แต่สายของเขาก็ไม่รับสาย ดูเหมือนการทรมานของเมื่อคืนจะรุนแรงมากเกินไป ช่วงนี้เธอไม่มีแผนไปไหนเลย ทำให้เขานึกไม่ออกว่าจะไปตามหาเธอที่ไหน ท่านประธานปิยะวัฒน์ที่ไม่ทราบอะไรเลย เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองมีความเข้าใจต่อภรรยาของตัวเองน้อยจนเกินไป เพราะเธอเชื่อฟัง เขาเลยลืมไปเลยว่าเธอก็มีความรู้สึก เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะโทรศัพท์หาจิตรา จิตราเพิ่งมาถึงตงจิงจากเกาะเชจู และตอนนี้กำลังเดินช็อปปิ้งที่ถนนตงจิงกับชนัตอย่างเมามัน ตอนที่รับสายปิยะวัฒน์ นึกว่าโทรศัพท์มาก่อกวน "แพรวาอยู่กับคุณที่นั่นไหม?" จิตรานิ่งอึ้ง และเพิ่งนึกออกว่าเป็นเสียงของปิยะวัฒน์ "ท่านประธานปิยะวัฒน์ค่ะ แพรวาเป็นภรรยาของคุณนะคะ ตอนนี้คุณมาถามฉันว่าเธออยู่ไหนหรอ? ไม่รู้สึกแปลกบ้างหรอ?" ปิยะวัฒน์เผยสีหน้ามืดครึ้ม จิตราไม่หวาดกลัวเขาสักนิดเดียว และพูดต่อว่า "คุณทำเธอโกรธแล้วหนีไป คุณก็ต้องตามหาเธอเองสิคะ ปิยะวัฒน์ ฉันขอบอกอะไรคุณนะ บนโลกนี้ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่อยู่กับคุณเพราะเรื่องเงินทอง และการที่แพรวาไปจากคุณ ถือเป็นการทำให้ชีวิตของแพรวาดีขึ้น!" เมื่อเธอพูดจบก็วางสายใส่ปิยะวัฒน์ทันที ชนัตมองเธออย่างช่วยไม่ได้ "คุณนี่กล้าเกินไปแล้วนะ หากท่านประธานปิยะวัฒน์แค้นขึ้นมา การงานของคุณจะทำยังไงล่ะ?" "ก็ให้คุณเลี้ยงดูสิ ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย" จิตราคล้องแขนของเขา "ฉันทนดูท่าทางโอ้หังของเขาไม่ได้ คนอย่างแพรวา มีผู้ชายหลายคนครอบครองไม่ได้เลย เขามีของดีอยู่ข้างกายยังไม่รู้ตัวอีก สักวันเขาต้องเสียใจภายใน" เมื่อชนัตได้ยินก็เปลี่ยนสีหน้า และพูดว่า "คุณรู้หนิว่าแพรวาอยู่ไหน?" จิตราถอนหายใจหนึ่งเฮือก "อันที่จริงหากเขาไตร่ตรองบ้างก็จะรู้ว่าแพรวาอยู่ที่ไหน ส่วนปิยะวัฒน์จะเจอหรือเปล่าก็ต้องดูว่าเขาใช้ใจหรือด้วยเปล่า" ขณะที่ปิยะวัฒน์ตามหาแพรวานั่น ธามก็กำลังตามหาแพรวาเหมือนกัน เขาติดต่อแพรวาไม่ได้หนึ่งวันเต็ม และไม่มีวิธีการติดต่อสื่อสารอื่นด้วย เขาเข้าใจแพรวาดีว่า เธอไม่ใช่คนไม่กลับบ้านกลับช่อง นอกจากประสบกับปัญหาบางอย่าง เมื่อนึกถึงคำพูดแทงใจดำที่ปิยะวัฒน์พูดเมื่อคืนก็ยิ่งทำให้เขากระวนกระวายมากขึ้น เมื่อชนิดารู้ว่าตัวเองถูกท่านประธานเรียกหาที่ห้องทำงานก็เผยสีหน้ามึนงง เธอเป็นแค่พนักงานระดับล่าง ตำแหน่งที่สูงที่สุดที่ได้พบเจอของบริษัทคือตำแหน่งรองประธาน แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีวันหนึ่งจะได้พบกับท่านประธานธาม เมื่อเดินเข้ามาก็เห็นธามกำลังนั่งที่โต๊ะทำงาน และกำลังอ่านเอกสารอย่างเคร่งเครียด เขามีหน้าตาหล่อเหลากว่ากลุ่มนักแสดงหลายคน และมีท่าทางสุขุม จนทำให้หญิงสาวอย่างชนิดาตกหลุกรัก เธอเคาะประตูอย่างระมัดระวัง และพูดว่า "ท่านประธานธามค่ะ มีธุระอะไรหรอค่ะ?" ธามเงยหน้ามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะจัดเอกสารเก็บไว้ "เชิญเข้ามา" ชนิดาปิดประตู และเอามือสองข้างซ้อนกันข้างหน้า จากนั้นก็เดินตรงมายืนหน้าโต๊ะทำงานอย่างมั่นคง "ท่านประธานธาม มีอะไรให้ฉันช่วยค่ะ?" "วันนี้แพรวาติดต่อมาหาเธอบ้างไหม?" "พี่แพรวา?" ชนิดานิ่งอึ้งชั่วขณะ จากนั้นก็พูดว่า "วันนี้พี่แพรวาไม่มีถ่ายงานค่ะ เธอเลยไม่ได้ติดต่อหาฉัน" ธามขมวดคิ้ว ไม่นานก็พูดต่อว่า "แล้วคุณรู้ไหมว่าแพรวาชอบไปที่ไหน?" ชนิดาส่ายหน้า "ฉันทำงานกับพี่แพรวาได้ไม่นานค่ะ เลยไม่ค่อยรู้มาก ท่านประธานธามถามพี่จิตราดูนะคะ" ธามโบกมือ และพูดว่า "เธอออกไปได้" ชนิดมารู้สึกผิดหวัง ที่แท้เรียกเธอมาเพราะอยากรู้ว่าพี่แพรวาไปไหนนี่เอง เธอก้มหน้าและตอบรับ จากนั้นก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ เมื่อเธอจากไป ธามก็สั่งให้คนหาวิธีติดต่อจิตรา แต่ก่อนที่จะโทรศัพท์ไปถาม จู่ๆเขาก็นึกอีกคนขึ้นมาได้––นั้นคือนิรมล