ตอนที่ 119 เป็นเพราะแพรวาหรอ

ต๭นที่ 119 เป็นเพราะแพรวาหรอ "วันนี้เธอจะไม่กลับจริงๆหรอ?" นิรมลถามอีกครั้ง บนร่างกายของแพรวาห่มด้วยผ้าพรมขนสัตว์ จากนั้นเธอก็งอตัวนั่งบนเตียง ในมือถือแก้วกาแฟสีดำแก้วหนึ่ง ในแก้วเต็มไปด้วยน้ำอุ่นและมีควันลอยอบอวลออกมาทีละนิดทีละนิด แพรวาวางฝ่ามือใต้แก้ว และเปาควันออกมา "ไม่กลับไปแล้ว วันนี้จะนอนกับเธอ หลังจากเรียนจบมา พวกเขายังไม่เคยนอนด้วยกันเลย นิรมล เธอไม่คิดถึงฉันบ้างหรอ?" แพรวาออดอ้อนเหมือนเด็กน้อย นิรมลยิ้มและพูดว่า "ฉันแค่กลัวว่าเธอนอนแล้วจะเสียใจภายหลัง ที่นี่เป็นคอนโดมีเนียมของนักศึกษา หากเลยเวลาห้าทุ่มประตูก็จะปิดทันที ถ้าหากเธอเสียใจภายหลังตอนเที่ยงคืนขึ้นมาออกไปไม่ได้แล้วนะ" "นิรมล พรุ่งนี้ให้ฉันเข้าไปเรียนกับเธอด้วยนะ ให้ฉันได้ซึมซับบรรยากาศของนักศึกษาอีกครั้ง" "พอเถอะ" นิรมลผลักหัวของเธอ "ถ้าหากเธอไป แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เธอจะรับผิดชอบไหวหรอ อายุปูนนี้แล้ว อย่าทำตัวเหมือนเด็ก" แพรวาพูดว่า"อืม"ด้วยน้ำเสียงหมดอารมณ์ "อยากอาบน้ำไหม?" นิรมลหยิบชุดนอนชุดหนึ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้า "ฉันไม่ได้สูงเหมือนเธอนะ ตอนสวมอาจจะไม่พอดีมาก แต่ใส่นอนไปก่อนคืนหนึ่ง" แพรวายื่นมือรับ กลิ่นสมุนไพรอ่อนๆฟุ้งเข้าจมูกของเธอ ทำให้เธอสะดุ้ง และรู้สึกเหมือนเคยได้กลิ่นนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เธอคิดไม่ออก "นิรมล เสื้อของเธอทำไมถึงมีกลิ่นสมุนไพรอ่อนๆล่ะ?" "ไม่กี่วันมานี้ไปซาวนามา สักครั้งหนึ่งแล้วนะ ยังมีกลิ่นอีกหรอ?" นิรมลยื่นมือหยิบมาดม และหยิบเสื้ออีกชุดหนึ่งให้เธอ "ถ้าเช่นนั้นเธอสวมชุดนี้ละกัน" "ไม่เป็นไร ฉันแค่สงสัยนะ" แพรวายิ้มแย้ม "โอเค ทำไมถึงไปซาวน่าล่ะ?" "ฉันมีปัญหาเรื่องประจำเดือน ทุกครั้งที่มาเจ็บจนเกือบตาย ได้ยินคนพูดว่าไปซาวน่าจะช่วยบรรเทาอาการได้ เลยไปลองดู พบว่าช่วยได้เยอะมากเลย ตอนนี้เลยติดเป็นนิสัยแล้ว ต้องไปสักครั้งในรอบหนึ่งหรือสองเดือน เธอดมได้ใช่ไหม?" "ก็ได้อยู่ หอมดี" แพรวาหยิบเสื้อวางบนเตียง "ถ้าเช่นนั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" "อุปกรณ์ล้างเครื่องสำอางอยู่ข้างในแล้ว ส่วนตู้ที่มีกระจกข้างบนมีผ้าเช็ดตัวและแปรงสีฟันใหม่อยู่ ขาดเหลืออะไรก็บอกฉันได้ ฉันจะอยู่ข้างนอก" แพรวายิ้มและกอดเธอหนึ่งครั้ง "นิรมล เธอนี่เป็นกุลสตรีจริงๆ" หลังจากที่แพรวาเข้าห้องน้ำ นิรมลก็เริ่มปูเตียง ระบบสาธารนูปโภคของมหาวิทยาลัย S ดีมาก แม้แต่หอพักของนักศึกษาปริญญาโทยังครบครัน เพื่อนร่วมหอพักคนก่อนของนิรมลมีอายุมากกว่าเธอนิดหน่อย ก่อนเรียนจบไม่กี่เดือนก็ออกจากหอพักไปแล้ว ตอนนี้เลยมีเธออยู่คนเดียว หอพักห้องใหญ่มาก มีเครื่องปรับอากาศ เครื่องทำน้ำอุ่น เครื่องทำน้ำเย็น สรุปคือหอพักสบายกว่าหอพักอื่นมากหลายเท่าตัว ตอนที่เธอปูเตียงได้ครึ่งเตียง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอเลยต้องวางมือก่อน และเดินไปที่หน้าโต๊ะ แล้วหยิบโทรศัพท์รับสาย "ฮัลโหล สวัสดี คุณคือใครคะ?" "สวัสดี นิรมลหรือเปล่า?" นิรมลนิ่งอึ้ง เสียงนี้คือ.... หัวใจของเธอบีบตัว และนิ้วมือก็เริ่มสั่นเทา เธอกำมือถือไว้อย่างแน่น โดยนิ่งเงียบไม่พูดอะไร "ฮัลโหล? ฟังอยู่ไหม?" ธามถามขึ้น นิรมลดึงสติกลับมา ในที่สุดก็รีบตอบกลับว่า "ใช่ ใช่ค่ะ ฉันเอง ครูถาง" ธามสะดุ้ง ไม่นานพูดว่า "คิดไม่ถึงว่าคุณจะจำผมได้" จะลืมได้ยังไงล่ะ จะลืมได้ยังไงล่ะ... จมูกของเธอรู้สึกแสบร้อน และรู้สึกเจ็บคอ มีคำพูดมากมายอยากจะพูดกับเขา แต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดี ไม่นานเธอถึงเอ่ยปากพูดว่า "ครูถาง คุณแข็งแรงดีนะ ดีแล้ว ตอนนั้นฉันนึกว่าคุณ..." "เรื่องในตอนนั้นไม่ต้องพูดแล้ว" ธามพูดขัดจังหวะเธอ และพูดต่อว่า "เรื่องที่มันผ่านไปแล้ว ไม่ต้องพูดอีก" "ใช่ค่ะ ไม่ควรพูดอีก" นิรมลยิ้มแย้ม และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "หลายปีมานี้ครูถาวรเป็นยังไงบ้างคะ? ฉันไม่ได้ข่าวของคุณเลย ฉัน...กับแพรวาเป็นห่วง" ธามสูบลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า "แพรวา เธอเป็นห่วงผมด้วยหรอ?" นิรมลขมวดคิ้ว และพูดว่า"อืม"ออกมา ธามกำโทรศัพท์ไว้อย่างแน่น ยิ้มและพูดว่า "เธอยังคงเป็นเพื่อนที่ดีของเธอเสมอ ถึงพูดแทนเธอแบบนี้" นิรมลนิ่งอึ้ง "ครูถาง..." ธามพูดแทรกเธอขึ้น "ตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าของบริษัทเธอ วันนี้เธอมีถ่ายงาน แต่ทั้งวันนี้ผมหาเธอไม่พบเลย เธอเป็นเพื่อนสนิทของเธอ รู้ไหมว่าเธอไปไหน?" นิรมลเริ่มหัวใจหวิวๆ เป็น...เพราะแพรวาอีกแล้วหรอ? เธอก้มหน้าลง และพูดว่า "แพรวาอยู่กับฉันที่นี่ค่ะ" "เธอพักที่ไหนหรอ?" "หอพักนักศึกษาปริญญาโทหมายเลขเก้าของมหาวิทยาลัย S ของห้อง สามหนึ่งศูนย์" เมื่อจำที่อยู่ได้ ธามก็พูดว่า "ลาก่อน" และวางสายทันที เมื่อนิรมลได้ยินเสียงวางสาย ไม่นานก็วางโทรศัพท์ลงบนหนังสือ จากนั้นก็ดึงเก้าอี้นั่งลง "นิรดล แชมพูคือขวดไหนหรอ?" เสียงของแพรวว่าดังขึ้นจากห้องน้ำ นิรมลดึงสติกลับมา และพูดว่า "ขวดสีชมพู ส่วนขวดสีน้ำเงินเป็นครีมนวดผม" หลังจากอาบน้ำเสร็จ แพรวาก็สวมชุดนอนของนิรมลเดินออกมา ความสูงหนึ่งเมตรเจ็ดของแพรวาสูงกว่าความสูงหนึ่งเมตรห้าของเธอมาก เมื่อสวมแล้วกางเกงลอยขึ้นมามาก จนทำให้รู้สึกหนาวเย็น แพรวายกผ้าเช็ดตัวขึ้นเช็ดผม พร้อมเดินออกมาจากห้องน้ำ และพูดว่า "นักศึกษาสมัยนี้สบายเกินไปแล้ว ตอนพวกเราอยู่มหาลัยตอนนั้นยังต้องอาบน้ำที่ห้องน้ำรวมเลย ตอนฤดูหนาวยังถือว่าโอเค แต่พอถึงฤดูร้อน ข้างในอบอ้าวมาก เธอยังจำได้ไหม?" "ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ?" นิรมลยิ้มจางๆ "ฉันจำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งที่เธอลืมพาชุดชั้นในพาไปในห้องน้ำ สุดท้ายต้องโทรศัพท์ให้ฉันเอามาให้" แพรวา... "เรื่องนี้เธอไม่สามารถลืมได้เลยหรอ?" แพรวายิ้มแย้ม ถ้าหากเป็นฤดูหนาวยังถือว่าโอเค พอสวมเสื้อหนาก็จะมองไม่ออก แต่ตอนนั้นเป็นฤดูร้อน เธออยู่ในห้องน้ำนานสามชั่วโมง สุดท้ายยอมหน้าด้านให้คนช่วยเรียกมิรมลไปหอพักเธอเพื่อหยิบชิ้นนั้นให้เธอ นิรมลยิ้มและพูดว่า "เรื่องนี้จะลืมได้ยังไงล่ะ รอให้วันหนึ่งเธอโด่งดัง ฉันจะเอาเรื่องไปเปิดโปงทุกคน ไม่แน่ฉันอาจจะเป็นเน็ตไอดอลก็ได้" ทั้งสองคนกำลังหยอกล้อกันอยู่ จู่ๆประตูหอพักก็ถูกเคาะดังขึ้น หลังจากที่น้าคนดูแลหอพักเข้ามาก็มีเสียงของสำเนียงภาษาเฉเสวนดังขึ้น "แพรวาคือคนไหนคะ?" แพรวาสะดุ้ง และยกมือขึ้น "ฉันเองค่ะ" "ข้างล่างมีคนมาหา" หลังจากพูดจบ น้าคนดูแลหอพักก็เดินจากไป แพรวาขมวดคิ้ว มีใครรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่? "ครูถาง เมื่อกี้เขาติดต่อมาหาฉัน" นิรมลเงยหน้ามองเธอ "แพรวา เธอก็จำได้แล้วใช่ไหม?" แพรวาสะดุ้งและก้มหน้าลง