ตอนที่ 120 กลับบ้านกับผม

ต๭นที่ 120 กลับบ้านกับผม อันที่จริงหลังจากแพรวาฟื้นฟูความทรงจำ นิสัยก็ไม่ได้มีความเปลี่ยนแปลงอะไรมาก ถ้าหากไม่ใช่ธามโทรศัพท์มา เธอคงคิดไม่ถึงว่าแพรวาฟื้นฟูความทรงจำแล้ว นิรมลกำมือไว้อย่างแน่น และพูดว่า "จำได้หมดแล้ว ใช่ไหม?" "จำได้ขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังมีอีกมากที่ยังจำไม่ได้" แพรวานั่งบนเตียง และพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "เรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์จำได้หมดแล้ว และเรื่องของธามด้วย ส่วนรายละเอียดปลีกย่อยยังจำได้ไม่หมด แต่มันไม่สำคัญอะไร อย่างน้อยอะไรที่ควรจำก็จำได้แล้ว" เธอยิ้มอย่างขืนข่ม และเผยสีหน้ามืดครึ้ม "ขอโทษ" นิรมลนั่งยองลง และกุมมือเธอไว้บนหัวเข่า "ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดเธอ แต่ในตอนนั้นฉันคิดว่าครูถางตายแล้ว ส่วนเธอกลับสูญเสียความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับเขา ฉันคิดว่าเป็นทางที่ดีแล้ว หลังจากครูถางหายตัวไป อีกอย่างลุงกาวก็ตามหาตัวฉัน เขาว่าหมอบอกว่าคุณสูญเสียความทรงจำ ไม่สามารถรับสิ่งกระตุ้นได้ ฉันเลยคิดว่าลืมก็ดีแล้ว ถ้าหากมีวาสนา ต้องเจอกันอีกได้แน่..." "เธอไม่ต้องอธิบาย ฉันเข้าใจหมดแล้ว" ตอนที่ความสัมพันธ์ของธามและแพรวาถูกเปิดโปง พรรษิษฐ์ก็แสดงความต้องการให้พวกเขาเลิกกัน เธอเลยตัดสินใจอยู่หอพักมหาวิทยาลัยไม่กลับบ้าน แต่หลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอก็ลืมตุนท์ บรรษิษฐ์ และคงจำไม่ได้ตลอดชีวิตด้วย ดังนั้นเลยขอร้องให้นิรดลช่วยเล่าให้หมดอีกครั้ง บรรษิษฐ์เป็นคนยังไง ลูกสาวของเธอย่อมรู้ดี ที่สุด ต่อให้เขาไม่รักเธอก็ไม่สามารถเลือกนิรดลเป็นลูกเขยของเขา เรื่องนี้ไม่สามารถโทษใครได้ นอกจากโทษพรหมลิขิตของเธอกับธาม แทนที่จะให้เขารู้ว่าเธอลืมเขา เธอยอมให้เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนใจดำดีกว่า เพราะทำให้เขาคิดว่าเธอไม่คู่ควรให้เขาทุ่มเท ในเมื่อเดินมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่สามารถกลับไปได้แล้ว "แพรวา ทำไมเธอถึงไม่พูดความจริงกับครูตุนท์ล่ะ ตอนนั้นพวกเธอยังสนิทสนมกันดีเลยนะ เขาต้องเข้าใจเธอแน่นอน" "อธิบายว่าอะไรล่ะ? ฉันแต่งงานแล้ว อนาคตที่สดใสงดงามทั้งหมด ฉันให้อีกคนหนึ่งไปหมดแล้ว ถ้าหากกลับไป ฉันจะเอาอะไรให้เขา อีกอย่างเขาเองก็มีคู่หมั้นแล้ว ในเมื่อทั้งคู่ไม่สามารถกลับมาได้แล้ว ก็ไม่เห็นต้องพูดความจริงออกมาเลย เพราะจะยิ่งสร้างความวุ่นวายให้มากขึ้น" และที่สำคัญ หัวใจของเธอไม่ได้อยู่ที่ธามแล้ว เหตุผลทุกอย่าง เทียบไม่คิดกับเหตุผลสุดท้าย เธอลืมเขาแล้ว และรักอีกคนแล้วด้วย เป็นใครก็ย่อมรับไม่ได้ทั้งนั้น นิรมลกำมือไว้อย่างแน่น และพูดว่า "เธอบอกว่าครูตุนท์มีคู่หมั้นแล้วหรอ?" "อืม" แพรวาตอบรับคำหนึ่งเบาๆ และไม่ได้สังเกตท่าทางผิดปกติของเธอ "แสดงว่าครูกำลัง..." "แก้แค้นเธออยู่หรอ" แพรวาพูดอย่างเหนื่อยใจว่า "เขานึกว่าฉันมีคนเลี้ยงดูอยู่ และเพื่อชื่อเสียง เงินทองฉันยอมแลกร่างกายตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำมาทั้งหมดตอนนี้ก็เพื่อเหยียดหยามฉัน ลงโทษฉันที่ดูถูกความรู้สึกของเขา" "แล้วเธอก็ยอมแบบนี้มาตลอดเลยหรอ?" "ต้องมีสักวันที่เขาต้องเบื่อหน่ายและล้มเลิกไปเอง อีกอย่างหลายปีมานี้ ฉันไม่คิดว่าเขารักฉันแล้ว แต่เพราะทำใจไม่ได้ที่ผู้หญิงที่ตัวเองแลกมาด้วยชีวิต กลับกลายเป็นของเล่นของคนอื่น นี้เป็นสิ่งที่ฉันติดค้างเขา ฉันยินดีชดใช้ เอาชีวิตก็ได้ แต่ความรัก ฉันให้ไม่ได้แล้ว เลยปล่อยให้เขาเกลียดชัง" นิรมลนิ่งเงียบสักพักใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจออกมา "สิ่งที่เธอทำมันคุ้มค่าหรอ..." แพรวาฝืนยิ้ม "เดี่ยวฉันลงไปดูสักหน่อย และส่งเขากลับไปด้วย" "ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม?" "ไม่ต้องหรอก เธออยู่ด้วยแล้ว ฉันไม่ค่อยเป็นตัวเอง" แพรวาหยิบเสื้อคลุม คลุมไว้และเดินจากไป ข้างนอกตึกหอพัก มีต้นพริเวททั้งสองข้างทางเต็มไปหมด ต้นพริเวทขึ้นชื่อเรื่องต้นไม้ฤดูหนาว ต่อให้หนาวเหน็บขนาดไหน มันก็ยังคงผลิใบเขียวขจีเหมือนเดิม ผลไม้ขนาดเล็กสีน้ำตาลแฝงด้วยกลิ่นขมฝาด เมื่อลมพัดผ่านจมูกก็จะช่วยทำให้สดชื่น แพรวาดึงหมวกที่ติดกับเสื้อมาคลุมหัว และกวาดตามองรอบบริเวณตามหาร่างของธาม แต่เธอกลับไม่พบธามเลย ในทางกลับกันเธอเห็นปิยะวัฒน์ยืนอยู่ภายใต้แสงไฟตรงข้างหอพัก เขาสวมเสื้อคลุมใหญ่สีดำทั้งตัว และมีผ้าพันคอสีเทาพันคอไว้ ร่างกายสูงใหญ่ได้ขยายเงาให้สูงใหญ่ภายใต้แสงไฟ แพรวาสะดุ้ง วินาทีต่อมาก็เดินกลับไป แต่การเคลื่อนไหวของเธอยังคงเชื่องช้า เพียงระยะห่างไม่เกินห้าเมตร ปิยะวัฒน์ก็วิ่งเข้ามาจับแขนเธอเหมือนดั่งลูกธนู แพรวาพยายามขัดขืน และไม่อยากมองเขา แต่ปิยะวัฒน์กอดเอวเธอไว้ และจับเธอไว้ในอ้อมอก "จะหลบซ่อนถึงเมื่อไหร่กัน?" เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำแฝงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ความรู้สึกน้อยใจที่แบกมาทั้งวัน ทำให้จมูกของแพรวารู้สึกแสบร้อน "ปล่อย!" เธอข่มเสียง และพูดด้วยเสียงแข็งทื่อ "ไม่ปล่อย" เขาก้มหน้าเอาคางลงทับบนหน้าผากของเธอ และดมเบาๆ จนกลิ่นแชมพูหอมจางๆบนร่างกายของเธอ แล้วพูดว่า "อาบน้ำแล้วหรอ?" แพรวาเม้มปากไม่พูดอะไร "ยังโกรธเรื่องเมื่อคืนอีกหรอ?" แพรวาพูดเสียดสีว่า "ฉันจะกล้าโกรธท่านประธานปิยะวัฒน์ได้ยังไงคะ" ปิยะวัฒน์ยิ้มจางๆ "แล้วนี่ไม่เรียกว่าโกรธหรอ?" แพรวาทำหน้าบูด แล้วพูดว่า "คุณกลับไปเถอะ ฉันจะไม่กลับกับคุณ" "อยู่หอพักไม่หนาวหรอ? กลับไป เดี่ยวผมช่วยคุณให้ความอบอุ่น" แพรวา... พวกเรากำลังทำสงครามเย็นอยู่ ไม่รู้หรอ ท่านประธานใหญ่ คุณรู้จักอายบ้างเถอะ! "ผมซื้อเค้กที่คุณชอบให้แล้วนะ ข้างบนยังมีสตอเบอร์รี่ด้วย หากกินพรุ่งนี้คงไม่อร่อยแน่ ไม่ควรสิ้นเปลืองข้าวของ ไม่ใช่ว่าคุณไม่ชอบสิ้นเปลืองข้าวของหรอกหรอ?" ท่านประธานใหญ่พยายามอย่างสุดกำลัง แพรวาส่ายหน้า และพูดอย่างน้อยใจว่า "ไม่กิน!" "ตรงนั้นยังเจ็บอีกหรอ?" น้ำเสียงของเขายิ่งอ่อนโยน "เมื่อคืนทำคุณเจ็บเลย ทายาแล้วหรือยัง?" แพรวาจ้องมองเขาด้วยสายตารำคาญ "ยังกล้าถามอีกหรอ!" "ขอโทษ" เขาพูดเบาๆว่า "เมื่อคืนไม่ได้ควบคุมอารมณ์ให้ดี" แพรวาพยายามสลัดมือของเขาออก "หากขอโทษแล้วมีประโยชน์ จะต้องมีตำรวจทำไม การกระทำของคุณเมื่อคืน คือการข่มขืนภรรยา!" "ผมผิดไปแล้ว" ท่านประธานใหญ่ยอมรับผิดว่าตัวเองทำเกินไปแล้ว "ต่อไปจะไม่ทำแบบนั้นแล้ว" เขาดึงข้อมือของเธอ และพูดว่า "กลับไปเถอะน่า คุณนายแพรวา" แพรวาสะดุ้ง ยังไม่ทันเอ่ยปาก จู่ๆก็มีมืออีกข้างมาจับมือของเธอไว้ จนทำให้เธอถอยหลังไปไม่กี่ก้าว ร่างกายของเธอโยกย้ายไปมา ไม่เห็นคนชัดเจน แต่ได้ยินเสียงธามข้างหูอย่างชัดเจน "ไม่ได้ยินหรอว่าเธอบอกว่าไม่ไป?" ธามสวมเสื้อคลุมขนแพะสีเทา และจับข้อมือของแพรวาอยู่ ส่วนมืออีกข้างก็กำโทรศัพท์ไว้อย่างแน่น พร้อมจ้องมองปิยะวัฒน์ด้วยสีหน้ามืดครึ้ม "ประธานปิยะวัฒน์ไม่เข้าใจหรอครับ?" แพรวารู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที บรรยากาศของผู้ชายทั้งสองคนยิ่งอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะมีนักศึกษาออกมาหลบดู ทำให้แพรวารู้สึกเก้อเขินมาก เธออยากสะบัดมือของธามออก แต่เขาจับไว้แน่นมากจนเกินไป เธอเลยสลัดไม่ออก เมื่อปิยะวัฒน์เห็นท่าทางของเธอ ก็เม้มปากเล็กน้อย "ประธานธามเป็นใครหรอครับ มายุ่ง