ตอนที่ 121 ประเด็นคือเขาเตะต้องคุณ

ต๭นที่ 121 ประเด็นคือเขาเตะต้องคุณ เมื่อปิยะวัฒน์เห็นท่าทางของเธอ ก็เม้มปากเล็กน้อย "ประธานธามเป็นใครหรอครับ มายุ่งเรื่องผมกับเธอทำไมด้วย?" "เจ้านายของเธอ พอไหม?" ธามพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า "ประธานปิยะวัฒน์อยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็ได้ ทำไมต้องมายุ่งกับนักแสดงของบริษัทผมด้วย หากมีข่าวออกไป คงเสียชื่อเสียงมากน่าดู" "เป็นเจ้านายแล้ว สามารถมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับนักแสดงในสังกัดหรอ? ประธานธาม ยุ่งเรื่องของตัวเองให้ดีก่อนเถอะก่อนมายุ่งเรื่องของคนอื่น" พูดจบก็เหลือบตามองแพรวา ขมวดคิ้วและพูดว่า "ยังไม่มาอีก อยากเป็นตัวตลกให้ประธานธามดูหรอ?" แพรวากำหมัดไว้อย่างแน่น จากนั้นก็สะบัดมือธามออก และเดินมาอยู่ข้างกายของปิยะวัฒน์ ปิยะวัฒน์เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และนิ้วมือก็ลูบบนใบหน้าของเธอ "เชื่อฟังน่า กล่าวอำลากับประธานธามเร็ว" แพรวาเงยหน้ามองเขา แต่ปิยะวัฒน์เผยแววตามืดครึ้มที่ยากจะปฏิเสธได้ แพรวามือสั่นเทา และกัดฟันพูดว่า "ท่านประธานธาม ลาก่อน" เมื่อธามเห็นท่าทางเชื่อฟังของเธอที่ถูกปิยะวัฒน์ข่มขู่ เขาก็เผยสีหน้าขาวซีด ส่วนแพรวาไม่กล้าสบตาเขา พูดลาก่อนจบก็หันหลังจากไปทันที ปิยะวัฒน์เหลือบตามองธามแวบหนึ่ง ก่อนจะหันหลังเดินตามไป แพรวว่าไม่หันหลังกลับ เธอแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นแววตาอันเจ็บปวดของธาม และแกล้งทำมองไม่เป็นความขุ่นเคืองของเขา เพราะถ้ามองไม่เห็นก็จะไม่สนใจ และไม่ต้องรู้สึกผิด... มือของปิยะวัฒน์โอบเอวของเธอ แต่เธอไม่มีท่าทีปฏิเสธจนถึงเดินขึ้นรถยนต์ โดยแทบจะไม่เหลือบตามองเขาเลยแม้แต่แวบเดียว การเดินทางปลอดภัยตลอดทาง ไม่มีใครพูดคุย บรรยากาศในรถยนต์อึดอัดมาก แพรวารู้สึกได้ แต่เธอในตอนนี้ไม่มีอารมณ์สร้างบรรยากาศให้ครึกครื้น ตอนที่รถยนต์เข้าไปในโรงรถใต้ดิน แพรวาก็รีบลงจากรถทันที และเดินขึ้นบันไดเลื่อน เธอไม่รอปิยะวัฒน์ และไม่พูดคุยอะไรกับเขาด้วย ปิยะวัฒน์เห็นร่างเงาของเธอเดินจากไปจากกระจกข้างรถ จากนั้นเขาก็เม้มปากเล็กน้อย ตอนที่เขากลับมาถึงห้องก็พบว่าแพรวาเข้าไปในห้องนอนแล้ว รองเท้าถูกเธอสะบัดทิ้งไว้ในห้องโถง เห็นได้ชัดว่าเธออารมณ์ไม่ดี เขาหยุดนิ่ง และก้มตัวลงเก็บรองเท้าของเธอและวางไว้ในตู้วางรองเท้า จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อคลุมใส่ไว้บนไม้แขวนเสื้อ และเดินตรงไปหน้าโต๊ะ แล้วหยิบเค้กเดินเข้าห้องนอน ห้องนอน แพรวาห่มผ้าหุ่มคลุมทั้งตัวจนเหมือนกับหนอนตัวหนึ่ง แต่ข้างล่างกลับมีฝ่าเท้าสีขาวเนียนผลุดโผล่ออกมา พร้อมกับหดตัวเล็กน้อยเพราะหนาว ปิยะวัฒน์รู้สึกตลกนิดหน่อย เขานั่งลงบนเตียงข้างๆ และดึงผ้าห่มของเธอเบาๆ พร้อมพูดว่า "ออกมา" แพรวาใช้หัวเข่าปัดตรงบริเวณที่เขาดึงออก ปิยะวัฒน์ยื่นมือลูบฝ่าเท้าของเธอเล่นเบาๆ จู่ๆก็มีเสียง"อ่า"จากแพรวา จากนั้นแพรวาก็เตะผ้าห่มออก พร้อมเผยทรงผมที่ยุ่งเหยิงขึ้นมา และพูดว่า "ไม่รู้จักจบสักที ให้ฉันกลับมาก็กลับมาแล้ว ให้ฉันบอกลาก่อนกับเขาก็บอกแล้ว ตอนนี้คุณจะเอายังไงต่อ?" ปิยะวัฒน์ไม่ได้โมโหเพราะเห็นเธองี่เง่า แต่เอาเค้กมาวางไว้เบื้องหน้าของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "ชอบไหม?" แพรวาไอออกมาหนึ่งที แล้วจ้องมองเค้กช็อกโกแลตสตอเบอร์รี่อันสวยงามต่อหน้า ไม่นานเธอก็ปัดเค้กร่วงตกลงพื้น เค้กสวยทิ่มลงบนพื้น และมีครีมกระจัดกระจายไปทั่วทุกที่ ปิยะวัฒน์สะดุ้งตกใจ รอยยิ้มที่เผยออกมาเลยจืดจางลง เหตุการณ์ถึงขั้นนี้แล้ว แต่แพรวากลับไม่กลัวความขุ่นเคืองของเขาเลย เธอจ้องมองเขาด้วยแววตาแดงก่ำ "คุณคิดว่าแค่เค้กก้อนเดียว ฉันจะสามารถทำเป็นทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้นได้หรอ ในสายตาของคุณแล้ว มีแค่เท่านี้เองหรอ?" ปิยะวัฒน์เม้มปากและไม่พูดอะไร แพรวาใช้แขนเสื้อเช็ดหางตา และพูดว่า "คุณไม่มีวันเข้าใจหรอก..." ไม่มีวันเข้าใจว่าฉันรักคุณมากขนาดไหน ถึงสามารถทนรับความขุ่นเคืองของเขา รักคุณมากแค่ไหนถึงสามารถยอมลดศักดิ์ศรีของตัวเองลง เพื่อปกป้องชีวิตคู่ที่ไม่ได้ง่าย รักคุณมากเท่าไหร่ถึงยอมใจร้ายกับอีกคนหนึ่ง หลังจากที่เธอพูดจบก็มุดเข้าในผ้าห่มอีกครั้ง จนคลุมเป็นหนอนตัวหนึ่ง ปิยะวัฒน์จ้องมองเค้กที่อยู่บนพื้นอยู่สักพักใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป เมื่อแพรวาได้ยินเสียงฝีเท้าที่จากไปของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา เขารู้ดีอยู่แล้วว่าปิยะวัฒน์รับไม่ได้ที่เธอเป็นแบบนี้ แต่จะทำอะไรได้ เพราะนี้เป็นนิสัยเดิมของเธอ เธอก็มีอารมณ์ขุ่นเคือง และยังเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เสแสร้งกันมานานแล้ว ตัวเองก็เหนื่อย แต่ทำไม พอได้ยินเสียงฝีเท้าจากไปของเขา หัวใจก็รู้สึกทรมาน เหมือนกับใกล้จะตายแล้ว แต่ไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา เธอหยุดลมหายใจ เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังจากข้างนอก เสียงเปิดประตู จากนั้นก็มีเสียงฝีเท้า และค่อยๆเดินเข้ามา จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้น แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวอะไร แพรวาค่อยๆดึงผ้าห่มออก และชำเลืองมองข้างนอกอย่างเงียบๆ ปิยะวัฒน์ดึงแขนเสื้อขึ้น และนั่งยองลงบนพื้น และใช้ทิชชู่เก็บเค้กและครีมแล้วเอาไปทิ้งในถังขยะ เขาทำความสะอาดอย่างละเอียด จนทำให้บนหน้าผากของเขามีเหงื่อไหล เมื่อแพรวาเห็นหัวใจก็หวิวๆ และจับปลายผ้าห่มไว้อย่างแน่น หลังจากทำความสะอาดเสร็จ เขาก็เดินถือถังขยะออกไป ไม่นานก็หยิบไม้ถูพื้นเข้ามา และถูพื้นบริเวณที่สกปรกจนสะอาด แพรวาจ้องมองเขาทำความสะอาดพื้นอยู่ประมาณสิบกว่านาทีโดยไม่รู้ตัว เมื่อปิยะวัฒน์กลับมาครั้งที่สาม แพรวาก็รีบยกผ้าห่มคลุมปิดตัวเองไว้อีกครั้ง บริเวณบนเตียงด้านข้างยุบลง เขาขึ้นบนเตียง "เอาผ้าห่มออก ไม่รู้สึกอึดอัดบ้างหรอ?" เขาดึงผ้าห่มของเธอ และพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ แพรวาไม่รู้ว่าทำไม มือถึงไม่มีเรี่ยวแรง หลังจากที่ปิยะวัฒน์ดึงผ้าห่มของเธอลงจากเตียงก็ปรากฏใบหน้าสวยงามหนึ่งขึ้น พร้อมดวงตาแดงก่ำคู่หนึ่งเหมือนดวงตาของกระต่ายขึ้น ในมือของเขาถือยาแก้ปวดหลอดหนึ่ง และพูดว่า : เดี่ยวผมช่วยทาให้คุณ" "ไม่เอา!" แพรวาจับกางเกงตัวเองไว้ พร้อมเผยสีหน้าไม่ยินยอม ปิยะวัฒน์พูดอย่างอดทนว่า "เชื่อฟังน่า เดียวอักเสบแล้วจะเจ็บกว่านี้ หรือว่าคุณจะทาเอง?" แพรวายื่นมือแย่งยาจากมือเขา "ฉันทำเอง" ปิยะวัฒน์ยื่นมือลูบผมของเธอ และพูดว่า "ยังโกรธอีกหรอ?" แพรวาอ้าปาก "คุณต่างหากที่โกรธ" ปิยะวัฒน์กระตุกคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์ "เพราะผมทำเค้กตกหรอ?" "การกระทำของคุณหยาบคายมากกว่าทำเค้กตกเยอะ!" จากนั้นเธอก็กัดฟันและฝืนยิ้มให้ปิยะวัฒน์ ไม่นาน เขาก็พูดว่า "เมื่อคืนผมผิดเอง ผมขอโทษคุณด้วย แต่คุณก็มีส่วนที่ผิด คุณปฏิเสธนัดของผม และยังโกหกผมอีก" "ฉันไม่ได้โกหก" แพรวายื่นหน้าออกมาอธิบาย "ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะพาฉันไปที่นั่นเหมือนกัน และไม่รู้ว่าจะเจอคุณด้วย จนโอกาสอธิบายให้คุณฟังก็ไม่มี" "นี้ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นสำคัญคือเขาเตะต้องคุณแล้ว ปิยะวัฒน์พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำขึ้น เมื่อเขามองมุมนั้นเข้ามา ก็จะเห็นว่าธามกำลังจูบเธออยู่ แต่อันที่จริงแล้วเธอกำลังต่อต้านอยู่ --โปรดติดตามตอนต่อไป 02/11/2019--