ตอนที่ 122 คุณอยู่ที่นี่ แล้วผมจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ

ต๭นที่ 122 คุณอยู่ที่นี่ แล้วผมจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ ที่แท้เขาก็เห็นจริงๆด้วย อันที่จริงทำไม่ได้เตะต้องตัวเธอเลย แต่ก่อนหน้านี้อาจมีบาง แม้แต่ตอนบนรถยนต์ครั้งนั้น เพื่อแสดงความรังเกียจต่อธาม ทั้งสองคนเกือบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว แพรวารู้สึกใจฝ่อ และพูดว่า "แต่คุณเองก็จับมือถือแขนกับซู่ชิงหยูน พอทีคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม แต่พอฉันไม่ได้?" "คุณยังมีเหตุผลอะไรอีก?" ปิยะวัฒน์ยื่นมือบีบจมูกของเธอ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า "เรื่องเมื่อก่อนผมจะไม่เอากลับมาคิด แต่ต่อไปอยู่ห่างจากธามหน่อย ผู้ชายก็เหมือนกันทุกคน โดยเฉพาะตอนไม่ได้รับสิ่งที่ต้องการ" ระหว่างเธอกับธามหากง่ายดายแบบนั้นก็คงจะดี ความขัดแย้งได้หยุดชั่วคราว แต่แพรวารู้ดีว่า ยังมีอะไรรอข้างหน้าอีกมาก ตอนนี้เธอทำได้เพียงผ่านให้ได้แต่ละวัน จู่ๆแพรวาก็มุดหัวลงในอ้อมอกของเขา "เมื่อกี้ฉันนึกว่าคุณจากไปแล้ว" ปิยะวัฒน์สะดุ้ง และลูบเส้นผมของเธอ แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า "คุณอยู่ที่นี่ แล้วผมจะไปที่ไหนได้ล่ะ?" รู้ทั้งรู้ว่าเป็นคำพูดหยอกล้อ แต่แพรวากลับชอบฟัง "เมื่อกี้ฉันทิ้งเค้ก คุณไม่โกรธหรอ?" "ไม่โกรธ เรื่องที่ผมทำกับคุณเมื่อคืน รุนแรงมากกว่าที่เรื่องทิ้งเค้กมากกว่า คุณไม่โกรธบ้างหรอ?" แพรวา... เอาคำพูดของเธอมาสวน ท่านประธานใหญ่นับวันยิ่งเผด็จการ "ไม่โกรธแล้ว" ความรู้สึกขุ่นเคือง น้อยเนื้อต่ำใจทั้งหมดได้หายไปตั้งแต่ปัดเค้กทิ้งในตอนนั้นแล้ว "เค้กวันนี้มีสตอเบอร์รี่เยอะมาก" เธอพูดด้วยเสียงแผ่วเบา ท่านประธานใหญ่กระพริบตาเล็กน้อย และพูด’ อื่ม’ โดยไม่คิดจะพูดอะไรต่อ แพรวาพูดขึ้นว่า "เป็นสตอเบอร์รี่นำเข้าจากสเปนใช่ไหม หน้าตาดูสดใสมาก" ท่านประธานใหญ่ลืมตา และมองเธอด้วยเบ้าตาลึก "คุณอยากพูดอะไรหรอ?" แพรวาชิมรสชาติเค้กที่ติดบนริมฝีปาก และพูดว่า "ไม่รู้ว่ากินแล้ว รสชาติจะเป็นยังไง? ท่านประธานใหญ่หัวเราะออกมา ก่อนจะพูดว่า "เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้จรณ์สั่งทำใหม่" แพรวายิ้มแย้มอย่างเบิกบานใจ "ขอบคุณค่ะสามี" ปิยะวัฒน์ยื่นหน้าเข้ามาจูบกลางหน้าผากของเธอ และพูดว่า "นอนเถอะ" เขาไม่ใช่คนมีความอดทนสูง และไม่ชอบเสียเวลาของตัวเองในเรื่องไม่สำคัญ แต่แพรวามีความสามารถทำได้ เขายอมรับว่า ตอนกลั่นแกล้งเธอ เขาไม่ได้มีความสุขเลย โดยเฉพาะเห็นหยดน้ำตาของเธอ เขาจะเกิดความรู้สึกเจ็บปวดใจ ต่อให้ความรู้สึกเพียงเลือนรางก็สามารถเรียกร้องความสนใจจากเขาได้ พูดตามความเป็นจริง ตั้งแต่แพรวาอยู่กับเขามาหลายปีนี้ ไม่เคยได้รับความดีความชอบเลย แม้แต่ความรักก็ขี้เหนียวต่อเธอ ตัวเองก็โง่เขลาเกินไป เธอเข้าใจง่ายขนาดนี้ และไม่เคยเอ่ยปากเรียกร้องอะไร นอกจากต้องการเวลาเอาใจใส่จากเขาเพียงเล็กน้อย เพื่อทำให้เธอสมหวัง ถ้าหากเป็นไปได้ก็อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป ในความมืดมิด เขากอดผู้หญิงไว้ในอ้อมอกอย่างแน่น เมื่อตื่นขึ้นมาวันที่สองก็เห็นเค้กช็อกโกแลตหน้าสตอเบอร์รี่ปรากฏขึ้นบนโต๊ะของห้องโถง แพรวาสะดุ้ง และเดินเข้ามาหยิบการ์ดที่วางบนกล่องเค้ก ท่านประธานใหญ่เขียนว่า "เค้กช็อกโกแลตหน้าสตอเบอร์รี่ที่คุณชอบ" เธอชอบ แพรวาจับการ์ดและนั่งบนโซฟา ของที่เธอชอบมีมากมาย แต่ของที่เธอชอบที่สุด เขากลับไม่สามารถให้เธอได้ "ติ้ง–– มือถือที่อยู่บนโต๊ะดังขึ้น ทำให้แพรวาดึงสติกลับมาได้ เธอวางการ์ดลง และหยิบโทรศัพท์รับสาย "แพรวา เธอกลับบ้านแล้วหรอ?" เสียงของจิตราดังขึ้นจากในโทรศัพท์ และยังแฝงด้วยแสงประกาศจากสนามบินเตือนผู้โดยสารขึ้นด้วย แพรวาสะดุ้ง "เธอเป็นอะไร..." "เมื่อวานปิยะวัฒน์โทรมาหาฉัน" จิตราอธิบายอย่างง่ายๆ และพูดว่า "พวกเธอเป็นอะไรกันหรอ ทะเลาะกันหรอ?" แพรวาลูบหน้าผาก และพูดว่า "เรื่องมันยาว รอให้เธอกลับมาก่อนค่อยมาคุยกัน ตอนนี้เธออยู่สนามบินหรอ?" "อืม กำลังจะขึ้นเครื่องแล้ว หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ เธอก็จะเจอกับฉันแล้ว ของที่ประเทศญี่ปุ่นราคาถูกมาก จนฉันไม่อยากกลับเลย" แพรวานิ่งอึ้ง "ตกลงเธอซื้อไปหมดเท่าไหร่?" "ประมาณรถตู้หนึ่งคันได้ เธอก็ช่วยฉันเป่าหูท่านประธานใหญ่ของเธอส่งรถยนต์คันหนึ่งมานับพวกฉันหน่อยสิ ได้ไหม?" "โอเค เดี่ยวฉันไปเป่าหู" หลังจากแพรวาพูดจบก็วางสายทันที หลังจากวางสายก็คิดสักพัก ก่อนจะโทรศัพท์หาปิยะวัฒน์ เมื่อท่านประธานใหญ่รับสายก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น "ตื่นแล้วหรอ?" แพรวาตอบรับ ก่อนจะกวาดตามองเค้ก และพูดว่า "ฉันเห็นเค้กแล้ว" ท่านประธานใหญ่ยิ้มแย้ม และพูดว่า "โทรมาเพื่อต้องการบอกแค่นี้หรอ?" "เปล่าค่ะ" แพรวาถามคำถามที่ค้างคาใจของเมื่อวานออกมา "คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่กับนิรมล" ปิยะวัฒน์หยุดนิ่งสักพัก ไม่นานถึงจะตอบว่า "คุณลองเดาดูสิ" แพรวา... "ตอนเที่ยงจัดการอาหารเที่ยงเองเลยนะ ผมมีประชุมอีก คงดึกถึงจะกลับไป ไม่ต้องรอผม" "อ๋อ" แพรวาตอบรับและพูดว่า "จิตราจะกลับมาตอนเที่ยงนี้แล้ว คุณช่วยส่งรถยนต์ไปรับเธอหน่อยสิ" "เดี่ยวผมให้จรณ์จัดการให้ เดี่ยวเขาติดต่อคุณอีกที" แพรวาสะดุ้ง ตอนแรกแค่ต้องการพูดลอยๆ คิดไม่ถึงเลยว่าท่านประธานใหญ่จะตอบรับง่ายดายขนาดนี้ บริษัท เอส.อา ปิยะวัฒน์ยกแก้วจิบชาหนึ่งที และพูดว่า "ว่ากันต่อ" จรณ์พยักหน้าเล็กน้อย "ธามมีชื่อจริงว่าตุนท์ เป็นนักศึกษาปริญญาโทของคณะดนตรีของมหาวิทยาลัย S ในตอนนั้นเขาเป็นครูสอนวิชาเลือกดนตรีของนักศึกษาปริญญาตรี ส่วนคุณนายก็เลือกเรียนวิชาของเขา" ขณะที่จรณ์พูดก็เงยหน้ามองปิยะวัฒน์ที่เผยสีหน้าจืดจาง เขาไอหนึ่งที "พวกเขาเป็นแฟนกันอย่างเงียบๆ นอกจากนักศึกษาไม่กี่คนที่มองออก ส่วนใหญ่ไม่มีคนรู้" "ในตอนที่คุณนายเรียนจบ เธอไปวาดรูปตามหัวข้อคำสั่ง ในตอนนั้นเมืองตะวันหิมะตกหนัก สะพานถนนรามโกมุขเกิดอุบัติเหตุต่อเนื่องกัน มีคนตายสามคน บาดเจ็บเจ็ดคน ซึ่งคุณนายก็อยู่ในจำนวนนั้น แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ หลังจากเธอได้รับบาดเจ็บ ธามก็หายตัวไป คุณนายนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลสองเดือน หลังจากออกจากโรงพยาบาลก็ได้รับใบจบและเข้าทำงานที่บริษัทเอฟ ซี หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่พบเจอกันอีก" ปิยะวัฒน์เงยหน้าขึ้น "ดังนั้นคุณจะบอกว่าที่พวกเขาเจอกัน เป็นเพราะความบังเอิญหรอ?" "ผมไม่แน่ใจ เพราะข้อมูลที่สืบมามีเพียงเท่านี้ อีกอย่าง" เขาหยุดชะงัก และพูดต่อว่า "ประวัติของธามในมหาวิทยาลัย S ก็หายไป ครูของมหาวิทยาลัย S ที่เคยทำงานร่วมกันกับธามล้วนพยายามหลีกเลี่ยงพูดชื่อนี้ ส่วนสาเหตุที่เขาจากเมืองตะวันไปอย่างกะทันหันไม่มีคนทราบ" "ฐานะของธามสืบมาได้หรือเปล่า?" "เป็นรองฝ่ายประธานออกแบบที่มีชื่อเสียงขอบริษัทที่ต่างประเทศ เขายังมีฐานะที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งคือ" คืออะไร?" "เขาคือลูกเขยของท่านประธานคมศร และเป็นคู่หมั้นของกชพร"