ตอนที่ 125 ไล่ออก

ต๭นที่ 125 ไล่ออก "นรมนเป็นแค่คนบังหน้า อันที่จริงแล้วชนัตกับเชียนจินหวานเออร์ของตระกูลลี่แอบคบกันแล้ว หลังจากลี่หวานเออร์ตรวจพบว่าตัวเองตั้งท้องก็บีบคั้นให้ชนัตแต่งงาน ดังนั้วเขาเลยคิดอยากจะสลัดออกจากจิตราเร็วๆ เลยคิดแผนนี้ขึ้นมา" "เจ้าบ้าเอ่ย!" แพรวาด่าทอด้วยสีหน้าเย็นชา และพูดด้วยความกังวลว่า "ตระกูลลี่เข้ามาเกี่ยวข้องแบบนี้ คุณจะจัดการได้สะดวกไหม?" "ตอนนี้เพิ่งจะมากังวลเป็นห่วงผมหรอ?" ปิยะวัฒน์บีบจมูกของเธอ "ผมกับลูกชายคนที่สามของตระกูลลี่รู้จักกัน คงไม่มีปัญหาอะไรมาก" แพรวาถอนหายใจหนึ่งเฮือก "แล้วจิตราออกมาได้เมื่อไหร่" "ต้องอยู่ข้างในนั้นสักหนึ่งคืน" ปิยะวัฒน์พูดต่อว่า "ผมได้ติดต่อคนข้างในแล้ว ให้ช่วยเหลือเธอ" พูดมาขนาดนี้แล้ว แต่แพรวาก็ยังไม่วางใจ ถึงแม้จิตราจะเป็นคนเข้มแข็ง แต่หากอยู่ที่นั่นแล้ว ใครต่างก็หวาดผวาด้วยกันทั้งนั้น แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกแล้ว นอกจากรอคอย "เรื่องที่ผมสัญญาให้ไว้ ผมไม่คืนคำแน่" ปิยะวัฒน์กอดเอวของเธอ และจูบบนริมฝีปากเธอหนึ่งที "คุณต้องเชื่อใจสามีของคุณนะ" แพรวาฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะพูดว่า "ทำไมคนเรามักจะชอบโอ้อวดจัง" ปิยะวัฒน์นิ่งเงียบ และเอาแต่จับมือเธอไว้อย่างแน่น วันต่อมาตอนเที่ยง จิตราถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว นรมนถอนการฟ้องร้อง และยินยอมจัดการกันเอง ดูเหมือนเรื่องเริ่มไม่รุนแรงมากแล้ว แต่ความรู้สึกของจิตรายังคงคับแค้นอยู่ และไม่สามารถบรรเทาลงได้ด้วย แพรวาลืมสภาพตอนที่เธอถูกปล่อยตัวออกมาไม่ลง เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอยังคงสะอาด และคงไม่ถูกรังแกจากคนข้างใน แต่เธอมีสภาพเหมือนกับคนไร้วิญญาณที่สามารถเคลื่อนไหวได้ คนอื่นทำร้ายรุนแรงมากแค่ไหนก็ไม่เจ็บปวดเท่าคนรักทำร้ายกัน แพรวาไม่วางใจจิตรา เลยตามกลับบ้านพร้อมกับจิตรา "ไม่ต้องหรอก" ตอนที่จิตราเดินลงจากรถยนต์ก็พูดขึ้น และพูดต่อว่า "ฉันทำเรื่องฆ่าคนไม่ได้หรอก" "แต่เธอต้องการคนอยู่เป็นเพื่อน" แพรวาพูดขึ้น ความรู้สึกเดียวดายมันน่ากลัวมาก แพรวาเคยผ่านช่วงเวลานั้นมาก่อนแล้ว เลยไม่อยากให้จิตราเป็นเหมือนเธอ จิตราก้มหน้าลง "อันที่จริงเมื่อคืนฉันได้คิดจนกระจ่างแล้ว ชนัตทำแบบนี้ก็เพราะกลัวจะบอกเลิก และเพราะฉันไม่ยอมปล่อย เอาแต่ตามใจตัวเอง จนทำตัวน่าอับอาย" "ชนัตไม่มีอะไรดีเลย หน้าตาสู้กับท่านประธานใหญ่ของเธอก็ไม่ได้ แถมยังมีเงินมากไม่ถึงท่านประธานใหญ่ของเธอด้วย เขาเป็นแค่นักแสดงงอกง้อย และแม้แต่เงินที่หามาได้ยังซื้อคฤหาสน์สักหลังยังไม่ได้เลย แล้วจะให้ฉันอยู่กับเขาเพื่ออะไร? ตอนที่ฉันผลักดันเขานั้น เขาเป็นแค่แก้วเท่านั้นสำหรับฉัน ถ้าหากฉันล้มเลิก เขาคงเป็นแค่เศษแก้ว เป็นเพราะฉันจิตราไม่ต้องเขา!" แพรวารู้ว่าเธอเป็นคนปากแข็ง ถ้าหากไม่เจ็บแค้น เธอก็จะไม่พูดตอกย้ำแบบนี้ ทั้งคืนนี้จิตราดื่มเหล้าจนเมาเละเหมือนดั่งโคลน แพรวาโทรศัพท์หาท่านประธานใหญ่ว่าคืนนี้ไม่กลับบ้าน เพราะจะอยู่เป็นเพื่อนจิตราทั้งคืน วันต่อมา ตอนที่แพรวาตื่นขึ้นมาก็พบว่าจิตราไม่อยู่แล้ว เธอสะดุ้งตกใจ และรีบกระโดดลงจากเตียงไปหาเธอ เมื่อเธอออกจากห้องนอนก็พบจิตรากำลังทำอาหารเช้าในห้องครัวอยู่ และเธอยังร้องเพลงด้วยความเบิกบานใจ เหมือนกับทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น แพรวานิ่งอึ้งอยู่ตรงที่เดิม และเม้มปากเดินเข้าไปหาเธอ "จิตรา" จิตราหันหน้ามายิ้มให้เธอ "ตื่นแล้วหรอ รอแปบหนึ่งนะ อาหารเช้ากำลังจะทำเสร็จแล้ว เธอรีบไปล้างหน้าก่อน" แพรวาอ่านความคิดของเธอไม่ออก นอกจากต้องเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ ตอนล้างหน้า แพรวารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป หลังจากที่เธอล้างหน้าเสร็จก็นึกออกได้ว่าอะไรที่ผิดปกติไป สิ่งของที่เกี่ยวข้องกับชนัตทั้งหมดในบ้านหายไปแล้ว เงาร่างที่เคยมีสองคนบนโต๊ะ ในตอนนี้กลายเป็นภาพจิตราคนเดียว ดูเหมือนว่าบ้านหลังนี้จะกลายเป็นคอนโดมิเนียมของจิตราคนเดียว จนแทบหาร่องรอยของชนัตไม่เจอเลย เธอลังเล และเดินออกจากห้องนอน จิตรานั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะ พร้อมโบกมือหาเธอ "มากินข้าวกัน" เธอต้มซุปข้าวโพด นิ่งเสียวหลงเป่า และผัดเนื้อแดง กลิ่นกับข้าวหอมอบอวลไปทั่วคอนโดมิเนียม แพรวาสะดุ้ง ก่อนพูดว่า "จิตรา เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม" "เปล่า" จิตราฉีกปากยิ้ม "ฉันแค่คิดกระจ่างแล้ว ไม่อยากเอาความทุ่มเทของตัวเองฟุ่มเฟือยกับคนที่ไร้ค่าคนนั้น กินข้าวเสร็จเราไปบริษัทเลยนะ วันนี้ช่างเสื้อของละคร (เพลิงไฟ) จะวัดขนาดไซส์ใช่ไหม? แพรวาพยักหน้า "ใช่ วันนี้" "รีบกินเถอะ" เธอพูดขึ้น ก่อนจะนิ่งเงียบไป แพรวาไม่กล้าถามเธอต่อ กลัวถามแล้วทิ่มแทงใจเธอ เลยกินข้าว จากนั้นก็ไปบริษัทเอฟ.ซีพร้อมกับจิตรา ถึงแม้ว่าเรื่องที่จิตราผลักพนักงานใหม่ของบริษัทเพลินวานไม่ได้ถูกเผยแพร่ แต่คนในวงการรับรู้ข่าวสารเร็วมาก ตอนที่แพรวากับจิตราเข้ามา ทุกสายตาก็มองบนตัวเธอ เมื่อเดินมาถึงชั้นสาม พี่วรนุชก็วิ่งเข้ามาพร้อมจะโกนว่าจิตรามาแล้ว แพรวาสะดุ้งตกใจ และถามว่า "พี่วรนุชตามหาจิตรามีธุระอะไรหรอค่ะ?" เธอพูดติดอ่างว่า "ฉันเอง...ก็ไม่แน่ใจ..." จิตรายิ้มสู้ และตบบนบ่าของเธอ และพูดว่า "เธอไปก่อน เดี่ยวฉันตามไป" แพรวาขมวดคิ้ว และรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายดายแน่ ชนิดาพาเธอไปวัดขนาดเสื้อผ้า แพรวาหยุดฝีเท้าลง และถามว่า "ชนิดา ตอนฉันไม่อยู่สองวันมานี้ บริษัทเกิดอะไรขึ้นบ้าง?" "ไม่ ไม่มีอะไร" ชนิดาหลบตาของเธอ และไม่กล้าสบตาเธอเลย แพรวาเม้มปาก และพูดว่า "ตอนนี้จิตรากลับมาแล้ว ต่อไปเธอไม่ต้องตามฉันแล้วนะ ไปติดต่อกับพี่วรนุชได้เลย" เมื่อชนิดาได้ยินก็เผยสีหน้าขาวซีดทันที "พี่แพรวา ฉันทำผิดอะไรหรือเปล่า?" แพรวาเม้มปากและพูดว่า "ฉันไม่สามารถเก็บคนที่ไม่พูดความจริงไว้ข้างกายฉันได้ "พี่แพรวา ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากพูด แต่ถ้าฉันพูดไปแล้ว เรื่องก็คงแก้ไขอะไรไม่ได้" ชนิดมาหยุดชั่วครู่ ก่อนพูดว่า "ท่านประธานธามไล่พี่จิตราแล้ว ตอนนี้คนทั่วทั้งบริษัทล้วนทราบกันหมดแล้ว ต่อให้ฉันบอกพี่ก็คงแก้ไขอะไรไม่ได้ จริงไหม?" แพรวากลุ้มใจทันที และรีบหันหลังเดินบันไดขึ้นไป "พี่แพรวา ท่านประธานธามยุ่งอยู่ค่ะ ไม่สามารถเข้า..." ข้างนอกห้องทำงานของท่านประธาน ชนินทร์พูดพลาง และพยายามห้ามปราบแพรวาพลาง แต่สุดท้ายก็สกัดกั้นไว้ไม่อยู่ เธอเปิดประตูห้องทำงานของท่านประธานอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขณะที่ธามกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ก็เห็นแพรวาเดินเข้ามา เขาเผยแววตาอาฆาตและเม้มปากพูดว่า "แค่นี้ก่อนนะ ผมยังมีงานค้างต้องจัดการอีก เดี่ยวผมโทรศัพท์ไปหาอีกครั้ง" ฝ่ายตรงข้ามไม่รู้จะพูดอะไร เขาเผยแววตาและรอยยิ้มอ่อนโยนขึ้นมา และพูดว่า "เชื่อฟัง" แพรวาสะดุ้งตกใจ และเบิกตากว้าง ธามที่อ่อนโยนแสนดีแบบนี้ เธอเคยเห็นแค่ตอนสี่ปีที่แล้ว ดูเหมือนเธอจะเดาถูกว่าคนในสายของเขาคือใคร นั้นคือคู่หมั้นที่รักและเอ็นดูของเขา "ท่านประธานธาม" ชนินทร์เผยสีหน้าละอายใจ และพูดว่า "ฉันสกัดกั้นเธอไว้ไม่ไหว" ธามโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้เขาออกไป จากนั้นก็มองแพรวาด้วยสายตาจืดชืด "มาหาผมมีธุระอะไรหรอ?"