ตอนที่ 127 ถอดเสื้อผ้าแล้ว

ต๭นที่ 127 ถอดเสื้อผ้าแล้ว เมื่อเสียบการ์ดตรงที่เสียบ แสงไฟจากข้างในห้องก็สว่างขึ้นทันที ภายในห้องเงียบสงบ และมีกลิ่นเทียนหอมจางๆอบอวลไปทั่วห้อง สิ่งที่ทำให้เธอสบายใจนั้นคือธามไม่ได้อยู่ห้อง เธอถอนหายใจ ความรู้สึกเคร่งเครียดค่อยๆคลายจางลง เห็นได้ชัดว่าห้องนี้บริการให้กับคู่รักมาพลอดรักกัน เพราะสิ่งของทุกอย่างล้วนเป็นคู่หมด อีกอย่างภายในห้องตกแต่งอย่างอบอุ่น บนโต๊ะวางดอกกุหลาบสีแดงสีสันฉูดฉาดช่อหนึ่งไว้ และยังมีเหล้าแดงที่ยังไม่เปิดหนึ่งขวดด้วย นอนแค่หนึ่งคืน ธามก็จะไม่มายุ่งวุ่นวายแล้ว เธอถอนลมหายใจ และเดินไปตรงข้างหน้าต่าง แล้วยื่นมือดึงผ้าม่านออก จากนั้นก็เปิดหน้าต่าง ไม่นาน อากาศหนาวเย็นก็ลอดเข้ามาในห้อง ทำให้แพรวาหายใจได้โล่งสะดวกมากขึ้น "ร้อนเกินไปแล้ว?" เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้น แพรวาหันหน้ามองด้วยความสะดุ้ง ธามสวมชุดสูทสีน้ำเงินทั้งตัว และกำลังยืนด้วยท่าทางสง่าอยู่ไม่ห่างตัวของเธอ เมื่อเห็นเธอเข้ามา เขาก็เผยรอยยิ้มจางๆ และก้มตัวลงหยิบดอกกุหลาบดอกหนึ่งจากช่อออกมา จากนั้นก็เดินตรงไปหาเธอ "ชอบไหม?" เธอวางดอกกุหลาบไว้ตรงหน้าของเธอ แพรวาก้มหน้าลง และพูดว่า "ท่านประธานธามก็โรแมนติกเหมือนกันนะคะ" ธามยิ้มแย้ม และเอียงตัวลงกระซิบข้างหูเธอว่า "สำหรับคุณแล้ว ผมมีความอดทนมากพอ" ขณะที่พูดก็ยัดดอกกุหลาบนั้นใส่มือของเธอ และพูดว่า "ระวังบาดมือ" ทันใดนั้นแพรวาก็รู้สึกเจ็บฝ่ามือ และขมวดคิ้ว จากนั้นก็ดึงมือกลับมา พร้อมเงยหน้าพูดว่า "ท่านประธานธามอยากอาบน้ำไหมคะ?" ธามเผยแววตามืดครึ้ม "รอไม่ไหวขนาดนั้นเลยหรอ?" "ไม่ใช่ว่าเป็นการค้าขายหรอกหรอ แล้วท่านประธานธามจะให้ฉันเดินเล่นไปมาหรือไง?" ธามเผยมีหน้าบึ้งตึง แพรวารู้สึกหายใจติดขัด เธอพูดว่า "ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" ขณะที่พูดก็เดินผ่านธามตรงไปเข้าห้องน้ำ ธามมองดูเธอจากไป ก่อนจะดึงสายตากลับมา หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอสวมผ้าคลุมตัวของโรงแรม เส้นผมยาวเหมือนสาหร่ายเปียกของเธอร่วงลงมาจากบนบ่า เมื่อล้างเครื่องสำอาง เธอก็กลับมาสวยสดใสบริสุทธิ์เหมือนเดิม เมื่อธามเห็นเธอก็ถึงกับตะลึงหนึ่งวินาที ก่อนจะดึงสายตากลับ พร้อมยกแก้วขึ้น "ครึ่งชั่วโมง เป็นเวลาจิบเหล้าพอดี ลองดูไหม" เขาเขย่าเหล้าสีแดงเข้มในแก้ว และเดินมาตรงที่เธอ แล้วยื่นแก้วให้เธอ กลิ่นเหล้าจางๆอบอวลเข้าจมูกของเธอ ทำให้เธอเหลือบตามองแวบหนึ่ง "เป็นอะไรไปหรอ?" ธามกระตุกคิ้ว "กลัวผมวางยาใส่คุณหรอ?" "ฉันแค่อยากแน่ใจนิดหน่อย" แพรวาพูดด้วยเสียงสงบนิ่ง "หากผ่านค่ำคืนนี้จิตรายังสามารถทำงานได้ต่อ และคุณจะไม่ไล่เธอออก ใช่ไหม?" ธามไม่ตอบคำถามของเธอ แต่วางแก้วลง แล้วมองเธอด้วยสายตาแหลมคม "ผู้หญิงที่สามารถขายทุกอย่างเพื่อเงิน คิดไม่ถึงว่าจะยอมแลกตัวเอง เพื่อพนักงานที่ไม่สำคัญ ไม่รู้สึกตลกบ้างหรอ?" แพรวาหัวใจสั่นเทา แต่สีหน้ายังคงนิ่งสงบอยู่ เธอพูดว่า "ท่านประธานธามมองฉันผิดไปแล้วล่ะ ฉันไม่ได้ใจกว้างมากขนาดนั้นหรอก อีกอย่างท่านประธานธามเพิ่งเข้ามาในวงการนี้ คงมีหลายเรื่องที่ไม่ทราบ อย่างอาชีพนักแสดงของฉัน ใครต่างก็รู้ว่าต้องมีความลับ และคนที่รู้ความลับมากที่สุดก็ต้องเป็นพนักงานของตัวเองนะสิ หากจิตราว่างงาน แล้วหมดไร้หนทางขายความลับให้กับสื่อมวลชนขึ้นมา ฉันก็แย่นะสิ สำหรับฉันแล้วเก็บเธอไว้แค่รักษาความลับเท่านั้น..." ธามเผยสีหน้ามืดครึ้ม และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "นับว่าคุณฉลาด" แพรวายิ้มจางๆ "ท่านประธานธามขมเกินไปแล้ว ทำงานด้านนี้ต้องป้องกันไว้ก่อนเสมอ" ขณะที่เธอพูดก็เงยหน้าดื่มเหล้าในแก้วจนหมดเกลี้ยง และพูดว่า "พวกเราไม่ต้องพูดอะไรมากให้เสียเวลาหรอก เวลาผ่านไปเร็ว..." ร่างกายของเธอโยกเยกไปมา เธอพยายามประคองตัวเอง และเงยหน้ามองธามด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ "คุณ..." ธามยืนขึ้นและกอดเธอไว้ พร้อมเผยรอยยิ้มจางๆ "ตอนที่คุณนอนไม่พูดจาดูสวยกว่าเยอะ" แพรวาพยายามตะเกียกตะกาย แต่ทั่วทั้งร่างกายกลับไร้เรี่ยวแรง ถึงแม้เธอเตรียมใจเสียตัวกับธาม แต่เป็นแบบนี้เธอไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ ซึ่งเธอคาดคิดไม่ถึงจริงๆ ต่อให้แพรวาพยายามตะเกียกตะกายมากเท่าไหร่ก็ต้านฤทธิ์ยาไม่ได้ ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือโคมไฟคริสตัลแบบห้อยบนเพดานห้องนอน เลือนราง ทั้งคืน เมื่อแพรวาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนพิงอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ส่วนบนหัวคือโคมไฟคริสตัลที่เป็นภาพสุดท้ายของเมื่อคืน ในห้องไม่มีคน มีเพียงเธอคนเดียว เธอเหม่อลอยอยู่สักพัก ก่อนจะลุกขึ้นลงจากเตียง ร่างกายที่อยู่ใต้ผ้าห่มมีเสื้อผ้าปกคลุมร่างกายอยู่ และไม่มีร่องรอยเกิดอะไรเมื่อคืนขึ้นด้วย เมื่อคืนพวกเขาไม่มีอะไรเกิดขึ้น แพรวาถอนลมหายใจ เธอคาดการณ์ถูกต้อง ธามทำใจเตะต้องตัวเธอไม่ลง แต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมธามถึงทำแบบนั้นด้วย? หรือว่าหลังจากถอดเสื้อ แล้วพบว่าของเธอไม่โอเค เลยล้มเลิกความคิดหรอ? แพรวามึนงง นอกจากความคิดนี้แล้ว เธอก็คิดอะไรไม่ออกอีก ไม่สนใจอะไรแล้ว ถึงยังไงเมื่อคืนก็ถือว่าได้ชดใช้แล้ว ส่วนอนาคตค่อยว่ากันอีกที เธอสวมเสื้อผ้าอย่างลวกๆ จากนั้นก็ไปจากโรงแรมลีกาเด็นทันที เธอโบกเรียกรถแท็กซี่กลับฮวาฟูซานซุ้ย เมื่อเดินเข้าประตู เธอก็ถึงกับสะดุ้งตกใจ ตู้วางรองเท้ามีรองเท้าของปิยะวัฒน์วางไว้ เป็นคู่ที่สวมใส่เมื่อวาน ความจำของเธอไม่ได้แย่ อีกอย่างก่อนที่ปิยะวัฒน์จะออกข้างนอกเธอมักจะเป็นคนจัดเตรียมรองเท้าให้เสมอ ดังนั้นเลยจำได้แม่น ไม่ใช่ว่าเขาออกไปทำธุระข้างนอกหรอ หรือว่า... เหมือนกับตอบรับความคิดของเธอ เสียงของปิยะวัฒน์ดังขึ้นจากห้องโถง "กลับมาแล้วหรอ" แพรวาหัวใจเต้นแรง และค่อยๆหันหลัง และเห็นปิยะวัฒน์สวมชุดบ้านนั่งพิงบนโซฟา โดยมือข้างหนึ่งลูบคางไว้ แล้วจ้องมองเธออย่างเย็นชา แพรวาฉีกปากยิ้ม โดยพยายามยิ้มให้รอยยิ้มของตัวเองสดใสหยาดเยิ้ม "สามี ไม่ใช่ว่าคุณออกไปทำธุระหรอกหรอ ทำไมถึงกลับมาเร็วจัง?" ปิยะวัฒน์กวาดตามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะพูดเย็นชาว่า "ผมนั่งเครื่องบินกลับตอนตีสาม ตีห้าก็กลับถึงบ้านแล้ว" นั้นก็แสดงว่าเขากลับมานานแล้ว และรู้ว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้กลับบ้าน... แพรวารู้สึกขนลุกซู่ เธออยากหัวเราะออกมา เพื่อปรับเปลี่ยนบรรยากาศให้ผ่อนคลาย แต่ท่าทางของเธอแข็งทื่อเกินไป จนแสดงท่าทางอะไรก็ดูรู้ว่าปลอม "มานี้" เสียงของเขาสงบนิ่งมาก จนฟังความรู้สึกอะไรไม่ได้เลย แม้แต่ความขุ่นเคือง แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ แพรวาก็ยิ่งกลุ้มใจ เธอดูนิ้วสิบนิ้วไว้ และเดินเข้าไป พร้อมพูดว่า "สามี" ปิยะวัฒน์ไม่มองมาที่เธอเลย แต่พูดด้วยเสียงเย็นชาว่า "ถอดเสื้อออกแล้วหรอ" --โปรดติดตามตอนต่อไป 06/11/2019--