ตอนที่ 128 ต้องการอะไร

ต๭นที่ 128 ต้องการอะไร แพรวากำมือไว้ และพูดว่า "เมื่อคืนฉันไม่ได้มีอะไรกับเขาเลย" ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าหากแพรวายังไม่แน่ใจว่าปิยะวัฒน์รู้อะไร เธอก็จะดูโง่เขลาชนิดที่ไม่มียารักษา "เชื่อฟัง" น้ำเสียงของเขาทุ่มต่ำพร้อมพูดซ้ำขึ้นอีกรอบ ท่าทางที่สงบนิ่งของเขาน่ากลัวมาก แพรวาขยับมือเล็กน้อย เธอก้มหน้าลง และถอดเสื้อคลุมออก จากนั้นก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก ธามนั่งมองชื่นชมด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เขาไม่เร่ง แต่นิ่งเงียบ ทั้งสองคนเคยแก้ผ้าต่อกันมาหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ยังให้แพรวาต้องได้รับความอับอาย เมื่อจากผ่านไปสิบนาทีก็ถอดเสื้อผ้าออกหมด เธอยืนอยู่ต่อหน้า ปิยะวัฒน์เอ่ยปากพูดว่า "เข้ามา นั่งลง" แพรวาพบว่าท่าทางของเขาเหมือนกับครั้งก่อน การกระทำแบบนี้ และน้ำเสียงแบบนี้ด้วย แพรวาเม้มปาก และเดินเข้าไปหา แล้วนั่งลงบนตัวของเขา เพียงแค่ผ้าบางๆกั้นไว้ แต่กลับเสียดสีกัน แพรวารู้สึกเขินอาย "สามี" เธอพยายามพูดออดอ้อนเขา เพื่อต้องการลดความขุ่นเคืองของเขาลง ปิยะวัฒน์บีบคางเธอ โดยเผยสีหน้าไร้อารมณ์ "อยากไหม?" ในเวลานี้ต่อให้ไม่อยากก็ต้องบอกว่าอยาก ถ้าหากทำปิยะวัฒน์โกรธขึ้นมา สิ่งที่ต้องแบกรับคงไม่ใช่แค่นี้แน่ แพรวาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "อยากค่ะ" "อยาก แพรวาสีหน้าแดงระเรื่อ และยื่นหน้าพูดข้างหูของเขา แววตาของปิยะวัฒน์มืดครึ้มทันที เขาดึงคางของเธอเข้ามา และกัดบนริมฝีปากของเธอ พร้อมแลบลิ้นเข้าไปด้วยอย่างบ้าคลั่ง ส่วนมือหนึ่งก็จับหน้าอกของเธอ ขณะที่กุหลาบแดงถูกลูบจับ แพรวาก็ส่งเสียงร้องหวาดเสียว ปิยะวัฒน์ยังคงนิ่งสงบ และไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่การกระทำของเขาค่อยๆรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แพรวาไม่กล้าขัดขืน เลยปล่อยตามน้ำไป เธอรู้ดีว่าต้องปกป้องตัวเองยังไง และรู้ดีว่าจะทำยังไงที่สามารถระงับความขุ่นเคืองของเขาได้ ทันใดนั้นเขาก็บีบจับตรงช่องว่างขาของเธออย่างไม่ทันตั้งตัว จนทำให้แพรวากรี๊ดร้องออกมา แต่กลับถูกเขาจูบ เสียงทั้งหมดเลยถูกกลืนเข้าไปในช่องปาก พวกเขาไม่เคยทำกันแบบนี้มาก่อน จากโซฟาก็ลงมาบนพื้น เสียงกระทบอันหนักทำให้แพรวาต้องต้านทาน แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย จนทำให้สุดท้ายแพรวาอดทนต่อไปไม่ได้แล้ว วันนี้ปิยะวัฒน์มีพละกำลังเยอะมาก สามารถทรมานเธอหนึ่งชั่วโมงกว่า ต่อมา แพรวารู้สึกหมดไร้เรี่ยวแรง เลยต้องปล่อยให้ปิยะวัฒน์อุ้มเธอเข้าห้องน้ำ แพรวาแทบไม่รู้เลยว่า บนหน้าจอโทรศัพท์มีคนอยู่ในสาย เธอไม่รู้อีกว่าคนในสายคือธามที่กำลังอิจฉาตาร้อน เพราะเขาฟังมาหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว จนปิยะวัฒน์อุ้มแพรวาเข้าห้องน้ำ ธามถึงจะปาโทรศัพท์ใส่ผนังกำแพง ชั่วพริบตาหน้าจอก็แตกละเอียด ตอนอาบน้ำ ปิยะวัฒน์กลับไม่ป่าเถื่อนเหมือนคนเมื่อกี้ แพรวาเป็นคนประเภทไหลไปตามน้ำ เมื่อเห็นเขาหายโกรธก็เริ่มออดอ้อน "สามี เมื่อกี้คุณป่าเถื่อนมากเลย" "ไม่ชอบหรอ?" ปิยะวัฒน์ถามขึ้น "เมื่อกี้ใครกันแน่ที่ตะโกนให้ผมอย่าหยุด" แพรวา... "สามี คุณยังโกรธอยู่หรอ?" "ไม่โกรธแล้ว" อันที่จริงแล้วเขาสามารถกลับมาตอนกลางวันได้ แต่เขากลับได้รูปภาพที่ธามส่งมาตอนเที่ยงคืนก่อน รูปภาพทั้งหมดล้วนเป็นรูปที่แพรวานอนบนเตียง ถ้าหากไม่ใช่เพราะจรณ์สืบค้นจนรู้ว่าธามออกจากโรงแรมลีกาเด็นมาตั้งนานแล้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำเรื่องบ้าบออะไรบ้าง เพราะไม่ใช่เมืองตะวัน ดังนั้นเขาเลยมีเวลาเพียงพอต่อการปรับสภาพอารมณ์ให้ตัวเองเย็นลง ไม่ว่าแพรวายินยอมไปตามนัดหมายหรือเปล่า แต่ในรูปภาพเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้สติ ทำไมธามถึงถ่ายรูปตอนที่แพรวานอนหลับแบบนั้นด้วย แต่มีเหตุผลหนึ่งคือก็คือแพรวาไม่มีส่วนร่วมด้วย และอีกอย่างหนึ่งก็คือเขาไม่ได้คิดอยากเตะต้องแพรวา เพียงแต่เขาต้องการนำรูปภาพเหล่านี้มาข่มขู่เขาเท่านั้น เพื่อแสดงให้รู้ว่าขอเพียงเขาต้องการ แพรวาก็พร้อมสนอง ข้อมูลที่จรณ์สืบหาล้วนมีช่องโหว่ อันที่จริงธามก็ไม่ได้รักแพรวว่าหรอก แต่สิ่งที่เขาทำทั้งหมดก็เพราะต้องการเหยียบยามเธอ เขาเงยหน้ามองเธอ "เรื่องระหว่างคุณกับเขา ตกลงมีเรื่องอะไรบ้างที่คุณยังไม่บอกผม" แพรวาสะดุ้ง และเผยแววตากระวนกระวายแวบหนึ่ง ปิยะวัฒน์บีบคางของเธอ และจ้องมองดวงตาของเธอ "พูดความจริง" แพรวากำมือไว้อย่างแน่น ก่อนจะพูดว่า "คุณยังจำเรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ตอนที่ฉันเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ตอนปีสี่ไหม?" ปิยะวัฒน์มองเธอ เพื่อบอกให้เธอพูดต่อ แพรวาก้มหน้าลง เหมือนเข้าสู่ห่วงความทรงจำ "ในตอนนั้นธามเองก็อยู่บนรถ" เมื่อสี่ปีก่อน ในวันนั้น เมืองจะวันเผชิญกับพายุหิมะที่รุนแรงที่สุดในรอบหลายปี หิมะตกหนักต่อเนื่องเกือบหนึ่งชั่วโมง และมีร่องรอยว่าใกล้จะสิ้นสุด ใกล้จะถึงวันสัมมนาการวิจัยไม่ถึงสองเดือน แพรวากลับเลือกไม่ยอมเริ่มการทำ และด้วยเพราะเป็นช่วงปิดเทอม เธอเลยเช่าห้องนอกมหาวิทยาลัยอยู่ด้วยกันกับธามโดยไม่ห่างจากกัน กว่าที่พวกเขาจะตกลงเป็นแฟนกันก็เกือบครึ่งปี และตอนนี้เป็นช่วงข้าวใหม่ปลามัน แพรวาเลยไม่อยากอยู่ห่างจากเขา วันที่สองที่หิมะหยุดตก จู่ๆแพรวาก็คิดอะไรแผลงๆออก เลยพาธามออกไปวาดรูปบนภูเขา หิมะขนาดใหญ่แบบนี้หาชมได้ยาก อีกอย่างทัศนียภาพแบบนี้ของเมืองตะวันก็หาชมได้ยากด้วย และมีอีกอย่างคือเธออยากเก็บทัศนียภาพอันงดงามกับคนที่เธอรักมากที่สุดในหัวใจไว้ในรูปภาพ "เส้นทางเป็นน้ำแข็ง ดังนั้นการเดินทางตอนนี้ไม่ปลอดภัย" ธามอายุมากกว่าแพรวา การคิดการไตร่ตรองเลยละเอียดรอบคอบกว่า แต่แพรวาไม่เชื่อฟัง "หากพลาดครั้งนี้ ครั้งหน้าก็ไม่รู้ว่าต้องรอนานอีกเท่าไหร่ อีกอย่างรถยนต์ก็ยืมแล้ว ถ้าไม่ไปเสียดายแน่" ธามทำอะไรไม่ได้ เขามีนิสัยสุขุม แต่ทุกครั้งที่แพรวาออดอ้อน เขาก็ยินยอมทุกครั้ง เพราะเธอคือทุกอย่างของเขา อุณหภูมิในวันนั้นต่ำกว่าตอนหิมะตกมาก แพรวาสวมเสื้อหนาวขนนกสีเม็ดข้าวสาร และขึ้นบนรถยนต์อย่างเบิกบานใจ ธามสวมเสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีดำ แต่หลังจากขึ้นบนรถยนต์ เพราะอุณหภูมิอากาศในรถยนต์สูง เขาเลยถอดเสื้อคลุมออก และสวมแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวเพียงตัวเดียว แพรวาชื่นชอบเขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวอย่างที่สุด เพราะท่าทางเหมือนเจ้าชายอันหล่อเหลาไร้ที่ติ เธอจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา ธามถูกจ้องมองจนรู้สึกเขินอาย และจ้องมองเธอด้วยแววตาหวานหยาดเยิ้ม "นั่งดีๆ อย่ารบกวนผมขับรถยนต์" แพรวาพูดขึ้นว่า "ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย แค่มองก่อนไม่ได้หรอ?" ธามรู้ดีว่า เธอไม่ได้ทำอะไร แต่แววตาคู่นั้นของเธอทำให้เขารู้สึกวิญญาณล่องลอย เขาคิดว่าตัวเองเป็นสุขุมในเรื่องแบบนี้มาโดยตลอด ไม่ว่าจะมีแฟนมากี่คน เขาไม่มีความรู้สึกใครก็เลย แต่แพรวาไม่เหมือนกัน เพียงแค่เธอโพสต์ท่าทางอะไรก็ได้ก็สามารถทำให้บริเวณในร่างกายบางส่วนขอบเขามีความต้องการทันที เธอชอบหยอกล้อเขา ยั่วยวนเขา ความรู้สึกร้อนรุ่มและความใคร่ สำหรับเขาแล้วไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เขารู้ดีว่าตัวเองหลงรักเด็กผู้หญิงคนนี้แล้ว ยิ่งรักมากเท่าไร่ก็ยิ่งห่วงใยมากเท่านั้น และยอมทุ่มเทและเสียสละเพื่อเธอได้ทุกอย่าง