ตอนที่ 129 ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว

ต๭นที่ 129 ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ยิ่งรักมากเท่าไร่ก็ยิ่งห่วงใยมากเท่านั้น และยอมทุ่มเทและเสียสละเพื่อเธอได้ทุกอย่าง เขาสลัดทิ้งความต้องการข้างในหัวใจ และมองข้างหน้า พร้อมพูดว่า "ถ้าไม่เชื่อฟังก็ไม่ต้องไป" แพรวาแลบลิ้น ก่อนจะดึงสายตากลับมา ทำให้สภาพอารมณ์ของธามปรับเป็นปกติ อุณหภูมิในรถยนต์อบอุ่นมาก ทำให้แพรวางีบหลับสักพัก ล้อของรถยนต์มีการติดตั้งอุปกรณ์ขับผ่านหิมะ ตอนขับรถเลยมีเสียง ตึ้งติงตึ้งติง ดังขึ้น ระหว่างทางทุกอย่างราบรื่นไปหมด แต่ตอนอยู่บนสะพานลอย ธามเจอปัญหาเบรกขัดข้อง ไม่ว่าเขาจะเบรกรถยังไง รถยนต์ก็ยังคงขับเคลื่อนด้วยความเร็วระดับเดิม ตอนลงจากเนินเขา ความเร็วยิ่งเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ บนหน้าผากของเขาผุดเหงื่อเต็มหน้า และมือที่จับที่ขับรถก็เริ่มสั่นเล็กน้อย ส่วนหัวใจตกลงอยู่ใต้ตาตุ่ม ครั้งนี้เขารู้สึกเหมือนความตายเคลือบคลานอยู่เบื้องหน้า แต่จู่ๆข้างหน้าก็มีแสงสีแดงปรากฏขึ้น มีรถยนต์อีกคันขับอยู่ข้างหน้า ธามปรับที่นั่งให้เหมาะสม และพยายามลดความเร็ว ถ้าหากเป็นสถานการณ์ปกติ เหตุการณ์จะไม่รุนแรงมาก แต่หิมะตกไม่กี่วันนี้กลับไม่ละลายหายไป เพราะล้อเกิดการเสียดสีกับพื้นหิมะ ทำให้ความเร็วของรถยนต์ไม่เปลี่ยน สุดท้ายเคลื่อนตัวตรงเข้าชนกับรถยนต์อีกคัน แพรวาที่อยู่ในความฝันเริ่มขยับเขยื้อน ขนตาเริ่มสั่นเล็กน้อยเหมือนจะลืมตา ทันใดนั้นมือข้างหนึ่งมาวางบนดวงตาของเธอ จากนั้นก็มีเสียงของธามดังขึ้นมา "แพรวา อย่าลืมตา" วินาทีต่อมา เกิดเสียงปะทะดังขึ้น แพรวารู้สึกเพียงข้างหน้ามีแต่ความมืดมิด และอวัยวะภายในมีการคลาดเคลื่อน ตอนที่เธอลืมตาขึ้นมาด้วยความเลือนรางก็เห็นตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเขา และทั้งตัวก็มีแต่เลือดของธาม.... "หลังจากเข้าโรงพยาบาล ฉันก็สลบไปครึ่งเดือน ในตอนนั้นพ่อของฉันให้เงินเขาก้อนหนึ่ง และไล่เขาออกไป เขายอมรับฐานะของธามไม่ได้ และไม่ยินยอมให้ฉันอยู่กับเขา เรื่องเลยทำให้เขาพยายามตัดความสัมพันธ์ของฉันกับธาม หลังจากฉันฟื้นขึ้นมาก็ไม่พบเขาอีกเลย" แพรวาหยุดนิ่งสักพัก "ฉันเป็นหนี้ชีวิตเขา ถ้าหากเขากลับมาทวง ฉันยังไม่รู้เลยว่าต้องเอาอะไรคืนให้กับเขา" ปิยะวัฒน์เม้มปาก "ดังนั้นคุณเลยยอมแลกตัวเองหรอ?" "ฉันรู้ว่าเขาไม่ทำอะไรฉัน" แพรวายิ้มอย่างขืนข่ม "เขาเป็นคนดี ในตอนนั้นฉันผิดต่อเขา วันนี้เขากลับมาเพื่อต้องการเห็นฉันทุกข์ทรมาน เขาคิดว่าคุณเลี้ยงดูฉัน เลยรังเกียจฉัน ดังนั้นจะทำอะไรฉันล่ะ" "เขาไม่ได้ทำอะไรคุณหรอ" แพรวาหยิบโทรศัพท์มือถือมา และนำรูปภาพไม่กี่รูปนั้นโชว์ต่อหน้าแพรวา" "นี้เป็นของที่เขาส่งมาให้ผม" แพรวามองดูรูปภาพ และบนใบหน้าก็เริ่มซีดขาวทันที "แต่ตอนนี้เขาคงแค้นใจยิ่งกว่าเรา" ปิยะวัฒน์ยื่นหน้าข้างหูของเธอ "เพราะเมื่อกี้คุณโอดร้องน่าฟังมาก" แพรวานิ่งอึ้ง ปิยะวัฒน์เผยแววตาเป็นประกายแวบหนึ่ง "ไม่รู้ว่าเขาฟังแล้วจะรู้สึกยังไงบ้าง โกรธเดือดดาลเหมือนดั่งฟ้าผ่าแน่เลย..." แพรวาพูดไม่ออกว่ารู้สึกยังไง ปิยะวัฒน์ทำแบบนี้ก็เท่ากับว่าเป็นการประกาศศัตรูกันระหว่างเธอกับธาม ธามรู้สึกยังไงบ้างเธอเองก็ไม่รู้ แต่ที่เธอรู้ก็คือเธอได้กลายเป็นหมากสำหรับเย็นหยันธามแล้ว ซึ่งความรู้สึกนี้อธิบายยาก "สิ่งที่คุณติดค้างธาม ผมจะชดใช้แทนให้ แต่ถ้าหากผมรู้ทีหลังว่าคุณทรยศ ผมไม่ปล่อยคุณไปแน่" เสียงของเขาต่ำมากและแฝงด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่แพรวารู้ว่าเขาไม่ได้ข่มขวัญเธออยู่ เธอก้มหน้าลงอย่างเชื่อฟัง และซบลงบนอ้อมอกของเขา "ทราบแล้วค่ะ คุณสามี" ปิยะวัฒน์มีตบลงบนบ่าของเธอ ก่อนจะพูดว่า "ยกเลิกสัญญากับบริษัทเอฟ ซีเถอะ เดี่ยวผมช่วยติดต่อกับบริษัทหนังและภาพยนต์อื่นให้" แพรวาสะดุ้ง และหลีกตัวออกจากอ้อมอกของเขา จาดนั้นก็เงยหน้าและพูดว่า "ฉันไม่อยากลาออก" ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว "อยากใกล้ชิดกับธามหรอ?" "แน่นอนว่าไม่ใช่" แพรวากอดแขนของเขา และเอียงตัวจูบบนหน้าของเขา "เพราะฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราถูกเปิดโปง หากคุณแนะนำให้ฉันไปแล้ว ไม่ใช่เป็นการประกาศเรื่องของเราหรอ? อีกอย่างฉันเพิ่งเซ็นสัญญารับละคร (เพลิงไฟ) ของบริษัทเอฟซีแล้ว ถ้าหากไม่ไปฉันคงรู้สึกเสียดายแย่แน่เลย" แพรวากอดแขนของเขา และพูดว่า "สามีค่า~อีกอย่างฉันเหลือสัญญาอีกไม่ถึงหนึ่งปีแล้ว หากคุณให้ฉันไปตอนนี้คงต้องเสียค่าผิดสัญญาหลายล้านแน่ ฉันรู้ค่ะว่าคุณมีเงิน และไม่สนใจเงินเพียงแค่นี้ แต่ฉันเสียดาย สามีของฉันหาเงินไม่ใช่ง่ายๆ ต้องทำงานทุกวัน และเรื่องบนเตียงก็ไม่ยาวนานเหมือนแต่ก่อน ฉันเป็นห่วง..." เมื่อปิยะวัฒน์ฟังก็หัวเราะ และบีบแก้มของเธอพูดว่า "ไม่ยาวนานเหมือนเมื่อก่อนหรอ? อืม?" แพรวายื่นมือวาดบนอากาศ "นิดนึง" ท่านประธานใหญ่หรี่ตาลง และโน้มตัวนอนทับบนตัวของเธอ "พวกเรามาลองดูกันอีกครั้งไหม แล้วคุณลองจับเวลาดูด้วย" แพรวาร้องอุทานด้วยความตกใจแทบไม่ทัน "สงคราม"ครั้งใหม่กำลังจะฉายขึ้นอีกรอบ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากออกจากบริษัทเอฟ ซี แต่เธอไม่อยากออกเพราะอิทธิพลของปิยะวัฒน์ เธอคิดไม่ถึงว่าตัวเองกับปิยะวัฒน์จะใช้ชีวิตหลังแต่งงานนานมากถึงขนาดนี้ ดังนั้นเธอเลยพยายามไม่อยากมีสัมพันธ์ที่ดีต่อคนที่เขารู้จัก เพราะตอนเลิกจะได้ไม่มีอะไรติดค้าง เธอไม่ลืมมิตรภาพในวันเก่าๆ แต่เธอก็เด็ดขาด หากเลิกกันแล้ว ต้องไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน เธอคิดอยู่เสมอว่าผู้หญิงที่ทำงานคือพื้นฐานที่สำคัญที่สุด การให้ผู้ชายแบกรับภาระทุกอย่างเช่นนั้น เธอทำไม่ลง เพราะหากเวลาผ่านไปอาจจะเลิกกันก็ได้ ส่วนเธอ หลังจากถูกทอดทิ้งจะไม่ทำตัวน่าเวทนา เธอเลยต้องการแบ่งแยกในส่วนนี้ให้ชัดเจน เผื่ออนาคตเลิกกันจะได้ไม่ลำบาก ถึงแม้เธอรู้ว่าตัวเองหาเงินได้มากไม่เท่าของปิยะวัฒน์ก็ตาม หลังจากแพรวานอนหลับ ปิยะวัฒน์ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและจากไป เพราะแม่ของเขาชมนาดโทรศัพท์มาบอกว่าให้เขารีบกลับบ้านมากินข้าวด้วยกัน หลังจากจดทะเบียนสมรสกับแพรวา เขาก็แทบไม่กลับบ้านตระกูลกปิถตาเลย ถ้าหากวันนี้ทัตเทพโทรศัพท์มา เขาก็ยังไม่อยากกลับบ้าน แต่เพราะเป็นชมนาด เขาเลยต้องกลับ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยสนิทกับแม่ของตัวเองก็ตาม เมื่อถึงบ้านก็เจอลุงฟ้ากำลังสั่งการให้คนงานกวาดพื้นห้อง เมื่อเงยหน้าไปมองก็เห็นเหมือนมีแขกคนสำคัญมา ปิยะวัฒน์หยุดฝีเท้าลง และเม้มปากพูดว่า "ลุงฟ้า ที่บ้านมีแขกหรอ?" เมื่อลุงฟ้าเห็นเขาก็เรียกเขาว่า "คุณชายใหญ่" และพูดต่อว่า "น้องสาวบุญธรรมจะกลับมาวันนี้ครับ และจะอยู่สักพักใหญ่ คุณนายเลยให้ผมจัดตกแต่งใหม่เพื่อเฉลิมฉลอง" ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว "เฉลิมฉลองอะไร?" "ได้ยินมาว่าน้องบุตรธรรมนัดหมายหมั้นแล้ว คุณนายเลยนึกถึงคุณ อยากฉวยโอกาสอันดีแบบนี้หวังให้ปีหน้าคุณจะจัดงานแต่งงานด้วย"