ตอนที่ 130 ลูกมีความรักแล้วหรอ

ต๭นที่ 130 ลูกมีความรักแล้วหรอ ปิยะวัฒน์... ทำไมแม่ถึงเป็นคนคิดอะไรแปลกด้วย เขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งว่า "ไปทำงานต่อเถอะครับ" ขณะที่พูด คนก็เดินออกนอกห้อง คฤหาสน์ตระกูลถปิตาจัดตกแต่งเหมือนพระราชวังหรูหรา ส่วนชมนาดเป็นเหมือนกับฮองเฮาของพระราชวังแห่งนี้ เธอสวมชุดกี้เพ้าสีเขียวเข้ม นั่งบนโซฟาแบบยุโรปในห้องรับแขก บนหัวเข่าของเธอมีอัลบั้มรูปภาพวางอยู่ และบนจมูกก็มีแว่นตาสีทองสวมไว้ เธอมองดูพลาง และพลิกรูปภาพพลาง ปิยะวัฒน์มองจากหัวเข่าของเธอขึ้นไป และเห็นผมของเธอมวยผมอย่างเป็นระเบียบ บนใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจางๆ แต่เพราะบำรุงดูแล เพียงแค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนมีฐานะ เธอเหมือนกับบุตรสาวของครอบครัวมั่งมีที่บรรยายในหนังสือ เพราะมีท่าทางสุภาพและเยือกเย็น ในความทรงจำของปิยะวัฒน์ เธอก็เป็นเช่นนั้น ท่าทางเยือกเย็นที่ไม่สามารถหลอมละลายได้ ต่อให้คนตรงกันข้ามเป็นลูกชายก็ไม่ได้ตื่นเต้นดีใจอะไรมากสักเท่าไหร่ หน้าตาของปิยะวัฒน์มีความคล้ายมาจากแม่เป็นส่วนใหญ่ แม้กระทั่งนิสัยผิดปกติก็ตาม อาจเป็นเพราะเหตุผลนี้ ทัตเทพไม่ชอบเขา เพราะเขาก็หวาดกลัวแม่ของตัวเอง ดังนั้นเลยไม่ค่อยสนิทสนมกับแม่ของเขาเหมือนเขา เมื่อชมนาดได้ยินเสียงฝีเท้าก็เงยหน้ามองตรงไป เมื่อเห็นเขาก็นิ่งอึ้ง ริมฝีปากสีจางๆเม้มปากเล็กน้อย และเสียงที่แฝงด้วยน้ำเสียงเย็นชาก็เปล่งออกมา "กลับมาแล้วหรอ?" ปิยะวัฒน์ตอบ"อืม"หนึ่งคำ และนั่งลงบนโซฟา พร้อมกวาดตามองอัลบั้มรูปภาพในมือของชมนาดแวบหนึ่ง "ดูรูปภาพของคุณลุงอยู่หรอครับ?" ชมนาดหยุดนิ่ง และเงยหน้ามองเขา "เธอยังจำลุงของเธอได้อยู่หรอ?" "จำไม่ได้แล้ว" ปิยะวัฒน์นิ่งสักพัก ก่อนพูดว่า "แต่ผมจำคุณตาได้" ผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเขาที่มีดวงตามีเมตตาอารี ชมนาดเหมือนเข้าสู่ห่วงความรู้สึก และพูดว่า "ลุงของเธอเหมือนคุณตามากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นนิสัย และรูปร่างหน้าตา" ปิยะวัฒน์นิ่งเงียบ ก่อนจะพูดว่า "เขาจะกลับมาแล้วหรอครับ?" "กลับมาแล้ว ในที่สุดก็กลับมาสักที" ชมนาดพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ ปิยะวัฒน์เองก็อ่านความคิดของเธอไม่ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ คงน่าจะดีใจมั้ง เพราะในตระกูลกปิตถาเธอเหลือเขาที่เป็นญาติเพียงคนเดียว "ช่วงนี้เธอยุ่งอยู่หรอ?" เธอถามพลาง และปิดอัลบั้มรูปภาพพลางจากนั้นเธอก็ยื่นมือนวดบนไหล่ของเขา "นานมากแล้วที่ไม่ได้กลับมาอยู่ที่บ้าน" "อยู่บ้านแล้วไม่ชินหรอ" เขาช่วยเปิดฝากาน้ำชาและชงชา "อีกอย่างมีคนดูแลผมดีด้วยครับ" ขนาดสะดุ้งตกใจ "ลูกมีความรักแล้วหรอ?" คำถามแบบนี้ เมื่อพูดกับแม่คนอื่นผิดปกติหรอ แต่ระหว่างเขากับแม่ของเขากลับรู้สึกว่าธรรมดามาก ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย และฉีกปากยิ้มเล็กน้อย ถึงแม้จะไม่ได้ยอมรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ชมนาดรับชาในมือของเขา และหมุนแก้วในมือเบาๆ "ถ้าหากมีคนที่ชอบแล้ว และตระกูลใสสะอาดก็พาเปิดตัวที่บ้านได้ให้ฉันดูหน่อย ไม่ต้องการฐานะทางบ้านดีเลิศเลอ ขอเพียงแค่รู้สึกโอเคก็เพียงพอแล้ว" ตั้งแต่เด็กจนโตมาปิยะวัฒน์ไม่เคยทำให้เธอกังวลเลย เพราะเขาเป็นเด็กที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ดังนั้นเธอเลยไม่ได้เร่งให้เขาแต่งงาน ปิยะวัฒน์เป็นคนสุขุม นอกจากหลายปีก่อนเคยมีความสัมพันธ์กับลูกสาวของตระกูลคานเขตแล้วก็ไม่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนไหนอีก แม่ย่อมรู้ดีที่สุด เพราะก้อนเนื้อก้อนเลือดของตัวเอง จะมีใครเข้าใจได้มากกว่าเธอ ปิยะวัฒน์เม้มปาก และพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบว่า "ไม่รีบร้อนครับ" แพรวาล้วนดีหมดทุกอย่าง มีเพียงอย่างเดียวคืออาชีพนักแสดง ในสายตาของทัตเทพแล้วต้องไม่ปลื้มแน่ ถึงแม้เขาไม่สนใจคำยินยอมของเขา แต่เขาก็ไม่ชอบความวุ่นวาย ดังนั้นถ้าหากสามารถเลื่อนไปก่อนได้ก็เลื่อนไปก่อน จนกว่าจะเลื่อนไม่ได้แล้ว อย่างเช่นแพรวาตั้งท้อง ค่อยบอกก็ไม่สาย ถึงอย่างไรก็จดทะเบียนสมรสแล้ว ชมนาดขมวดคิ้วอยู่สักพักใหญ่ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "หรือเธอยังคิดถึงลูกสาวคนที่สามของตระกูลคานเขตอยู่? ปิยะวัฒน์สะดุ้ง และเม้มปากเล็กน้อย เพื่อต้องการหลีกเลี่ยงคำถามนี้ "ผมเห็นลุงฟ้ากำลังกวาดลานบ้านอยู่ ที่บ้านจะมีคนมาหรอ?" "อืม" ชมนาดไม่ได้ถามต่อคำถามนั้น แต่ตอบว่า "น้องบุญธรรมกชพรของเธอกำลังจะกลับมาวันนี้ และคงพักอยู่ที่บ้านเป็นช่วงเวลาหนึ่ง" ขณะที่เธอพูดก็มองดูเวลา "อีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็คงถึงแล้ว เดี่ยวเธอไปรับน้องที่สนามบินหน่อย" ชมนาดพูดพลาง และหยิบรูปภาพจากในอัลบั้มรูปภาพยื่นให้เขาพลาง "นี้เป็นรูปภาพของกชพรที่ลุงของเธอส่งมาให้เมื่อก่อน" ปิยะวัฒน์ยื่นมือรับและมองดู เขานิ่งอึ้งไปชั่ววินาที จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา "นี้คือกชพรหรอครับ?" เขาไม่เคยถามคำถามไร้สาระมาก่อน ดังนั้นชมนาดเลยไม่ได้มองแววตาผิดปกติของเขา "เป็นรูปภาพที่ลุงของเธอส่งมา น่าจะไม่ส่งผิดหรอก ทำไมหรอ เคยเห็นมาก่อนหรอ?" "เปล่าครับ" ปิยะวัฒน์ปรับสีหน้าให้นิ่งสงบ และเก็บรูปภาพไว้ แล้วพูดว่า "เดี่ยวผมไปรับครับ" "กชพรกลับประเทศครั้งแรกคงไม่คุ้นชินแน่ เธอก็อยากได้รำคาญน้อง" มิน่าชมนาดถึงกำชับนักหนา เมื่อจากบ้านก็ปิถตา ปิยะวัฒน์ก็ขึ้นบนรถยนต์ทันที จรณ์ขับรถยนต์ตรงไปสนามบิน ปิยะวัฒน์นั่งอยู่เบาะหลังของรถยนต์ ในมือถือรูปภาพพร้อมหรี่ตามอง กชพรมีหน้าตาเหมือนแพรวามาก อย่างน้อยเหมือนกันเกือบครึ่ง แต่แพรวว่าสวยหยาดเยิ้มมากกว่า ส่วนกชพรดูอ่อนหวานอ่อนโยน แต่ถึงอย่างไรก็เหมือนกันมากจนเหมือนกับเป็นพี่น้องกัน ถ้าหากไม่รู้ว่าแพรวาเป็นลูกสาวของพรรษิษฐ์ เขาคงสงสัยว่าถึงความสัมพันธ์ของเธอกับคมศรแน่ "จรณ์" ปิยะวัฒน์ถือรูปภาพในมือไว้อย่างแน่น และเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พร้อมพูดว่า "คุณเชื่อหรือไหมว่าบนโลกใบนี้จะมีคนที่หน้าตาเหมือนกันมากอย่างบังเอิญ?" จรณ์ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆปืยะวัฒน์ถึงถามคำถามไร้สาระนี้ขึ้นมา แต่ก็ตอบด้วยความจริงจังว่า "น่าจะมีมั้งครับ" "ต่างประเทศไม่ใช่ว่ามีข่าวหรอกครับว่า บนโลกใบนี้มีคนหน้าตาคล้ายกับตัวเองที่มีชีวิตอยู่อีกมุมหนึ่ง และยังมีข่าวว่า มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งรู้จักกับผู้หญิงที่มีนามสกุลเหมือนกันกับตัวเองในอินเตอร์เน็ต หลังจากที่ทั้งสองคนส่งรูปภาพให้กันก็พบว่ามีหน้าตาคล้ายกันมาก แต่ทั้งที่พ่อแม่ของพวกเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน โลกใบนี้ใหญ่มากดังนั้นเรื่องอัศจรรย์จึงมีอยู่มาก ไม่ได้เห็นมาก่อนก็ใช่ว่าจะไม่มีนะครับ" "สิ่งที่คุณพูดมาก็มีเหตุผล" ปิยะวัฒน์ยัดรูปภาพเข้าไปข้างในกระเป๋าชุดสูท จรณ์หัวเราะ "ฮ่าฮ่าฮ่า "ท่านประธานชมเกินไปแล้ว" ปิยะวัฒน์กวาดตามองเขาแวบหนึ่ง "ผมชมคุณหรอ?" จรณ์... หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถยนต์ก็มาถึงสนามบินสุวรรณภูมิ เครื่องบินเพิ่งลงจอด ประตูทางออกของสนามบินเลยมีคนเยอะมาก ปิยะวัฒน์ไม่ได้ลงจากรถยนต์ ฝูงชนแน่นหนา ขณะที่ปิยะวัฒน์สูบบุหรี่อยู่นั้น ก็เห็นธามยืนอยู่ไม่ใกล้ที่กำลังมารับเธอเหมือนกัน เขาสวมชุดสูทสีเทาเงินอย่างเป็นระเบียบ และยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางฝูงชนโดยไม่มีใครไม่สนใจเขา "ท่านประธานปิยะวัฒน์ คนน้อยลงแล้ว จะลงรถเลยไหมครับ? จรณ์ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ "ไม่ต้อง" ปิยะวัฒน์จับบุหรี่ และสายตาก็กวาดมองรถยนต์ข้างนอก แล้วพูดว่า "ออกรถ กลับบริษัท" จรณ์สะดุ้งตกใจ "ไม่รับน้องสาวบุญธรรมแล้วหรอครับ? แล้วคุณนายท่าน..." "เดี่ยวฉันอธิบายเอง" จรณ์ไม่กล้าพูดมาก รีบหันหัวรถยนต์และขับออกไป ขณะเดียวกัน ประตูทางออกสนามบินก็ปรากฏหญิงสาวร่างสูง สวมเสื้อคลุมขนแพะสีขาวกำลังเดินออกมาพร้อมถือกระเป๋าสัมภาระขึ้น --โปรดติดตามตอนต่อไป 08/11/2019--