ตอนที่ 131 รบกวนคุณแอบคบชู้แล้วล่ะ

ต๭นที่ 131 รบกวนคุณแอบคบชู้แล้วล่ะ เธอไม่ได้แต่งหน้า ปล่อยหน้าสดทั้งวัน แต่ท่าทางกลับน่าชวนมอง ริมฝีปากแดงฟันขาวเรียงสวย ทำให้คนรอบบริเวณต่างพากันเหลือบตามอง หลังจากออกมา เพียงแวบเดียวก็มองเห็นธามที่ยืนรอเธออยู่ไม่ไกล เธอยืนตรงและโบกมือเรียกว่า "ธาม ฉันอยู่ตรงนี้" เสียงของเธอไพเราะน่าฟัง และมีเสน่ห์มาก ไม่นานธามก็แยกแยะทิศทางได้ และรีบหันหน้าไปหาเธอ เรือนร่างขาวเนียนนุ่มอันคุ้นตาทำให้เขาสะดุ้ง ก่อนจะดึงสติกลับมา เขาก้าวเท้าและเดินตรงไปหา เมื่อถึงเบื้องหน้าของเธอ เขาก็ถอดผ้าพันคอของตัวเองออก และใส่ผ้าพันคอให้เธอแทน พร้อมพูดกำชับว่า "ไม่ใช่ว่าผมบอกคุณแล้วหรอว่า เมืองตะวันอากาศหนาว แล้วทำไมถึงไม่สวมเสื้อหนาๆมาด้วย" บนใบหน้าขาวเนียนใสของผู้หญิงปรากฏสีแดงระเรื่อ และมีรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้มปรากฏขึ้นมาด้วย "อันที่จริงก็ไม่ได้หนาวมากเท่าไหร่ ตอนลงจากเครื่องบินรู้สึกหนาว แต่มีคุณ เลยไม่หนาวแล้ว" ธามหยิกแก้มของเธอ "ทำไมถึงได้ปากหวานขนาดนี้?" ผู้หญิงกระพริบตาส่งเสน่ห์ "ลองชิมดูสิ แล้วจะรู้ว่ามันหวานกว่าที่คิดนะ?" คำตอบที่คล้ายคลึง ทำให้หัวใจของธามรู้สึกหวิวๆ เมื่อดึงสติกลับมาได้ ผู้หญิงก็ได้เขย่งเท้าและจูบเขาเรียบร้อยแล้ว ความรู้สึกเย็นนุ่มนวลที่แฝงด้วยกลิ่นเลมอนจางๆ ทำให้หัวใจรู้สึกผ่อนคลาย ตอนที่เขามีสติกลับมาก็ลูบหัวของเธอแล้ว "พอแล้ว กลับก่อน" กชพรจับแขนของเขา และพูดว่า "พ่อให้ฉันพักบ้านน้องสาวของพ่อ อันที่จริงแล้วฉันไม่อยากไปอยู่เลยสักนิดเดียว เพราะฉันอยากอยู่ด้วยกันกับคุณ" ธามยิ้มแย้ม และพูดว่า "เชื่อฟังคำพูดของคุณลุงเถอะ ท่านจะได้สบายใจ" "คุณนี่จริงๆเลย" กชพรเบ้ปาก "คนอื่นล้วนต่างอยากพาแฟนไปอยู่ด้วยกัน แต่คุณกลับผลักไสให้ฉันไปอยู่กับคนอื่น" เธอเลียริมฝีปาก และพูดว่า "อันที่จริงแล้วพ่อของฉันไม่ได้ต่อต้านพวกเราอยู่ด้วยกันก่อนแต่งงานเลยนะ เพราะพวกเราก็โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ขอแค่ให้อยู่ในระเบียบจะไม่มีอะไรผิดพลาด แล้วคุณยังกังวลอะไรอีก" "ไม่ได้กังวลอะไร" ธามยิ้มแย้ม และพูดว่า "แต่ผมแค่อยากเก็บสิ่งที่ดีที่สุดเอาไว้ตอนท้าย" กชพรหน้าแดงระเรื่อ และพูดว่า "คนหัวโบราณ" ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว เธอก็ต้องทำตามสิ่งที่พ่อกำชับไว้ "เดี่ยวฉันโทรศัพท์หาน้องสาวของพ่อก่อน" ขณะที่กชพรพูด เธอก็เอากระเป๋าเป้ออกมาวางไว้ในอ้อมกอดของเขา แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็กดหมายเลขโทรศัพท์ของเธอ และโทรไป หลังจากที่โทรศัพท์ไปสักพักก็มีเสียงผู้หญิงเย็นชาเป็นระเบียบดังขึ้นมา "ฮาโหล ใครคะ?" "คุณน้าค่ะ ฉันกชพรนะคะ" กชพรยิ้มแย้ม และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "ฉันมาถึงเมืองตะวันแล้วนะคะ" "กชพรหรอ" ชมนาดเผยแววตาอ่อนโยนเล็กน้อย "พบกับพี่ชายบุญธรรมของเธอหรือยัง เขาไปรับเธออยู่" "ไม่เห็นนะคะ" กชพรมองรอบบริเวณ และมองไม่เห็นรถยนต์สักคันด้วย "พี่ชายบุญธรรมคงมายังไม่ถึงแน่เลย" เธอหยุดนิ่งสักพัก ก่อนพูดว่า "เพื่อนของฉันมารับฉันแล้ว เช่นนั้นคงไม่ต้องรบกวนพี่เขาแล้วละกัน คุณน้าค่ะ ช่วยบอกเลขที่อยู่บ้านให้ฉันหน่อยค่ะ เดี่ยวฉันไปเองดีกว่า" ชมนาดตอบรับ และบอกเลขที่อยู่ของบ้าน พร้อมกำชับให้เธอเดินทางปลอดภัย ก่อนจะวางสายลง กชพรหันหน้า และยื่นมือโอบกอดเอวของธาม พร้อมพูดว่า "คุณจากไปตั้งหนึ่งชั่วโมง ฉันคิดถึงคุณแย่มากเลย ตอนนี้ฉันไม่อยากห่างจากคุณเลยแม้แต่วินาทีเดียว แต่ทำไมคุณดูนิ่งเฉยจังเลย ธาม คุณรักฉันไหม?" "ทำไมถึงคิดแบบนี้ล่ะ" ธามตบบนบ่าของเธอ "เส้นทางที่พวกเราจะเดินไปด้วยกันยังอีกยาวไกล ดังนั้นผมมีความอดทนพอต่อการรอคอย" "พอเถอะ ยังไงฉันก็พูดสู้คุณไม่ได้ และคุณเองก็มีเหตุผลของคุณ ไปเถอะ" หลังจากพูดจบก็รีบเดินขึ้นรถยนต์ทันที ธามนิ่งอึ้งอยู่ตรงที่เดิมสักพัก ก่อนจะเดินขึ้นรถยนต์ตามไป แพรวาถูกทรมานจากปิยะวัฒน์จนหมดเรี่ยวแรง เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าค่ำแล้ว และก็รู้สึกหิวมากด้วย เธอสั่งอาหารเดลิเวอร์รี่ และนั่งรอพลางดูโทรทัศน์พลางอยู่ที่ห้องรับแขก อาหารเดลิเวอร์รี่วันนี้มาเร็วมากจริงๆ ไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงกระดิ่งดังขึ้น "สักครู่ค่ะ" เธอตะโกนร้องอย่างเสียงดังโดยไม่สนใจว่าฝ่ายตรงข้ามจะได้ยินหรือเปล่า จากนั้นก็ลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมของปิยะวัฒน์มาคลุมร่างกาย พร้อมสวมหมวกเดินไปเปิดประตู เมื่อเปิดประตูกลับไม่ใช่คนส่งอาหารดีลิเวอร์รี่ แต่เป็นท่านประธานใหญ่ เธอพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังว่า "แค่กดรหัสผ่านก็เข้ามาได้แล้ว จะกดกระดิ่งให้เสียเวลาทำไม" ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว และพูดอธิบายพลาง "ทำไมหรอ ผมรบกวนคุณแอบคบชู้หรอ? "ใช่" แพรวาถลกตาขาวใส่ "คุณไม่รู้หรอว่าผู้ชายส่งอาหารเดลิเวอร์รี่ตอนนี้หน้าตาหล่อเหลาขนาดไหน ตอนแรกนึกว่าเขามาแล้ว อุตส่าห์แอบดีใจอยู่ตั้งนาน" หลังจากที่ปิยะวัฒน์เข้ามา แพรวาก็พบว่าในสองมือของเขาถือสิ่งของอยู่ มีทั้งถุงเล็กถุงใหญ่เต็มไปหมด อย่างกับเป็นเทศกาลปีใหม่ แพรวามองสิ่งของในมือของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงสงสัยว่า "คุณจะจัดงานเลี้ยงฉลองตรุษจีนหรอ?" ปิยะวัฒน์นิ่งเงียบ และเดินไปวางถุงบนโต๊ะพลาง และพูดพลางว่า "ล้างมือ เตรียมตัวกินข้าว" แพรวาดวงตาเป็นประกาย "ซื้อมาให้ฉันหรอ?" ปิยะวัฒน์เงยหน้ามองเธอ "ในบ้านนอกจากมีคุณแล้ว ยังมีคนอื่นอีกหรอ?" แพรวาดีอกดีใจ และรีบเดินไปล้างมือทันที เมื่อปิยะวัฒน์เห็นท่าทางเบิกบานใจของเธอก็ยิ้มแย้มอย่างอิ่มใจ "อร่อยจัง" แพรวาจิบน้ำซอสเล็กน้อย และพูดขึ้นว่า "ใครทำหรอ?" "แม่บ้านของที่บ้าน" ปิยะวัฒน์ตอบกลับเบาๆ และช่วยเธอปอกเปลือกกุ้ง "ผมบอกเธอว่า ที่บ้านมีคนอีกคนหนึ่ง อยากให้เธอทำเยอะๆหน่อย " แพรวาปรบมือ และพูดว่า "ครั้งหน้าคุณบอกเธอว่า ที่บ้านคุณยังคนอีกสองคน ช่วยให้เธอทำเยอะๆอีกหน่อย จะได้เหลือให้ฉันกินพรุ่งนี้ต่อได้อีก" ปิยะวัฒน์... เขาหยิบกระดาษทิชชู่และเช็ดมือ จู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า "คุณยังติดต่อกับแม่คุณไหม?" แพรวานิ่งอึ้ง นี้เป็นครั้งแรกที่ปิยะวัฒน์ถามถึงเรื่องครอบครัวของเธอ อีกทั้งยังถามถึงแม่ที่เธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนด้วย "นับตั้งแต่จำความได้ฉันไม่เคยเห็นเธอเลย" แพรวาเผยสีหน้าเศร้าใจ "หลายปีมานี้แม่ไม่เคยคิดจะตามหาเธอเลย คาดว่าคงแต่งงานใหม่และมีชีวิตใหม่แล้ว คงไม่มีใครอยากพาลูกติดไปใช้ชีวิตใหม่หรอก" "เกลียดเธอไหม?" "ไม่เกลียด" แพรวาบิดขี้เกียจ "ความเกลียดต้องใช้ความรู้สึก แต่กับคนที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน หากพูดว่าเกลียดก็ดูไม่สมเหตุสมผล หากไม่ต้องการก็แล้วแต่ บนโลกใบนี้ขาดใครไปก็ต้องใช้ชีวิตกันต่อไป" ถึงแม้ว่าคำพูดจะดูเรียบง่าย แต่เมื่อปิยะวัฒน์ได้ยินกลับไม่รู้สึกแบบนั้น เขายื่นมือจับคางของเธอ และพูดว่า "คุณยังมีผมอยู่" แพรวานิ่งอึ้ง ถึงแม้รู้ว่าคำพูดนี้ยังคงมีความไม่มีความจริงใจอยู่บ้าง แต่ก็สามารถทำให้เธอหัวใจสั่นได้ เธอเม้มปาก และพูดว่า "ใช่ ฉันยังมีสามี สามีที่รักและเอ็นดูฉัน" "กินกันเถอะ กินเสร็จอาบน้ำ แล้วก็นอนเลย พรุ่งนี้ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงเป็นเพื่อนผมหน่อย" แพรวายักไหล่เล็กน้อย และพูดว่า "สามารถลาได้ไหม?" ปิยะวัฒน์เม้มปาก และพูดว่า "ไม่ได้" ไม่ใช่ว่าแพรวากลัวข่าวลือ เพราะแค่มีปิยะวัฒน์ เธอก็ไม่ต้องหวาดกลัวและกังวลสื่อมวลชนจะเขียนข่าวลืออื้อฉาวว่าอะไร แต่หากอยู่ข้างกายปิยะวัฒน์ เธอกลัวจะมีคนอิจฉาริษยาจากสายตาคนอื่น เเละเธอกลัวอายุสั้นเพราะมีความสุขมากเกินไป!