ตอนที่ 139 กุหลาบที่ทำจากช็อกโกแลต

ต๭นที่ 139 กุหลาบที่ทำจากช็อกโกแลต แพรวาเกิดความสงสัยในหัวใจ หลังจากที่แต่งหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ลงไปข้างล่างให้ต้นขับรถพาไปถึงจุดหมาย ตึกใหญ่หยูนจิน เป็นตึกที่สูงที่สุดของเมืองตะวัน บนด่านฟ้าถูกออกแบบเป็นห้องอาหารสลับหมุน ผู้คนสามารถทานอาหารพลาง รับชมทิวทัศน์ความงดงางามของเมืองตะวันพลาง มิน่าถึงมีวัยรุ่นหนุ่มสาวเยอะ แพรวานั่งข้างบน และเกิดความคิดผุดโผล่ขึ้น ปิยะวัฒน์เหมาร้านอาหารทั้งหมด เมื่อเข้าไปก็พบว่ามีดอกไม้สดล้อมรอบ และมีพนักงานมอบดอกไม้ให้กับเธอช่อหนึ่ง แล้วพูดว่าเป็นคำสั่งของท่านประธานปิยะวัฒน์ เมื่อแพรวามองดูกลีบดอกกุหลาบสีชมพูในมือก็อดไม่ได้ที่จะดมสักหน่อย เป็นกลิ่นช็อกโกแลต กลิ่นช็อกโกแลตหรอ? แพรวาเบิกตากว้าง และยื่นมือเตะด้วยท่าทีไม่อยากจะเชื่อ เมื่อกระทบกลีบดอกกุหลาบก็ร่วงตกลงบนฝ่ามือ เธอบีบจนละเอียดและชิม เป็นช็อกโกแลตจริงๆด้วย เพียงชั่วพริบตา แพรวารู้สึกว่าตัวเองเหมือนอยู่ในโลกของนิทาน ดอกไม้สด หรือว่า... แพรวาเดินไปเด็ดกลีบกุหลาบกลีบหนึ่ง ล้วนเป็นช็อกโกแลตอย่างที่คาดคิดไว้ เธอปลาบปลื้มใจมาก และคิดในใจว่า เธอยังบ่นว่าท่านประธานปิยะวัฒน์ไม่โรแมนติกอยู่เลย และยังบ่นว่าวิธีการเอาใจผู้หญิงของปิยะวัฒน์ยังสู้พรรษิษฐ์หลายร้อยเท่า ถึงแม้ว่าเธอจะผ่านข่วงเวลาวัยรุ่นมาแล้ว แต่ความรู้สึกหวานชื่นและเซอร์ไพรสยังคงไม่สามารถขาดหาย แพรวาวางดอกไม้ลงบนโต๊ะ และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาปิยะวัฒน์ รอรับโทรศัพท์อยู่สักพักใหญ่ แต่ไม่มีคนรับสาย เธอโทรศัพท์ติดต่อกันหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ยังไม่มีใครรับสายโทรศัพท์อีก บางทีอาจจะอยู่ระหว่างทางก็ได้ แพรวาคิดอย่างนั้น เธอเล่นโทรศัพท์พลาง รอคอยพลาง เวลาผ่านไปสองชั่วโมงโดยไม่รู้ตัว โดยที่ระหว่างรอคอยก็โทรศัพท์หาปิยะวัฒน์และจรณ์ตลอด แต่กลับโทรไม่ติด ความรู้สึกเบิกบานใจของเธอค่อยๆซบเซาลงเรื่อยๆ ตอนกลางคืนห้าทุ่ม พนักงานร้านอาหารเดินเข้ามาบอกว่า "คุณครับ พวกเราจะปิดร้านแล้วครับ" แพรวาสะดุ้งตกใจ และเงยหน้ามองข้างนอก ดึกขนาดนี้แล้วหรอ เธอยื่นขึ้นและพูดว่า "รออีกสักหน่อยได้ไหมค่ะ เดี่ยวฉันจะเรียกรถพาของเหล่านี้กลับไป" "ได้ครับ" แพรวาคิดอยู่สักพัก สุดท้ายก็โทรศัพท์หาจิตรา "จิตรา ช่วยจ้างรถตู้สองคันมาที่ตึกหยูนจินให้ช่วยบรรทุกของให้ฉันหน่อย" "บรรทุกของอะไรหรอ?" "เธอมาก่อนเดี่ยวก็รู้แล้ว" หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง รถยนต์สองคันก็บรรทุกดอกช็อกโกแลตจากตึกหยูนจินไป "สิ่งเหล่านี้ก็คือของที่ท่านประธานใหญ่มอบให้หรอ?" จิตรายังคงไม่กล้าเชื่อ แพรวากัดดอกไม้ช็อกโกแลตหนึ่งคำ "หรือว่าฉันจะเสียเงินให้กับเรื่องแบบนี้?" "ท่านประธานใหญ่จะทำอะไรหรอ สารภาพรักหรอ? นับว่ามีความคิดที่ดี โชคดีที่ตอนนี้เป็นช่วงฤดูหนาว ไม่เช่นนั้นคงละลายกลายเป็นโคลนแน่" แพรวาหยุดนิ่ง ก่อนจะพูดว่า "คงอยากมอบของขวัญย้อนหลังวันเกิดของฉันมั้ง" จิตราสะดุ้ง ใช่สิ เธอลืมแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดอายุยี่สิบห้าปีของแพรวา พวกเธอรู้จักกันมาหลายปี เธอทราบดีว่าแพรวาไม่เคยเลี้ยงฉลองวันเกิดมาก่อน เมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนาน เธอเองก็ลืมไปเลยว่าวันเกิดของแพรวาวันไหน "เขาจริงจังมาก หากจัดงานเลี้ยงวันเกิดแบบนี้ให้กับสาวคนอื่นคงยิ้มไม่หุบปากแน่ แต่ไม่แน่ใจว่าแบบนี้จะเพียงพอเธอหรือเปล่า แพรวายิ้มแย้ม และนิ่งเงียบ สามารถสร้างความประทับใจต่อเธอได้ ไม่ใช่มอบของขวัญอะไรก็ได้ แต่ต้องดูว่าคนๆนั้นคือใครต่างหาก ถ้าหากเป็นปิยะวัฒน์ ต่อให้เขาซื้อของตามเผงขายของข้างทาง แต่เขาเลือกด้วยตัวเองคงทำให้เธอมีความสุขมากกว่านี้ ติ้ง "ข่าวด่วน วันนี้ตอนบ่าย อุปกรณ์การบินรุ่น Max ที่เพิ่งคิดค้นมาใหม่ที่สุดของบริษัทเอส.อา เกิดเหตุขัดข้องในระหว่างการทดสอบ ตอนนี้ไม่รู้ว่ามีคนตายและได้รับบาดหรือเปล่า..." แพรวาสะดุ้งตกใจ และเม้มริมฝีปาก เธอทิ้งดอกไม้ที่อยู่ในมือ และหยิบโทรศัพท์โทรหาปิยะวัฒน์ แต่กลับปิดเครื่อง เธอกระวนกระวาย ไม่ ไม่ใช่เขาแน่ แต่โทรศัพท์โทรไม่ติด ติดต่ออะไรก็ไม่ได้ เธอไม่สามารถใจเย็นลงได้ "ขับรถไปโรงพยาบาล" "ไปโรงพยาบาล เธอรู้หรอว่าเขาอยู่ที่ไหน" จิตราจับมือของเธอและพูดว่า "ใจเย็นก่อน ไม่ใช่เขาแน่" "โทรศัพท์ของเขาปิดเครื่อง" แพรวาเผยสีหน้าขาวซีด "ถ้าหากไม่ใช่เขา ทำไมถึงไม่มีคนรับสายโทรศัพท์ตั้งแต่เที่ยงถึงตอนนี้ล่ะ?" "เดี่ยวฉันพาเธอกลับบ้านก่อน แล้วจะฝากให้เพื่อนช่วยสืบให้ หากมีข่าวอะไรจะรีบแจ้งให้เธอทราบ เธออย่าออกไปไหน ถ้าหากมีนักข่าวถ่ายรูปได้ คงไม่เป็นผลดีต่อเธอและปิยะวัฒน์แน่" แพรวาหลับตาลง และพูดว่า "เธอว่าฉันเหมือนกับสิ่งที่ญาณินีบอกหรือเปล่าว่าฉันเป็นคนมีดวงอาเพด ทำร้ายคนรอบข้าง? ตอนเด็กก็ทำให้แม่ต้องตาย ต่อมาก็เกือบคร่าชีวิตของธาม ตอนนี้เป็นปิยะวัฒน์..." "เฮ้ย! พูดจาไร้สาระอะไร" จิตราจ้องมองเธอ "แม่เลี้ยงของเธอไม่ชอบเธอ เลยพูดประโยคแบบนั่นออกไป เธอนี่ก็จริงๆเลย เอามาคิดเป็นความจริง" แพรวานิ่งเงียบ และกำทั้งสองมือไว้ด้วยกันอย่างแน่น เห็นได้ชัดว่าเป็นตื่นตระหนก เวลาอยู่ข้างกายปิยะวัฒน์ เธอมักจะเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่ความจริงแล้ว ลับหลังของเขาแล้วน้ำตาทั้งหมดไหลออกมาเพื่อเขา แต่คุ้มค่าที่จะทำเพื่อปิยะวัฒน์หรือเปล่า? ปิยะวัฒน์รักแพรวายังไม่เท่ากับที่แพรวารักเขาเลย แม้แต่ดอกไม้ยังต้องใช้เงินจ่ายถึงทำได้ สำหรับคนอื่นแล้ว บางทีอาจจะสิ้นเปลื้อง แต่สำหรับปิยะวัฒน์แล้วล้วนเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก การทุ่มเทของทั้งสองคนล้วนไม่เคยอยู่ในระดับเดียวกัน แม้แต่คนนอกอย่างเธอยังไม่เชื่อเลย เธอหวังว่าแพรวาจะทุ่มเทความจริงใจน้อยลง ตอนเลิกรากันจะได้ไม่เจ็บปวดมาก ไม่ต้องปวดรวดร้าวเหมือนเธอ สุดท้าย แพรวาก็ถูกจิตราพาส่งกลับบ้าน เวลารุ้งเช้าตีสอง จิตราโทรศัพท์เข้ามาบอกว่ามีสองคนพักอยู่โรงพยาบาลอ้ายเต่อได้รับบาดเจ็บ แต่ข้อมูลแน่ชัดยังคงสืบยังไม่ได้ เพราะสื่อมวลชนกำลังให้ความสนใจอยู่ และยังมีการเตรียมป้องกันอย่างเคร่งครัด ดังนั้นข้อมูลสำคัญยังคงสืบไม่ได้ แพรวานอนไม่หลับทั้งคืน หกโมงเช้า ฟ้าเริ่มสว่าง เธอได้ยินเสียงประตูเปิดออกมาจากห้องรับแขก แพรวาสะดุ้งตกใจ และลืมตาเห็นแต่ความมืดมิด เธอจ้องมองประตูห้องนอน ไม่นานก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น ร่างเงาสีดำค่อยๆเคลือบคลานเข้าใกล้ มือขิงแพรวาสั่นเทา ยิ้มและพูดว่า "สามี" มือที่กำลังถอดเสื้อของปิยะวัฒน์หยุด และมีเสียงอ่อนโยนแฝงความตกใจเล็กน้อยดังขึ้น "ตื่นแล้วหรอ แพรวานิ่งเงียบ และเดินลงจากบนเตียง แล้ววิ่งไปกอดเขา ปิยะวัฒน์ถูกเธอกระโจนเข้ากอดจนเกือบจะเสียหลักล้มลงบนพื้น เขาจับเอวของเธอยันไว้กับตู้ไว้ "เช้าขนาดนี้ทำไมกระตือรือร้นยัง?" น้ำเสียงของปิยะวัฒน์แฝงด้วยความหยอกล้อ และอดไม่ได้ที่จะจูบเธอ แพรวาคล้องคอของเขาไว้ และวางหูไว้บนหน้าอกของเขา "คุณกำลังออดอ้อนผมอยู่หรอ?" ประธานใหญ่บีบสะโพกของเธอ แพรวาคลายมือออก และบ่นว่า "ทำไมไม่รับสายโทรศัพท์" --โปรดติดตามตอนต่อไป 14/11/2019--