ตอนที่ 140 ทำไมใจแคบถึงขนาดนี้

ต๭นที่ 140 ทำไมใจแคบถึงขนาดนี้ ปิยะวัฒน์โอบเอวของเธอ และพูดว่า "ที่บริษัทเกิดเหตุขัดข้องนิดหน่อย สื่อมวลชนล้วนกำลังให้ความสนใจ ดังนั้นเลยไม่สามารถรับสายโทรศัพท์จากใครได้เลย" เขาหยุดชั่วขณะ และพูดว่า "ขอโทษ ตอนแรกวางแผนอยากฉลองวันเกิดเป็นเพื่อนของคุณ คิดไม่ถึง..." แพรวาเม้มปาก "ไม่เป็นไร วันเกิดมีทุกปี" และที่สำคัญคือคุณปลอกภัย "ดอกกุหลาบที่คุณมอบให้ฉัน ได้รับแล้วนะคะ ขอบคุณค่ะ" ปิยะวัฒน์ยิ้มแย้ม "ชอบหรอ?" แพรวาพยักหน้า "ชอบมากๆ" ขณะที่เธอพูดก็ยิ้มแย้ม "สามารถเก็บไว้กินได้หนึ่งปี" "ค่อยๆกินน้า" ท่านประธานใหญ่ยิ้ม "กินเสร็จแล้วค่อยมาปากหวานให้ผมฟัง" แพรวาโน้มตัวจูบริมฝีปากของเขา และเงยหน้าพูดว่า "หวานไหม?" ท่านประธานใหญ่เผยแววตานัยยะ และยกเอวของเธอขึ้น พร้อมพูดว่า "ผมขอชิมหน่อย" หลังสิ้นเสียงก็จูบกัน "จุ๊กจุ๊กจุ๊ก——" จู่ๆก็มีเสียงหิวโหยดังขึ้น ทำให้แพรวารู้สึกอับอาย ท่านประธานใหญ่สะดุ้งชั่วขณะ และคลายมือออก พร้อมมองประเมินเธอ แล้วพูดว่า "เมื่อวานคุณยังไม่ได้กินอะไรมาหรอ?" "กินแล้ว" น้ำเสียงไม่ได้มั่นใจอะไรมาก "กินอะไรมาหรอ?" "...ดอกไม้สองดอก" ปิยะวัฒน์... "เด็กโง่" เธอลูบเส้นผมของเธอ และมีน้ำเสียงเอ็นดูดังขึ้นด้วย แพรวาตื่นตระหนก และไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขา "ไม่ได้นอนด้วยใช่ไหม? อยากกลายเป็นสมบัติล้ำค่าหรอ?" เธอเป็นคนที่แสดงความรู้สึกบนใบหน้าอย่างชัดเจนโดยไม่มีการปิดบัง ปิยะวัฒน์หยิบโทรศัพท์โทรหาจรณ์ "ช่วยจ้างคนมาส่งอาหารให้หน่อย ด่วนเลยนะ" เมื่อวางสายก็จับมือแพรวาลากมานั่งบนเตียง "คุณนอนพักก่อน อีกสักครู่อาหารก็จะมาถึง ผมเรียกคุณ" แพรวายื่นมือลูบไล้คางของเขา และพูดว่า "คุณช่วยนอนเป็นเพื่อนฉันหน่อย" ตอนสัมผัสคางเธอสัมผัสถึงหนวดเคราของเขา แสดงว่าเขาคงไม่มีเวลาพักผ่อน "คุณแน่ใจหรอ?" ท่านประธานใหญ่จับคางของเธอ "หากผมนอนเป็นเพื่อนคุณ จะนอนกันจริงหรอ" เขาพูดเน้นเสียงคำว่า"นอน" แพรวาไม่ใช่คนไร้เดียงสามาตั้งนานแล้ว เลยรู้ความหมายแฝงในคำพูดของเขา เธอพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อว่า "นอนเร็ว" ปิยัวัฒน์นอนพิงลงบนเตียง และออกแรงจับเธอมาโอบไว้ในอ้อมอก แพรวารีบหลบตา และพูดว่า "ไม่อาบน้ำหรอ?" "นอนก่อนค่อยอาบน้ำ" สำหรับปิยะวัฒน์ที่มีนิสัยรักสะอาดแล้ว สถานการณ์แบบนี้หาเจอยาก เมื่อนึกขึ้นมาคงเหนื่อยมากจริงๆ เธอหลับตาลง และนอนลงบนแขนของเขาอย่างสบายใจ ไม่ได้ยินเสียงเสียงหัวใจของเขาก็ค่อยๆดำดิ่งลงสู่ความฝัน ปิยะวัฒน์เหนื่อยมาก แต่ก็นอนไม่หลับ เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจลึกยาวของเธอข้างหู เขาก็พลิกตัวและจ้องมองเรือนร่างของเธอ เห็นได้ชัดว่าการใช้ชีวิตไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงอะไรมากมาย แต่หลังจากแต่งงาน เหมือนกับมีบางอย่างไม่เหมือนอย่างที่คิดไว้ โดยเฉพาะ ตอนที่เขาผลักประตูห้องนอน ไม่ว่าจะเหนื่อยล้ามากเพียงไหน แต่กลับฉายแววตาเป็นห่วงเป็นใย ความรู้สึกแปลกเริ่มค่อยๆเพิ่มขึ้นมากเรื่อยๆ แต่งงานเหมือนกับว่าไม่ว่าคุณจะอยู่ห่างไกลบ้านมากเพียงไหน กลับบ้านดึกมากขนาดไหน มักจะมีคนรอเปิดไฟให้คุณอยู่เสมอ และยังรอคอยคุณกลับมา ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะปิดบังก็ตาม แต่เขารู้ก็ดีแล้วโดยไม่ต้องเปิดโปง ความรู้สึกแบบนี้กลับทำให้คนรู้สึกชื่นอกชื่นใจ ก่อนวันหนึ่งของงานเลี้ยงฉลองวันเกิดปิยะวัฒน์ แพรวาได้รับสายโทรศัพท์จากพรรษิษฐ์ ไม่การติดต่อกันเลยสองเดือน เธอนึกว่าพ่อของตัวเองหลงลืมลูกสาวคนนี้แล้ว แพรวาก้มหน้าลง และกดรับสายโทรศัพท์ "พ่อ" "แพรวา ช่วงนี้ยุ่งไหม?" น้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนกับกำลังคุยกับคนนอก "ยุ่งมากค่ะ มีอะไรหรอ?" พรรษิษฐ์คิดไม่ถึงว่าแพรวาพูดแบบนี้กับเขา จนทำให้คำพูดดีๆที่จัดเตรียมมาล่วงหน้าเริ่มพูดไม่ออกแล้ว ผ่านไปไม่กี่วินาที เหมือนกับสัมผัสได้ว่ามีการเว้นวรรคช่องว่างนานเกินไป พรรษิษฐ์พูดว่า "พรุ่งนี้ประธานปิยะวัฒน์จะจัดงานเลี้ยงวันเกิดที่วานฮาว?" "คำถามนี้พ่อควรไปถามท่านประธานปิยะวัฒน์เองไม่ใช่หรอ?" พรรษิษฐ์เผยสีหน้าขาวซีด พร้อมเปล่งเสียงทุ่มต่ำว่า "แพรวา นี้เป็นการปฏิบัติที่ดีต่อพ่อของตัวเองหรอ?" แพรวาเม้มปากไว้ "พ่อยังมีธุระอะไรอีกไหม ถ้าหากไม่มีแล้ว ฉันวางสายล่ะนะ" "ท่านประธานปิยะวัฒน์ให้บัตรเชิญหรือเปล่า?" เป็นดั่งที่คาดคิดไว้... ตั้งสติไม่ได้หรอ? "ให้สิ" พรรษิษฐ์ถอนลมหายใจออก "คืนนี้กลับมานอนบ้านนะ พรุ่งนี้เดี่ยวให้น้าแก้วพากลับมา" "ขออภัย" แพรวาพูดต่อว่า "ฉันนัดกับคนอื่นแล้ว วันนั้นคงไปพร้อมกับเขา" แพรวาขมวดคิ้ว "ในสถานการณ์แบบนี้ ลูกไม่ควรรักษาระยะห่างให้อยู่ไกลกับเพื่อนเหล่านั้นไม่ใช่หรอ?" แพรวายกปากขึ้น ไม่รู้ว่าหากท่านประธานใหญ่ได้ยินเขาจะรู้สึกยังไง "ทำไมพ่อถึงมาว่าเพื่อนที่ซื่อสัตย์ของหนูด้วย หากทนดูไม่ได้ก็ไม่ต้องเรียกให้หนูกลับไปสิ ถึงยังไงคนนอกก็รู้ว่ามีเพียงแพรใจคนเดียวที่พ่อสนใจ" บรรษิษฐ์พูดไม่ออก บางทีก็ไม่สามารถพูดอ้อมคอมกันได้ "เรื่องครั้งก่อน แพรใจบอกหนูแล้วว่า เธอไม่จูงหมาดี เลยทำเชือกหลุดโดยไม่ทันระวังตัวและไม่ตั้งใจ หลังจากที่คุณได้รับบาดเจ็บ พ่อเลยสั่งให้คนจัดการกับหมาตัวนั้น เธอเป็นพี่สาวต้องใจกว้างหน่อย..." "ทำไมเธอถึงพูดกับคุณแบบนี้ล่ะ?" แพรวายิ้มอย่างเย็นชา "ในตอนนั้นมีหลายคนไม่อยู่บ้าน คุณเคยสอบถามพวกเขาเพื่อยืนยันตำพูดของแพรใจไหม?" บรรษิษฐ์พูดไม่ออก "พ่อ ถึงแม้พ่อจะลำเอียง แต่ก็ไม่ควรทำให้ขาวเป็นดำ ดำเป็นขาวได้" ขณะที่เธอจะวางสาย จู่ๆบรรษิษฐ์ก็พูดว่า "ถ้าหากไม่กลับก็เอาบัตรเชิญมาให้ด้วย พรุ่งนี้แพรใจจะเข้าร่วมงานเลี้ยง เพื่อกล่าวขอโทษกับเรื่องในวันนั้นกลับปิยะวัฒน์ แพรวาหัวเราะ "นี้เป็นจุดประสงค์จริงๆที่พ่อโทรศัพท์มาหาสินะ เพราะท่านประธานปิยะวัฒน์ไม่ได้ส่งบัตรเชิญให้กับตระกูลดวงจักรหรอ?" บรรษิษฐ์รู้สึกลำบากใจ "แพรวา ลูกเป็นคนเป็นมีเหตุผล ฐานะของลูก ต่อให้ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงก็จะเป็นจุดอ่อนด้อยของตระกูลดวงจักร ทำไมถึงไม่มอบโอกาสนี้ให้กับแพรใจล่ะ ถ้าหากเธอกลายเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลดวงจักร ลูกก็จะมีผลพลอยได้ด้วย" แพรวาเริ่มรู้สึกเสียใย หลังจากที่บรรษิษฐ์พูดจบ เธอก็เอ่ยปากพูดว่า "แล้วถ้าหากหนูไม่ให้ล่ะ?" บรรษิษฐ์นิ่งอึ้งชั่วขณะ เขาคิดว่าตัวเองพูดถึงขนาดนี้แล้ว แพรวาน่าจะถดถอย เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้ว สุดท้ายแพรวาก็ยอมตลอด แต่ครั้งนี้... "หนูสามารถมอบบัตรเชิญให้กับทุกคน ยกเว้นเธอเพียงคนเดียว" เขาพูดแต่ละคำอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง บรรษิษฐ์นิ่งอึ้งนึกว่าตัวเองได้ยินผิด "ทำไมถึงใจแคบขนาดนี้?" "หนูก็ใจแคบแบบนี้ล่ะค่ะ" แพรวมาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "พ่อยังจำงารเลี้ยงการกุศลของบริษัทเทคโนโลยี H.A ครั้งที่แล้วไหมค่ะ ไหนบอกกันว่าจะไปด้วยกันไงค่ะ แต่สุดท้ายกลับทิ้งหนูไว้นอกบ้านเพียงคนเดียว อย่าบอกว่าเรื่องที่แพรใจทำทั้งหมดพ่อไม่รู้ พ่อแค่ปล่อยให้ความผิดมันปล่อยเลยตามเลย สำหรับพ่อแล้ว ต่อให้หนูเสียใจหรือน้อยใจ ล้วนไม่เคยสำคัญสำหรับพ่อเลย"