ตอนที่ 141 ไม่สามารถทำให้คุณอับอายขายหน้าได้

ต๭นที่ 141 ไม่สามารถทำให้คุณอับอายขายหน้าได้ "สำหรับพ่อแล้ว ต่อให้หนูเสียใจหรือน้อยใจ ล้วนไม่เคยสำคัญสำหรับพ่อเลย แต่ทำยังไงดีล่ะ หนูก็เป็นคนมีเลือดมีเนื้อ หนูก็มีความรู้สึกของตัวเอง เกลียดเป็น แค้นเป็น แพรใจสามารถทำกับหนูได้ แล้วทำไมหนูจะทำแบบนั้นต่อเธอบ้างไม่ได้ล่ะ?" แพรวาสูบลมหายใจเข้าลึกๆ "นับตั้งแต่พ่อทำฉันเหมือนเป็นแต้มต่อส่งให้กับบ้านนกสกุล หนูก็ไม่ติดค้างบ้านจักรดวงแล้ว ดังนั้นคำสั่งแบบนี้เก็บไว้ใช้กับแพรใจก็พอแล้ว ลาก่อน" เมื่อเธอพูดจบก็วางสายเลยทันทีโดยไม่สนใจว่าบรรษิษฐ์จะรู้สึกยังไง เธอเป็นหมาป่าที่มีเขี้ยวตั้งแต่เกิด แต่กลับไม่เคยทำผิดโอวาทเลย ตอนเด็กเป็นเพราะอยากได้ความรักความสนใจ เลยเป็นคนเชื่อฟัง แต่เมื่อวันหนึ่งเธอรู้ว่าของที่อยากได้บนโลกใบนี้ ไม่สามารถได้รับทุกอย่างเสมอไป เธอจึงทิ้งความเชื่อฟังนั้น เธอเก็บโทรศัพท์ก็เดินเข้าห้องจากระเบียง ห้องรับแขก ปิยะวัฒน์กำลังนั่งอ่านข่าวบนโซฟา เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็ยังคงไม่เงยหน้า แต่พูดขึ้นว่า "ใครโทรศัพท์มาหาหรอ ทำไมคุยนานจัง?" "พ่อฉันเอง" ปิยะวัฒน์สะดุ้ง "โทรหาคุณมีธุระอะไรหรอ?" "ถามฉันว่ามีบัตรเชิญไหม อยากให้ฉันพาแพรใจเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของคุณด้วย" "แล้วคุณว่ายังไงหรอ?" แปลก จู่ๆเขาก็อยากรู้ปฏิกิริยาโต้ตอบของเธอ แพรวาเผยแววตาเจ้าเล่ห์ "ฉันบอกว่ามี แต่ฉันไม่ให้เธอหรอก" เมื่อปิยะวัฒน์เห็นเธอเผยท่าทางหงุดหงิด เขาก็รู้สึกกังวล เมื่อวางหนังสือพิมพ์ลง เขาก็ยื่นมือโบกเรียกเธอ "มานี้เร็ว" แพรวาเดินเข้าไปนั่งลงบนตักของเขา และยื่นมือคล้องคอของเขา และพูดว่า "คืนนี้คุณนอนพักที่นี้หรือเปล่า?" "ทำไมหรอ?" ปิยะวัฒน์บีบจมูกของเธอ "ถ้าหากไปแล้ว คุณคงเหงาน่าดู" แพรวา... "พรุ่งนี้ฉันไปยังไงค่ะ?" เธอไม่หวังว่าปิยะวัฒน์จะบอกกับทุกคนว่า แพรวาเป็นภรรยาของเขา หากเขาทำแบบนั้นก็เป็นการประกาศว่าพวกเขาปิดบังอยู่กินกัน ท่านประธานใหญ่ลูบคางของเธอ "สามสิบปีแล้ว" "หรอ?" "ดังนั้นผมควรจะมีแฟนแล้วใช่ไหม?" แพรวา... คุณสามี คุณมาเสแสร้งแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาที่นี้ทำไมทั้งที่คุณไม่เคยทำมาก่อน ขณะที่เธอเพิ่งคิดอยู่นั้น จู่ๆก็รู้สึกถึงบางอย่าง "คุณ..." "จะประกาศหรอ?" ท่านประธานโน้มตัวกัดหูของเธอ "ไม่สามารถปิดฐานะของคุณแบบนี้ต่อไปได้แล้ว" แพรวานิ่งอึ้ง ยิ้มและพูดว่า "ไม่มีฐานะหรอ ตอนนี้ฉันเป็นคุณนายของท่านประธานปิยะวัฒน์เลยนะ" "แต่คนอื่นไม่รู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงของผม" ท่านประธานปิยะวัฒน์หรี่ตาลง "หากต้องการให้คนอื่นจดจำคุณ ต้องเปิดเผยถึงจะถูกต้อง" แพรวาพูดไม่ออก และคิดไม่ถึงว่าท่านประธานปิยะวัฒน์จะพูดแบบนี้ออกมา "ถ้าหากพ่อแม่ของคุณมอบเงินให้ฉันจากคุณไป จะทำยังไง?" แพรวาหยอกถาม ท่านประธานใหญ่จ้องมองเธอ "แล้วคุณจะจากไปหรอ?" แพรวาคิดอย่างจริงจัง "ถ้าหากเงินเยอะหน่อยล่ะก็...." "ให้เงินเยอะก็จะทิ้งผมไปหรอ?" น้ำเสียงของปิยะวัฒน์แฝงด้วยเสียงอันตราย แพรวากระพริบตา "ฉันสามารถรับเงินแล้วไม่ทิ้งคุณไปได้ไหม?" "เงินที่ผมให้คุณยังไม่พออีกหรอ?" ปิยะวัฒน์จับเอวของเธอ และเปล่งน้ำเสียงต่ำ "เอาเงินให้ภรรยากับเอาเงินสามีไม่เหมือนกันนะ" ปิยะวัฒน์เผยแววตาหยอกล้อ "ผมพบว่าที่จริงแล้วคุณร้ายกาจมาก" แพรวาคิดในใจ ฉันร้ายกาจไม่ใช่เพราะเรียนรู้มาจากคุณหรอกหรอ อันที่จริงฉันร้ายกาจไม่เท่าคุณสามีเลยนะ ในใจคิดแบบนี้ แต่ปากกลับพูดว่า "ไม่ใช่ว่าคุณชอบให้ฉันร้ายกาจหรอกหรอ" ท่านประธานใหญ่ยื่นหน้ามาจูบริมฝีปากของเธอ "ร้ายกาจให้ผมดูหน่อยสิ" แพรวาไม่กล้าร้ายกาจแล้ว เธอผลักปิยะวัฒน์ออก เพราะกลัวว่าคนที่ต้องเจ็บปวดคือเธอ "สามี เพราะเรื่องที่คุณถูกกัดครั้งที่แล้วหรือเปล่า คุณเลยไม่ได้เชื้อเชิญคนบ้านจักรดวง ฉันได้ยินมาว่างานเลี้ยงวันเกิดครั้งนี้มีคนที่มีชื่อเสียงของเมืองตะวันเกือบครึ่งมาร่วมงานนี้ด้วย" ยังมีอีกประโยคหนึ่งที่เธอยังไม่พูด : และล้วนพากันมาอยากทำความรู้จักเผื่อสามารถเป็นคุณนายของคุณได้" "กลัวคุณจะอึดอัด" ท่านประธานพูดสั้นได้ใจความ แพรวานิ่งอึ้ง เพราะเธอหรอ? เพราะกลัวว่าเธอจะรู้สึกอึดอัด เลยไม่ได้เชื้อเชิญคนบ้านจักรดวงมาด้วยหรอ? ก็จริง ในฐานะท่านประธานปิยะวัฒน์คงต้องเป็นคนใจกว้าง แต่คิดไม่ถึงว่าจะถือสากับเรื่องพวกนี้ หัวใจของเธอเต้นแรง และอยากถามปิยะวัฒน์ ทำไมคุณถึงสนใจความรู้สึกของฉันขนาดนี้ แต่พออยากอ้าปากเปล่งเสียงกลับกลืนคำพูดไปหมดแล้ว ถึงอย่างไรเธอก็คือคุณนายของปิยะวัฒน์ ดังนั้นการสนใจความรู้สึกของเธอถือเป็นการให้เกียรติและสมควร "มีอะไรหรอ?" เมื่อเห็นเธอนิ่งเงียบ ปิยะวัฒน์ก็ยื่นมือจับคางของเธอ แพรวาเผยรอยยิ้ม "สามีดีต่อฉันมากเลย" "ความพูดจากใจจริงหรือเปล่า?" ร้อยเปอร์เซ็น" แพรวาเผยแววตาจริงจัง จนทำให้คนอยากที่จะคาดเดาได้ว่าจริงหรือหลอก ปิยะวัฒน์จ้องมองเธออยู่ไม่กี่วินาทีก็พูดว่า "พรุ่งนี้ผมจะกลับมาให้เร็ว จรณ์จะขับรถมารับคุณ ถึงตอนนั้นอย่าหายไปไหน เชื่อฟัง เข้าใจไหม" "เข้าใจแล้ว" แพรวาหยิบหนังสือพิมพ์ที่อยู่บนตักวางไว้บนหน้าอกของเขา "คุณทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัวต่อไปนะ ส่วนฉันจะทำความสวยความงามดั่งดอกไม้ผลิบาน" "คุณจะไปทำความสวยความงามดั่งดอกไม้ผลิบานที่ไหน?" ช่วงนี้ท่านประธานใหญ่ไวต่อความรู้สึก แพรวาหรี่ตาลงและพูดว่า "รอให้กองถ่ายเรื่อง (โชคชะตา) ประกาศก่อน ฉันจะไลฟ์สด" ท่านประธานใหญ่ยังไม่เข้าความหมายของไลฟ์สดเลย แพรวาก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว หนังเรื่อง (โชคชะตา) ผ่านการตรวจสอบแล้ว สำหรับกองถ่ายแล้ว นี้เป็นเรื่องที่น่าปีติยินดีมากที่สุด หลังจากผ่านการตรวจสอบ กำหนดฉายก็ได้ถูกยืนยัน วันปีใหม่ส่วนใหญ่จะมีหนังภาพยนตร์เข้าฉายเยอะมาก หาก (โชคชะตา) กำหนดฉายในเวลานั้นเหมือนกันก็เหมือนกับฆ่าตัวตายชัดๆ สถานการณ์แบบนี้มีทางเลือกอยู่สองทาง เวลาฉายหนังให้มีระยะเวลาสั้นลง เพราะหนังประเภทนี้ไม่ค่อยขายได้ แต่ถ้าหากไม่ประกาศ หนังภาพยนตร์เรื่องนี้ก็จะยิ่งขาดทุน และไม่ต้องเข้าฉายเทศกาลตรุษจีนอีก เพราะช่วงเวลาเทศกาลตรุษจีนมีหนังภาพยนตร์เข้าฉายเยอะมาก และหนังภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ไม่ค่อยดึงดูดคนด้วย ดังนั้นหลังจากเข้าฉายและทำการประกาศโปรโมทจะมีความสำเร็จสูงกว่า หากผ่านพ้นเทศกาลตรุษจีนแล้วก็จะไม่มีใครอยากดูหนังแล้ว ยอดขายก็จะไม่ดี ทั้งสองทางล้วนมีทั้งดีและไม่ดี สุดท้ายธนชัยก็ตัดสินใจเข้าฉายหนังก่อนเทศกาลตรุษจีน ในช่วงก่อนเทศกาลตรุษจีนสามารถฉวยโอกาสวันหยุดสามวันในการเพิ่มยอดขาย แต่สิ่งที่สำคัญคือการโปรโมท การถ่ายทอดสดจิตราเป็นคนจัดการ หลังจากที่ปรึกษากับธนชัยเสร็จก็กำหนดวันนี้ และในตอนนั้นถ่ายทอดสดในห้องทำงานของธนชัย ซึ่งข้างหลังฉากเป็นโปสเตอร์ของหนังภาพยนตร์เรื่อง (โชคชะตา) หลังจากที่แพรวาทำเสร็จ นักแสดงหลักและคนในกองถ่ายอื่นๆก็ช่วยกันทำ ระหว่างการแสดงงิ้วตอนท้าย ชญตว์โปรโมทหนังภาพยนตร์ให้ นอกจากนี้ยังโปรโมทตามแต่ละโรงเรียนด้วย ทำให้ลูกค้าเป็นนักเรียนส่วนใหญ่ ตอนที่แพรวามาถึง ห้องของธนชัยก็ประดับจัดแต่งเรียบร้อยแล้ว แพรวาแต่งหน้าเพิ่ม เมื่อเตรียมการพร้อมก็เริ่มถ่ายทอดสด ขณะเดียวกัน ท่านประธานใหญ่กำลังถือโทรศัพท์ถามจรณ์ "ปารมีปฏิสัมพันธ์ทางหน้าจอหรอ?"