ตอนที่ 146 คนที่หน้าแดงคือคนที่ถูกคนรักจูบ

ต๭นที่ 146 คนที่หน้าแดงคือคนที่ถูกคนรักจูบ คำพูดของบริวัตรพูดเรียบร้อยอ่อนโยนแฝงไปด้วยความเคารพและการวางตัว บางทีอาจเป็นเพราะคนนี้เป็นพี่สะใภ้ตัวจริงของเขา เลยไม่มีคำพูดหยาบคายออกมา "สบายดี ครั้งนี้เธอไม่กลับบ้านมานานแค่ไหนแล้ว คุณยายบ่นคิดถึงตลอดเลย อีกอย่างช่วงนี้คุณยายร่างกายไม่แข็งแรงด้วย เดือนที่แล้วต้องเข้าโรงพยาบาลสองครั้ง หากมีเวลาว่างกลับไปเยี่ยมท่านสักหน่อย" ความเร็วการพูดของนัยนิตช้ามาก แต่ก็ไม่ทำให้คนรู้สึกรำคาญ นี้คงเป็นการปลูกฝั่งของผู้ดี "ทราบแล้วครับ พี่สะใภ้" บริวัตรตอบรับ และถามว่า "พี่มาคนเดียวหรอครับ? แล้วพี่ชายล่ะ?" "อยู่ข้างนอก" นัยนิตพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยอยากพูดถึง เธอโน้มตัวลงนั่งบนโซฟาด้านข้างของแพรวา และลากหนานหนาน แล้วพูดว่า "อย่าซน เดี่ยวแม่สวมเสื้อคลุมให้" หนานหนานหลุดออกจากอ้อมอกของบริวัตร ขณะที่หนานหนานสวมเสื้อคลุม บริวัตรก็เดินเข้ามา เขาสวมชุดสูทสีขาวทั้งตัว และจัดแต่งทรงผมเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่คิ้วขมวดชิดติดกัน เหมือนกับไม่ค่อยมีความสุข "พี่ชาย" ฐานทัตลุกขึ้นมาเรียกเขา ส่วนบริวัตรก็เหลือบตามองเขาแวบหนึ่งโดยไม่พูดจาอะไร ฐานทัตรู้สึกเก้อเขิน "ถ้าดูแลเด็กไว้ดีๆ เด็กตัวแค่นี้จะสามารถวิ่งได้ไหม?" บริวัตรเผยสีหน้ามืดครึ้ม พร้อมมีน้ำเสียงไม่พึงพอใจ ฐานทัตขมวดคิ้ว "พี่ชาย หนานหนานวิ่งมาเอง ทำไมต้องเครียดขนาดนี้ด้วย อีกอย่างก็รู้ว่าหนานหนานเป็นเด็กดื้อ" "แกหุบปากไปเลย! ฉันถามแกหรอ?" ฐานทัตกำมือไว้อย่างแน่น และเส้นเลือดบนหลังมือก็กระตุก พร้อมเผยสีหน้าแววตาไม่พอใจ ธารณ์เงยหน้าขึ้น และกวาดตามองเหตุการณ์ แล้วพูดว่า "พี่ชายสอง ปกติพี่ก็เข้ารวมกลุ่มมาพบผองเพื่อนยากแล้ว แต่ถ้าหากพี่รู้สึกเบื่อหน่าย กลับไปก่อนเลยก็ไม่เป็นไรนะ อย่ามาทำลายบรรยากาศครึกครื้นของทุกคนเลย บริวัตรเผยแววตาเย็นชา นวีนรีบหยิบแก้วแล้วเข้าไปแทรกตรงกลางระหว่างพวกเขา ขณะเดียวกันก็เทเหล้า แล้วพูดว่า "พี่ชายสามแค่ล้อเล่นเอง เขาปากไม่ดีก็ใช่ว่าพี่จะไม่รู้ วันนี้เป็นวันเกิดของปิยะวัฒน์ ทุกคนจะมาเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตากันยากมาก ดังนั้นเรามาสนุกสนานกันดีกว่า" บริวัตรเผยท่าทางผ่อนคลายลง และยื่นมือรับเหล้าในมือของนวีน แล้วจิบคำหนึ่งก่อนจะนั่งลงข้างๆนัยนิต และยกหนานหนานไว้บนตัก ยิ้มและพูดว่า "ครั้งหน้าอย่าวิ่งออกจากสายตาของพ่ออีกนะ เข้าใจไหม?" หนานหนานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง "เข้าใจแล้วค่ะ คุณพ่อ" เธอหยุดชั่วขณะ และพูดต่อว่า "คุณพ่ออย่าดุคุณแม่นะคะ" บริวัตรสะดุ้ง พร้อมเคลื่อนสายตามองนัยนิต แต่นัยนิตไม่ได้มองเขา แต่เธอกำลังพับแขนเสื้ออันยาวของหนานหนานอยู่ เพื่อทำให้เธอขยับเขยื้อนสะดวกมากขึ้น แพรวาสังเกตเห็นสีหน้าแววตาของครอบครัวนี้ จู่ๆก็นึกถึงเหตุการณ์ที่พบเธอตอนไปซื้อพู่กันวาดรูปเมื่อครั้งก่อน เธอยังจำประโยคที่เธอเคยพูดไว้ว่า คำเรียกคุณนายนัยนิตนี้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนประชดประชัน และยังมีครั้งหนึ่งตอนที่อยู่บนเรือสำราญ เธอได้ยินเสียงทะเลาะเอะอะโวยวายของคนสองคนโดยไม่ได้ตั้งใจ จากเนื้อหาที่ฟังทำให้เธอเชื่อว่าการแต่งงานของพวกเขาไม่ได้สวยงามอย่างที่พวกเขาแสดงออกมา อีกอย่างความขัดแย้งนี้ไม่มีความลับในกลุ่มของคนพวกนี้ด้วย พวกเขา...ล้วนรู้กันหมด "พี่สะใภ้ ช่วงนี้คุณกำลังยุ่งอยู่กับอะไรหรอ?" บางที่อาจจะเป็นต้องการปรับเปลี่ยนบรรยากาศ นวีนถามขึ้นมา แพรวาดึงสติกลับมา เธอถือแก้วและยิ้มแย้ม "กำลังเตรียมหนังภาพยนตร์ใหม่ แต่ก็ไม่ได้ยุ่งมากอะไร" "จริงสิ หากพี่ชายสี่ไม่พูดถึงผมคงลืมแน่ๆ พี่สะใภ้ครับ นางเอกของเรื่อง (โชคชะตา) พี่เป็นคนแสดงหรอ?" บริวัตรพูดแทรกว่า "นิยายเรื่องนั้นผมติดตามมาสามปีแล้ว คิดไม่ถึงว่านักเขียนที่ขาดคุณธรรมคนนั้น สุดท้ายเขียนให้นางเอกตาย ว่าแต่ในหนังภาพยนตร์ตอนจบเป็นยังไงหรอ?" "ถึงเวลาเข้าฉายก็จะรู้เองล่ะค่ะ" "พี่สะใภ้ พวกเราล้วนสนิทสนมกัน ช่วยเฉลยกันสักนิดก็ยังดี" ฐานทัพพูดออดอ้อน แพรวาทำปากมุ้ย จะยอมให้เขาสวมเขาได้ยังไงกัน ไม่ยอมเปิดปากให้แน่ "พูดคุยอะไรกันหรอ ดูท่าทางสนุกสนาน?" เสียงเข้มของปิยะวัฒน์ดังขึ้นจากด้านข้าง แพรวาหันหน้ายิ้มแย้ม "ไม่ยุ่งแล้วหรอ?" "ยุ่ง" เขาทำปากมุ้ย "แต่อยากมาดูคุณ" เขาหยุดนิ่งชั่วขณะ และพูดต่อขึ้น "แสรแสร้งจนปลอมมาก" ฐานทัตเอามือมาทาบบนบ่าของแพรวา หนี่ตาลงและพูดว่า "พี่สะใภ้มีผมคอยดูแลอยู่แล้ว คุณไปยุ่งต่อเถอะ" ปิยะวัฒน์กวาดตามองมือที่ทาบวางบนบ่าของแพรวา แล้วหรี่ตาลง และพูดว่า "ถ้าเช่นนั้นดูแลให้ดีๆนะ แล้วให้พี่สะใภ้ช่วยเพิ่มสติปัญญาให้แกด้วย" ฐานทัต... "ทำไมชิงหยูนยังไม่มา ปกติเธอเป็นคนตรงต่อเวลา วันนี้เกิดอะไรขึ้น?" นวีนมองดูเวลา และรู้สึกแปลกใจ "ชิงหยูนไม่มาไม่แปลก นลินไม่มานะสิแปลกกว่า ก่อนงานเลี้ยงวันเกิดพี่ชายใหญ่ เธอถามฉันว่าพี่ชายใหญ่ชอบของขวัญแบบไหน แต่ตอนนี้กลับไม่มา" ฐานทัตหยิบโทรศัพท์ "เดี่ยวผมโทรศัพท์ถามให้" ปิยะวัฒน์พยักหน้า ฉวยโอกาสตอนที่ฐานทัตจากไป ปิยะวัฒน์เดินมาถึงโซฟาที่แพรวานั่งอยู่ จากนั้นก็โน้มตัวลงข้างหูของเธอและพูดว่า "แต่งหน้าแบบนี้เหมาะกับคุณมากเลย " คำชื่นชมของเขาทำให้แพรวาแก้มแดงหูแดง เธอรีบดื่มเหล้าในมือ และขยับตัวออกห่างจากปิยะวัฒน์ หัวใจเต้นเเรงตุบตับ ถึงแม้ว่าปิยะวัฒน์บอกว่าจะเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเราทั้งสองคน แต่เธอกลับรู้สึกไม่เป็นความจริง เมื่อเห็นเธอหน้าแดงแก้มแดง ปิยะวัฒน์ก็ยิ้มและพูดว่า "เดี่ยวผมกลับมาใหม่นะ" แพรวาพูดว่า "อืม" หลังจากที่ปิยะวัฒน์เดินจากไป แพรวาก็ถอนหายใจ ด้านข้างมีผู้ชายหล่อเยอะมากขนาดนี้ แต่ไม่มีใครสามารถทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวได้ นอกจากปิยะวัฒน์คนเดียว แพรวาเอ่ย แพรวาเอ่ย ทำไมถึงใจอ่อนง่ายขึ้นทุกวันทุกวัน "พี่แพรวาหน้าแดง" หนานหนานที่อยู่ในอ้อมอกของนัยนิตจ้องมองเธอ แพรวายิ้ม "ดื่มเหล้าเยอะไปหน่อย" "ไม่จริง" หนานหนานพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เพราะคุณลุงปิยะวัฒน์จูบเธอ" แพรวา... เด็กเดี่ยวนี้แก่เเดดมากถึงขนาดนี้แล้วหรอ? "พี่แพรวาชอบคุณลุงปิยะวัฒน์ไหม?" แพรวายิ้มอย่างเก้อเขิน และไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร "ในทีวีบอกว่าคนที่หน้าแดงคือคนที่ถูกคนรักจูบ ตอนที่คุณพ่อจูบคุณแม่ คุณแม่เองก็หน้าแดงเหมือนกัน" บริวัตรสะดุ้ง และเงยหน้ามองนัยนิต นัยนิตมีแววตาเขินอาย "หนานหนาน ในทีวีกับความเป็นจริงไม่เหมือนกัน ต่อไปอย่าเลียนแบบในทีวีอีกนะ เข้าใจไหม?" หนานหนานแลบลิ้น และพูดว่า "เข้าใจแล้วค่ะ" เหมือนบริวัตรนึกอะไรบางอย่างได้ แต่เขากลับไม่พูดออกมา ตอนนี้ฐานทัตกลับมาแล้ว "ชิงหยูนบอกว่าเธอมีธุระนิดหน่อย อาจจะมาสายหน่อย แต่เดี่ยวคงมาถึง ส่วนนลินมากับเธอด้วย" ขณะที่พูดคุยกัน จู่ๆก็มีร่างเงาที่คุ้นเคยสองร่างปรากฏตัวขึ้นมา แพรวาสะดุ้ง พร้อมเผยรอยยิ้มจางๆขึ้นมา