ตอนที่ 147 กินอยู่นั่นแหละ สามีจะถูกคนอื่นแย่งไปแล้วนะ

ต๭นที่ 147 กินอยู่นั่นแหละ สามีจะถูกคนอื่นแย่งไปแล้วนะ กชพรสวมชุดราตรีคล้องแขนสีแดงใหญ่ และแต่งหน้าสวยมาก ทำให้เธอดูสง่าและงดงามมาก ส่วนคนที่ประคองเธออยู่ด้านข้างคือธาม เขาสวมชุดสูทสีเทาเข้มทั้งตัว หล่อเหลาจนไม่อาจคลาดสายตาได้ ตอนที่ธามหันหน้ามามองเธอ แพรวาก็หันหน้าหนีแล้ว "หากรู้ว่ามีคนเยอะมากถึงขนาดนี้ ฉันคงไม่มาแน่ ส่วนใหญ่เป็นคนที่ไม่รู้จักหมดเลย รู้สึกเก้อเขินยังไงไม่รู้" กชพรบ่นพึมพำ ชมนาดยิ้มแย้ม "คนที่มาล้วนเป็นผู้ใหญ่ของพวกเรากันทั้งนั้น จะเก้อเขินทำไมล่ะ ทุกคนมานั่งพร้อมเพรียงกัน มาทำความรู้จักกัน ต่อไปหนูก็จะใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองตะวันแล้ว รู้จักคนไว้เยอะๆไม่เสียหายอะไร" กชพรยิ้มและพูดว่า "ทราบแล้วค่ะ คุณป้า" ระหว่างที่พูดคุย ชมนาดก็พาพวกเขามาถึงที่ที่ฐานทัตนั่งอยู่ "บริวัตร นัยนิต" ชมนาดเรียกชื่อพวกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "มานี้หน่อย" บริวัตรยืนขึ้นและพูดว่า "หนานหนาน คุณยายเรียก" หนานหนานพูดอย่างเชื่อฟังว่า "สวัสดีค่ะ คุณยายชมนาด" "สวัสดีค่ะ หลานหนานหนาน" ชมนาดเผยแววตารักและเอ็นดูออกมา พร้อมลูบบนหัวของหนานหนาน เธอเงยหน้าและพูดว่า "นี้คือกชพร หลานสาวของป้าเอง เธอเติบโตและใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศไม่เคยกลับมาที่นี่เลย เลยไม่ค่อยคุ้นชินกับที่นี่ ทุกคนช่วยดูแลเธอด้วย ส่วนคนด้านข้างคือธาม คู่หมั้นของเธอ พวกเขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เลยไม่ค่อยคุ้นชินกับที่นี้สักเท่าไหร่ คนอายุน้อยพูดคุยกันคงคุยกันถูกคอมากกว่า ทุกคนอย่าลืมช่วยฉันดูแลเธอด้วย" "คุณป้าวางใจเถอะครับ พวกเราจะช่วยดูแลเอง" ฐานทัพยิ้มและพูดว่า "เชิญคุณป้าไปทำธุระต่อเถอะครับ" ชมนาดพยักหน้า และหันหลัง ขณะเดียวกันก็เหลือบตามองแพรวา เธอสะดุ้ง แพรวายิ้มแย้ม และพยักหน้าเล็กน้อยต่อเธอ ชมนาดดึงสติกลับมาได้ และพยักหน้าเล็กน้อยต่อเธอกลับ จากนั้นก็จากไปเลย ในฝ่ามือของแพรวาเต็มไปด้วยเหงื่อ เมื่อกี้ เมื่อกี้คนนั้นคือแม่ของปิยะวัฒน์หรอ? มีหน้าตาเหมือนเขามาก ที่แท้หน้าตาของปิยะวัฒน์ได้มาจากแม่นี้เอง แต่ดูแล้วเธอเป็นคนไม่ร่าเริง และไม่รู้ว่าในอนาคตเธอจะสร้างความลำบากต่อแพรวาในฐานะลูกสะใภ้หรือเปล่า "สวัสดีครับ น้องกชพร ผมคือฐานทัตนะครับ" มีฐานทัตอยู่ทั้งคน คงไม่ต้องกลัวว่าบรรยากาศจะเงียบเฉียบหรอก ไม่กี่นาทีผ่านไป เธอก็ทำความรู้จักกับทุกคน กชพรเป็นคนมีนิสัยใจกว้าง ร่าเริงแจ่มใส หลังจากแนะนำตัวเสร็จก็แนะนำธามต่อเลย แต่เห็นได้ชัดว่า ธามไม่เหมาะสมกับกลุ่มของพวกเขาเลย เพราะเขาไม่เอ่ยปากเลยสักคำ สายตาของเขาจ้องมองบนตัวแพรวาตลอด พร้อมเผยแววตามืดครึ้ม แพรวาพยายามหลบสายตาจากเขา แต่สายของเขาเหมือนกับงูที่จ้องจับเหยื่อ ธามเป็นคนเย็นชา จริงจัง เคร่งขรึม คนนิสัยแบบนี้หากทำงานด้วยจะดีมาก แต่หากเป็นเพื่อนคงน่าเบื่อแย่เลย ฐานทัตพูดกระตือรือร้น แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่สนใจเขาเลย เขาเลยไม่แหกปากพูดต่อไป แต่ไปเล่นเกมกับนวีนแทน "น้องกชพรกลับมาประเทศครั้งแรกหรอ?" ธารณ์ยกแก้ว และเอ่ยปากถาม กชพรพยักหน้า "ตอนจำความได้ก็จำได้ว่าอยู่ต่างประเทศแล้ว ส่วนอย่างอื่นฉันก็ไม่รู้แล้ว" "บังเอิญหรอ..." เขาพูดประโยคนี้ออกมา แต่กชพรฟังไม่ชัดเจน เลยถามว่า "คุณธารณ์ พูดอะไรนะคะ" ธารณ์ส่ายหน้า "เปล่าครับ" แพรววก้มหน้าจิบเหล้าคำหนึ่ง กชพรฟังไม่ชัดเจน แต่เธอฟังชัดเจน "บังเอิญหรอ..." เธอก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน แต่... เมื่อเงยหน้ามองใบหน้าอันสวยหยาดเยิ้มของกชพร เธอรู้สึกว่าทำไมเหมือนเธอมาก ธามตามหาแฟนที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนเธอหรอ? ถ้าหากใช่ เห็นได้ชัดว่ากชพรยังไม่รู้เรื่อง อาจจะเป็นเพราะเธอคิดมากไปแล้ว หรือว่าเป็นเพราะความบังเอิญ โลกใหญ่โตขนาดนี้ ทำไมถึงเป็นน้องสาวของปิยะวัฒน์ ช่างบังเอิญจริงๆ เธอปลอบใจตัวเอง พร้อมภาวนาว่า อย่าให้กชพรรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับธามด้วยเถิด ธามเป็นคนมีความรับผิดชอบ เขาคงไม่ทำร้ายผู้หญิงที่ตัวเองจะแต่งงานด้วยแน่ๆ ทุกอย่างเป็นเพราะเธอคิดมากเกินไป เมื่อคิดเช่นนี้เธอก็ผ่อนคลายมากขึ้น ทันใดนั้นแขกทุกคนก็มาถึงงานเลี้ยง ทัตเทพหยิบไมโครโฟนแล้วเดินขึ้นบนเวทีกล่าวทักทาย "ขอบคุณทุกๆท่านที่สละเวลาอันมีค่ามาร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของลูกชายของผม ในวันนี้ถึงแม้ว่าพวกเราจะได้จัดเตรียมอาหารเรียบง่าย ณ โรงแรมหวานฮาว แต่ความนับถือของพวกเราหนักแน่นมาก หวังว่าทุกคนจะเพลิดเพลินกับการรับประทาน ถ้าหากไม่สะดวกตรงไหน หวังว่าทุกท่านจะให้อภัย ณ ที่นี้ด้วยนะครับ!" หากพูดตามหลักการแล้ว งานเลี้ยงแบบนี้ควรให้ปิยะวัฒน์ขึ้นมากล่าวทักทายด้วยตัวเอง แต่แพรวาคิดอยู่ว่า ด้วยนิสัยผิดแปลกของปิยะวัฒน์แล้ว สามารถเข้าร่วมงานก็นับว่าดีมากแล้ว หลังจากที่ทัตเทพกล่าวทักทายเสร็จก็ลากปิยะวัฒน์ไปร่วมดื่มฉลองเหล้า ซึ่งในจำนวนนั้นก็มีผู้หญิงผู้ดีอยู่ด้วย แพรวามองอยู่ห่างๆ พร้อมจิบเหล้าด้วยแววตานิ่งสงบ เธอกำลังคิดอยู่ว่า บนโลกใบนี้มีคนสามารถจ้องมองสามีของตัวเองหอมแก้มกับคนอื่นได้ คงมีแค่เธอเพียงคนเดียว "ไม่โกรธหรอ?" จู่ๆเสียงต่ำก็ดังขึ้นมา "บางทีคืนนี้คุณนายชมนาดอาจจะเลือกลูกสะใภ้ได้แล้ว" แพรวานิ่งอึ้ง และพูดว่า "แบบนี้ก็ดี เลิกกันแล้วยังสามารถได้เงินก้อนหนึ่งด้วย ไม่รู้ว่าปิยะวัฒน์จะให้คฤหาสน์ให้ฉันสักหลังไหม?" ธามเผยแววตามืดครึ้ม พร้อมเผยสีหน้าขืนข่ม "ไม่มีการอบรมสั่งสอน" แพรวาถูกดุด่าจนเคยชินแล้ว คำพูดแทงใจดำเหล่านี้ไม่สามารถทำร้ายเธอได้แล้ว "ท่านประธานธามนี่ก็แปลก ด่าเขาว่าไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน แต่ตัวเองกลับเข้ามาใกล้ชิด หรือว่าผู้ชายล้วนเหมือนกัน ยิ่งเกลียดก็ยิ่งชอบอย่างงั้นหรอ?" แพรวายิ้ม และเผยแววตาเหยียดหยาม "ชอบหรอ?" ธามหัวเราะอย่างเย็นชา "คุณเหมาะสมหรอ!" "ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ทำไมต้องหาเรื่องใส่ตัวเองด้วย ไม่ใช่เรื่องง่ายดายเลยที่ท่านประธานธามจะสามารถโกบกู้ชีวิตกลับมาเมื่อสี่ปีก่อนได้ ดังนั้นอยู่ให้ห่างๆจากฉันเถอะ" ตอนที่เธอไม่พูดถึงสี่ปีก่อนเขายังโอเคอยู่ แต่พอพูดถึงใบหน้าของธามก็หม่นหมองขึ้นมาทันที แพรวาไม่มีอารมณ์มาต่อเถียงเป็นเพื่อนเขา เธอหยิบถาด แล้วลุกขึ้นเดินตรงไปที่โต๊ะอาหารเอาเค้ก ปิยะวัฒน์สังเกตสถานการณ์ของแพรวาอยู่ตลอด ตอนที่ธามเข้ามาใกล้ตัวแพรวา เขาเหมือนจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ได้ จนอยากจะไปแยกพวกเขาออกจากกัน เมื่อเห็นแพรวาแพรวาหยิบถาดเดินจากไป เขาถึงจะวางใจ "ท่านประธานธาม คุณกำลังมองอะไรอยู่หรอ?" ผู้หญิงเรียบร้อยที่อยู่ด้านข้างคนหนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน "ภรรยาของผม" เพียงแค่สามพยางค์ ง่ายดาย ผู้หญิงสะดุ้ง และนิ่งอึ้งสักพักใหญ่ก่อนพูดว่า "คุณพูดว่าอะไรนะคะ" ในใจของปิยะวัฒน์รู้สึกรำคาญ แต่บนใบหน้ากลับนิ่งสงบ "ผมบอกว่า ผมไม่ชอบคนอายุมากครับ" บนใบหน้าของผู้หญิงเผยสีหน้าเคืองโกรธ จากนั้นก็สะบัดหน้าเดินจากไป ในที่สุดผู้หญิงที่ล้อมรอบร่างกายของเขาก็หายไปหมด จากนั้นปิยะวัฒน์ก็เดินไปหาแพรวา "กินอยู่นั่นแหละ! สามีจะถูกคนอื่นแย่งไปแล้วนะ!" ข้างหลังโต๊ะอาหาร ขณะที่แพรวากำลังหาของกิน ท่านประธานใหญ่ก็ทำปากมุ้ย ผู้หญิงบ้าคนนี้ไม่หึงห่วงกันบ้างหรอ! แพรวาหันหน้ามา พร้อมหรี่ตาลง และยกถาดขึ้นพูดว่า "อันนี้อร่อยมาก อยากชิมดูไหม?" ท่านประธานใหญ่เผยแววตาเหนื่อยใจ และหยิบกระดาษทิชชู่ จากนั้นก็ช่วยเช็ดปากเธอที่เละอาหาร