ตอนที่ 148 คุณทำแบบนี้แล้ว ช่างยั่วยวนคนมากเลย

ต๭นที่ 148 คุณทำแบบนี้แล้ว ช่างยั่วยวนคนมากเลย ตอนที่แพรวาสัมผัสถึงความรักของท่านประธานใหญ่อยู่นั้น ขณะเดียวกันก็ได้รับสายตาอันอิจฉาริษยา ความรู้สึกเหมือนธนูนับหมื่นพุ่งเข้ามา ทำให้แพรวารู้สึกเหมือนตัวเองจะถูกขังในตะแกรง เธอคิดอยู่ว่า ถ้าหากตอนนี้เธอแลบลิ้นตรงที่ท่านประธานใหญ่ให้ล่ะก็คงไม่ตายดีแน่ ปิยะวัฒน์เช็ดเนยบนริมฝีปากของเธอ และเดินเข้ามาพูดว่า "คุณทำแบบนี้แล้ว ช่างยั่วยวนคนมากเลย" แพรวาสะดุ้ง เนย...บนริมฝีปาก... เป็นดั่งที่คิดไว้ คนที่มีความคิดอุบาทว์ เห็นอะไรก็คิดอุบายได้เสมอ แพรวาหรี่ตาลง และกวาดตามองเขาแวบหนึ่ง "คุณ" ปิยะวัฒน์เผยแววตาแข็งทื่อ เขาประเมินปีศาจน้อยคนนี้ต่ำเกินไปแล้ว คำว่าเขินอาย ปกติแล้วจะไม่ปรากฏบนใบหน้าของแพรวา สิ่งที่เธอถนัดที่สุดคือการทำให้ทั้งสองฝ่ายต้องบาดเจ็บ ถึงแม้ว่าไม่อยากยอมรับ แต่ประโยคที่เธอพูดมาเมื่อกี้ได้ทำให้ร่างกายของเขาชินชา จนเกือบจะชวนทะเลาะแล้ว "รู้จักเขินอายบ้างไหม?" เขาหรี่ตาลง และดุด่า แต่คำพูดพวกนี้ ในตอนนี้เป็นการหยอกเล่น "หวังว่างานเลี้ยงอันน่าเบื่อนี้จะสิ้นสุดลงเร็วๆ" เขาสูบลมหายใจเข้าลึกๆ และปลดกระดุมบนคอเสียงออก เพื่อให้อากาศถ่ายเทเข้าไปในหน้าอกดีมากขึ้น เขาไม่ชอบงานเลี้ยงแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไหนมาแล้ว ถ้าหากไม่ใช่เพราะทัตเทพต้องการไล่ออกพนักงานมีความสามารถของกลุ่มการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ เขาคงไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงน่าเบื่อแบบนี้แน่ๆ อยู่กับเพื่อนเขาเรียกว่าเลี้ยงฉลอง แต่อยู่กับคนที่ไม่สำคัญนับว่าเป็นเรื่องเสียเวลามาก เอาเวลาตอนนี้กลับบ้านนอนพลอดรักกับภรรยายังดีกว่าเลย "คำพูดของคุณ หากมีใครได้ยินเข้า ไม่รู้ว่าจะทำร้ายจิตใจผู้หญิงมากเท่าไหร่" แพรวาถอนหายใจเบาๆ ปิยะวัฒน์เงยหน้ามองเธอ "แล้วคุณล่ะ คุณไม่เสียใจบ้างหรอ?" เห็นสามีของตัวเองมาเข้าร่วมงานเลี้ยงแล้วต้องหอมแก้มกับผู้หญิง ต่อให้รู้ว่าไม่ประสบความสำเร็จ แต่จะรู้สึกสบายใจได้หรอ? "เสียใจ" แพรวายิ้มแย้ม "ฉันเสียใจแล้วสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้บ้าง ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้เลย ดังนั้นฉันเลยหาของกินดีกว่า" อย่างน้อย อาหารหวานสามารถทำให้เธอลืมเลือนความทุกข์ที่อยู่ภายในใจชั่วขณะ ปิยะวัฒน์สะดุ้ง ก่อนพูดว่า "ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงหรือเปล่า แต่ทำยังไงได้ล่ะ จู่ๆผมก็รู้สึก...เจ็บปวดใจ" แพรวาหัวใจเต้นแรง และสบตาดวงตาที่เบ้าตาลึกของปิยะวัฒน์ ไม่นานเธอยิ้มและพูด "ถึงแม้ไม่รู้ว่าคุณพูดจริงหรือเปล่า แต่ฉันดีใจมากที่คุณเจ็บปวดใจแทนฉัน" อย่างน้อยก็พิสูจน์ว่า เธอมีตัวตนในพื้นที่หัวใจของเขา เธอก้มหน้าลง บนแขนเสื้อของปิยะวัฒน์สวมกระดุมเพรชที่ตัวเองมอบให้ไว้ ที่แท้เขายังจำคำพูดที่เธอเคยพูดไว้ เธอสบตาของเขา และพูดว่า "คุณสวมมันแล้วหรอ" ปิยะวัฒน์ขยับข้อมือเล็กน้อย "ถึงแม้จะไม่ค่อยคุ้นชินกับการใส่ของแบบนี้ แต่ก็ดูดีเหมือนกันนะ" เธอสั่งทำเพื่อเขาโดยเฉพาะ ตอนที่เขาไม่อยู่บ้าน เธอก็เอาชุดสูทของเขามาวัดสัดส่วนหลายครั้ง สุดท้ายก็เลือกแบบนี้จะไม่สวยได้ยังไง "ฉันยังมีของขวัญจะมอบให้คุณอีก" แพรวาพูดขึ้น "แต่ต้องรอสักพัก เพราะยังทำไม่เสร็จ" ปิยะวัฒน์ยิ้มและพูดว่า "ส่งอะไรเยอะแยะขนาดนี้ด้วย?" แพรวาลูบกระดุมคู่นั้น และพูดว่า "ของที่ฉันเคยทิ้งลงในถังขยะ มักจะไม่ค่อยโชคดี" "แล้วคุณอยากให้อะไรผมอีก หากของขวัญไม่ดีผมไม่รับนะ" ปัญหานี้แพรวามีความมั่นใจในตัวเอง เธอเงยหน้าพูดว่า "ถึงเวลาคุณก็จะทราบเองแหละ" ระหว่างที่พูดคุยกันอยู่นั้นก็มีคนหนึ่งกระโจนเข้ามาจากด้านข้าง และคล้องแขนของปิยะวัฒน์ ทั้งยังออดอ้อนว่า "คุณลุงปิยะวัฒน์ หนูตามหาคุณลุงตั้งนาน ที่แท้ก็อยู่ที่นี่นี้เอง" ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว และจับหลังมือของเธอ และค่อยๆดึงมือของเธอออกจากแขนของเขา พร้อมเผยสีหน้าเหนื่อยใจพูดว่า "หนูมาได้ยังไง ชิงหยูนล่ะ?" นลินพูดว่า "วันนี้พี่สะใภ้สองมีธุระที่บริษัทค่ะ เลยมาด้วยไม่ได้ ฉันเลยต้องมาเอง" วันนี้เธอสวมชุดตามอำเภอใจมาก เป็นชุดเดรสยาวสีน้ำเงินง่ายๆชุดหนึ่งกับรองเท้าสีขาวสะอาดคู่หนึ่ง แพรวว่าคิดไม่ถึงว่าตอนที่เธอไปวัดสัดส่วนที่บริษัทคิว.แอลนั้น นลินจะเป็นคนขอร้องให้ซู่ชิงหยูนตัดเสื้อให้เธอ เห็นได้ชัดว่าให้ความสำคัญกับงานเลี้ยงนี้มาก แต่ทำไมถึงสวมชุดเรียบง่ายแบบนี้ล่ะ "คุณลุงปิยะวัฒน์ หนูมีของขวัญจะมอบให้คุณลุงด้วย" เธอชำเหลือบมองแพรวาแวบหนึ่ง แล้วเผยรอยยิ้ม แพรวาเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยจากริมฝีปากของเธอ แพรวาขมวดคิ้ว เธอคิดมากไปแล้วหรอ? "ด้านหน้าประตูมีคนรับผิดชอบรับของขวัญ มอบให้พวกเขาก็พอแล้ว" ปิยะวัฒน์พูดขึ้น เห็นได้ชัดเจนว่าเขาไม่ค่อยสนใจอะไร "ของขวัญนี้ทำไมถึงมอบให้คนอื่นได้ล่ะ ต้องมอบให้กับเจ้าของสิ" นลินยื่นมือชี้ตรงไปที่ตำแหน่งหนึ่ง "นั้นไง ของขวัญมาเองแล้ว" ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว และมองไปตามตำแหน่งที่เธอชี้ ต่อมาบนใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อขึ้นมา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ค่อยๆคลายตัวลง เขานิ่งเงียบ และเพ่งสมาธิทั้งหมดมองเบื้องหน้า ขณะเดียวกันก็เผยแววตามืดครึ้ม แพรวามองตามสายตาของเขาไป ตำแหน่งที่อยู่ห่างจากพวกเขาไม่ถึงสิบเมตร มีคนสวมชุดกี่เพ้าลายดอกไม้สีขาวชุดหนึ่งกำลังค่อยๆเดินเข้ามา เธอแต่งหน้าสวยงามมาก และมีสีผมสีน้ำตาลแดงที่มัดรวบไว้ข้างหลัง ผู้หญิงคนนี้มีออร่าของความคลาสสิก ไม่เพียงแค่แต่งหน้าแต่งตัว แม้แต่รูปร่างก็เหมือนกัน เสื้อกีเพ้าอันสง่างามเคลื่อนไหวตามการกระทำของเธอ ขาเรียวขาเลือนรางได้ดึงดูดสายตาผู้คน ด้านความสวย แพรวาไม่สนใจตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะเธอได้รับคำชื่นชมว่าสวยมาตั้งแต่เด็กจนโต เธอเลยไม่สนใจเรื่องความสวย เธอไม่เคยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเพราะเรื่องรูปร่างหน้าตาเลย แต่ตอนนี้ ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามา จู่ๆเธอก็เกิดลางสังหรณ์แปลกประหลาดขึ้นมา เหมือนกับแมวรับรู้สัญญาณการโจมตีของคู่ต่อสู้ ซึ่งเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์โดยไม่รู้ตัว ปิยะวัฒน์นิ่งเงียบไม่พูดจา เธอเอาแต่มองผู้หญิงคนนี้ จนเธอเดินมาถึงเบื้องหน้า ยิ้มแย้มและพูดว่า "สุขสันต์วันเกิดนะคะ ปิยะวัฒน์" แววตาของปิยะวัฒน์เคลื่อนลงจากใบหน้ามาถึงมือ และพูดว่า "ขอบคุณ" มือของซู่อันเหยียนค้างกลางอากาศ และดึงกลับไป จากนั้นก็ยกขึ้นมาลูบเส้นผม ยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "ไม่เจอกันนานมาก แต่ดูเหมือนคุณจะยังคงเหมือนเดิมเสมอ" ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าพวกเขาเลิกกันกี่ปีแล้ว แต่คำพูดว่ายังคงเหมือนเดิม เหมือนจะดูปลอมเกินไป แพรวานึกคิดอยู่เงียบๆ อย่างน้อยบนเตียง ตอนนี้ปิยะวัฒน์เป็นของฉัน "ก็ดี" ปิยะวัฒน์พูดอย่างง่ายดาย และไม่ได้แสดงอารมณ์มากมาย แพรวารู้สึกโล่งใจลงเล็กน้อย อย่างน้องก็ยังไว้หน้าคุณนายแพรวาคนนี้ "ผู้หญิงคนนี้คุ้นตาจังเลย" อาจเป็นเพราะปิยะวัฒน์ไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย เธอเลยเคลื่อนสายตามามองที่แพรวา" แพรวายังไม่ทันเอ่ยปาก นลินก็พูดว่า "เธอคือแพรวา เธอเป็นนักแสดง" --โปรดติดตามตอนต่อไป 20/11/2019--