ตอนที่ 150 บังเอิญหรอ

ต๭นที่ 150 บังเอิญหรอ ซู่อันเหยียนกำมือไว้อย่างแน่น และเผยแววตาเจ็บปวดใจ ท่าทางของปิยะวัฒน์ได้สร้างความประหลาดใจต่อผู้คน จากเด็กผู้ชายที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่ ตอนนี้กลับกลายเป็นปิยะวัฒน์ในวัยผู้ใหญ่ที่ดูสุขุมและมีเสน่ห์มาก อีกทั้งยังดึงดูดสายตาสาวๆได้ตลอดเวลา "คุณซู่ คุณซือทู่ครับ เชิญ" จรณ์เอ่ยปากพูดขึ้น ทำให้พวกเธอต้องหยุดคิด ซู่อันเหยียนดึงสายตากลับมา และพยักหน้าเล็กน้อย "รบกวนหน่อยนะคะ" จรณ์ทำงานอยู่กับปิยะวัฒน์มาห้าปีแล้ว ดังนั้นเรื่องที่เกี่ยวกับซู่อันเหยียน เขาก็เคยได้ยินมาจากเพื่อนๆของปิยะวัฒน์มาบ้างแล้ว และทราบว่าปิยะวัฒน์ต้องครองโสดมาหลายปี เพราะผู้หญิงคนนี้ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ตอนที่เห็นซู่อันเหยียนคนนี้ เขารู้สึกว่าไม่เหมือนกับคำเล่าลือที่เคยได้ยินมาเลย อย่างน้อยเขากล้ายืนยันว่า ที่ปิยะวัฒน์ครองโสดมาหลายปีไม่ใช่เพราะซู่อันเหยียนเพียงคนเดียว แต่หากเปรียบเทียบกับบอกว่า ปิยะวัฒน์รักแพรวา เขายังเชื่อมากกว่า อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยมีชู้ในระหว่างที่คบกับแพรวา แม้แต่ตอนที่แพรวาพูดเสียดสีนลิน ปิยะวัฒน์ก็ยืนเข้าข้างแพรวาอย่างไม่ลังเล เห็นได้ชัดว่าเขารักเธอมากมาย "คุณลุงห้า" คนยังไปไม่ถึง นลินก็ร้องเรียกฐานทัตตั้งแต่ที่ไกล ฐานทัตหันหน้ากลับมา ขณะที่จะโบกมือตอบรับก็เห็นผู้หญิงด้านข้างนลิน เขาสะดุ้งตกใจ และบนใบหน้าเผยสีหน้าเเข็งทื่อ เหมือนกับเห็นความผิดปกติของฐานทัต บริวัตรเลยเหลือบตามองไปทางนั้นแวบหนึ่ง วินาทีต่อมา เขาก็ตกใจจนร่างกายแข็งทื่อ สายตาของเขาจ้องมองอยู่ตรงผู้หญิงคนนั้นจนเธอเดินมาถึงเบื้องหน้า เธอยิ้มและพูดว่า "บริวัตร ไม่เจอกันนานมากเลย สบายดีนะ?" บริวัตรเม้มปากไว้อย่างแน่น และก็กำมือไว้อย่างแน่นโดยไม่รู้สึกตัว จนมีเสียงที่แฝงด้วยน้ำเสียงร้องไห้จากหนานหนานดังขึ้นข้างหู "คุณพ่อค่ะ หนานหนานเจ็บ..." บริวัตรเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองบีบมือลูกสาวของตัวเองอยู่จนแดงฉาน ฐานทัตขมวดคิ้ว และโอบกอดหนานหนานไว้ในอ้อมอก "หนานหนาน เด็กดี เดี่ยวคุณลุงพาไปหาคุณแม่ให้นะ" หนานหนานพยักหน้าเล็กน้อย และโอบในอ้อมอกของฐานทัต ขณะเดียวกันก็มองซู่อันเหยียนเงียบๆ ซู่อันเหยียนยิ้มต่อเธอ แต่หน่นหนานมัดหัวซบลงบนอ้อมอกของฐานทัต ฐานทัพตกวาดตามองซู่อันเหยียน และมองบริวัตรด้วย แล้วพูดว่า "พี่ เดี่ยวผมพาหนานหนานไปหาพี่สะใภ้ก่อนนะ" บริวัตรตอบรับ แต่สายตาไม่เคลื่อนตัวไปจากซู่อันเหยียน ฐานทัพตส่งสัญญาณสายต่อธารณ์ จากนั้นก็อุ้มหนานหนานจากไป ธารณ์เปลี่ยนที่นั่ง และจ้องมองซู่ฉันเหยียน "พี่ซู่กลับมาได้ทันเวลาจริงๆ" เมื่อได้ยินจะรู้สึกว่าคำพูดดูเรียบง่ายไม่มีอะไร แต่หากฟังอย่างละเอียดจะพบว่ามีการประชดประชันกันอยู่ ซู่อันเหยียนก้มหน้าลง และไม่พูดอะไร แต่นวีนยิ้มและเชิญนั่ง "อันเหยียน กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว ไม่ได้ยินข่าวคราวเธอเลย" "สัปดาห์หน้าฉันมีการแสดงที่เซี่ยงไฮ้ เลยฉวยโอกาสนี้กลับมา จากไปนานมากแล้ว จนลืมไปเลยว่าที่นี่เป็นยังไงบ้าง ทุกคนดูสบายดีกันหมดเลย ดีแล้ว" เธอหยุดค้างชั่วครู่ และถามว่า "บริวัตร คนเมื่อกี้เป็นลูกสาวของคุณหรอ?" บริวัตรตอบรับ "เธอชื่อหนานหนาน" "หนานหนานสวยมาก" เธอยิ้มแย้ม "เป็นลูกของนัยนิตหรอ?" บริวัตรพูดว่า "อืม" เหมือนไม่ค่อยอยากพูดสักเท่าไหร่ "นัยนิตแอบชอบคุณมาตั้งหลายปี ตอนนี้ในที่สุดก็ประสบความสำเร็จเสียที ยินดีด้วยน่ะ" "ขอบคุณ" บริวัตรฉีกปากยิ้ม ไม่นานก็พูดว่า "แล้วคุณเป็นยังไงบ้าง? หายไปเลยจนผมนึกว่าคุณจะไม่กลับมาแล้วเสียอีก?" "เมื่อไปแล้วก็พบว่าสิ่งที่ตัวเองต้องเรียนรู้ยังมีอีกมากมาย โลกใหญ่โตขนาดนี้ ฉันคงท่องเที่ยวไปไม่จบไม่สิ้น เลยต้องกลับมาพักผ่อน แล้วค่อยกลับไปท่องเที่ยวต่อไป" ธารณ์ส่งเสียงไอหนึ่งที แล้วหยิบแก้วเหล้าจิบหนึ่งคำ "คุณลุงค่ะ พี่สาวสวยคนเมื่อกี้คือใครคะ?" หนานหนานกำลังโอบอยู่บนหน้าอกของฐานทัต และถามขึ้นมา ฐานทัตลูบหัวของเธอ "เป็นคนแปลกหน้าที่ไม่สำคัญ หนานหนานไม่ต้องไปสนใจหรอก" หนานหนานจ้องมองเขาอย่างเหม่อลอย "คุณลุงไม่ชอบพี่สาวคนสวยคนนั้นหรอค่ะ?" "อืม ไม่ชอบ" ฐานทัตลูบแก้มของเด็กน้อย "คุณลุงชอบหนานหนาน" หนานหนานยิ้มแย้ม และแก้มก็แดงระเรื่อ เหมือนแอปเปิ้ลลูกเล็กสุก "คุณแม่มาแล้ว" จู่ๆในสายตาก็ปรากฏผู้หญิงที่คุ้นชินเดินเข้ามา หนานหนานกระโดดโลดแล่นในอ้อมอกของฐานทัต ฐานทัตตีสะโพกของเธอ และพูดอย่างก้าวร้าวว่า "นั่งให้ดีๆ จะกระโดดไปมาไปทำไม" หนานหนาวทำปากมุ้ยโดยไม่เกรงกลัวเขาสักนิด และตะโกนเรียกนัยนิตว่า "คุณแม่ค่ะ หนูมาอยู่ตรงนี้" นัยนิตมองไปตามสุ่มเสียง และเดินเข้ามาพูดว่า "ทำไมถึงมาที่นี้กับคุณลุงล่ะ?" "คุณบอกว่ามาหาคุณแม่เป็นเพื่อนหนูค่ะ" หนานหนานดึงแขนของเธอ และเผยสีหน้าน้าเอ็นดู นัยนิตยื่นมือรับหนานหนานไว้ในอ้อมอก และพูดว่า "ถึงเวลาทานยาแล้ว" ขณะที่พูดก็มองฐานทัต "ฐานทัต ช่วยหาน้ำเปล่าแก้วหนึ่งให้หน่อยสิ ถึงเวลาที่หนานหนานต้องทานยาแล้ว" ฐานทัตตอบรับ ขณะที่หันหลังก็เห็นนัยนิตอุ้มหนานหนานไปที่บริวัตร เขารีบกลับหันมาสกัดกั้นนัยนิต "เอ่อ พี่สะใภ้ คุณจะไปไหนหรอ?" นัยนิตมองเขาอย่างข้องใจ "ไปหาพี่ชายเธอไง ยาอยู่กับพี่ชายของเธอ" ขณะที่พูดก็อุ้มหนานหนานและเดินตรงไปที่นั้นพลาง ฐานทัตกัดฟัน และเดินตามเธอไป ตอนที่นัยนิตใกล้จะถึงก็เห็นผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามกับบริวัตร เธอหยุดค้างชั่วขณะ และสีหน้าก็เปลี่ยนแปลง เธอเอาแต่ยืนอุ้มหนานหนานตรงที่เดิมไม่ไปไหน เหมือนกับลืมไปเลยว่าตัวเองจะทำอะไร บริวัตรก็เห็นเธอเหมือนกัน เขาเงยหน้าและขมวดคิ้ว และพูดว่า "โทรเสร็จแล้วหรอ?" นัยนิตไม่ตอบกลับ แต่เดินอุ้มเด็กตรงไปที่นั้น และพูดว่า "เอายาของหนานหนานมาให้ฉัน" บริวัตรสะดุ้งตกใจ และยื่นมือลูบกระเป๋ากางเกงชุดสูท แต่กลับว่างเปล่าไม่มีอะไร เมื่อเห็นเขานิ่งเฉย นัยนิตก็ขมวดคิ้ว "ไหนยาล่ะ บริวัตรเม้มปากและพูดว่า "น่าจะตกในรถยนต์ เดี่ยวผมให้คนไปหามาให้" นัยนิตเริ่มโมโห "เพราะรีบมาเจอกันที่นี้เลยลืมไปเลยใช่ไหม ในหัวใจของคุณ เธอสำคัญกว่าชีวิตของลูกสาวตัวเองหรอ?" บริวัตรเผยสีหน้าเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองว่า "คุณพูดจาไร้สาระอะไรกัน วันนี้ตอนออกมาจากบ้านหนานหนานดื้อมาตลอดเลย จนทำให้ผมหัวสมองปั่นป่วนหมดแล้ว ใครจะไปจำได้ล่ะว่าวางยาไว้ตรงไหน!" "ห่ะ? ตัวเองทำผิด ยังจะมากล่าวโทษหนานหนานอีกหรอ หนานหนานเป็นแค่เด็กนะ เด็กดื้อเป็นเรื่องปกติ อย่าเอาขออ้างร้อยพันเหตุผลมาทำให้ตัวเองดูแย่เลย!" นัยนิตยิ้มอย่างเย็น "กี่ปีแล้วที่คุณไม่มางานเลี้ยงวันเกิดของปิยะวัฒน์ แต่ปีนี้กลับมาเฉยเลย บังเอิญหรอ?"