ตอนที่ 151 เธอนี่มันบ้าจริงๆ

ต๭นที่ 151 เธอนี่มันบ้าจริงๆ นัยนิตหัวเราะอย่างเย็นชา "มันกี่ปีแล้วที่คุณไม่มางานเลี้ยงวันเกิดของปิยะวัฒน์ แต่วันนี้กลับมา บังเอิญเกินไปไหม? บริวัตร คุณคิดว่าในสายตาของคุณทุกคนเป็นแค่คนโง่เขลา? ที่จะสามารถถูกคุณปั่นหัวเล่นได้อ่ะ?" บริวัตรโกรธจนมือไม้สั่น เขาเผยสีหน้าขุ่นเคือง และชี้หน้านัยนิตพร้อมพูดว่า "นัยนิต ผมขอบอกอะไรให้คุณรู้นะ ผมไม่อยากทะเลาะต่อหน้าลูก แล้วคุณก็อย่ามาทำบ้าแถวนี้ด้วย!" "ฉันทำบ้าหรอ?" นัยนิตาหัวเราะอย่างเย็นชา "คุณกำลังปั่นหัวฉันเล่นหรือว่าฉันเป็นบ้ากันแน่?" เธอชี้หน้าขีโรชา "ถ้าเช่นนั้นคุณช่วยบอกฉันหน่อยว่า ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ห่ะ? ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?" นัยนิตตะหวาดร้องเสียงดัง เหมือนกับคนควบคุมตัวเองไม่ได้ จู่ๆรอบบริเวณก็เงียบสงบลง และทุกสายตาก็หันมามอง ใบหน้าของบริวัตรเผยสีหน้าขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก ขีโรชาวางแก้วน้ำลง และยืนขึ้นพร้อมพูดว่า "นัยนิต ฉันกลับมาแค่ชั่วคราวเท่านั้น เลยไม่ได้แจ้งให้ใครทราบ คุณอยากได้เข้าใจผิด..." "แกหุบปาก! ฉันไม่ได้คุยกับแก!" นัยนิตเป็นคนอ่อนโยนตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว นี้คงเป็นครั้งแรกที่เธอระเบิดความโมโหท่ามกลางสายตาผู้คน "เธอนี่มันบ้าจริงๆ!" บริวัตรด่าเธอต่อหน้าผู้คน "ใช่สิ ฉันมันบ้า หลังจากแต่งงานกับคุณ โรคบ้าของฉันก็ไม่เคยหายเลย!" ภายในดวงตาของนัยนิตเผยแววตาเคืองโกรธ และเบ้าตาก็เต็มไปด้วยน้ำตาไหลตามคำพูดของเธอ วินาทีต่อมา สุดท้ายเธอก็พูดว่า "คุณเอือมระอาฉันเต็มทนแล้ว ฉันเองก็เอือมระอาคุณเต็มทนเหมือนกัน บริวัตร เราฉวยโอกาสวันนี้ที่ทุกคนอยู่มาคุยให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า ฉันไม่อยากใช้ชีวิตคู่กับคุณแล้ว คุณเองก็ไม่ต้องทรมานตัวเองแกล้งทำตัวเป็นคนดีแล้ว พวกเราหย่ากันเถอะ" "พี่สะใภ้..." ฐานทัตกำแก้วน้ำไว้อย่างแน่นและสั่นเทา "ไม่เอา หนูไม่อยากให้พ่อกับแม่หย่ากัน...งื้องื้อ..." หนานหนานตกใจช็อกพร้อมตะเกียกตะกายในอ้อมอกของนัยนิต อีกทั้งยังแหกปากร้องไห้ด้วย เสียงนี้ฟังแล้วช่างปวดร้าวหัวใจมาก บริวัตรเผยหน้ามืดครึ้ม และฉีกปากยิ้มด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ "ได้ อยากหย่าใช่ไหม? ได้เลย แต่ผมจะเป็นคนดูแลหนานหนานเอง!" ขณะที่เขาพูดก็คว้ามือแย่งหนานหนานออกจากอ้อมอกของนัยนิต จากนั้นก็เดินจากไปด้วยสีหน้าแววตาขุ่นเคือง นัยนิตเผยสีหน้าขาวซีด และวิ่งไล่ตามเขา "บริวัตร คุณอย่าเป็นแบบนี้ เอาหนานหนานคืนให้ฉัน ส่วนของของตระกูลขจรพงษ์สกุลฉันไม่ต้องการอะไรสักอย่าง ฉันต้องการแค่หนานหนาน!" "แม้แต่บ้านก็ไม่เอาหรอ จะเอาเด็กคนเดียวหรอ?" บริวัตรสะบัดมือเธอออก พร้อมเปล่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา หลังจากที่ถูกเขาสะบัดอย่างแรง นัยนิตก็เสียการทรงตัวล้มลงกองกับพื้น โชคดีที่ฐานทัตมาทันเวลาโอบเธอไว้ "พี่ คุณเกินไปแล้วนะ" บริวัตรเผยสีหน้ามืดครึ้ม พร้อมน้ำเสียงทุ้มต่ำ แต่เพราะบริวัตรโกรธเคืองมาก คำพูดของใครตอนนี้เลยไม่สนใจ "ไสหัวออกไป ไม่เกี่ยวอะไรกับแก!" ฐานทัตเผยสีหน้าแดงก่ำ พร้อมเผยแววตาขุ่นเคือง เหยียนหมิงฉึนออกตัวมาช่วยลาก "บริวัตร คุณทำอะไรอยู่ พอแล้ว ไม่อายคนเยอะแยะหรอ" หนานหนานร้องไห้เสียงดังเอะอะโวยวายมาก จนทำให้คนรู้สึกโศกเศร้า บริวัตรรู้สึกรำคาญใจ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "ร้องไห้ทำไม ถ้าร้องไห้จะไม่ให้เจอแม่ตลอดชีวิต!" หนานหนานตกใจนิ่ง เธอรีบเอามือปิดปากไม่กล้าให้มีเสียงออกมา พร้อมเบิกตากว้างที่แฝงด้วยแววตาหวาดกลัว ขณะที่ได้สติว่าตัวเองพูดอะไรไป ในดวงตาของบริวัตรก็เผยแววตาเสียใจแวบหนึ่งออกมา เมื่อเห็นเด็กในอ้อมอก เขาก็อ้าปากเหมือนจะพูดอะไร จู่ๆเขาก็พบว่าหนานหนานมีท่าทีผิดปกติ หนานหนานกัดริมฝีปากตัวเอง เพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา แต่สีหน้ากลับเปลี่ยนเป็นขาวซีด และเขายังสัมผัสว่าเด็กเริ่มเกร็งตัว บริวัตรวิตกกังวล และพูดว่า "หนานหนาน? หนานหนาน?" หนานหนานไม่รู้สึกตัว นัยนิตก็พบว่าท่าทีของหนานหนานผิดปกติ สีหน้าของเธอขาวซีด เธอรีบคว้าตัวเด็กกลับมา วางลงบนพื้น และยื่นมือวัดชีพจร ถอดเสื้อคลุมออก มือทั้งสองข้างประกบกันบนหน้าอกของเธอ จากนั้นก็ปั๊มหัวใจ ท่าทางของเธอคล่องแคล่วว่องไวกว่าหมอเสียอีก และสีหน้าก็ขาวกว่าผนังข้างหลังอีกด้วย บริวัตรยืนบื้ออยู่ตรงที่เดิม ส่วนฐานทัตรีบโทรศัพท์หารถพยาบาลฉุกเฉิน ตอนที่แพรวาเพิ่งออกมาจากห้องน้ำก็เห็นนัยนิตอุ้มหนานหนานออกไปข้างนอก ส่วนบริวัตรและฐานทัตเดินตามข้างหลังไป ตอนขึ้นลิฟต์ ขณะที่บริวัตรคิดอยากจะคว้าตัวหนานหนานออกจากอ้อมอกของนัยนิตนั้น นัยนิตกลับหลบหลีกไว้ทัน นัยนิตเผยสีหน้าขาวซีดพร้อมจ้องมองแววตาเย็นชาและแหลมคมของบริวัตร แพรวาได้ยินว่า "ถ้าหากหนานหนานเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณตลอดชีวิตเลย!" บริวัตรสะดุ้งตกใจ จากนั้นลิฟต์ก็ปิด ส่วนงานเลี้ยงคืนนี้ เพราะเกิดเหตุการณ์อันไม่คาดคิด ทำให้ต้องหยุดลง จรณ์ขับรถส่งแพรวากลับบ้าน ปิยะวัฒน์กับธารณ์และเพื่อนๆไปสมทบกันที่โรงพยาบาล ส่วนหนานหนานมีอาการไม่ค่อยสู้ดีนัก เลยไม่สะดวกที่จะสามารถออกมาพบกับผู้คนได้ ระหว่างทางกลับบ้าน แพรวารู้สึกกลุ้มใจ เมื่อนึกถึงหนานหนานก็รู้สึกสงสาร "ผู้ช่วยจรณ์ ช่วยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นให้ฉันฟังหน่อย?" ดูเหมือนนัยนิตจะกล่าวโทษเรื่องอาการกำเริบของหนานหนานว่าเป็นความผิดของบริวัตร ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเธอถึงคิดเช่นนั้น คิดไม่ถึงว่าตัวเองอยู่ในห้องน้ำไม่กี่นาทีกลับเกิดเรื่องขึ้นมาแล้ว "สามีภรรยา พอใช้ชีวิตเนิ่นนานกันแล้ว คงหลีกเลี่ยงไม่ให้มีการขัดแย้งได้ยังไง อันที่จริงคุณนายนัยนิตก็วู่วามจนเกินไป" เรื่องของขีโรชาไม่ต้องพูดถึงจะดีกว่า ท่านประธานปิยะวัฒน์คงไม่อยากให้คุณนายแพรวารู้สักเท่าไหร่ โมโห? มิน่าล่ะ แพรวาก้มหน้าลง ความต้องการอยากหย่าของนัยนิตไม่ใช่ครั้งแรก ถ้าหากไม่ใช่มีอะไรมากระตุ้น ด้วยนิสัยใจคอของเธอแล้ว ปกติไม่น่าจะทะเลาะกันท่ามกลางผู้คน ถึงแม้ว่าจะรู้จักกับนัยนิตไม่ได้นานมาก แต่เธอมองผู้หญิงคนนี้ออก แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะกล้าทำ หลังจากถึงบ้าน แพรวว่าก็อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อ นอนพิงลงบนเตียง แต่เธอนอนไม่หลับ เธออยากโทรศัพท์สอบถามสถานการณ์ แต่ก็กลัวจะไปรบกวน เธอพลิกตัวไปมาเหมือนกับแพนเค้กที่ปิ้งบนเตา หลังจากกลิ้งตัวไปมาสักพัก สุดท้ายเธอก็นอนหลับลง หลังเที่ยงคืน จู่ๆแพรวาก็รู้สึกว่าบนเตียงยุบลง เธอสะดุ้ง และมองอย่างเลือนราง พบว่าปิยะวัฒน์กำลังเตรียมตัวนอนอยู่ แพรวาขยับตัวเล็กน้อย และพูดว่า "กลับมาแล้วหรอ" ปิยะวัฒน์ตอบว่า"อืม"และห่มผ้าห่ม แพรวาโน้มตัวลงไปนอนบนอ้อมอกของเขา "หนานหนานเป็นยังไงบ้าง?" "พ้นขีดอันตรายแล้ว ตอนนี้ยังต้องเฝ้าดูอาการที่โรงพยาบาลอยู่" ปิยะวัฒน์พูดเสียงทุ้มต่ำ "นัยนิตดีขึ้นแล้วใช่ไหม?" "เฝ้าหน้าห้องตลอดเลย ไม่กล้าไปไหน" เขาหยุดนิ่งชั่วขณะ "คุณกับนัยนิตสนิทกันมากไหม ทำไมดูเป็นห่วงเธอจัง?" "เคยช่วยชีวิตฉันไว้ คุณคิดว่าสนิทสนมกันไหมล่ะ" แพรวาพูดจาหยอกล้อ "ครั้งที่แล้วตอนที่ฉันเตรียมของทำของขวัญให้คุณ เธอยังช่วยฉันออกค่าใช้จ่ายให้" --โปรดติดตามตอนต่อไป 22/11/2019--