ตอนที่ 152 ครั้งแรกให้กับใคร

ต๭นที่ 152 ครั้งแรกให้กับใคร "อ่อ ที่แท้เพราะเธอเคยออกค่าใช้จ่ายให้หรอ" ท่านประธานใหญ่กระตุกคิ้ว แพรวายิ้ม และพูดว่า "ถ้าหากวันนี้ผมเข้าข้างซื้อทู่หลิน คุณจะไม่โกรธใช่ไหม?" ปิยะวัฒน์วางหัวลงบนแขน และจ้องมองเธออย่างยั่วยวน "เริ่มอยากถามความรู้สึกของผมหรือยัง? ในตอนนั้นไม่ใช่สงครามความรุนแรงหรอ?" แพรวาคิดในใจว่า ฉันเพิ่งทะเลาะไม่กี่ครั้งนี่เอง ถ้าหากไม่ใช่ถูกหาเรื่องก่อน เมื่อวานฉันคงไม่แสดงพฤติกรรมแบบนั้นแน่ แต่ปากกลับพูดว่า "ฉันแค่ถามเฉยๆ คุณจะโกรธหรือเปล่าแล้วแต่เลย ถ้าหากครั้งหน้าเธอไม่มีมารยาทแบบนี้อีก ฉันไม่ปล่อยแน่" "คุณนี่มันจริงๆเลย ปิยะวัฒน์หยิกแก้มของเธอ ถอนหายใจและพูดว่า "ด้วยนิสัยของหลินหลินแล้ว คงถูกได้รับการละเลยจากตระกูลคานเขตไปแล้ว คำพูดและการกระทำคงหลีกเลี่ยงความรุนแรงยาก แต่เด็กคนนี้เดิมไม่ใช่คนไม่ดี ผมเห็นเธอตั้งแต่เด็ก" เขาหยุดนิ่งชั่วครู่ "อย่างน้อยคุณนายแพรวาก็ควรเห็นแก่หน้าของผมบ้าง แต่ถึงยังไงก็ยอมเธอบ้าง เพราะตระกูลกปิตถาและตระกูลคานเขตมีความสัมพันธ์กันอยู่" คำพูดของปิยะวัฒน์ยังคงอยากให้ยอม อีกอย่างในงานเลี้ยงวันนี้ เขายังเข้าข้างคำพูดของเธอ นั้นก็ได้เพียงพอต่อการให้เกียรติต่อคุณนายแพรวาแล้ว อีกอย่างเธอไม่ใช่คนแค้นฝังใจ "ทราบแล้วค่ะ คุณปิยะวัฒน์" แพรวากัดริมฝีปาก "ต่อไปจะพยายามอยู่ห่างจากตัวเธอก็แล้วกัน แบบนี้ดีไหม?" ปิยะวัฒน์โน้มตัวเข้ามาจูบบนกลางหน้าผากของเธอ "ไม่เป็นไรน่า คุณนายแพรวา" แพรวาก้มหน้าลง และอยากถามเกี่ยวกับเรื่องสร้อยคอนั้น แต่กลับพูดไม่ออก สร้อยคอเส้นนั้น เป็นของที่ปิยะวัฒน์มอบให้ขีโรชาจริงหรอ? ถ้าหากว่าใช่ แล้วเธอถามตอนนี้จะเป็นการหาเรื่องใส่ตัว ช่างเถอะ ไม่ต้องถามล่ะ ถ้าหากทำให้ทั้งสองฝ่ายหนักใจ เช่นนั้นแกล้งทำเป็นไม่รู้จะดีกว่า เพราะเธอกับปิยะวัฒน์ยังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน อีกอย่างความลับที่ปิยะวัฒน์ซุกซ่อนอยู่ในใจกับความลับของเธอเทียบกันไม่ได้เลย "คุณขีโรชาคนนั้นเป็นแฟนเก่าของคุณหรอ?" แพรวาพลิกตัวหันข้าง สุดท้ายก็อดทนไม่ไหว และถามออกไป ตอนไม่ถามยังดูโอเคอยู่ แต่พอถามออกมา ตอนที่รอคำตอบจากเขา เธอกลับรู้สึกตื่นตระหนก หัวใจตกอยู่ที่ตาตุ่ม ปิยะวัฒน์นิ่งเงียบ หลับตา หายใจผ่อนคลาย และดูท่าทางหลับไปแล้ว แพรวารออยู่สักพัก เมื่อเห็นเขาไม่ตอบกลับมา ความรู้สึกตื่นตระหนกก็ผ่อนคลายลง อันที่จริงคำถามเหล่านี้เป็นสิ่งไม่จำเป็น ไม่ว่าจะเป็นฐานทัต หรือจรณ์ ล้วนต่างพยายามบ่ายเบี่ยงเรื่องของคนที่ชื่อขีโรชาคนนี้ เห็นได้ชัดเจนว่าผู้หญิงคนนี้มีบทบาทสำคัญต่อในชีวิตของปิยะวัฒน์ เธอฉีกปากยิ้ม และพลิกตัวกลับหลัง หลับตาและนอน ตอนที่เธอกำลังจะนอนอยู่นั้น เสียงของปิยะวัฒน์ก็ดังขึ้นมา "ไม่ใช่" แพรวาสะดุ้ง คิดไม่ถึงว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ปิยะวัฒน์ตอบเธอ อย่างที่สองคือคิดไม่ถึงว่าปิยะวัฒน์จะตอบแบบนี้ ไม่ใช่ เขาเป็นคนไม่ชอบพูดโกหกตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าหากเขาบอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ แพรวาพลิกตัวกลับมาและจ้องมองเขา และริมฝีปากก็ยิ้มขึ้นมา เธอถามต่อว่า "ถ้าเช่นนั้นคุณเคยนอนกับเธอมาก่อนไหม?" "ไม่เคย" เสียงหนักแน่นมาก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยิ้มกว้างมากขึ้น "แล้วครั้งแรกให้กับใคร?" ในที่สุดท่านประธานใหญ่ก็ลืมตา ในดวงตาดำนั้น เผยแววตาอันตราย เขาพูดเสียงทุ้มต่ำว่า "ตกลงอยากนอนไหม?" แพรวารีบยื่นมือออกมา และทำท่าทางเหมือนรูดซิป พร้อมหรี่ตาจ้องมองเขา : ไม่ถามล่ะ นอนค่ะ" ปิยะวัฒน์ยื่นมือโอบเอวของเธอ และนอนแนบหลังของเธอ ดูเหมือนเขาไม่อยากนอนแล้ว ครั้งให้ใครนะหรอ... คำถามนี้ไม่ได้ตอบยากหรอก เพราะคนๆนั้นคือคนที่อยู่ในอ้อมอกของผมในตอนนี้ไง การควบคุมอารมณ์ของเขาดีมากมาโดยตลอด ส่วนเรื่องหนุ่มสาวก็ไม่ธรรมดา เมื่อนึกถึงครั้งแรกที่เขากับแพรวาเจอกัน นับว่าเป็นละครน้ำเน่า เมื่อสามปีที่แล้ว เขาเพิ่งออกจากสนามบินอย่างเร่งรีบเพื่อต้องการไปประชุมที่หนึ่ง ขณะที่เพิ่งขับผ่านสี่แยกและต้องการเลี้ยวไปด้านข้างนั้น จู่ๆก็มีร่างเงาคนหนึ่งกระโจนออกมา จรณ์พยายามหลบ แต่รถยนต์ก็ยังชนอยู่ดี จรณ์เหงื่อไหลท่วมตัว และร้องเรียกอย่างกระวนกระวาย "ท่าน ท่านประธาน...ปิยะวัฒน์" ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว และพูดเบาๆว่า "ลงไปดูก่อนว่าคนเป็นยังไงบ้าง?" จรณ์ตอบรับ และลงจากรถยนต์เดินไปดู ก็พบว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่ถูกชน และกำลังตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา เด็กผู้หญิงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนสีน้ำเงิน และรวบผมตึง ดูแล้วเหมือนเป็นนักเรียน จรณ์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "หนู ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" เด็กผู้หญิงเองหน้าขึ้นมา ยิ้มและโบกมือบอกว่า "ไม่เป็นไรค่ะ" จรณ์เพิ่งเห็นว่าเด็กผู้หญิงคนนี้สวยมาก ยิ้มแล้วดวงตาเหมือนพระจันทร์เสี้ยว จนทำให้คนรู้สึกหลงใหล ในขณะที่เขาเหม่อลอย เด็กผู้หญิงก็เตรียมตัวจากไป เมื่อจรณ์ดึงสติกลับมาก็สกัดกั้นเธอไว้ "หนู ขาของหนูได้รับบาดเจ็บแล้ว" ตรงหัวเข่าที่สวมกางเกงยีนของเธอทะลุ และเห็นคราบเลือด และรอบบริเวณก็มีเลือดซึมอยู่ "ไม่เป็นไรค่ะ แผลเล็กเอง ไม่เป็นปัญหาค่ะ" แพรวาเผยสีหน้าอ่อนโยน แต่พูดเสียงดังว่า พี่ชาย ฉันไม่ต้องการเงินชดใช้จากคุณหรอก ให้ฉันไปเถอะน่า หน้ารถยนต์ยี่ห้อออดิ้เอเจ็ดตรงไฟสัญญาณมีรอยขีดข่วนขึ้นอยู่ หากต้องซ่อมบำรุงคงต้องใช้หลายหมื่นแน่ เพราะเธอไม่มีเงินเลยรีบร้อนจากไป เมื่อเห็นเธอปฏิเสธอย่างเด็ดขาด จรณ์ก็พูดอะไรออกแล้ว แพรวาถอนลมหายใจ ขณะที่เตรียมตัวหันหลังเดินจากไปนั้น จู่ๆกระจกหลังรถยนต์ก็ลดลงมา จากนั้นก็มีเสียงเย็นชาหนึ่งดังออกมา "จรณ์ พาเธอขึ้นรถ" แพรวาฝืนยิ้ม "เออ ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี่ยวฉันก็หายแล้ว..." "ไม่ได้จะพาเธอไปโรงพยาบาล แต่จะพาเธอไปร้านสี่เอสถามดูว่าค่าซ่อมบำรุงรถกี่บาท" แพรวา... จรณ์ช่วยประคองเธอขึ้นบนรถยนต์ และพูดว่า "เชิญครับ" แพรวากัดริมฝีปาก และยอมขึ้นรถยนต์ด้วยความจำใจ หลังจากประตูรถยนต์ปิด เธอก็เริ่มมองสำรวจภายในรถยนต์ เบาะที่นั่งข้างหลังมีผู้ชายสีหน้านิ่งสงบคนหนึ่งนั่งอยู่ เขายังดูอายุน้อย และมีหน้าตาหล่อเหลามากด้วย เขาสวมชุดสูทสีดำที่เรียบตรงมาก เห็นได้ชัดว่าเป็นคนละเอียดสมบูรณ์แบบมาก แพรวาคิดในใจ ต้องเป็นผู้ชายที่ปากร้ายมากแน่ บางทีเพราะเธอจ้องมองเขาโล่งแจ้งเกินไป ผู้ชายขมวดคิ้ว และเงยหน้าสบตาเธอ แพรวามีท่าทางไม่เหมือนคนอื่นเลย เธอไม่หลบสายตาจากปิยะวัฒน์ แต่โบกมือทักทายเขา และยิ้มแย้ม ปิยะวัฒน์สะดุ้ง และเกิดความรู้สึกตื่นเต้น ส่วนความโกรธเคืองที่เขามีอยู่ก็มอดดับลง ดูเหมือนเขาทำอะไรไม่ได้กับใบหน้าที่เต็มด้วยรอยยิ้มนี้ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกเกลียดไม่ลง "คุณคะ เรามาทำการตกลงกันดีไหมคะ?"