ตอนที่532พูดเรื่องราวของพวกเราที่ผ่านมาให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม

ตอนที่532พูดเรื่องราวของพวกเราที่ผ่านมาให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม ชีวิต30กว่าปีมานี้นอกจากช่วงเวลาที่นัชชาเกิดเรื่องนี่คือครั้งที่2ที่เตชิตรู้สึกว่าตัวเองโดนกลั่นแกล้งเขาไม่กล้าเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นในตัวของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด การระเบิดครั้งใหญ่ทำให้ผิวหนังส่วนใหญ่ของเธอถูกเผาไหม้ยังไม่พอฟ้ายังจะเอาความทรงจำของเธอไปอีก ผู้ชายหลับตาแน่นกำมือแน่นความรู้สึกที่อยากจะดิ้นรนเริ่มหายไปตอนนี้เขารู้สึกแต่ทรมาน ให้ตอนที่คนที่ตัวเองรักมากที่สุดมองมาทางตัวเองด้วยสายตาที่ว่างเปล่าถามอย่างไร้ความรู้สึกว่าเขานั้นคือใครในช่วงเวลานั้นหัวใจของเขาเหมือนจะตายแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นไม่มีใครคาดคิดปรัณไม่คิดว่าจะได้ผลแบบนี้เขาเคยคิดทุกสถานการณ์แต่ไม่เคยคิดได้ว่านัชชาจะความจำเสื่อมเทียบกับทุกเรื่องที่จะยอมรับยากแล้วการที่คนรักของตัวเองลืมตัวเองไปนั้นยากและทรมานยิ่งกว่า “นี่คือการลงโทษ”เตชิตอยู่ดีๆก็หัวเราะออกมาตาที่หลับอยู่ก็ลืมขึ้นมาอีกครั้ง“นี่คือการลงโทษที่สวรรค์ให้กับฉัน” นอกจากนี้แล้วเขาไม่รู้ว่าต้องใช้คำอะไรมาเปรียบเทียบได้อีก “เตชิตยังมีวิธีอยู่ผู้ป่วยมากมายที่เป็นแบบนี้สุดท้ายก็หายได้ความทรงจำอันเก่ากลับคืนมา” “เธอทรมานเกินไปก็เลยเลือกที่จะใช้วิธีแบบนี้มาหลบหนีความเจ็บปวดและบาดแผลที่ฉันทำให้เธอ”คำพูดของปรัณเมื่อกี้เขาฟังรู้เรื่องแล้วเพราะฟังรู้เรื่องในใจของเขาก็ยิ่งรู้สึกทรมาน“ฉันไม่รู้แม้กระทั่งว่าควรจะให้เธอจำเรื่องราวเก่าๆได้ไหม” ปรัณยกมือขึ้นไปจับที่ไหล่ของเขา“ถึงแม้เธอจะไม่อยากจำเรื่องราวทั้งหมดแต่เธอไม่มีวันอยากจะลืมนายแน่นอน” เงียบไปสักแป๊บผู้ชายที่ตัวสูงใหญ่เริ่มก้มตัวลงเหมือนร่างกายนี้จะรับการกระทบกระเทือนที่ได้พบเจอไม่ไหวทำให้กำลังใจของเขาเริ่มหายไปทีละนิด“ปรันฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้ว” ถ้าเป็นโรคอื่นเขามีความมั่นใจที่จะช่วยเธอรักษาได้หลายวันมานี้เธอเคยนึกถึงปัญหานี้หลายรอบถึงแม้ร่างกายของนัชชาจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เขาก็จะไม่มีทางรังเกียจเพราะสำหรับเขาแล้วเธอนั้นสำคัญที่สุดแต่ตอนนี้ปัญหาที่อยู่ตรงหน้าทำให้ข้อสันนิษฐานที่เขาเคยคิดมาทั้งหมดนั้นกลายเป็นเรื่องตลก ปรัณเข้าใจความรู้สึกของเขาในตอนนี้มากใครๆก็รู้ว่าโรคที่เกิดจากสภาพจิตใจนั้นรักษายากยากที่ทุกคนจะเป็นตัวของตัวเองไม่ว่าจะร้ายแรงแค่ไหนแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าผลสุดท้ายนั้นจะเป็นยังไงก็เลยต้องคิดไปทางด้านที่ดีที่สุด “ในวงการจิตวิทยาฉันก็มีคนที่รู้จักเรื่องที่นัชชาความจำเสื่อมไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นน้อยให้พวกเขามาดูก่อนเราจะได้รู้ว่าควรจะรักษายังไงแน่นอนว่าไม่ได้หมายความว่าจะหายทันทีเวลาและผลสุดท้ายพวกเราไม่สามารถที่จะแน่ใจได้แต่ต้องทำใจไว้เป็นระยะยาวๆ” คำพูดของปรัณทำให้เตชิตพยักหน้าไม่หยุด“ฉันไม่มีทางปล่อยเธอแน่นอน” “ฉันรู้”เขายิ้มอย่างอบอุ่นถึงแม้คนทั่วโลกจะไม่มีใครเอานัชชาผู้ชายคนนี้ก็จะเอาเธออยู่ดีอย่าไปพูดถึงการทอดทิ้งเลย“บางครั้งการลืมก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นเรื่องที่ไม่ดีไปพวกนายยังเริ่มต้นใหม่ได้อย่าลืมนะว่านอกจากนายและเธอแล้วพวกนายยังมีลูกลูกก็คือความสัมพันธ์ของพวกนายที่ตัดขาดกันไม่ได้” …… หลังจากที่ทำการตรวจสอบเสร็จนัชชาก็นอนพักอยู่ที่ห้องคนเดียวในห้องเงียบสงบนอนพักอยู่บนเตียงตลอดก็รู้สึกเวียนๆหัวผ่านไปสักแป๊บนึงก็หลับไปเลย เธอหลับตั้งแต่เย็นจนถึงกลางคืนตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าผู้ชายที่อยู่ข้างๆเตียงจ้องมาทางเธออย่างไม่กระพริบตา นัยน์ตาคู่นั้นเหมือนมีอารมณ์หลายอย่างที่พูดไม่ออกมองมาทางเธอตลอดเวลาทำให้นัชชาตกใจเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้วแน่น“ทำไมนายยังอยู่ที่นี่?” แค่คำพูดคำเดียวก็เกือบจะทำให้เตชิตเศร้าอีกแล้วเขารีบมองไปทางอื่น“เธอไม่สะดวกที่จะขยับฉันก็เลยมาอยู่ดูแลเธอ” ดูแล? ตาของนัชชากระตุกถ้าเขาอยู่ที่นี่ก็ยิ่งจะทำให้เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก สองตาสบกันในเวลานี้ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้นนัชชามองไปทางผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่พูดอย่างอื่นเขามีหน้าตาที่หล่อเหลาตาที่แหลมคมจมูกที่สูงโด่งทุกอย่างดูสมบูรณ์ไปหมดริมฝีปากเดี๋ยวเปิดเดี๋ยวปิดทำให้ดูมีเสน่ห์เหลือเกินแม้กระทั่งผมเส้นเล็กๆของเขาก็ได้จัดเป็นระเบียบ เขาหล่อมากไม่ใช่หล่อแบบนักแสดงหรือดาราจัดเป็นหล่อแบบธรรมชาติหล่อที่โดดเด่นหล่อที่มีเสน่ห์ออกมาจากข้างใน เพียงแต่หนวดที่อยู่ใต้คางของเขาดูแล้วรู้สึกอึดอัด ดูออกได้ว่าเขาไม่ได้พักผ่อนดีๆหลายวันแล้วสีหน้าไม่ได้ดีมากใต้ตาที่สวยงามก็มีถุงใต้ตาดำๆ เตชิตเห็นเธอจ้องมาทางหน้าของตัวเองในใจของเขาเริ่มมีความหวังขึ้นมานิดนึงคิดว่าเธอจะคิดอะไรได้แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่อย่างที่เขาคิด “นายไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันก็ได้ถ้ามีอะไรฉันจะเรียกนางพยาบาลเอง”หลังจากที่เธอฟื้นก็เอาเครื่องช่วยหายใจออกเสียงของเธอฟังดูเหมือนไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงแต่ก็ได้ยินชัดเจน “ตอนนี้เธอยังลงมาเดินไม่ได้ถ้ามีเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆไม่ทันที่จะเรียกคนหรอก” “ไม่เป็นไรฉัน.........” “นัชชา”เตชิตพูดแทรก“ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอไม่คุ้นเคยกับฉันแต่ฉันจำเป็นต้องบอกเธอว่าฉันคือสามีของเธอเป็นพ่อของลูกเธอเป็นคนที่สมควรที่จะอยู่เคียงข้างเธอและดูแลเธอมากที่สุดอย่าคิดที่จะปฏิเสธฉันเลยนอกจากสิ่งนี้แล้วฉันสามารถยอมเธอได้ทุกอย่าง” ตอนนี้เธออยู่ในสภาพแบบนี้เขาจะจากไปได้ไง? พอได้ยินแบบนี้นัชชาก็รู้สึกประหลาดใจแล้วมองไปทางเขา“สามี?ฉันแต่งงานแล้ว?” “ไม่” “แล้ว.....?” “พวกเราไม่ได้แต่งงานกันแต่ว่ามีลูกแล้วที่จริงงานแต่งจะจัดขึ้นหลังจากที่ทำภารกิจครั้งนี้เสร็จแต่เกิดอุบัติเหตุขึ้นเสียก่อน”พูดถึงตรงนี้เตชิตก็นึกถึงธีมนต์ก็เลยถามว่า“เธอยังจำได้ไหมว่าเธอมีลูก1คน?” “............” นัชชายิ่งประหลาดใจไปใหญ่เธอไม่รู้เลยว่าเขากำลังพูดอะไรเผชิญกับหน้าใบที่ไม่คุ้นเคยนี้เธอก็เหมือนกับกำลังฟังเรื่องราวของคนอื่นเหมือนไม่เกี่ยวกับตัวเองเลย หน้าตาของเธอบ่งบอกทุกอย่างแล้วความผิดหวังในใจของเตชิตเพิ่มขึ้นเรื่อยๆแต่เขาจำเป็นต้องบอกตัวเองว่าใจเย็นๆแล้วตั้งสติ“ตอนนี้เธอยังจำอะไรได้บ้าง?” “ฉันจำเรื่องราวได้ทุกอย่างแต่เรื่องที่นายบอกว่านายคือสามีฉันและฉันยังมีลูก1คน..........ฉันจำไม่ได้” “พ่อแม่ล่ะ?” นัชชาพยักหน้าอย่างไม่ลังเล“จำได้” เตชิตเงียบไปก็หมายความว่านอกจากเรื่องของเขาและเด็กเธอจำทุกอย่างได้ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจดีเพราะเธอยังจำทุกอย่างได้ยกเว้นลูกและเขา “เธอจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรฉันไม่บังคับเธอให้นึกได้แต่ฉันไม่มีทางหลอกเธอแน่นอนหน้าท้องของเธอมีแผลที่เคยทำคลอดนี่คือสิ่งที่หลอกไม่ได้” พอเขาพูดจบนัชชาก็รีบอยากจะไปจับดูแต่ร่างกายของเธอพันไปด้วยผ้าเธอไม่มีทางที่จะสัมผัสได้ เตชิตเห็นเธอขยับมั่วก็รีบลุกขึ้นมา“อย่าขยับบนตัวเธอยังมีแผลอยู่” นัชชาไปสบกับตาของผู้ชายก็ได้เห็นตาของผู้ชายที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงนี่ไม่ใช่สิ่งที่สามารถจะสร้างขึ้นมาได้ความรู้สึกแบบนั้นที่เขามีต่อเธอยิ่งทำให้เธอใจแข็งไม่ลง ในห้องที่กว้างใหญ่เงียบไปทันทีนัชชานอนอยู่บนเตียงในสมองมีความคิดมากมายสุดท้ายก็เปิดปากถามเขาว่า“นายเล่าเรื่องราวของพวกเราที่รู้จักกันได้ยังไงแล้วอยู่ด้วยกันยังไงให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม?” เตชิตอึ้งไปสักแป๊บนึกไปถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นตัวของเขาที่แข็งตึงเริ่มหย่อนลงนัยน์ตาของเขาดูอ่อนโยนลงเหมือนมีความรู้สึกดีๆที่พูดไม่หมด“ได้เลย”