ตอนที่533เป็นความห่วงใยแรกที่ได้รับหลังจากที่เธอฟื้น

ตอนที่533เป็นความห่วงใยแรกที่ได้รับหลังจากที่เธอฟื้น แค่แป๊บเดียวก็ผ่านไป2สัปดาห์แล้วใน2สัปดาห์นี้เตชิตอยู่ในห้องตลอดเวลาแทบจะทำให้ห้องพักนี้เหมือนบ้านของเขาอยู่แล้วโรงพยาบาลนี้ไม่ใช่ของรัฐบาลเป็นโรงพยาบาลเอกชนตั้งแต่แรกโรงพยาบาลไม่ยอมให้เขาทำแบบนี้แต่ครั้งนี้เป็นผู้ป่วยพิเศษแถมมีประกันอยู่ทางโรงพยาบาลไม่อยากตกลงก็คงไม่ได้ก็เลยปล่อยเขาไป บาดแผลที่ถูกเผาไหม้ของนัชชารักษายากอย่างที่ปรัณคิดถึงแม้จะอยู่ภายใต้การดูแลของเขาบาดแผลไม่มีการอักเสบหรือมีอาการอื่นแต่เพียงแค่แผลที่ถูกเผานี้ก็เจ็บเกินทนแล้ว ปรัณใช้วิธีหนึ่งที่ทำให้ผิวเกิดใหม่คือการฉีดยาเข้าไปเป็นยาที่บริษัทเตชิตผลิตออกมาฉีดครั้งละ5mlก็หมายความว่าถ้าจะฉีดให้เต็มหลังของนัชชาต้องฉีดทั้งหมด15เข็ม ครั้งแรกที่ฉีดไม่มีความรู้สึกใดๆเพราะแผลหนักเกินไปทำให้เนื้อแผ่นหลังชาไปหมดแต่หลังๆด้วยยิ่งฉีดเยอะก็ยิ่งรับรู้ถึงความเจ็บปวดแค่หัวเข็มก็ใหญ่2MLแล้วทุกครั้งที่ฉีดยาต้องกัดผ้าไว้ถึงจะทนได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเตชิตเลยเขามองดูข้างๆยิ่งรู้สึกทรมานมีหลายครั้งที่ไปที่ฉีดถึงครึ่งเขาก็จะเบือนหน้าไปทางอื่นแต่พอหันไปทางอื่นได้ยินเสียงร้องของเธอก็หันกลับมาอีกครั้ง พอฉีดเสร็จยานั้นก็เริ่มทำงานของตัวเองและผลเสียที่จะตามมาหลังจากการฉีดยานี้ก็คือจะคันมากๆ นัชชาจำได้ว่ามีอยู่ปีหนึ่งเธอผื่นขึ้นเต็มตัวแดงไปทั่วร่างกายผื่นพวกนั้นตอนแรกเป็นสีชมพูอ่อนๆจากนั้นก็เริ่มเป็นสีม่วงแดงทุกช่วงเวลาที่เป็นสีม่วงแดงก็จะคันมากที่สุดเธอจำเป็นต้องทายาถึงจะบังคับตัวเองไม่ไปเกาได้ แต่ตอนนี้อาการหนักกว่าผื่นร้อยเท่าเป็นความรู้สึกที่คันใต้ผิวหนังตลอดเวลาและเธอก็ไม่สามารถที่จะทายาแก้คันได้เลยไม่อย่างนั้นฤทธิ์ของยานี้ก็จะหายไป เจ็บว่าทรมานแล้วแต่คันทรมานมากกว่า พอถึงขั้นที่คันมากที่สุดเธอก็จะตัวสั่นขนลุกเต็มตัวครึ่งชั่วโมงที่อยู่บนเตียงนี้ผ่านไปช้าเหลือเกิน ส่วนเตชิตนั้นทำได้เพียงมองดูทำอะไรไม่ได้เลย มีอยู่หลายครั้งที่เขาอยากจะบอกว่าไม่ต้องฉีดแล้วเขาทำใจได้แล้วไม่ว่าต่อไปจะเป็นยังไงเขาก็รับได้เขาไม่อยากให้เธอทรมานแบบนี้ส่วนตัวเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย นัชชาไม่รู้ว่าหลังของตัวเองเป็นสภาพแบบไหนถึงแม้ทุกคนจะไม่พูดถึงเรื่องนี้แต่เธอก็รับรู้ได้ว่าหลังของเธอนั้นต้องแย่มากแน่ๆเลยไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครไม่บอกเธอหรอก มันต้องร้ายแรงแน่ๆเลยทุกคนถึงไม่บอกเธอ มีอยู่วันนึงมีตำรวจมาสอบปากคำเกี่ยวกับเรื่องนี้เตชิตไม่อยากให้เธอได้ยินก็เลยเดินออกจากห้อง “มีอะไรก็รีบพูดฉันไม่มีเวลาเยอะขนาดนั้น”เขามองไปทางคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชาน้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยดีนัก ตำรวจที่อยู่หลังหัวหน้าไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นและไม่รู้ฐานะของเขาก็เลยไม่พอใจกับการกระทำของเขาลูกน้องกำลังจะด่าว่าเตชิตแต่โดนหัวหน้าห้ามไว้ก่อน “จับhawkได้แล้วแต่เขาไม่ยอมที่จะสารภาพเรื่องราวที่เขาทำถึงแม้ในมือของพวกเราจะมีหลักฐานที่เพียงพอแต่ก็ยังมีมากมายที่ไม่ตรงกับที่เขาพูดมาสอบสวนไปหลายวันก็ไม่มีข้อสรุปอะไรเลยเขาพูดแต่อย่างเดียวว่า....”พูดถึงตรงนี้หัวหน้าหยุดพูดแล้วมองไปทางเตชิต เตชิตพูดขึ้นว่า“ไหนๆก็มาแล้วทำไมไม่พูดล่ะ?” หัวหน้าเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วมองไปทางเขาอีกที“เขาบอกว่าอยากจะพบนาย” พอได้ยินคำนี้เตชิตก็หัวเราะออกมาแต่เสียงหัวเราะของเขานั้นเลือดเย็นมาก“คนก็ถูกจับแล้วคนที่เกี่ยวข้องก็โดนจับเช่นกันแต่ละเรื่องที่เขาทำผิดกฎหมายทั้งนั้นแค่พูดมาสัก2เรื่องก็พอที่จะให้เขาถูกประหารแล้วแต่ตอนนี้นายบอกฉันว่าไม่มีวิธีงั้นหรอ?” “วิธีอ่ามีแต่การให้ปากคำเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆที่เขารู้นั้นเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับคนอื่น” ต้องรู้ไว้ว่าคนอย่างเขาไม่ใช่ว่าใครก็จะจับได้ต้องการเวลาและวันที่เหมาะสมขาดอย่างใดอย่างหนึ่งก็ไม่ได้เขาเป็นคนดังที่ก่อเรื่องบ่อยที่สุดในเมืองyเขารู้ความลับที่คนอื่นไม่รู้แน่นอน คำนี้พอเตชิตได้ยินเขาก็เข้าใจในตาของเขาก็ยิ่งเยือกเย็นกว่าเดิม “นายอยากจะให้ฉันไปหลอกให้เขาพูดจะรอดูว่าเขาจะยอมหรือไม่ยอมพูดถึงคนสำคัญงั้นหรอ?” หัวหน้าไปสบกับตาของเขาที่มองมาทั้งๆที่ต้องพูดแค่คำเดียวแต่เขากลับต้องใช้แรงที่มีอยู่ในตัวทั้งหมดพูดออกไปไป“ครับ” เตชิตไม่ได้พูดอะไรทำเพียงมองไปทางเขาเตชิตไม่จำเป็นต้องพูดอะไรผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ก็เข้าใจ เพื่อคดีนี้เขาเกือบจะเอาชีวิตของนัชชาไปด้วยแต่ตอนนี้พวกเขากลับจะให้ตัวเองไปทำงานต่อ? เขาควรจะมีอารมณ์แบบไหน? ตำรวจที่อยู่ด้านหลังถึงแม้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ตอนนี้ในห้องเต็มไปด้วยแรงกดดันทำให้พวกเขารู้สึกคอแห้ง หน้าของหัวหน้าแทบจะซีดขาวผ่านไปนานมากก็ก้มหัวลงทันใดนั้นก็มือเท้าใส่เอวแล้วพูดว่า“ช่างเหอะสำหรับนายแล้วนี่เป็นเรื่องที่ยอมรับได้ยาก” ถึงแม้เขาจะพูดแบบนี้แต่สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความหวังจนกระทั่งเตชิตไม่มีการตอบใดๆแม้กระทั่งสีหน้าก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงหัวหน้ารู้สึกหมดหนทางแล้วหันไปมองผู้ชาย2คนที่อยู่ด้านหลัง“ครั้งนี้ถือว่าไม่ได้มาละกันกลับกันเถอะ” …… กลับไปในห้องผู้ป่วยอาการคันหลังของนัชชาเพิ่งผ่านไปเธอพักอยู่บนเตียงพึ่งได้พักหายใจก็เห็นคนๆนั้นเปิดประตูแล้วเดินเข้ามา หางตามองไปทางผู้ชายที่อยู่ข้างเตียงมองเห็นสายตาและสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของเขาในใจของนัชชาคิดว่าทำไมเขาถึงทำหน้าเหมือนไม่มีความสุขนะแค่ไปแป๊บเดียวนี่ใครไปหาเรื่องเขาเนี่ย ถึงแม้ช่วงเวลานี้จะไม่มีสักวันที่เขามีความสุขแต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเป็นแบบนี้ หน้าของเขาจะดำเหมือนเถ้าถ่านอยู่แล้ว ทีแรกนัชชากะว่าจะไม่สนใจเขาแต่ไม่รู้ทำไมเห็นเขาอยู่นิ่งไม่พูดอะไรแบบนี้ในใจของเธอก็รู้สึกไม่สบายตามไปด้วย อาจจะเป็นเพราะช่วงเวลานี้เขาดูแลคนอย่างละเอียดมากเกินไปมั้งหัวใจของทุกคนก็ทำมาจากเนื้อไม่ว่าจะมากหรือน้อยเธอก็ทำไม่ได้ที่จะทำเหมือนคนแปลกหน้ากับเขา คิดไปคิดมาเธอก็ไม่ควรทำแบบนั้นนัชชาก็เลยลองถามดูว่า“นายเป็นอะไรอารมณ์ไม่ดีหรอ?” เตชิตมัวแต่คิดเรื่องของคดีพอเธอถามแบบนี้สติก็กลับมาเขามองไปตามเสียงก็ไปสบกับตาคู่นั้นที่สดใสและนิ่งไปสักแป๊บ นัชชาเห็นเขาไม่พูดมองมาทางตัวเองอย่างเดียวก็เลยถามไปว่า“ตกลงเป็นอะไรเนี่ยคงไม่ใช่เหนื่อยจนโง่ไปละมั้ง?” วินาทีต่อไปผู้ชายที่กำลังนั่งเหม่ออยู่เมื่อกี้ก็ก้มตัวลงมากะทันหันหน้าของเขาและเธอห่างกันไม่ถึง5เซนติเมตรลมหายใจไปพ่นไปยังหน้าของเธอเสียงที่สั่นกำลังบ่งบอกอารมณ์ของเขาว่าตอนนี้เขาดีใจมาก“เธอกำลังเป็นห่วงฉัน?” หลายวันที่ผ่านมาเขาอยู่แต่เคียงข้างเธอนอกจากกินข้าวและนอนตาของเขาก็มองแต่เธอนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเป็นคนถามถึงอารมณ์ของเขาหลังจากที่ฟื้น เขาจะไม่ดีใจได้ไง?