ตอนที่534ภาพความทรงจำที่เป็นเศษเสี้ยว

ตอนที่534ภาพความทรงจำที่เป็นเศษเสี้ยว นัชชาไม่คิดว่าแค่คำพูดสั้นของตัวเองจะมีผลต่อเขาขนาดนี้เธอมีอาการอึ้งเล็กน้อยเลยพูดตะกุกตะกัก“ฉันฉันแค่อยากจะถามดูเอง” “OK”สายตาของผู้ชายร้อนแรงเหมือนไฟและบอกกับเธอไปว่า“ฉันอารมณ์ไม่ดีจริง” “เพราะอะไร?” เขาอยู่ใกล้ขนาดนี้แววตาก็........ด้วยความรักทั้งๆที่กำลังพูดคำธรรมดาแต่เหมือนเขากำลังพูดสารภาพรักเลยนัชชารู้สึกกะทันหันว่าหลังของเธอเริ่มคันอีกแล้ว “เพราะคนพวกนั้นที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ตอนนี้ยังจะให้ฉันไปเผชิญหน้าอีกครั้ง”นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครึ่งเดือนที่แล้วเตชิตยังกลัวอยู่เลยสายตาของเขาเริ่มเย็นชาลงไปอีกครั้ง นัชชาไม่เคยเห็นสายตาที่เฉียบคมขนาดนี้ของเขาก็เลยพูดไปแบบไม่ค่อยเป็นธรรมชาติว่า“นายนั่งแล้วพูดได้ไหมถ้าแบบนี้ฉันเหนื่อยมากรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก” เตชิตเห็นสายตาของเธอหลบไปหลบมาสุดท้ายเขาก็ลุกขึ้นนั่งข้างๆเก้าอี้มองไปยังใบหน้าที่ซีดขาวของเธอริมฝีปากที่แห้งในใจของเขาก็ยังกลัวเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครึ่งเดือนก่อนอยู่ดี “ไหนบอกกับฉันหน่อยสิว่าแผลของฉันนี้มียังไง”คิดไปสักแป๊บนัชชาก็เปิดปากถามตั้งแต่ที่เธอตื่นมาไม่มีใครยอมพูดเรื่องของเธอแม้แต่คำเดียวเธอรู้ว่าถ้าอยากรู้ความจริงก็ต้องถามเตชิตเท่านั้นแต่เธอยังไม่พร้อมก็เลยไม่ได้เปิดปากถามตอนนี้เห็นสีหน้าของเขาจริงจังเธอรู้สึกว่าตัวเองถึงเวลาที่ควรรู้แล้ว “ครึ่งเดือนก่อนเธอถูกคนในเมืองYจับตัวไปและคนที่จับตัวเธอคือผู้ก่อการร้ายคดีที่ฉันรับผิดชอบอยู่”เตชิตพูดช้าๆพยายามไม่ทำให้เรื่องราวที่เขาจะพูดนั้นยากที่จะรับได้“พวกเขาจับตัวเธอไปเกือบครึ่งเดือนระหว่างนั้นเธอก็ได้รับประสบการณ์ที่แย่มากเรายากที่จะหาตัวเธอแต่พอหาเจอกลับมีอุบัติเหตุระเบิดเธอถึงได้มีแผลที่หลังอาการหนักขนาดนี้” นัชชานิ่งแล้วก็ฟังจากนั้นถามต่อไปว่า“เมื่อกี้คนที่มาหานายคือตำรวจสินะแล้วทำไมนายถึงไม่ดีใจ?” พูดตามหลักการแล้วพวกเขาควรจะเป็นคนที่อยู่ฝ่ายเดียวกันกับเราไม่ใช่หรอ? พูดถึงหัวหน้าสายตาของเตชิตเต็มไปด้วยความยุ่งยากเขาก้มหัวลงเล็กน้อยผมที่อยู่หน้าผากไปปิดตาของเขา“ก่อนที่เขาจะออกไปทำภารกิจเขาตกลงกับฉันว่าจะรักษาความปลอดภัยของเธอให้เธอกลับมาอย่างปลอดภัยแต่ตอนที่เกิดเรื่องเขาไม่ทำตามที่พูดแต่กลับใช้เธอเป็นตัวล่อฉันเข้าใจที่เขาทำแบบนั้นแต่ฉันไม่สามารถที่จะให้อภัยได้เขาได้” ไม่มีใครรับรองได้ว่าต่อไปนี้นัชชาจะไม่มีผลข้างเคียงผิวหนังของเธอที่ถูกไหม้ไปนั้นจะสามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมหรือเธอต้องอยู่กับความทุกข์ทรมานแบบนี้ไปทั้งชีวิต ไม่ใช่เพราะเขาไม่ยอมให้อภัยแต่เป็นเพราะเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะไปให้อภัยแทนเธอ นัชชาไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเองความจำเสื่อมจึงนึกไม่ออกหรือเป็นเพราะสาเหตุอื่นพอได้ยินเตชิตพูดเรื่องราวพวกนี้ในใจของเธอไม่มีความรู้สึกที่ทรมานอย่างที่เคยคิดไว้แต่เหมือนกำลังฟังเขาพูดเรื่องของคนอื่นอยู่ เธอเข้าใจความหมายของเขาแต่ก็รู้สึกประหลาดใจนิดๆที่เขาทำเพื่อเธอได้มากขนาดนี้ สรุปแล้วความสุขและความทุกข์ของเขานั้นเกี่ยวกับตัวเธอทั้งนั้น นัชชาเองก็ซึ้งน้ำเสียงของเธอก็อ่อนลงเยอะมาก“ที่จริงเขาก็ไม่ผิดถ้าไม่มีพวกเขาตอนนี้ฉันอาจจะตายไปแล้วอาจจะไม่มีแม้กระทั่งเวลาที่จะได้มาทรมานตอนนี้” คำพูดแบบนี้เตชิตเคยได้ยินทุกๆคนพูดไม่ซ้ำหน้าแต่พอเขานึกถึงสภาพที่มีควันดำเต็มไปหมดรอบๆตัวเขาก็รู้สึกแน่นหน้าอก “สำหรับฉันแล้วไม่มีอะไรสำคัญมากกว่าเธอ”เขาพูดความรู้สึกที่มีต่อเธอไปตรงๆไม่มีการปกปิดใดๆทั้งสิ้น“อย่าพูดคำว่าตายง่ายๆฉันไม่มีทางที่จะให้เธอเกิดอุบัติเหตุเป็นครั้งที่สองแน่” น้ำเสียงของเขาจริงจังมากสายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยหลากหลายความรู้สึกและความรู้สึกเหล่านั้นพุ่งตรงเข้าไปในใจของเธอ สมองของเธอปวดขึ้นมาทันทีในพริบตามีความทรงจำเศษเสี้ยวหนึ่งที่เธอมองเห็นร่ายกายของตัวเองเต็มไปด้วยโคลนและเห็นตอนที่เขาจับปืน ‘ดูแลตัวเองดีๆห้ามให้เกิดเรื่องเด็ดขาด’ เสียงผู้หญิงที่ไพเราะดังขึ้นมาข้างหูใครกำลังพูด?ทำไมเสียงนี้เหมือนเสียงของเธอมากขนาดนั้น? ภาพทุกอย่างพุ่งเข้ามาทางเธออย่างรวดเร็วเป็นแค่เศษเสี้ยวและแต่ละเหตุการณ์ก็ไม่ได้ปะติดปะต่อกันทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด “เป็นอะไร?”เตชิตเห็นหน้าของเธอเริ่มมีเหงื่อไหลคิดว่าคำพูดของตัวเองเมื่อกี้ทำให้เธอได้รับการกระทบกระเทือนก็เลยรีบไปกดปุ่มที่อยู่ข้างๆ“หมอมาเร็วๆ” ไม่ถึง5นาทีหมอกับพยาบาลก็เข้ามาในห้องห้องทำงานของปรัณห่างจากตรงนี้ก็เลยมาช้าเพิ่งมาถึงก็ถูกเตชิตดึงไว้“ทำไมเธอถึงปวดหัวกะทันหันมันเกิดอะไรขึ้น?” ปรัณไปดูผลตรวจที่ออกมาก็เลยถามเบาๆว่า“เธอคิดอะไรได้แล้วใช่ไหม?” นัชชาโดนเขาถามจนอึ้งไปสักแป๊บจากนั้นก็พยักหน้าช้าๆ“อืมเป็นแค่เศษเสี้ยวของความทรงจำ” เขาถอนหายใจ“นี่คือเรื่องดีไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวถ้ายังมีอาการปวดหัวอีกก็บอกฉันฉันให้คนฉีดยาให้เธอแต่ถ้ารู้สึกดีขึ้นก็ไม่ต้องฉีดเพราะยายังไงก็มีพิษอยู่อาจจะมีผลต่อการฟื้นความจำของเธอ” ถึงจุดๆนี้นัชชาถึงจะเชื่ออย่างเต็มตัวว่าตัวเองนั้นความจำเสื่อมแล้วจริงๆ ไม่อย่างนั้นภาพที่อยู่ในสมองเมื่อกี้จะอธิบายยังไง? “เธอพักสักแป๊บอย่าคิดเยอะอย่าพยายามไปคิดเยอะถ้าทำแบบนั้นจะได้รับผลเสียนะ”ปรัณพูดจบก็หันหลังไปคุยกับผู้ชายที่กำลังเป็นห่วงอยู่“เตชิตออกมากับฉันหน่อย” เตชิตมองไปทางผู้หญิงตัวน้อยๆที่อยู่บนเตียงไม่ไว้ใจก็เลยย้ำไปว่า“ฉันจะรีบกลับมา” “อืม” …… หลังจากที่ออกจากห้องทั้งสองก็เดินขึ้นไปที่ดาดฟ้าบนดาดฟ้าลมพัดมาแรงทำให้เสื้อของเขานั้นพริ้วไปถามลม “เตชิตเมื่อกี๊นายพูดอะไรกับเธอไป?” “คนในสถานีตำรวจมาหาฉันเธอเห็นแล้วก็เลยถามฉันว่าเธอนั้นได้แผลมาได้ยังไงฉันก็พูดไปคร่าวๆ”เตชิตเอากล่องบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าแล้วแกะเอาบุหรี่มาไว้ที่ข้างปากจากนั้นก็จุดไฟ ควันลอยขึ้นมาทันทีแต่ไม่นานก็โดนลมพัดหายไปเหลือแต่ไฟเล็กๆดวงนั้นที่สว่างอยู่บนหัวบุหรี่ “ฉันไม่คิดว่าแบบนี้ก็จะไปกระทบกระเทือนกับตัวเธอ”ตอนนั้นตอนที่เขาพูดเขาพยายามลบล้างสิ่งที่ไม่ดีออกไปเพราะกลัวว่าเธอจะรู้สึกไม่สบาย ปรัณส่ายหัว“ไม่ใช่การกระทบกระเทือนถ้าเนื้อหาที่พวกนายพูดคุยกันไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นก็หมายความว่าเธอไม่ได้หลงลืมความทรงจำพวกนั้นอย่างลึกซึ้งแค่พูดเรื่องราวที่เกี่ยวข้องเธอก็อาจจะนึกถึงอดีตได้” ผู้ชายที่กำลังสูบบุหรี่อึ้งไปสักแป๊บ“ก็หมายความว่าโอกาสที่จะฟื้นความจำได้มีมากงั้นหรอ?” “ใช่แล้ว”ปรัณนึกถึงตำรวจคนนั้นที่นัชชาพูดก็เลยแนะนำว่า“บางทีการถูกกระทบกระเทือนไม่ได้แปลว่าเป็นเรื่องร้ายตลอดสำหรับคนที่เป็นหมออย่างฉันก็อยากรู้ว่าขีดจำกัดของผู้ป่วยนั้นมีถึงไหนกันฉันคิดว่านายควรจะไปพบตำรวจคนนั้นและคนที่ทำให้เธอได้รับการทำร้ายมากที่สุดนะ” เตชิตหรี่ตาลงแล้วถามขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชา“ใคร?” “hawk”