ตอนที่535ฉันไม่เคยคิดที่จะฆ่าเธอ

ตอนที่535ฉันไม่เคยคิดที่จะฆ่าเธอ หลังจากที่ถูกเตชิตปฏิเสธหัวหน้าก็รู้แล้วว่าจะให้เขามาช่วยทำงานอีกครั้งคงจะยากยิ่งกว่าเดิมมากๆ ตอนที่เขากำลังจะไปทำวิธีอื่นก็ได้รับสายจากผู้ชายคนนั้นว่าเขาสามารถมาได้แต่มีข้อแม้คือต้องพานัชชามาด้วย เขาไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้แต่ไม่ว่ายังไงสำหรับเขาแล้วนี่ก็คือเรื่องดีเขาก็เลยรีบร้องขอทางหัวหน้าหลังจากที่ได้อนุมัติก็รีบส่งกลับไปให้เตชิต กว่าเตชิตจะตัดสินใจแบบนี้เขาลังเลไป2วันเต็มๆจากเดิมผู้ชายที่ไม่เคยลังเลอะไรตอนนี้กลับได้มาลังเลกับเรื่องที่ธรรมดาเรื่องเดียวซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุดท้ายก็ตัดสินใจได้ว่าจะพาเธอไปด้วย มีเรื่องมากมายที่อยากจะหนีก็หนีไม่พ้นไหนๆก็หนีไม่พ้นแล้วก็ไปเผชิญหน้าเลยที่ปรัณพูดถูกไปเผชิญกับความจริงก็เป็นทางเลือกอีกทางหนึ่ง เขาอยากจะให้นัชชาจำเขาได้อีกครั้งไม่มีใครอยากให้ผู้หญิงที่ตัวเองรักลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเองไปหรอกถึงแม้ขั้นตอนจะทรมานแต่ปรันรับรองกับเขาว่าจะอยู่ในเขตของความปลอดภัยแน่นอน แผลบนร่างกายของนัชชาทำให้เธอไม่สะดวกในการขยับเคลื่อนไหวhawkเป็นคนร้ายที่สำคัญไม่มีทางออกมาสถานที่ด้านนอกได้อย่างแน่นอนทางตำรวจก็เลยตัดสินใจเอาตัวของเขาไปไว้ที่สถานีตำรวจอีกที่หนึ่ง จากโรงพยาบาลไปสถานที่นั้นไม่ถึง10นาทีในวันนั้นปรันเอารถที่ดีที่สุดให้นัชชานั่งแผลที่อยู่แผ่นหลังของเธอเริ่มแห้งแล้วแต่ก็ควรระมัดระวังถ้าแผลฉีกจะกระทบถึงกระบวนการรักษาแถมยังมีโอกาสที่จะติดเชื้อ ปรัณไปส่งด้วยตัวเองระหว่างนั้นก็มองนัชชาอยู่ตลอดเวลากลัวว่าเธอจะเกิดอะไรขึ้นแต่ทุกอย่างก็ไปได้ดี ย้ายตัวนัชชาลงมาจากรถและเข็นเข้าไปอยู่นอกห้องสอบสวนที่กันเสียงแล้วมองไปทางภาพด้านในเธอนั่งไม่ได้นอนหงายหลังก็ไม่ได้จึงต้องนอนคว่ำอย่างเดียวแต่ดีที่อุปกรณ์สมัยนี้ทันสมัยทำให้ท่าทางของเธอนั้นไม่ได้ดูแปลกประหลาด ปรัณดูอาการของเธอไว้ตลอด“ถ้ารู้สึกไม่สบายที่ไหนก็ต้องบอกฉันทันทีนะ” ก่อนเธอจะออกมาก็ใส่เสื้อกันเชื้อโรคไว้ถึงแม้อากาศถ่ายเทดีแต่เขาก็ยังกลัวว่าจะกระทบถึงแผล นัชชาเห็นเขาทำทุกอย่างให้เธอจึงรู้สึกเกรงใจ“หมอปรัณฉันไม่เป็นไรค่ะคุณวางใจได้” เตชิตเข้าไปในห้องสอบสวนพร้อมกับหัวหน้าในห้องนั้นไม่ค่อยใหญ่มีเพียงโต๊ะวางอยู่1ตัวเก้าอี้2ตัวและมีไฟที่แขวนอยู่บนหัวนอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรเลย ไปดึงเก้าอี้ทีอยู่ตรงหน้าแล้วนั่งลงมีคนที่รับผิดชอบพฤติกรรมของเขายืนอยู่ด้านหลังเตชิตก็ไม่สนใจเฝ้ารอคอยคนที่กำลังจะมาถึงอย่างนิ่งๆ ไม่นานประตูอีกด้านหนึ่งก็ถูกเปิดยังไม่ทันเห็นคนก็ได้ยินเสียงกรึกๆๆๆเป็นเสียงที่โซ่ถูกับพื้นดังขึ้นมา หลังจากนั้นครึ่งนาทีใบหน้าที่คุ้นเคยก็อยู่ในสายตาของเขาใส่เสื้อสีเทาน้ำเงินของนักโทษใส่แขนยาวและขายาวที่ไม่ค่อยเข้ากับตัวของเขาที่มือมีโซ่ล็อคอยู่ขาก็เป็นอย่างนั้นเช่นกันโซ่เส้นนั้นไม่ได้ยาวมากส่งผลให้ตอนที่เขาเดินต้องเดินทีละก้าวและเป็นก้าวน้อยๆ จากเดิมผมของเขาก็ยาวอยู่แล้วครึ่งเดือนผ่านไปไม่มีการตัดแต่งใดๆทั้งสิ้นตอนนี้ยิ่งทำให้ดูรกไปหมดทั้งที่เป็นสภาพที่อยู่ในนักโทษแต่ตอนที่เห็นเตชิตผู้ชายก็ยิ้มแปลกประหลาดขึ้นมาทันที “เจอกันอีกแล้ว” การทักทายของเขาดูสบายมากๆถ้าไม่ใช่เพราะสถานที่และเวลาไม่ถูกอาจจะทำให้คนอื่นคิดว่านี่คือเพื่อนสนิทเจอหน้ากัน สายตาที่เยือกเย็นของเตชิตมองไปยังหน้าของเขา“นายร้องขอตั้งหลายครั้งอยากจะเจอฉันไม่ใช่เหรอ” “ใช่สิ”hawkยกมือขึ้นแล้วแบมือสองข้างทำให้โซ่นั้นมีเสียงดังขึ้นอีก“ฉันอยากจะเจอนายจริงๆแต่เสียดายที่ตำรวจพวกนี้ไม่ยอม” “นั่งลง!”ตำรวจที่อยู่ด้านหลังไปกดที่ไหล่ของเขาบังคับให้เขานั่งลงบนเก้าอี้ hawkไปดึงกางเกงนิดหนึ่งทำให้เห็นข้อเท้าที่โผล่ออกมาผิวหนังที่ให้แห้งนั้นมีรอยดำๆที่เป็นแผลเป็น“คนทางนี้ใจดีมากเลยโดยเฉพาะกับคนที่พึ่งมาใหม่ดูแลเป็นพิเศษ” สายตาของเตชิตกวาดไปดูและพูดอย่างประชดประชันว่า“นายคงจะดีใจที่ตัวเองเข้าคุกสินะไม่อย่างนั้นนายจะทรมานกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า” “ฉันรู้ว่านายอยากให้ฉันตายนายรู้ไหมว่าคนอย่างฉันที่เกิดมาก็เพื่อที่จะมาทำให้พวกนายอยู่ไม่เป็นสุข”hawkพูดขึ้นมาเขารู้สถานะของตัวเองในตอนนี้ดีก็เลยไม่สนใจคำพูดพวกนี้ว่าจะน่าฟังหรือไม่น่าฟัง ใครจะรู้ว่าพอเตชิตได้ยินแบบนั้นจะยิ้มแล้วส่ายหัวในตาก็เต็มไปด้วยความเยือกเย็นพร้อมกับความโกรธ“ไม่ไม่นานนายก็จะตายแล้ว” รอยยิ้มที่มุมปากของhawkหายไปทันทีเหมือนได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุดในโลกเงียบไปซักแป๊บเขาก็หัวเราะดังขึ้นมาจนสุดท้ายก็มีน้ำตาค้างอยู่ที่หางตา “ฮ่าๆๆตลกจริงๆตลกจนฉันหัวเราะท้องแข็งหมดแล้ว”........ เตชิตมองไปทางเขาเหมือนกำลังดูเนื้อก้อนหนึ่งไม่มีความรู้สึกใดๆถ้าบอกว่าคำนี้เป็นคำที่คนตายมักจะมันก็เหมาะกับhawkที่สุดแล้วที่จะมาเปรียบเทียบ “คนหน่ะไม่ช้าก็ช้ายังไงก็ต้องตายถ้าฉันสนใจชีวิตของตัวเองก็คงไม่ทำถึงวันนี้หรอกอีกอย่าง....”hawkหยุดพูดแล้วมองไปทางผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า“ก่อนตายฉันยังได้พาคนไปด้วยหนึ่งคนแหนะ” คนที่เขาพูดออกมานั้นคือใครเตชิตรู้งงเล็กน้อยพอนึกถึงการกระทำของเขาที่โหดร้ายในตาของเตชิตก็เต็มไปด้วยเส้นเลือด hawkมองไปยังหน้าของเขาและสีหน้าของเขาที่แย่ลงแล้วยิ้มที่มุมปากขมวดคิ้วแล้วเอนตัวไปทางด้านหน้าเสียงแหบและรู้สึกน่ากลัวก็พูดขึ้นมาว่า“เธอตายหรือยัง?” เตชิตอยู่นิ่งไม่ขยับเขานิ่งเหมือนคนที่ไม่เกี่ยวข้องถึงแม้ทั้งหมดนี้จะเป็นสิ่งที่เขาพยายามสร้างภาพขึ้นมาก็ตาม ตายหรือยัง? เตชิตมองไปทางhawkที่อยู่ตรงหน้าหลังจากที่เขาถามคำนี้เสร็จก็ยิ้มที่มุมปากและนัยน์ตามองไปยังคนที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับเส้นเลือดตรงลำคอที่นูนขึ้นมา ดูจากสิ่งเล็กๆน้อยๆพวกนี้แล้วได้ผลสรุปว่าเขาสนใจกับคำตอบนี้มากถึงขั้นที่รู้สึกไม่สบายใจ เตชิตตาตกแล้วกัดฟันแน่นถึงมันจะเป็นคำโกหกแต่ก็ยากที่จะพูดออกจากปากเขาทำใจสักแป๊บนึงถึงจะพูดว่า“แรงระเบิดใหญ่ขนาดนั้นแถมยังถูกมัดไว้อย่าว่าแต่ร่างคนเลยถึงเป็นก้อนหินก็แตกสลายแล้วหรือว่านายเชื่อปาฏิหาริย์?” พอได้ยินคำตอบนี้ตัวของhawkแข็งทื่อขึ้นมาทันทีแม้กระทั่งตำรวจ2คนที่ยืนอยู่หลังเขาก็รับรู้ได้รีบเดินขึ้นมาจับตัวเขาไว้กลัวว่าเขาจะอารมณ์รุนแรงแล้วควบคุมตัวไม่ไหว hawkรู้ดีว่าระเบิดอยู่ส่วนไหนของนัชชาเพราะเขาเป็นคนติดเองกับมือถ้าระเบิดแล้วไม่ตายก็คงยาก