ตอนที่537เปลี่ยนการใช้ชีวิต

ตอนที่537เปลี่ยนการใช้ชีวิต นัชชากับเตชิตกลับไปถึงที่โรงพยาบาลก็เป็นเวลาเที่ยงแล้วไม่กล้ามีความล่าช้าใดๆปรัณรีบให้สุวีราถอดเสื้อของนัชชาออกแล้วตรวจดูอาการของแผลทันที เตชิตถูกปรัณเรียกออกไปในห้องเหลือเพียงผู้หญิง2คนสุวีราถอดเสื้อของนัชชาเบาๆหลังจากที่แกะผ้าก๊อตที่พันอยู่ด้านหลังก็ถอนหายใจยาวๆ“ไม่เป็นไรแล้วแผลจะไม่ได้ถูกทำร้ายครั้งที่2” หัวใจของนัชชาที่กำลังกังวลก็ได้ปล่อยวางลงเธอหันหน้ามองไปทางข้างๆ“ขอบคุณนะรบกวนเธอแล้ว” “แค่เรื่องเล็กน้อยอีกอย่างนี้ก็เป็นหน้าที่ของฉัน”สุวีราปรับถ้านอนให้เธอรับรองว่าเธอนอนสบายถึงจะวางใจ“นัชชาเธออย่าห่วงเลยนะแผลฟื้นตัวดีมากพี่ปรัณก็หาทุกวิธีไม่ให้แผลของเธอมีรอยแผลเป็นเขาเก่งมากต้องมีวิธีแน่ๆเธอวางใจแล้วรับการรักษาก็พอแล้ว” นัชชารู้ว่าปรัณเก่งแต่ว่า....... “หมอสุวีราคะหลังของฉันอาการหนักมากเลยใช่ไหม?” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถามแบบนี้สุวีรามองไปทางแผ่นหลังของเธออาการหนักสาหัสจริงๆแต่คำนึงถึงจิตใจและความรู้สึกของเธอก็ไม่ได้พูดความจริงไป“อาการของเธอยังถือว่าเล็กน้อยเดี๋ยวฉันเอาของสมุดบันทึกให้เธอดูไม่ว่าจะตัดแขนตัดขาเยอะมากเลยของเธอแค่นิดเดียว” คำพูดพวกนี้เทียบกับไม่พูดอะไรแล้วดีกว่าเยอะเลยนัชชาฟังแล้วก็รู้สึกสบายใจ“ได้พูดคุยกับเธอนี่ตลกจริงๆเลย” สุวีรากระพริบตา“คุยกับคุณเตชิตน่าจะตลกกว่าฉันมั้ง” นัชชาอึ้งไปสักแป๊บ“เขา?” “ใช่น่ะสิเธออย่าดูแค่หน้าของเย็นชาคุณเตชิตแบบนี้สิที่เขาเป็นแบบนี้น่ะเพราะตอนนี้เธอกำลังป่วยอยู่เขาเป็นห่วงเธอก็เลยเป็นสภาพนี้เมื่อก่อนตอนที่พวกเธอสองคนรักกันอยู่อย่าให้พูดเลยว่าหวานขนาดไหนทำให้เพราะมันสามารถทำให้ผู้คนมากมายอิจฉาไปหมดยิ่งกว่าในละครอีก”สุวีราชมเตชิตนักหนาเพราะอยากให้เตชิตที่อยู่ในใจของนัชชานั้นดีขึ้นมาหน่อย“ตอนนี้เธอแค่เสียความจำไปชั่วคราวที่จริงแล้วเขาดีกับเธอมากเลยนะ” “ดีขนาดไหน?” คิดไปคิดมาสุวีราก็เลยตอบว่า“ถึงแม้พูดแบบนั้นอาจจะเวอร์ไปหน่อยแต่จริงๆแล้วเขายอมตายเพราะเธอได้นะ” “..........” “เธออย่ารู้สึกกดดันเลยฉันก็แค่พูดไปงั้นแหละ”เห็นนัชชาไม่พูดอะไรสุวีราก็เลยรีบกลับใจเธอ นัชชาถอนหายใจ“ที่จริงแล้วเธอไม่พูดฉันเองก็รู้สึกได้เขาดีกับฉันจริงๆใช่ว่าผู้ชายทุกคนจะทำเหมือนเขาต่อหน้าผู้หญิงที่เสียความทรงจำไปได้แต่ฉันไม่เข้าใจถ้าทั้งชีวิตนี้ฉันลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาถ้าฉันจำไม่ได้อีกจะทำยังไง?” “ถึงเวลานั้นเขาก็เสียเวลาเปล่าไม่ใช่หรอ?” แต่ไม่คิดว่าคำถามนี้เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยสำหรับสุวีรา“เขาตายแทนเธอยังได้เลยเขาจะสนใจได้ไงว่าเธอจะตอบแทนเขาหรือไม่สำหรับเขาแล้วแค่ได้อยู่ข้างๆเธอก็เพียงพอแล้ว” เตชิตมีทุกอย่างที่ผู้ชายบนโลกใบนี้อยากมีเงินทองหน้าตาอำนาจศักดิ์ศรีเขาอยากได้อะไรก็มีหมดไม่ขาดอะไรทั้งนั้นและสิ่งที่หัวใจของเตชิตต้องการที่สุดก็คือนัชชา สุวีราเห็นเธอฟังเข้าหูก็รู้สึกดีใจ“เธอพักผ่อนไปก่อนนะถ้ามีอะไรต้องเรียกฉันได้” “OK” เสียงปิดประตูดังขึ้นไม่ถึงครึ่งนาทีก็ถูกเปิดอีกครั้งไม่นานก็มีรองเท้าหนังของผู้ชายมาอยู่ตรงหน้าเธอนัชชาค่อยๆมองขึ้นไปตามขาก็พบกับเตชิต เธอมองเข้าไปในตาของเขามันเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังฉีกหัวใจของเธอสิ่งที่อุ่นๆร้อนๆไหลออกมากำลังไปพุ่งชนสติของเธอ วินาทีนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแต่ก็เหมือนมีอะไรเปลี่ยนไป …… คืนที่สองหลังจากที่นัชชากับเตชิตกลับมาจากโรงพักhawkเกิดอาการคลั่งขึ้นมาอีกครั้งเขาชนกำแพงไม่หยุดในตอนที่เจ้าหน้าที่เข้าไปก็พบกับกำแพงสีขาวที่เต็มไปด้วยรอยรองเท้า “ดึกขนาดนี้ทำไมยังไม่นอนเงียบเดี๋ยวนี้!”สีหน้าของเจ้าหน้าที่ดุร้ายมากมองไปทางผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ Hawkมองไปทางเขาในตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นแค่ดูก็รู้สึกหนาวและตัวสั่นเจ้าหน้าที่รีบเรียกเพื่อนร่วมงานมาถึงจะกล้าเดินเข้าไป“บอกให้เงียบมองอะไร!” “ฉันต้องการจะพบหัวหน้าแก”อยู่ดีๆเขาก็เปิดปากพูดด้วยเสียงก็แหบไปหมด “พบหัวหน้า?”พนักงานชี้ไปทางนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างกำแพง“นายรู้ไหมว่าตอนนี้กี่โมง?ตีหนึ่งครึ่งคิดว่านายไม่นอนแล้วหัวหน้าก็จะไม่นอนหรอ?” Hawkเอียงหัวไปมาทำให้เกิดเสียงคักคักแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า“แค่บอกไปว่าฉันต้องการจะพบเขาก็จะมาหาฉันเอง” เจ้าหน้าที่ยกมือขึ้นแล้วทำท่าขู่“นอน!ถ้ายังไม่อยู่นิ่งๆพรุ่งนี้จะหาคนมาจัดการนายแน่!” Hawkเห็นเขาจะไปก็เลยรีบเดินไปตรงหน้าทำให้โซ่ที่อยู่ที่เท้าดังขึ้นมาในเวลานี้ทุกอย่างเงียบไปหมดได้ยินแต่เสียงโซ่ทำให้ทั้งสองรีบหันกลับหลังมา“อย่าขยับนายคิดที่จะทำอะไร?!” “พวกนายไปบอกกับหัวหน้าว่าฉันต้องการจะพบเขา”hawkพูดซ้ำ“ถ้าคืนนี้เขาไม่พบฉันจะต้องเสียใจแน่ๆ” น้ำเสียงของเขามั่นใจมากเหมือนถ้าไม่ส่งต่อข้อความนี้ให้เขาแล้วก็จะเกิดเรื่องใหญ่ “หัวหน้าเหมือนจะเอาใจใส่เขาเป็นพิเศษนะมีปัญหาอะไรหรือเปล่าเดี๋ยวจะโดนถ่วงเพราะเรานะ”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งไปกระซิบข้างหูเพื่อน ทั้ง2ลังเลไปสักแป๊บถึงจะโทรไปหาหัวหน้าแล้วบอกความต้องการของเขาไปไม่ถึง15นาทีหัวหน้าก็รีบถึงห้องที่ขังhawk “คนล่ะ?” “อยู่ข้างในครับ” หัวหน้ายกมือไปตบที่ไหล่ของเจ้าหน้าที่“ทำได้ดีมาก” “..............” ทั้งสองสบตากันรู้สึกประหลาดใจก็เลยยกมือไปจับที่จมูก“โชคดีที่บอกไป” หลังจากที่หัวหน้าเข้าไปก็พบเขานั่งอยู่ข้างเตียงในห้องนอกจากเตียงก็ไม่มีอะไรแล้วและนอกจากที่นี้เขาก็ไม่มีที่นั่งอีก เมื่อเห็นเขาเข้ามาhawkก็ยิ้มที่มุมปากเหมือนกำลังได้เจอเพื่อนเก่าแต่มันไม่เป็นความจริงเลยแม้แต่น้อย“มาแล้วหรอ” “อยากพูดอะไรก็พูดมาเลย”หัวหน้าสอบสวนเขาได้ครึ่งเดือนแล้วก็เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้เจ้าเล่ห์เหลือเกินอะไรก็ไม่มีผลกับเขาถ้าเขาไม่อยากพูดก็ไม่มีอะไรที่จะบังคับให้เขาพูดได้ วันนี้ที่เขาให้คนเรียกตัวเองมาอาจจะเป็นเพราะคิดดีแล้วก็เลยไม่ได้พูดมาก “อยากรู้เกี่ยวกับเรื่องค้าขายผิดกฎหมายไม่ใช่หรอฉันจะบอกให้”hawkยกมือแล้วไปปัดฝุ่นที่กางเกงหลังจากที่เขายืนขึ้นมารอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปทั้งหมด ในตอนที่หัวหน้ากำลังคิดว่าเขาพูดความจริงหรือพูดเล่นhawkก็เริ่มเล่าทุกอย่างที่ผ่านมาของเขา เขายังไม่ทันตกใจก็รีบเอากล้องอัดวีดีโอและเครื่องบันทึกเสียงออกมาถ่ายตอนที่เขาสารภาพความผิดตัวเอง “ทำไมถึงบอกฉัน?” คำพูดแบบนี้เหมือนจะไม่ควรอยู่ในระหว่าง2คนนี้ ครั้งนี้hawkยิ้มไม่ได้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เขายิ้มด้วยความจริงใจไม่รู้จะอธิบายยังไง ผ่านไปทีละวินาทีรอบข้างเงียบไปหมดได้ยินแต่เสียงหายใจของทั้งสอง ในตอนที่หัวหน้าคิดว่าจะไม่ได้รับคำตอบจากเขาก็ได้ยินเขาพูดว่า “เพราะอยากจะเปลี่ยนการใช้ชีวิตใหม่”