ตอนที่538อย่ามองฉันอย่าแตะต้องฉัน

ตอนที่538อย่ามองฉันอย่าแตะต้องฉัน หัวหน้าได้รับคำสารภาพจากhawkพร้อมกับหลายๆอย่างที่เขาไม่เคยถามถึงทั้งหัวหน้าของเขาเจ้านายของเขาหรือหัวหน้าที่ร่วมงานด้วยกันทุกครั้งที่ทำการค้าหรือรวมไปถึงคนที่สำคัญและสถานที่ต่างๆ เยอะกว่าที่คิดไว้ เมื่อก่อนที่พวกเขาเคยเห็นนั้นเป็นแค่นิดเดียวและตอนนี้มีอีกมากมายที่พวกเขายังไม่เคยรู้มาก่อน จากที่รอเขาพูดจบหัวหน้าก็ไม่ได้รีบเดินไปยืนอยู่ที่ประตูมองไปทางhawkที่กลับไปนอนบนเตียงอีกครั้งเขาตัวใหญ่และสูงตอนที่นอนลงไปทำให้ขานั้นยืดตรงไม่ได้ก็เลยต้องงอไว้แต่เขากลับรู้สึกว่าเขานั้นไม่รู้สึกอะไรเลยมันเป็นเรื่องธรรมชาติ เขาเคยจับหัวหน้าแก๊งต่างๆมากมายแต่ไม่เคยเห็นคนไหนเลยที่จะเป็นเหมือนคนนี้ หัวหน้านึกถึงคำที่เขาพูดเมื่อกี้อยากจะเปลี่ยนการใช้ชีวิตใหม่จนถึงตอนนี้แล้วก็คงเป็นไปไม่ได้อย่างที่เขาคิด “ถึงแม้นายจะเป็นคนขอสารภาพเองแต่ความผิดเยอะเกินไปถึงแม้จะยื่นคำร้องขอลดโทษก็ไม่มีผลดีอะไรนักหรอก”หัวหน้าพูดความจริงนี้กับเขาไป Hawkมองไปทางเพดานแล้วหัวเราะเบาๆ“ฉันไม่เคยคิดที่จะมีชีวิตออกไป” หัวหน้าขมวดคิ้วรู้สึกประหลาดใจ“แล้วจะเปลี่ยนการใช้ชีวิตแบบใหม่อย่างไร?” “ต้องมีชีวิตอยู่ต่อถึงจะเป็นการเปลี่ยนชีวิตหรอตายก็เปลี่ยนได้เช่นกัน”เสียงของเขาดูแผ่วเบาคำว่าตายพูดออกมาได้แบบไม่กลัวอะไร“ฉันเดินมาถึงจุดนี้แล้วยังจะกลัวตายอยู่หรอ?” กลุ่มคนอย่างเขาถ้าไม่เห็นเรื่องตายเป็นเรื่องธรรมดาคงทนไม่ได้กับชีวิตที่ฆ่าฟันกันแบบนี้หรอกการตายสำหรับเขาแล้วเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยไม่มีคำว่าทรมานหรือไม่ทรมานสำหรับพวกเขาทั้งหมดนั้นดูเพียงว่าเขาอยากหรือไม่อยาก หลังจากที่หัวหน้าได้ฟังเขาพูดจบก็คงขมวดคิ้วแน่นเขาก็ไม่กลัวตายแต่สงสารพวกคนที่เสียชีวิตไปเขาที่เป็นตำรวจเกลียดนักโทษที่ไม่เห็นความตายเป็นเรื่องสำคัญที่สุด แต่เขายังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไมHawkถึงเปลี่ยนความคิดกะทันหันในระหว่างที่จับกุมตัวเขาได้2สัปดาห์เขาหาทุกวิถีทางก็ไม่ได้อะไรจากปากของเขาแต่ตอนนี้กลับบอกทุกอย่างออกมาจุดพลิกมันเยอะเกินไปแล้วตอนนี้สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากที่สุดก็คือการตายของนัชชา หัวหน้าเริ่มรู้แล้วแต่ก็ถามเขาอย่างไม่แน่ใจ“เพราะการตายของนัชชาหรอถึงทำให้นายคิดแบบนี้” Hawkเหมือนได้ยินเรื่องตลก“ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนใจฉันได้” พูดจบเขาก็พูดซ้ำอีกครั้งจากนั้นก็หลับตาไม่พูดต่อหัวหน้ามองไปทางคนที่อยู่ในความมืดเขาเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรอีกไม่มีใครรู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่และไม่มีทางที่จะมีคนรู้ หลังจากที่หัวหน้าออกจากห้องเล็กๆนั้นเดินออกจากโรงพักอากาศด้านนอกทำให้เขาหายใจสบายในมือมีเสียงบันทึกแล้ววีดีโอเขาก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที และในตอนที่เขากำลังเตรียมตัวจะขุดข่าวคราวมากกว่านี้เช้าวันต่อมาเวลาประมาณ6โมงก็ได้รับข่าวด่วนจากเจ้าหน้าที่ว่า Hawkฆ่าตัวตาย เขารีบไปที่สถานีตำรวจห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงในตอนที่เขาเห็นผู้ชายคนนั้นอีกครั้งก็อยู่ในห้องดับจิตแล้ว “เขาตายไปแล้ว”หมอเอาผ้าสีขาวที่คุมอยู่บนหัวเขาออก“กินยาฆ่าตัวตายเป็นยาชนิดผงสีขาวมันเป็นยาที่รุนแรงมากพวกเราเจอที่หูของเขานิดนึงยานี้ใช้แค่นิดเดียวก็สามารถทำให้คนเสียชีวิตได้” หัวหน้ามองไปทางหน้าใบนั้นที่ไม่มีลมหายใจแล้วหันหน้าไปถามเจ้าหน้าที่อยู่ข้างๆ“ในที่เกิดเหตุไม่มีของอะไรเลยเหรอ?” “ไม่มีแล้วครับ”เจ้าหน้าที่คิดไปคิดมาแล้วพูดต่อว่า“เขาเอากระดาษแผ่นหนึ่งพับแล้วเก็บไว้ที่โต๊ะนอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้วครับ” “กระดาษล่ะ?” เจ้าหน้าที่รีบเอาถุงยื่นมาให้หัวหน้าสวมถุงมือสีขาวและเอามันออกมาดูมันเป็นกระดาษA5ธรรมดานอกจากความยับของกระดาษก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว สุดท้ายเขาก็หนีการลงโทษของกฎหมายแล้วเลือกวิธีแบบนี้ด้วยการจบชีวิตของตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อคืนเขาสารภาพทุกอย่างการตายแบบนี้ของเขาจะไม่มีใครรับได้แน่นอน แต่เขานั้นพูดแล้ว เป็นเหตุบังเอิญหรอ? ไม่สำหรับผู้ชายคนนี้แล้วไม่มีคำว่าบังเอิญทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งที่เขาคิดคำนวณเสร็จแล้วทั้งนั้น เจ้าหน้าที่เห็นเขาขมวดคิ้วแน่นก็เลยถามอย่างสงสัยว่า“หัวหน้าครับhawkทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไรครับ?” หัวหน้าเอากระดาษพับเหมือนเดิมแล้วใส่เข้าไปในถุง“หมายความว่าอย่างไร?ก็มีแต่เขาคนเดียวที่รู้” …… เรื่องที่เขาฆ่าตัวตายถูกปิดไว้ความหมายของเบื้องบนหมายความว่าให้ทำตามกระบวนการของศาลทุกอย่างเหมือนเดิมแต่แค่ไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ นอกจากคนที่เกี่ยวข้องหัวหน้ายังบอกกับเตชิตหลังจากที่เตชิตได้ยินก็ไม่มีอารมณ์อะไรมากมายแค่ตอบกลับไปอ่างนิ่งๆว่ารู้แล้ว คดีจบลงแล้วเขาก็ออกจากเรื่องนี้ได้แล้วไม่อยากที่จะคิดว่าวันที่ควรตัดสินออกมาจะมีคนมาประจวบมากมายขนาดไหนเขาทำคดีสำเร็จอีกแล้วแต่ระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้นและเป็นอย่างไรบ้างไม่มีใครเห็น แผ่นหลังของนัชชาที่ถูกเผาก็ดีขึ้นเรื่อยๆปรัณเป็นคนที่ช่วยเยอะที่สุดแผลหายดีแล้วก็จริงแต่เนื้อที่หายไปนั้นไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ถึงแม้ปรัณจะระมัดระวังมากแต่เป็นเพราะแผลกว้างใหญ่เกินไปไม่มีทางที่จะหายหมดเหมือนแต่ก่อน หนึ่งเดือนผ่านไปมีวันหนึ่งเตชิตพานัชชาออกไปกินข้าวข้างนอกนัชชาทนไม่ไหวจึงเดินลงจากเตียงแล้วไปที่ห้องน้ำจากนั้นแกะกระดุมเสื้อออกช้าๆหันหลังไปทางกระจกมองแผ่นหลังของตัวเองก็พบกับรอยแผลที่น่ากลัว “อ้า!”เธอกลั้นไม่ไหวจนร้องออกมาเสียงดังสิ่งที่มองเห็นคือสีแดงเข้มและสีแดงอ่อนสลับกันอยู่ที่หลังของเธอจากเดิมเป็นหลังที่ขาวเนียนกลับกลายเป็นเนื้อที่งอกใหม่หลังถูกเผา ตั้งแต่คอจนถึงกระดูกสันหลังและแผ่นหลังทั้งหมดไม่มีจุดไหนเป็นจุดที่ดีเลย นัชชาไม่กล้าเชื่อว่านี่คือร่างกายของเธอ! เตชิตเพิ่งเดินถึงประตูก็ได้ยินเสียงร้องของเธอคิดว่าเกิดอะไรขึ้นไม่ทันคิดอะไรก็เปิดประตูเข้ามาก็เห็นผู้หญิงที่ยืนนิ่งๆอยู่ตรงห้องน้ำเขารีบเอาของในมือวางลงแล้วเดินเข้าไป เธอยังไม่ได้ใส่เสื้อให้เรียบร้อยทั้งแผ่นหลังยังสะท้อนอยู่ที่กระจกเขายื่นมือออกไปเพื่อที่จะช่วยเธอใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย “อย่าแตะต้องฉัน!”นัชชาร้องออกมาเสียงดังวินาทีต่อไปก็กอดตัวเองแน่นๆแล้วถอยหลัง2ก้าวในตาเต็มไปด้วยความกลัวและถอยหลัง“อย่ามองมาทางฉันขอร้องอย่ามองฉัน........” หลังจากที่เธอฟื้นเตชิตก็ไม่ให้เธอส่องกระจกที่ขาเธอก็มีบางส่วนที่ถูกเผาแต่ไม่สะดวกลงจากเตียงก็เลยไม่เห็นอยู่ดีๆวันนี้คิดได้แต่ไม่คิดว่าจะเจอภาพที่กระทบกระเทือนขนาดนี้ เธอไม่ได้ทำใจไว้เลยแม้แต่น้อยและก็ยังรับสภาพของตัวเองในตอนนี้ไม่ได้ด้วย เตชิตหายใจเข้าลึกๆควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้จากนั้นก็ยื่นมือไปทางเธอ“นัชชามานี่”