ตอนที่539ฉันไม่คู่ควรกับนาย

ตอนที่539ฉันไม่คู่ควรกับนาย “ฉันไม่ไป!”นัชชาไม่ชอบการเข้าใกล้ของเขา“ออกไปช่วยออกไปได้ไหมฉันอยากจะอยู่คนเดียว” ในเวลานี้สติของเธอไม่คงที่เตชิตไม่มีทางปล่อยให้เธออยู่คนเดียว ไม่รอเธอพูดต่อเขาก็พูดไปว่า“มีอะไรเธอก็ออกมาพูดด้านนอกไม่ว่าเธอคิดยังไงเธอก็บอกฉันได้” “ฉันไม่อยากจะออกไป”สภาพของเธอเป็นแบบนี้จะให้ออกไปได้ยังไง? ถึงแม้แผลพวกนั้นอยู่ที่แผ่นหลังของเธอแต่นัชชารู้สึกว่ามันไม่แตกต่างอะไรจากมีแผลอยู่บนใบหน้าของเธอเลย ไม่ใช่เพียงแค่ขี้เหร่แต่ยังมีความน่ารังเกียจอยู่! “เชื่อฟังนะเธอออกมาก่อนฉันรับรองว่าไม่เข้าใกล้เธอดีไหม?” “ฉันไม่อยากออกไป!”อารมณ์ของนัชชาเดือดขึ้นมาทันทีเธอเหมือนแมวที่ถูกต้อนให้ไปอยู่ตรงมุมกำแพงเตรียมพร้อมทุกอย่างเพื่อที่จะต่อสู้กับผู้ที่เข้าใกล้“ทำไมต้องบังคับให้ฉันออกไปด้วย?ฉันอยากอยู่คนเดียวฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้หรอ?เผชิญกับนายแล้วฉันจะยิ่งรู้สึกว่าตัวเองน่าเกลียด!เมื่อนึกถึงฉันไปพบนายด้วยแผ่นหลังที่เป็นรอยแผลเป็นแบบนี้ฉันก็อยากจะหายไปจากโลกนี้เลย1” “ถึงจะหลบก็หลบได้แค่แป๊บหรือเธอหลบทั้งชีวิตหรือไง!”เตชิตควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ถึงแม้ในใจเขาจะรู้สึกเจ็บปวดแต่ก็อยากจะด่าให้เธอได้สติ“หรือเธอคิดว่าอยู่ในห้องน้ำที่เล็กๆนี้แล้วแผลบนร่างกายเธอจะหายไป” ในตาของเธอที่เต็มด้วยความหวาดกลัวสุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวแล้วถอนหายใจยาวๆ“ฉันรู้ว่าเธอยากที่จะรับทั้งหมดนี้ได้แต่พวกเราค่อยๆเป็นค่อยๆไปได้ตอนนี้เป็นแค่การรักษาเบื้องต้นต่อไปมันจะดีขึ้นเอง” “นายหลอกฉัน”นัชชาส่ายหัวดวงตาของเธอมีน้ำตาคลอทันที“ฉันไม่มีทางหายดีแล้วใช่ไหม?” “มีทางหายสิ”เตชิตไม่คิดแล้วตอบอย่างมั่นใจว่า“แค่ฉันรับปากกับเธอไว้ฉันก็จะทำได้แน่นอน” “แต่แผลที่ถูกเผาไหม้จะให้มันฟื้นดีเหมือนเดิมทั้งหมดมันเป็นไปได้ยากถึงแม้จะเปลี่ยนผิวหนังใหม่ก็จะไม่เหมือนเดิมแผลของฉันเยอะขนาดนี้จะหายดีได้ยังไง.........” เธอยิ่งพูดก็ยิ่งสิ้นหวังทั้งร่างกายเหมือนตกเข้าไปในหลุมน้ำแข็งน้ำที่เยือกเย็นทำให้เธอแข็งไปทั้งตัวมือคู่นั้นที่จับเสื้อไว้ก็เริ่มไม่มีแรง หลับแล้วฟื้นมาความทรงจำก็หายไปแม้กระทั่งร่างกายก็กลายเป็นสภาพนี้ไม่มีใครที่จะยอมรับร่างนี้ได้เธอก็เป็นคนและเป็นผู้หญิงจะไม่ให้สนใจไม่ให้คิดมากได้ไง แรงในร่างกายทั้งหมดเหมือนถูกดูดออกไปมือสองข้างของนัชชาจับไปที่หน้าของตัวเองเธอพิงไปที่กำแพงแล้วไหลลงมานั่งที่พื้นช้าๆน้ำตาซึมออกมาจากนิ้วของเธอตัวเธอก็สั่นเหมือนไม่มีใครที่จะช่วยได้“ฉันจะต้องทำยังไง.......” เตชิตเห็นเธอตกอยู่ในความทุกข์ยังไม่ได้สติกลับเขาเดินเข้าไปข้างๆของเธออย่างไม่ลังเลแล้วอุ้มตัวเธอขึ้นมามือสองข้างไปอุ้มที่ขาของเธอทำให้เธอนั้นขึ้นมาอยู่บนตัวของเขาจะได้ไม่ไปโดนแผลด้านหลังของเธอง่ายๆ “อ้า!”นัชชาไม่ทันตั้งตัวก็ถูกอุ้มขึ้นมาตอนที่ถูกอุ้มขึ้นมาเธอก็รีบขัดขืนทันที“ปล่อยฉันลงไปปล่อยฉันลงไป!” เตชิตรีบเดินไปข้างเตียงแล้วปล่อยเธอวางบนเตียงเบาๆก้มตัวเอามือสองข้างจับไว้ที่หัวของเธอ“นัชชาตั้งสตินะเธอไม่ได้อยู่แค่ตัวคนเดียวรอบข้างเธอมีคนมากมายที่รักเธอทุกคนจะอยู่เคียงข้างเธอและพร้อมก้าวไปข้างหน้ากับธอ” เขาไม่ใช่คนที่พูดคำหวานๆเป็นแต่หลังจากที่เธอป่วยการปรับภาพลักษณ์ของเตชิตก็พัฒนามากกว่าเมื่อก่อนหลังจากที่ผ่านความเป็นความตายมาถ้ายังไม่พูดตอนนี้ต่อไปคงจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว เหมือนในตอนนี้เขาไม่รู้ว่าผิดตรงไหนแต่ต้องมาเผชิญกับชีวิตที่วุ่นวายพร้อมกับเสียความทรงจำส่วนหนึ่งไปช่วงเวลาแบบนี้เขาควรจะเป็นที่พึ่งให้แก่เธอ “ตั้งสติ?ฉันจะตั้งสติยังไงหรือจะให้ฉันตั้งสติแล้วบอกกับทุกคนว่าฉันสบายดีมากฉันไม่เป็นอะไรงั้นหรอ?ฉันก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้คนอื่นแต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ......” ในใจของเตชิตก็เจ็บปวดเหมือนกันแล้วเขาก็สงสารเธอด้วยจึงก้มหัวไปจูบที่หางตาของเธอ“ทุกคนกำลังคิดหาวิธีปรัณและฉันก็กำลังทำอยู่เพื่อที่จะช่วยรักษาเธอให้หายทุกคนกำลังคิดหาวิธีอยู่ไม่มีใครบอกให้เธอว่ายอมรับในสิ่งที่เป็นในตอนนี้แต่สัญญากับฉันได้ไหมว่าจะไม่ท้อแท้?” นัชชารับรู้ถึงความอบอุ่นที่ได้รับเธอจึงร้องไห้หนักกว่าเดิมกัดฟันแน่นๆไม่ให้ส่งเสียงดังแต่ไหล่ของเธอก็สั่นไม่หยุดสภาพของเธอในตอนนี้ทำให้เตชิตรู้สึกอกจะแตกตายอยู่แล้ว “อย่าร้องนะถ้าเธอร้องไห้ในใจฉันก็วุ่นวายไม่มีสมาธิคิดอะไรไม่ออก” นัชชาพยายามกลั้นไว้แล้วมาพูดต่อว่า“ฉันที่เป็นแบบนี้นายดูแล้วไม่รู้สึกรังเกียจหรอ?” เขาPerfectขนาดนั้นทั้งหน้าตาดีรูปร่างสูงใหญ่แต่ทุกวันนี้ต้องอยู่ในห้องกับผู้หญิงที่ขี้เหร่แบบนี้ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ชายธรรมดาทั่วไปคงรับไม่ได้ พอได้ยินเธอถามแบบนี้เตชิตก็ยกมือขึ้นและทำให้เธอเห็นสายตาและรับรู้ความรู้สึกที่จริงจังของเขา“ฉันก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับที่เธอได้รับบาดแผลเป็นเพราะฉันไม่ได้ปกป้องเธอดีๆก็เลยทำให้เธอเป็นแบบนี้ถ้าจะบอกว่าน่ารังเกียจเห็นเธอทรมานแบบนี้ฉันรังเกียจตัวเองมากกว่า” เขายิ้มที่มุมปากอย่างขมขื่นแต่ไม่มีรอยยิ้มเลยแม้แต่น้อย“นัชชาฉันรักเธอไม่ว่าเธอจะสวยหรือขี้เหร่ไม่ว่าเธอจะแข็งแรงหรือไม่แข็งแรงสำหรับฉันแล้วแค่มีเธอก็เพียงพอแล้วในตอนที่ฉันรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่โลกของฉันจึงจะอยู่ต่อได้ถ้าไม่มีเธอฉันคงเป็นบ้าไปตั้งนานแล้ว” คำพูดพวกนี้เขาไม่เคยพูดกับคนไหนเป็นคำพูดที่แอบซ่อนไว้ในใจลึกๆของเขากลัวว่าจะมีใครมาทำร้ายความในใจอีก นัชชาเหมือกลืนลูกมะนาวไป1ลูกถึงแม้จะพูดแค่คำเดียวก็รู้สึกแสบคอเหลือเกินด้วยความที่เธอกำลังน้ำตาคลอจึงทำให้เห็นทุกอย่างไม่ชัดเจนรวมถึงใบหน้าของเขาด้วยเธอพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ส้นหวัง“แต่ฉันลืมนายไปแล้ว” พอได้ยินแบบนี้เตชิตที่แข็งแกร่งก็อดที่จะตาแดงไม่ได้เข้าไปจูบที่หน้าผากของเธอเหมือนกำลังจูบของที่มีค่ามากที่สุดในโลก“ถ้าเธอสามารถลืมเรื่องราวต่างๆที่ไม่ดีไปด้วยทั้งหมดฉันก็จะไม่แคร์” ภาพเหล่านั้นเป็นเหมือนเสี้ยมหนามที่อยู่ในใจของเตชิตเขายังแคร์เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องราวแบบนั้นเขาก็รู้สึกเริ่มท้อและจนปัญญาเธอทั้งบริสุทธิ์และดีขนาดนั้นถ้าวันไหนจำได้คงรับไม่ได้แน่นอนลืมไปเลยยังจะดีกว่าเขาจะได้สบายใจไปด้วย” นัชชาไม่รู้ว่าจะใช้อะไรมาเปรียบเทียบอารมณ์ของตัวเองแต่สายตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความรักนั้นทำให้เธอรับรู้ได้แล้วจริงๆความรู้สึกนั้นเข้มข้นเกินไปไม่มีใครไม่หวั่นไหวหรอกแล้ววันนี้ที่เธออยู่ในสภาพนี้จะคู่ควรกับใครล่ะแค่คนรอบข้างเห็นก็คงจะขนลุกเต็มตัว เธอร้องไห้แล้วส่ายหัว“ฉันไม่คู่ควรกับนายนายปล่อยฉันไปเถอะ”