ตอนที่541เกิดเรื่องกับเธอใช่ไหม

ตอนที่541เกิดเรื่องกับเธอใช่ไหม คดีที่ข้ามประเทศครั้งนี้เตชิตเป็นคนที่เกี่ยวข้องมากที่สุดคดีนี้ก็เป็นคดีแรกหลังจากที่เขากลับมาในวงการทนายระหว่างนี้ไม่มีใครรู้ว่าระหว่างนี้เกิดอะไรขึ้นทุกคนเห็นแต่ผลที่ออกมาเขามีชื่อเสียงโด่งดังมากกว่าเดิมแล้วทำให้ผู้คนมากมายเคารพมากกว่าเดิมมีคนมากมายบอกกับธีมนต์ว่าพ่อของเขานั้นเก่งขนาดไหนแต่สิ่งที่ธีมนต์นั้นคิดก็คือเขาอยากเจอเตชิตอย่างเดียว “เมื่อไหร่ผมถึงจะได้เจอพวกท่านครับ?”ธีมนต์มองไปทางจินต์เขาอยากจะได้คำตอบจากเธอ จินต์ไม่อยากจะไปดูตาคู่นั้นที่บริสุทธิ์“พวกเขาก็คิดถึงเธอมากไม่ใช่ว่าไม่อยากกลับมาดูเธอแค่กลับมาไม่ได้ชั่วคราวถ้าเขาทำธุระเสร็จก็จะกลับมาหาเธอแน่นอน” “.............”ธีมนต์ไม่ได้พูดอะไรแค่เงยหัวขึ้นมาแล้วก็ก้มลงไปเหมือนเดิม คำพูดแบบนี้เขาก็ได้ยินจากตายายนับไม่ถ้วนแล้วตอนแรกเขาก็รอพ่อกับแม่ทำธุระเสร็จแล้วกลับมาหาเขาแต่ตอนนี้เพราะพวกเขาไปนานมากแล้วเลยอดที่จะคิดไม่ได้ว่าจะกลับมาจริงๆหรอ? จินต์เห็นเขาไม่ค่อยมีอารมณ์ข้าวก็กินไม่มากก็เลยพูดต่อว่า“เอางี้ไหมนอกจากเจอพ่อกับแม่แม่บุญธรรมสามารถทำตามคำขอของเธอได้อย่างหนึ่ง!” ยังไงก็เป็นเด็กพอได้ยินเธอพูดแบบนี้ความสนใจของเด็กก็ถูกเปลี่ยนไปทันทีธีมนต์รีบพูดออกมาโดยไม่ได้คิดว่า“ลุงชนุม!” จินต์อึ้งไปสักแป๊บ“เธอคิดถึงเขาหรอ?” “ครับผมไม่ได้เจอนานแล้วอยากจะโทรหาเขาแต่ก็กลัวว่าจะไปรบกวนเขา” ธีมนต์คือเด็กที่รู้เรื่องแต่ความรู้เรื่องของเขาก็ยิ่งทำให้ผู้ใหญ่รู้สึกสงสารเขา จินต์รับปาก“วางใจได้เดี๋ยวแม่บุญธรรมโทรเองให้เขามาเล่นเป็นเพื่อนธีมนต์” “จริงหรอครับ?” “จริงสิ!”ระหว่างพูดจินต์ก็ยกนิ้วของตัวเองแล้วยื่นนิ้วก้อยออกมาเกี่ยวกับเขา“สัญญา!” ธีมนต์ถึงจะยิ้มหน้าบานออกมาแล้วยื่นมือน้อยๆออกมาไปเกี่ยวก้อยกับเธอ“เกี่ยวกันแล้ว100ปีห้ามเปลี่ยนแปลงถ้าใครเปลี่ยนไปก็เป็นหมาน้อย!” “ห้ามผิดคำพูดนะ!” จินต์กินข้าวกับเด็กแล้วไปซื้อของเล่นที่ห้างจากนั้นก็ส่งเด็กกลับบ้านนี่ก็ดึกแล้วธีมนต์กลับไปแล้วอาบน้ำเสร็จก็นอนเลย ณัชชนม์และเมทนียังนั่งอยู่ที่ห้องโถงเหมือนมีอะไรจะถามเธอ “จินต์เธอคือเพื่อนที่สนิทที่สุดของนัชชาเธอพูดความจริงกับฉันแล้วก็ลุงได้ไหมครั้งนี้นัชชาออกไปนานเกินไปแล้วเป็นเพราะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” พูดความจริงเลยว่าจินต์เองก็ไม่รู้ว่าทางนั้นเป็นยังไงบ้างข่าวสารเธอก็จะได้รับก็คือจากธนัทแต่ธนัทก็เหมือนจะไม่รู้หมดทุกอย่างจากที่เธอรู้จักนัชชาแล้วถ้าไม่หนักขนาดนั้นเธอคงไม่มีทางทิ้งเด็กไว้เป็นระยะยาวแบบนี้ เพื่อที่จะไม่ให้พ่อแม่นัชชาเป็นห่วงเธอก็เลยพูดไปในทางที่ดี“ลุงคะน้าคะครั้งนี้ที่นัชชาไปเป็นคดีที่หนักมากคนเบื้องบนไม่ให้บอกเรื่องนี้กับคนที่ไม่เกี่ยวข้องคงจะเป็นระยะเวลาหรือช่วงที่เป็นความลับถ้าทำงานเสร็จก็อาจจะกลับมาแล้วอาจจะเป็นเพราะไม่สะดวกที่จะติดต่อกับคุณน้าน้าอย่าใจร้อนเลยค่ะลุงก็ต้องดูแลร่างกายตัวเองดีๆนะคะ” “เห้อๆๆจะไม่ให้พวกเราใจร้อนได้ไงเธอไม่เคยหายไปเป็นระยะเวลานานแบบนี้นอกจากสายที่เคยโทรมาก็ไม่ติดต่อกับพวกเราอีกเลยน้ากลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ” “ไม่หรอกค่ะอีกอย่างข้างๆของเธอยังมีเตชิตอยู่คงไม่เกิดอุบัติเหตุอะไรหรอกค่ะ”จินต์พยายามปลอบใจพวกเขาทั้งสองอายุเยอะแล้วถ้าพูดความจริงไปคงรับไม่ได้ “เธออยู่กับเตชิตจริงๆหรอ?”ณัชชนม์ไม่ค่อยเชื่อเพราะเวลาผ่านไปนานขนาดนี้ถึงแม้เชื่อจริงก็เริ่มสงสัยขึ้นมาแล้ว เรื่องนี้จินต์รับรองได้“ใช่ค่ะพวกเขาอยู่ด้วยกันหนูแน่ใจค่ะ” “งั้นก็ยังดีหน่อย”เมทนีที่เงียบมาตั้งนานก็ถอนหายใจ“เตชิตเป็นผู้ใหญ่กว่ามีเขาอยู่ก็คงจะดีกว่านัชชาอยู่คนเดียว” ถึงแม้ในใจของณัชชนม์ยังเป็นห่วงอยู่แต่ก็ไม่มีวิธีอื่นก็เลยต้องย้ำกับเธอว่า“จินต์ถ้าเธอมีข่าวสารของทั้งสองคนอีกจะต้องบอกน้ากับลุงนะ” “คุณน้าวางใจได้เลยค่ะหนูจะบอกแน่นอน” …… ตั้งแต่ออกจากบ้านนัชชาจินต์ก็รีบขึ้นรถแล้วออกจากหมู่บ้านขับรถจนถึงหน้าบ้านตัวเองถึงจะจอดรถ เธอพิงอยู่ที่เก้าอี้และเปิดหน้าต่างบนหัวทำให้ลมพัดเข้ามาพร้อมกับความเย็นที่มากับลม เธอเงียบไปสักแป๊บเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วหาเบอร์หนึ่งที่ไม่ค่อยคุ้นเคยแล้วโทรออกไป โทรศัพท์ดังไปตั้งนานถึงจะรับสายเธอกำลังจะวางสายก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังขึ้น “ฮัลโหลสวัสดีค่ะไม่ทราบว่าต้องการสายใครคะ?” เสียงผู้หญิงไพเราะมากฟังเข้าหูก็รู้เลยว่าอายุยังไม่เกิน25 ชนุดมชอบนัชชาไม่ใช่หรอแล้วทำไมถึงมีผู้หญิงอื่นอยู่ข้างๆ? เธอเก็บอารมณ์ตัวเองไว้และพูดขึ้นอย่างมีสติว่า“ขอสายคุณชนุดมหน่อยค่ะรบกวนคุณเอาโทรศัพท์ให้เขาหน่อยค่ะบอกเขาว่าฉันเป็นเพื่อนของนัชชา” เพิ่งพูดเสร็จไม่ถึง2วิก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของผู้ชายดังขึ้น“เกิดอะไรขึ้นกับนัชชา?” เร็วมากเมื่อกี้เขาคงจะอยู่ข้างๆที่ไม่รับสายอาจจะเป็นเพราะเขาไม่มีเบอร์ของเธอเลยคิดว่าเป็นคนอื่น จินต์ไม่มีเวลาที่จะมาจู้จี้กับเขาก็เลยพูดไปตรงๆว่า“เธอไม่เป็นอะไรแต่ธีมนต์อยากจะเจอนาย” “ธีมนต์?” “อืม” ชนุดมเป็นคนยัไงแค่ฟังก็รู้แล้วสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีน้ำเสียงก็เปลี่ยนไปตาม“นัชชาล่ะ?” “ตอนนี้เธอไปทำงานต่างประเทศยังไม่มีเวลาเด็กคิดถึงนายมากวันนี้เด็กบอกกับฉันเองนายจะมาหาไหม?”เสียงของเธอแข็งมากที่จริงเป็นเพราะกลัวเขาจะฟังอะไรออกจากน้ำเสียงนอกจากตัวเองเธอไม่อยากจะให้คนอื่นรู้เรื่องอีก แต่เธอก็ไม่คาดคิดถึงการสังเกตของชนุดมแค่2-3คำเขาก็รู้แล้ว“เกิดเรื่องกับนัชชาใช่ไหม?” “โอเคฉันจะกลับไป”ชนุดมตกลงทันที“พรุ่งนี้ฉันจะนั่งเครื่องที่เช้าที่สุดกลับไปในประเทศถึงเวลานั้นเธอพาธีมนต์มาหาฉันด้วย” จินต์ถอนหายใจ“ขอบคุณ” หลังจากที่วางสายตัวของชนุดมก็แข็งทื่อเขารีบโทรไปหานัชชาเพิ่งโทรไปก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงดังขึ้น ขอโทษค่ะหมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้กรุณา......... ไม่รอโทรศัพท์พูดจบผู้ชายก็วางสายแล้วโทรไปอีกครั้งแต่ก็เหมือนกับครั้งที่แล้ว “Shit!”เขาเอาโทรศัพท์ไปวางบนโต๊ะเสียงดังจนชีวภาตกใจ ตั้งแต่ที่เธอโดนยิงจนถึงตอนนี้ก็เกือบจะหายดีแล้วเธออยู่กับชนุดมมาโดยตลอดระหว่างนี้เธอบอกว่าจะกลับประเทศแต่โดนเขาปฏิเสธตอนนี้........ ชีวภามองไปทางหน้าของผู้ชายแล้วถามอย่างระมัดระวังว่า“นายจะกลับประเทศหรอ?” ชนุดมถึงจะรู้ว่าข้างๆยังมีเธออยู่สายตาที่แหลมคมหันมาทางเธอผสมด้วยความใจร้อนและความโมโห“เธออยากจะกลับไปไม่ใช่หรอครั้งนี้ก็สมหวังเธอแล้วไง”