ตอนที่542หาเบาะแสของเธอ

ตอนที่542หาเบาะแสของเธอ วันที่2ตอนเช้าชนุดมก็ขึ้นเครื่องกลับประเทศข้างๆของเขามีชีวภาอยู่ตั้งแต่ที่ได้รับจากเมื่อคืนเขาก็อ่อนไหวมากกว่าเดิม ที่จริงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันนี้เธอรู้สึกว่าเธอรู้จักผู้ชายคนนี้แล้วแต่ตอนนี้มาดูอีกทีทั้งหมดนั้นเป็นเพียงสิ่งที่เธอคิดไปเอง ชีวภาอดที่จะนึกถึงหน้าผู้หญิงที่เจอหน้าในผับวันนั้นไม่ได้ผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อนัชชาสำคัญกับเขามากเกินไปแล้วแค่เรื่องเล็กน้อยก็สามารถทำให้เขาเป็นบ้าได้ ชนุดมในตอนนี้เป็นคนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ในใจมีความรู้สึกแปลกๆแม้กระทั่งเธอเองก็ไม่เข้าใจได้แต่บอกกับตัวเองว่าไม่ต้องไปคิดเยอะ เครื่องบินขึ้นแล้วลงสู่พื้นดินอีกครั้งก็เป็น9:30พอดี เธอนอนหลับไปพอตื่นมามองไปทางนอกกระจกก็ยังไม่รู้สึกตัวจนกระทั่งแอร์โฮสเตสบอกถึงรู้ว่าเครื่องลงได้แล้ว ชนุดมเดินก้าวใหญ่อยู่ตรงหน้าเพิ่งออกจากสนามบินก็รีบโทรให้จินต์“ฉันถึงเมืองJแล้วเธอพาธีมนต์มาที่โรงแรมSเลย” อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์จินต์รู้สึกประหลาดใจไม่คิดว่าเขาจะมาไวขนาดนี้“โอเคถึงแล้วจะโทรหานาย” ชีวภาเอากระเป๋าเดินทางให้กับผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆรอเขาเอากระเป๋าขนเข้าไปในรถหมดเขาถึงจะมองมาทางเธอแล้วเดินมาทางเธอเช่นกัน เธอเรียกเขาอย่างลังเล“คุณชนุดมฉันฉันต้องไปกับคุณไหม?” “เธอมีอย่างอื่นที่ต้องทำหรอ?” “ยังไม่มี”กลับมากะทันหันขนาดนี้เธอยังไม่มีเวลามาจัดงานทางโรงพยาบาลเขาก็ไปบอกแล้วว่าออกไปทำงานต่างจังหวัดถ้าเธอกลับไปกะทันหันก็อาจจะทำให้คนอื่นตกใจกันหมด ชนุดมเดินไปหน้ารถ“ขึ้นรถ” …… รถขับเร่งไปทางโรงแรมตลอดทางผู้ชายที่นั่งข้างๆไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นความกดดันก็เต็มไปที่รอบตัวเธอแม้กระทั่งคนขับรถและผู้ช่วยที่ดีด้านหน้าก็รับรู้ถึงการผิดปกติได้ หลังจากที่ถึงโรงแรมก็เอากระเป๋าเดินทางไปไว้ในห้องจากนั้นชีวภาก็เดินเข้าไปในห้องดูพร้อมกับเขาชนุดมตั้งใจเปิดห้องที่มี2ห้องชีวภาเก็บของเสร็จก็เดินไปในร้านกาแฟพร้อมกับเขา เขาตั้งใจให้ผู้ช่วยเตรียมที่ที่ไม่ค่อยมีคนเยอะเพิ่งนั่งลงไม่นานจินต์กับธีมนต์ก็มาถึงแล้ว ประตูถูกเปิดผู้หญิงสวยๆจูงมือเด็กผู้ชายที่น่ารักเข้ามาปรากฏในสายตาของชีวภาเธออึ้งไปสักพักรีบลุกขึ้นแล้วไปต้อนรับ ตอนที่จินต์เห็นนเธอก็ตกใจเหมือนกันแต่ไม่นานก็กลับเป็นปกติยังไม่ทันพูดอะไรธีมนต์ก็หลุดจากมือเธอแล้ววิ่งไปทางชนุดม ตัวน้อยๆของเขาวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของผู้ชายชนุดมโดนเด็กวิ่งเข้ามาชนใส่แต่เขาไม่มีท่าทีที่จะโกรธเลย“คิดถึงลุงไหมครับ?” คำนี้ออกจากปากของชนุดมก็ยิ่งทำให้คนฟังตกใจโดยเฉพาะชีวภาเธอไม่เคยเห็นเขาอ่อนโยนกับใครมาก่อนเลย ธีมนต์ทิ้งอารมณ์แย่ๆที่ผ่านมาแล้วพูดดังๆว่า“คิดถึงครับ!” ชนุดมมองไปทางเด็กผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าแค่ไม่เจอกันสักแป๊บก็สูงขึ้นอีกแล้วเทียบกับตอนที่อยู่อังกฤษแล้วสูงขึ้นเยอะมากเลย“สูงขึ้นเยอะเลยนะ” “อยู่ที่โรงเรียนเพราะผมวิ่งทุกวันเลยครับคุณครูบอกว่าถ้าวิ่งก็จะสูงขึ้นครับ” นัยน์ตาของชนุดมเต็มไปด้วยความรักความห่วงใยอืม“เธอต้องขยันขันแข็งนะโตขึ้นมาต้องสูงเหมือนลุงนะครับ” “.............”จินต์ที่อยู่ข้างๆเห็นทั้งสองสนิทสนมกันขนาดนี้ในใจของเธอก็รู้สึกอิจฉานิดนึงก็เลยพูดขึ้นว่า“ธีมนต์เมื่อกี้บ่นว่าหิวไม่ใช่หรอครับรีบลงมากินอะไรหน่อยเร็ว” เมื่อวานก่อนที่เธอไปสนามเด็กเล่นกับเขายังไม่เห็นดีใจขนาดนี้เลยเขาที่เป็นแม่บุญธรรมก็เริ่มอิจฉาขึ้นมาทันที ธีมนต์ถึงลงจากตัวของชนุดมตาโตของเขามองเห็นชีวภาที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วเรียกอย่างมีมารยาทว่า“น้าคนสวยสวัสดีครับ” เผชิญกับเด็กที่น่ารักและปากหวานขนาดนี้คงไม่มีใครไม่ชอบหรอกชีวภายิ้มอ่อน“สวัสดีครับเด็กน้อย” จินต์มองไปตามเสียงแค่ดูก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้อายุไม่มากอย่างน้อยก็เด็กกว่าพวกเขาเธอก็คงจะประมาณ20ต้นๆหน้าตาของเธออ่อนโยนมากไม่เหมือนคนที่มีแผนร้ายอะไรในใจนัก ที่จริงเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจกับคนแปลกหน้าแต่ถ้าเป็นผู้หญิงที่เข้าใกล้กับชนุดมแล้วเธอก็เห็นเป็นครั้งแรกก็เลยอดที่จะดูหลายครั้งไม่ได้ 4คนนั่งลงไปในระหว่างนี้ก็ทำตัวไม่ค่อยถูกแต่ดีที่ชนุดมกับธีมนต์ยังเล่นกันอยู่ก็เลยทำให้ไม่ได้อึดอัดขนาดนั้น จินต์เองก็ไม่สนิทสนมกับชนุดมอยู่แล้วเป็นเพราะนัชชาเธอถึงได้พบเจอกับเขาก็เลยไม่ค่อยมีอะไรพูดกัน ดูเวลาก็ใกล้จะเที่ยงแล้วณัชชนม์โทรมาถามเธอว่ายังไม่กลับเหรอจินต์มองไปทางเด็กที่กำลังมีความสุขก็เลยพูดไปว่า“กลางวันและกลางคืนก็ไม่กลับแล้วยากที่ธีมนต์จะมีความสุขให้เขาเล่นเยอะหน่อยเถอะค่ะ” เด็กอยู่กับจินต์ทั้งสองก็วางใจได้ก็เลยไม่ได้พูดอะไรมาก “ตอนเย็นเธอกลับไปก่อนเด็กให้อยู่กับฉัน”ชนุดมก็ไม่เกรงใจดูว่ากาแฟของตัวเองจะหมดแล้วก็เลยไล่เธอกลับ จินต์เหลือกตาใส่เขา“ฮ่าๆๆนายแน่ใจว่านายดูแลได้?” “ตั้งแต่เขาเกิดจนอายุ5ขวบฉันก็เป็นคนดูแลมีปัญหาอะไรหรอ?” “ใช่ครับแม่บุญธรรมวางใจได้เลยลุงดูแลผมดีแน่นอนครับ!”ท่าทางของธีมนต์ที่เห็นชอบกับชนุดมทำให้เธอรู้สึกเสียใจมาก ก็ได้เด็กก็พูดแบบนี้แล้วเธอก็ไม่รู้จะพูดยังไงต่อแล้ว หลังจากที่จินต์พูดอะไรเสร็จก็หยิบกระเป๋ากำลังจะเดินไปส่วนชีวภาก็อยู่ในห้องกับธีมนต์ชนุดมเดินไปกับจินต์ถึงหน้าประตูโรงแรม กลางวันแสกๆพระอาทิตย์แสงจ้าแต่ในใจของจินต์ไม่มีความมั่นใจเลยเธอรู้ว่าที่เขาตามมาต้องมีคำถามอยากจะถามเธอแน่ เป็นอย่างที่คิดก่อนจะขึ้นรถเขาก็ถามขึ้นมา“ตกลงนัชชาเป็นอะไร?” เมื่อกี้ในห้องมีเด็กน้อยอยู่เขาไม่อยากจะถามตอนนี้มีกันสองคนเขาก็ไม่อยากจะแกล้งอีกแล้ว จินต์ขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจยาวๆ“คุณชนุดมฉันรู้ว่าคุณอยากจะทำอะไรแต่ที่จริงฉันก็ไม่รู้ว่านัชชาเกิดอะไรขึ้นและอยู่ที่ไหนแต่สิ่งที่ฉันสามารถบอกได้คือตอนนี้ตัวเธอไม่ได้อยู่ในประเทศและก็ไม่มีอันตรายด้วย” “ไม่มีอันตรายแต่ไม่กลับมา?”ชนุดมยิ้มอย่างประชดประชัน“คำพูดนี้เธอเองเชื่อไหมล่ะ?” “ฉันเชื่อไม่เชื่อแล้วจะทำอะไรได้ความจริงเป็นยังไงไม่มีใครรู้นอกจากนัชชากับเตชิตแต่ตอนนี้ติดต่อทั้งสองไม่ได้เลยนอกจากเชื่อแล้วจะทำอะไรได้อีก?” ดูหน้าตาของเธอแล้วไม่เหมือนคนเสแสร้งหรือเธอไม่รู้อะไรจริงๆ หรือว่าเธอหายไปกะทันหันแม้กระทั่งเพื่อนที่สนิทก็ไม่รู้เรื่องถ้าเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ชนุดมรู้สึกเรื่องมันหนักขึ้นเรื่อยๆ นัยน์ตาของผู้ชายดูหมองลงทันทีมีความรู้สึกที่อ่านไม่ออก“ฉันจะให้คนไปสืบหาเบาะแสถ้าทางเธอมีปัญหาก็ขอให้คุณจินบอกความจริงมา”