ตอนที่545ฉันเคยพบเจอความสุข

ตอนที่545ฉันเคยพบเจอความสุข เขาถามมากะทันหันแบบนี้ชีวภาอึ้งไปเล็กน้อยสมองเกือบหมุนไม่ทันเพราะคิดไปสักแป๊บนึงถึงจะเข้าใจที่เขาถามคือคำพูดที่เธอพูดในตอนกินข้าว เธอมองไปทางผู้ชายที่อยู่ข้างๆอย่างประหลาดใจ“ฉันยังไม่มีแฟนแค่กลัวว่าธีมนต์จะพูดมั่วก็เลยพูดอย่างนั้นไป” สถานการณ์แบบนั้นเธอกลัวว่าถ้าพูดต่อแล้วจะทำตัวไม่ถูกก็เลยพูดไปก่อน สายตาของผู้ชายมองไปที่หน้าขาวของเธอความรู้สึกที่แปลกประหลาดที่อยู่ในใจก็เริ่มหายไปแต่หน้าก็ยังแข็งทื่อเหมือนเดิม“ถ้าไม่มีก็อย่าหลอกคนอื่นฉันไม่อยากให้ธีมนต์เสียใจ” “เสียใจ?”ชีวภากระพริบตาเธอรู้สึกว่ามันไม่เห็นสมเหตุสมผลเลย“เขา........คงไม่เสียใจหรอกมั้ง?อีกอย่างอายุของเขาในตอนนี้ก็ไม่รู้อะไรคือชอบฉันแค่กลัวว่าจะทำตัวไม่ถูก” แต่ไม่คิดว่าชนุดมไม่สนใจเลย“ฉันไม่มีทางทำตัวไม่ถูกและไม่มีทางคิดมาก” “...............” นี่เขากำลังบอกเธอว่าเขานั้นไม่ได้ชอบเธอให้เธออย่าคิดไปเองว่าเป็นเรื่องจริงนั้นหรอ? ตอนแรกชีวภาก็รู้สึกว่ามันอะไรแต่ตอนนี้เขามาพูดแบบนี้เธอก็รู้สึกอารมณ์ขึ้นนิดนึงก็เลยบ่นไปกับเขาว่า“ถ้านายไม่สนใจฉันจะบอกว่าฉันมีแฟนแล้วจะเป็นอะไรไปเขาเป็นแค่เด็กเขาจะเสียใจเพราะเรื่องแบบนี้ได้ไงอีกอย่างฉันก็กลัวเข้าใจผิด” ชนุดมขมวดคิ้วขึ้นอีกครั้ง“เข้าใจผิด?” “ใช่ไงที่จริงฉันกับนายก็ไม่มีอะไรกันอยู่แล้วฉันบอกว่าฉันมีแฟนจะได้ไม่ต้องมีเรื่องอะไรอีก”ในตอนที่ชีวภาพูดคำนี้น้ำเสียงของเธอก็เต็มไปด้วยความน้อยใจ เหมือนโดนคนที่ตัวเองชอบปฏิเสธเพื่อที่จะไม่อยากมีความเกี่ยวข้องทำให้เธออยากจะโต้ตอบกลับไปอย่างไร้เยื่อใย ถ้าเมื่อกี้ชนุดมยังรู้สึกอึดอัดอยู่ถ้างั้นตอนนี้เขาก็ไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้นเขาเดินผ่านตัวเธอแล้วเดินเข้าไปในโรงแรม ชีวภากัดฟันแน่นแล้วเดินตามไปตอนที่เดินถึงหน้าลิฟท์ลิฟท์ก็เปิดพอดีเธอเดินเข้าไปด้านในและประตูก็ปิดลงเงาของทั้ง2สะท้อนอยู่ที่กระจกในลิฟท์ พอนึกถึงทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้เธอพูดเบาๆว่า“นายคงจะชอบธีมนต์มากสินะ?” ชนุดมเอามือสองข้างไว้ในกระเป๋ากางเกงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างมีสง่าราศีทำเพียงมองมาทางเธอแล้วไม่ได้ตอบอะไรทั้งนั้น ชินกับการอยู่กับเขาแบบนี้แล้วก็เลยถามต่อว่า“เขาอยู่กับนายมากี่ปีหรอ?” “5ปี”ครั้งนี้เขาตอบเธอแล้ว ความรู้สึกแบบนั้นที่ไม่ต้องคิดก็ตอบขึ้นมาทันทีทำให้ชีวภารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ชอบเรื่องราวที่เกิดขึ้น5ปีที่ผ่านมามากไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ตอบมาไวขนาดนี้ว่า5ปี ใน5ปีนั้นเขาเองก็คงจะอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อนัชชาสินะ ถ้าเขาเคยรักขนาดนั้นแล้วทำไมในระยะเวลา5ปียังคว้าหัวใจของฝ่ายตรงข้ามมาไม่ได้ล่ะหรือเป็นเพราะว่าหัวใจของนัชชานั้นยึดมั่นกับความรักก็เลยไม่ได้รู้สึกอะไรกับชนุดม? มองไปทางหลังที่ยืนตรงหลังจากที่เฮฮาเสร็จก็กลับมาเงียบเหมือนเดิมเขาอยู่คนเดียวบ่อยๆอาจจะไปหลงชอบกับความเหงาแล้วแค่เป็นเพราะว่าขอแต่ไม่ได้ พอคิดแบบนี้ชีวภาก็เริ่มรู้สึกสงสารเขาดูเหมือนเป็นคนไร้หัวใจแต่ที่จริงก็เป็นคนที่รักจริง ติ๊งต่อง แจ้งเตือนของลิฟท์มาขัดเธอที่กำลังคิดอยู่ทั้งสองเดินออกจากลิฟท์ห้องของเขาอยู่ตรงข้ามกับห้องของเธอเห็นเขากำลังจะเดินไปอีกทางเธอจึงรีบเดินแล้วตะโกนเรียกเขา“ชนุดม” น้อยครั้งที่เธอจะเรียกเขาแบบนี้ในช่วงเวลาปกติเธอก็จะเรียกเขาว่าคุณชนุดม แม้ในใจของเธอเคยด่าด้วยชื่อเขาแล้วก็ตาม “ที่นายชอบธีมนต์เพราะเขาเป็นลูกของนัชชาใช่ไหม?”เธอรวบรวมความกล้าแล้วถามสิ่งที่คิดในใจอยู่ออกมา“แต่เธอนั้นมีครอบครัวแล้วการทำแบบนี้ของนายมันเสียเปล่าแล้วมันมีความหมายอะไร?” ขาของชนุดมหยุดนิ่งเพราะคำพูดของเธอในทางเดินที่แสงไฟไม่สว่างนักส่องเห็นเพียงหน้าข้างๆของเขา“เธอจะเข้าใจอะไร?” “ใช่ฉันไม่เข้าใจ”ชีวภาถอนหายใจแล้วถามต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้“แม้ว่าฉันไม่เคยมีแฟนไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสั่งสอนนายแต่การที่ชอบคนๆนึงก็ควรจะอยู่ข้างๆเขาไม่ใช่หรอ?แต่สิ่งที่นายกำลังทำตอนนี้นอกจากตอบสนองความเศร้าของตัวเองแล้วจะมีประโยชน์อะไรอีก?” เธอไม่รู้สึกว่าข้างๆเจ้าหญิงจะต้องมีองครักษ์เพราะเจ้าหญิงมีเจ้าชายแล้วองครักษ์ก็ควรจะปล่อยมือไปหาความสุขของตัวเองไม่ใช่ยึดติดกับเจ้าหญิงแล้วมาเศร้าเอง ชนุดมที่อยู่ข้างๆเริ่มกำมือแน่นเขาพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่เคยมีใครที่จะกล้าพูดถึงเรื่องและนัชชากับเขารวมถึงลูกน้องของเขาก็ไม่มีใครกล้าพูดทุกคนรู้ว่าเรื่องของนัชชาคือสิ่งที่ต้องห้ามพูดแต่เธอกลับกล้าพูด เขาคิดว่าตัวเองจะโวยวายแล้วโมโหแต่คิดไม่ถึงว่าเขากลับยืนนิ่งแล้วพูดไปทีละคำว่า“เธอคิดว่าความรักคืออะไรอยากให้ก็ให้อยากเอาคืนก็เอาคืนนั้นหรอ?พวกเราเคยพึ่งพาซึ่งกันและกันนอกจากความรักและความสัมพันธ์ที่มีค่าแล้วเธอคิดว่าฉันทำคนเดียวหรือไงแต่สิ่งที่นัชชานั้นให้ฉันมามันมากกว่าที่เธอรู้ฉันไม่ใช่คนที่ใจบุญและไม่ใช่คนที่ไร้ความเป็นมนุษย์” สำหรับคนอื่นเขานั้นไม่สนใจแต่สำหรับคนที่เดินเข้ามาในใจของเขาแล้วเขาจะเทคแคร์มาก ในตอนที่เขาเจอนัชชาครั้งแรกเธอนั้นก็ช่วยชีวิตของเขาไว้หลังจากนั้นที่เขาช่วยเธอก็เป็นการตอบสนองความเห็นแก่ตัวของตัวเองจากเดิมเขาเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกใดๆแต่5ปีนี้เธอนั้นเริ่มเข้ามาอยู่ในหัวใจของเขาเรื่อยๆอารมณ์ที่แท้จริงกับความรู้สึกทำให้เขานั้นกลายเป็นคนธรรมดาทั่วไป ชีวภากัดริมฝีปากแน่นเรื่องราวที่ผ่านมาของเขานั้นเธอไม่รู้สักอย่างและไม่มีสิทธิ์ที่จะมาวิพากษ์วิจารณ์แต่แค่เห็นสภาพของเธอที่เป็นแบบนั้นในใจของเธอก็รู้สึกขมขื่นเหมือนเห็นตัวเองอีกคนที่กำลังขัดแย้งแล้วก็ท้อแท้กับตัวเองอยู่ ผ่านไปนานมากเธอปล่อยริมฝีปากที่กัดอยู่เสียงที่เบาๆเต็มไปด้วยพลัง“แล้วนายไม่อยากจะมีความสุขบ้างหรอ?นายไม่เสียดายแทนตัวเองบ้างหรอ?” ไม่คิดว่าชนุดมจะตอบมาอย่างไม่ลังเล“ฉันเคยพบเจอความสุขแล้วแค่นี้ก็พอแล้ว” “................” คนบางคนทั้งชีวิตเคยมีแฟนมากมายและเคยมีงานแต่งที่ไม่ใช่เพียงครั้งเดียวแต่ใช่ว่าทุกครั้งเขาจะเจอคนที่เข้าใจตัวเองจริงๆหรือรักตัวเองจริงๆถึงแม้ตอนนี้ยังไม่ได้แจกการ์ดไปเจอกับความสุขแต่เขาบอกว่าแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว ในใจของชีวภาเหมือนมีอะไรมาพุ่งชนไม่เจ็บแต่เธอรู้สึกตัวสั่นไม่หยุดมองดูทางเงาของผู้ชายที่เริ่มหายไปหน้าอกของเธอแน่นมากเหมือนมีอะไรมาทับไว้ หัวใจเต้นตุบตับครั้งแล้วครั้งเล่าเธอยกมือไปทาบหน้าอกซ้ายพยายามควบคุมอารมณ์ที่ร้อนแรงอยู่ เธอหันหลังเปิดประตูแล้วเข้าไปในห้องเธอพิงกำแพงไว้การ์ดห้องโดนเธอทิ้งไว้ที่โต๊ะในห้องที่เงียบสงบมีแสงจันทร์ส่องผ่านเข้ามาจากหน้าต่าง