ตอนที่546ผู้หญิงลึกลับที่อยู่ในบ้าน

ตอนที่546ผู้หญิงลึกลับที่อยู่ในบ้าน เพราะธีมนต์ครั้งนี้ที่ชนุดมกลับมาเมืองJอยากจะอยู่เป็นระยะยาวชีวภาคิดว่าเขาจะอยู่ที่โรงแรมนี้ต่อแต่ไม่คิดว่าวันที่3เขาก็ให้คนไปซื้อคอนโดใจกลางเมืองแล้ว การตกแต่งที่หรูหราแค่เอากระเป๋าเข้าไปก็อยู่ได้แล้ว ชีวภารู้สึกทึ่งในความรวยของเขาอีกครั้งจะซื้อที่ที่ดีในกลางเมืองแบบนี้เหมือนซื้อผักกาดที่ข้างตลาดคนธรรมดาต่อสู้ทั้งชีวิตก็ไม่อาจจะซื้อบ้านแบบนี้ได้ แต่พอชนุดมย้ายเข้าคอนโดชีวภาก็เสนอกลับไปอยู่ที่บ้านต่อเพราะตอนนี้อยู่ในประเทศแผลของเธอก็หายดีหมดแล้วไม่มีสาเหตุหรือเหตุผลที่จะอยู่กับเขาต่อ ชนุดมไม่มีความเห็นใดๆกับข้อเสนอของเธอนอกจากสีหน้าไม่ค่อยดีก็ไม่มีการปฏิเสธใดๆ ก่อนจะไปเธอเก็บกระเป๋าเดินทางให้เรียบร้อยเรื่องทุกอย่างมีต้นก็ต้องมีจบถึงจะเป็นแบบนี้ชีวภาไปเคาะประตูห้องของเขาอยากจะกินข้าวกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย นั่งอยู่ในร้านอาหารของโรงแรมเธอเอาเมนูไปให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า“นายสั่งเถอะครั้งนี้ฉันเลี้ยงนายเอง” ชนุดมยักคิ้วจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วสั่งอาหารมาจากนั้นก็เอาเมนูให้กับพนักงาน พอคนออกจากห้องเขาถึงจะพูดมาว่า“ทำไมเชิญฉันกินข้าวมื้อจากลาหรอ?” ชีวภายิ้มออกมาอย่างเกรงใจ“ไม่ใช่ก่อนหน้านี้นายช่วยฉันตลอดฉันยังไม่เคยเลี้ยงข้าวนายเลย” ชนุดมมีเงินแต่เขามีเท่าไรชีวภาไม่รู้รู้แค่ว่ามีเยอะมากๆเครื่องบินส่วนตัวเรือส่วนตัวและProjectต่างๆที่ได้ยินจากปากเขาก็เป็นหลักพันล้านแล้ว เธอรู้ว่าเขานั้นไม่ได้อยากกินข้าวขนาดนั้นแต่ไม่ว่ายังไงก็เป็นความในใจของเธอถึงแม้เขาจะเย็นชากับตัวเองตลอดแต่ก็ไม่เคยทำร้ายตัวเองอย่างจริงจังถึงแม้ตอนแรกแรกเธอจะกลัวผู้ชายคนนี้มากแต่พออยู่ไปนานๆก็จะสังเกตว่าเขาก็จะไม่ทำอะไรเธอ “ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่นายช่วยฉัน”ในห้องที่สว่างมีเสียงของผู้หญิงดังขึ้น“ทั้งค่ารักษาของแม่ฉันและเรื่องแผลของฉันขอบคุณนายนะ” “ไม่จำเป็น”ชนุดมพูดสั้นๆเหมือนเดิมเหมือนความสนใจของเขาอยู่ที่การกินข้าวไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย ชีวภาขมวดคิ้วอารมณ์ของเธอนั้นไม่ค่อยดีเท่าไรยังไงก็เป็นคนที่ออกสังคมบ่อยข้างๆมีคนเดินไปเดินมาเขาคงจะชินแล้วมั้งแต่เธอน่ะสิเริ่มรู้สึกเศร้าขึ้นมา ครั้งนี้ที่จากกันไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่เธอกับชนุดมก็ไม่ใช่คนโลกเดียวกันอยู่แล้วถ้าไม่ใช่เป็นเพราะวาสนาทั้งชีวิตทั้งสองคงไม่มีวันมีเรื่องที่เกี่ยวข้องกัน ข้าวมื้อนี้เธอกินไม่อร่อยเลยถึงแม้ชนุดมจะสั่งอาหารต่างๆของในร้านแค่อย่างเดียวก็หลัก4แล้วแต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกเสียดายเลยเพราะนี่คือมื้อสุดท้ายแพงก็แพงไปเถอะ ตาของชนุดมมองไปทางคนที่อยู่ตรงหน้าหน้าที่เศร้าโศกของเธอชัดเกินไปทั้งๆที่เธอนั้นเป็นคนเสนอว่าจะไปแต่ทำไมตอนนี้เป็นสภาพนี้ ไม่ว่าจะเป็นยังไงพอเห็นเธอเป็นแบบนี้อารมณ์ที่ไม่ค่อยดีของเขาในใจก็หายไปความอยากอาหารของเขาก็ไม่มากอยู่แล้วอีกอย่างที่เธอเลือกนั้นคืออาหารจีนเธอกินนิดเดียวก็อิ่มแล้ว“ไม่ว่ายังไงเธอก็เคยช่วยชีวิตฉันต่อไปถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรก็บอกได้” ชีวภาที่กำลังกินปลาที่อยู่ในจานพอได้ยินคำนี้มือของเธอก็หยุดแล้วเงยหน้าขึ้น“ฉันรบกวนนายมากเกินไปแล้วถ้าติดหนี้บุญคุณอีกเกรงว่าจะคืนไม่หมด” ค่าผ่าตัดก็ยังไม่ได้คืนเขาเลยแล้วจะไปเอาของเขาอีกได้ไง ไม่คิดว่าชนุดมจะตอบว่า“ไม่ว่ายังไงตัวเองก็ติดเยอะแล้วติดเพิ่มอีกก็คงไม่เป็นอะไรหรอก” “……” ดีเลยแทงใจดำดี ชีวภากระแอมเบาๆ“อืม........ขอบคุณ” ชนุดมมองไปทางขนตาของผู้หญิงแล้วมีเงาตกที่หน้าของเธอทำให้เธอดูอ่อนแอมาก“อยู่รอบข้างฉันไม่ปลอดภัยสำหรับเธอถ้าไปจากฉันจะเป็นเรื่องดีสำหรับเธอ” ยังไงก็เป็นคนที่เคยโดนยิงคำว่าไม่ปลอดภัยในปากเขาชีวภาก็เข้าใจว่าแปลว่าอะไรเขานั้นไม่ใช่คนธรรมดาถ้าไม่ใช่เป็นเพราะธีมนต์เป็นลูกของคนนั้นเขาคงไม่เลือกที่จะกลับมาหรอก เพราะในเมืองZเป็นเมืองที่มีการปกครองหลายระบบคงไม่สบายเหมือนที่อยู่อังกฤษ ชีวภาไม่รู้จะพูดยังไงจึงเงียบไปแล้วพยักหน้า ข้าวมื้อนี้กินไป1ชั่วโมงเต็มๆก่อนหน้านี้ชีวภารู้สึกว่ากินข้าวกับเขาเป็นเรื่องที่ทรมานหน้านิ่งตลอดไม่พูดสักคำทั้งตัวก็เหมือนห้ามคนอื่นเข้าใกล้ทุกครั้งเธอก็ต้องกินเหมือนอาหารย่อยไม่ดีแต่ครั้งนี้เธอกลับรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมาก อาจจะเป็นเพราะจะจากกันแล้วจริงๆความรู้สึกแบบนั้นคงจะทำให้มองผ่านไปได้........ กินข้าวเสร็จตอนเย็นชนุดมก็ยังมีเรื่องที่ต้องจัดการและผู้ช่วยก็รออยู่ที่ประตูแล้วชีวภากลัวจะถ่วงเวลาเขาก็เลยไม่ได้พูดอะไรมาก แค่เงยหน้าขึ้นไปสู้กับตาคู่นั้นแล้วพูดอย่างจริงจังว่า“ลาก่อน” มองดูหลังของผู้ชายที่หายไปจนกระทั่งไม่อยู่ในสายตาเธออีกเธอถึงจะหันหลังแล้วเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์“เช็คบิลค่ะ” “ขอโทษนะคะคุณผู้หญิงคุณผู้ชายคนเมื่อสักครู่จ่ายเงินเรียบร้อยแล้วค่ะ” “จ่ายแล้ว?”ชีวภารู้สึกประหลาดใจมากเพราะเธอไม่เห็นเขาเดินออกจากประตูนี่หรือว่าจะเป็นผู้ช่วย บอกว่าจะเลี้ยงข้าวแต่กลับโดนเขาจ่ายไปก่อนเธอรีบหันหลังกลับไปแต่ข้างหลังไม่มีเงาของเขาอีกแล้วเธอถอนหายใจ“เป็นแบบนี้ไปได้ไง.........” อารมณ์ของเธอยิ่งแย่ไปกว่าเดิมกลับถึงห้องแล้วเก็บกระเป๋าเดินทางเรียบร้อยมองไปทางกระเป๋าที่อยู่มุมห้องจากนั้นไปเอาสมุดที่อยู่บนโต๊ะแล้วฉีกออกมาใช้ปากกาไปเขียนบนกระดาษและเป็นตัวหนังสือที่สวยงาม พอทำทั้งหมดนี้เสร็จเธอจับกระเป๋าแล้วออกจากห้องไปจนกระทั่งออกจากประตูโรงแรมแสงสว่างส่องมาที่ตัวเธอถึงจะรับรู้ถึงความรู้สึกที่มีอยู่ในตอนนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนตัวเธอเหมือนเป็นฝันไปเลยถ้าไม่ใช่เพราะเกิดขึ้นที่ตัวเธอจริงๆชาตินี้เธอคงจะไม่มีเรื่องพวกนี้ และตอนนี้ก็จะจากกันแล้วจริงๆ เธอยื่นมือแล้วเลือกแท็กซี่จากนั้นบอกที่อยู่บ้านตัวเองมองไปทางภาพที่ผ่านไปในสายตาเธอในตาของเธอมีความรุนแรงที่เกิดขึ้นในตาเธอรีบมองไปทางอื่นควบคุมไม่ให้น้ำตาไหลสุดท้ายก็ไม่ได้ไล่ออกมา หลังจากนั้น40นาทีรถไปจอดอยู่ที่หมู่บ้านเก่าๆอาจจะเป็นเพราะระหว่างตึกทางแคบเกินไปคนขับรถขับไปด้วยบ่นไปด้วย“ถนนหมู่บ้านพวกเธอขับเข้ายากจริงๆถ้าไม่ใช่เพราะฝีมือดีคงไม่มีใครกล้ามาส่ง” เธอยิ้มอ่อนๆแล้วยื่นเงินให้เขา“คุณจอดที่นี่เลยค่ะเดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง” “ดีเลย!”คนขับรถไม่คิดว่าเธอจะพูดง่ายๆแบบนี้รีบหาเงินทอนให้เธอ“ขอบคุณนะน้อง!” “ไม่เป็นไรค่ะ” ลงจากรถชีวภาลากกระเป๋าเดินไปทางประตูเธอพักอยู่ชั้น3ไม่ได้สูงมากแต่ระหว่างทางเธอก็หยุดพักไปหลายครั้งสุดท้ายก็ถึงจนได้ เธอค้นหากุญแจจากกระเป๋าแล้วเปิดประตูเข้าไป2ห้องนอน1ห้องโถงบ้านเล็กมากกำแพงสีขาวก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลืองยังมีฝุ่นมากมายเกาะตัวอยู่ตามมุมต่างๆอุปกรณ์ในบ้านก็ใช้ไปแล้วอย่างน้อยก็10ปีขึ้นไปแค่ดูก็รู้สึกเก่าแล้ว ทีแรกชีวภาคิดว่าในบ้านไม่มีคนอยู่แต่ไม่คิดว่าไวศทย์จะอยู่บ้านเขาเดินออกมาจากห้องนอนตัวเองตอนที่ออกมาเห็นเธอก็กลับรีบร้อนมาก“พี่กลับมาได้ไง.........” คำนี้ทำให้ชีวภาพงงไปหมดตั้งแต่เด็กเธอกับน้องก็สนิทกันเธอกลับมาเขาไม่ดีใจหรอ แต่วินาทีต่อไปเธอก็เห็นผู้หญิงตัวเล็กๆใส่ชุดนอนออกมาจากห้องก็รู้แล้วว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้