ตอนที่547ฉันไม่อยากเป็นเหมือนพี่

ตอนที่547ฉันไม่อยากเป็นเหมือนพี่ แค่ดูก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้อายุไม่มากพอๆกับน้องตัวเองประมาณ18-19มองไปทางสายตาของเธอที่ยังง่วงอยู่แต่วินาทีต่อไปก็กลัวขึ้นมาทันทีแล้วไปซ่อนอยู่ที่หลังของไวศทย์“นี่คือ.......” เห็นได้อย่างชัดเจนว่าทั้งสองไม่คิดว่าเธอจะกลับมากะทันหันก็เลยไม่ได้ใส่เสื้อผ้าดีๆคนที่โตกว่าก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้ ชีวภาไม่รู้ว่าจะเปรียบเทียบอารมณ์ของตัวเองยังไงเธอไม่เคยได้ข่าวว่าน้องตัวเองมีแฟนที่บ้านฐานะไม่ดีเธอพักการเรียนเพื่อหาเงินอีกอย่างก็เพื่อหาเงินรักษาแม่และหาเงินให้เขาเรียนเขาเองรู้แบบนี้ก็ตั้งใจเรียนมากไม่เคยที่จะให้พ่อเธอเป็นห่วง แต่ตอนนี้กลับพาผู้หญิงกลับมาที่บ้านอย่างกะทันหันชีวภาไม่มองทางผู้หญิงพยายามไม่อยากทำให้ฝ่ายตรงข้ามลำบากใจเพราะไม่ว่ายังไงน้องตัวเองก็คือผู้ชายเธอหันหลังลากกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปในห้องพร้อมทิ้งท้ายไว้ให้กับสองคนที่ยืนอึ้งอยู่ว่า“ใส่เสื้อผ้าให้ดีก่อน” ไวศทย์มองดูชีวภาเดินเข้าไปในห้องเขาถึงจะโล่งอกหันหลังมองไปทางเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหลัง“พวกเรารีบเข้าไปแต่งตัวกันเถอะ” บนใบหน้าของเด็กผู้หญิงเต็มไปด้วยความหงุดหงิดเข้าไปในห้องถึงจะบ่นเบาว่า“พี่สาวเธอกลับมาทำไมไม่บอกฉันทำตัวไม่ถูกเลย” “ก่อนหน้านี้พี่สาวฉันไปทำงานต่างจังหวัดและไม่ได้บอกกับฉันว่าจะกลับมาวันนี้ฉันก็ไม่รู้นี่”ไวศทย์งงยิ่งกว่าเธออีกให้พี่สาวแท้ๆเห็นตัวเองพาเด็กผู้หญิงมาที่บ้านไม่รู้เลยว่ามันตื่นเต้นขนาดไหน“พอแล้วยังไงก็เห็นไปแล้วรีบรีบแต่งตัวเถอะ” พูดจบเขาก็รีบไปเก็บเศษกระดาษและถุงยางอนามัยที่ใช้เสร็จรีบทิ้งเข้าไปในถังขยะจากนั้นมัดถุงขยะให้แน่นถึงจะโล่งอก ชีวภาเข้าห้องก็ปิดประตูนัยน์ตาของเธอยังเป็นภาพที่เห็นเมื่อกี้มองไปทางห้องที่เล็กๆพร้อมกับเตียงที่เล็กๆถึงแม้จะเก่าแต่ก็เป็นที่ๆเธอคุ้นเคยเธอถอนหายใจแล้วไปนั่งข้างเตียง เธออยู่บ้านหลังนี้ตั้งแต่เกิดคิดไปคิดมาก็22ปีแล้วในตอนที่เธออยู่ม.3พ่อก็เสียไปจากนั้นห้องที่บ้านก็เริ่มโล่งอยู่ที่นี่ใช้ชีวิตจนถึงปัจจุบันเมื่อก่อนไม่เคยคิดว่าห้องนี้เล็กแต่พอใช้ชีวิตด้านนอกกับชนุดมกลับมาอีกทีเธอรู้สึกว่าที่นี่แออัดไปหน่อย เธอรู้สึกตลกตัวเองยิ้มแล้วส่ายหัวคนเราถึงแม้หัวใจไม่เปลี่ยนแต่สุดท้ายก็จะโดนสิ่งแวดล้อมกระทบกระเทือน ประตูบ้านยังเป็นประตูไม้เหมือนเดิมการเก็บเสียงของห้องก็ไม่ค่อยดีก็เลยได้ยินเสียงที่ข้างห้องกำลังเก็บของอยู่ ชีวภาคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าน้องชายที่ซื่อๆจะมีแฟนแถมยังพามาที่บ้านอีกเธอรู้ว่าน้องนั้นโตเป็นหนุ่มแล้วแต่ว่าเธอที่เป็นพี่สาวก็ยากที่จะยอมรับเรื่องแบบนี้ได้刚才撞见，她 เมื่อกี้เธอแทบจะไม่มีความกล้าที่จะไปดูในห้องกลัวว่าจะเห็นอะไรที่เธอรับไม่ได้ก็เลยเข้ามาในห้องให้พวกเขาเก็บเอง ผ่านไปประมาณ15นาทีในห้องก็มีเสียงเปิดประตูแล้วปิดประตูดังขึ้นในเวลาต่อมาเสียงของไวศทย์ก็ส่งผ่านมาจากประตู“พี่เธอไปแล้ว” ชีวภาลุกขึ้นแล้วหายใจเข้าลึกๆจากนั้นถึงจะเปิดประตูมองไปทางห้องโถงที่โล่งๆเธอมองไปทางน้องที่ก้มหัวไม่กล้ามองตัวเองจากนั้นเธอก็เดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง ชี้ไปทางเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้า“นั่งลงสิ” ไวศทย์รู้ว่าตัวเองทำผิดเอามือไขว้หลัง2ข้างแล้วก้มตัวลงเล็กน้อย“ไม่ไม่เป็นไรพี่ผมยืนไว้ดีกว่า” ชีวภาพเพิ่มน้ำเสียง“นั่งลง!” ไวศทย์ถึงจะทำตามไปนั่งตรงหน้าเธอก้มหน้าลงไม่กล้าเผชิญหน้ากับเธอเออไปทั้งวันถึงจะพูดมามาก“พี่ผมผมผิดไปแล้ว.....” ชีวภาถอนหายใจยาวๆพยายามควบคุมความโกรธในใจไว้“ผิดตรงไหน?” “ผมไม่ควรมีแฟน” “อะไรอีก?” “ไม่ควรพาคนเข้ามาที่บ้าน” ชีวภามองไปทางหน้าตาของเขาที่รู้ว่าตัวเองทำผิดสายตามองไปรอบๆสุดท้ายไปมองที่น้องตัวเอง“ไวศทย์เธอเป็นเด็กที่เชื่อฟังมาตลอดฉันกับแม่ก็ไว้ใจเธอฉันรู้ว่าเธออยากจะเข้าไปเรียนมหาลัยที่ฝันไว้ในใจก็รู้สึกโล่งอกความเครียดก็หายไปแต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเธอสามารถทำอะไรมั่วๆได้” พ่อเสียเร็วแม่ก็ป่วยตลอดทุกเรื่องในบ้านก็ตกอยู่ที่ตัวของชีวภาพี่คนโตเหมือนแม่สำหรับน้องชายที่อายุน้อยกว่าเธอ4ปีเธอไม่ใช่เป็นแค่พี่สาวแต่ยังเป็นผู้ดูแลเขาด้วย เห็นเธอพูดกับตัวเองดุขนาดนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจไปใหญ่“พี่ผมไม่ได้มั่วนะตั้งแต่ผมขึ้นเรียนผมก็ชอบแต่ผู้หญิงคนนี้แล้วเธอคือเด็กสายการแสดงของห้องเราพวกเราสองคนสอบเข้ามหาลัยเดียวกันได้ถึงตัดสินใจอยู่ด้วยกัน” ชีวภาขมวดคิ้ว“สายการแสดง?” “ใช่เธอนั้นอยู่สายดนตรีร้องเพลงไพเราะมากเปียโนก็เล่นได้ดี”เมื่อพูดถึงผู้หญิงคนนั้นบนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความชอบทั้งหมดมันกำลังบอกว่าเขาหน่าจริงจัง ชีวภาก็ไม่อยากทนต่อก็เลยทำหน้าบึ้งแล้วถามต่อว่า“บ้านของเธออยู่ไหน?” “ถนนวาวีTinglanhouse”เขาตอบกลับอย่างไม่รู้ตัวพูดจบถึงจะรู้ว่าไม่ดีแล้ว“พี่ถามแบบนี้ทำไม?คงไม่ใช่ว่าจะไปหาครอบครัวของเธอนะ?” ชีวภาเอาโทรศัพท์วางบนโต๊ะดังๆแล้วพูดเสียงดังว่า“ไม่ต้องให้ฉันไปหาแค่เธอพาผู้หญิงมาอีกครอบครัวเธอก็จะมาหาฉันแล้ว!” เขาตกใจกับเสียงของเธอรีบยกมือไปปิดที่หูตอนที่เขากลัวเขาก็จะทำแบบนี้เสมอ“พี่พวกเรารักกันแบบอิสระผมไม่ได้บังคับเธอสักหน่อยไม่ได้หนักเหมือนที่พี่คิด” “รักกันอย่างอิสระ?ได้งั้นฉันถามเธอหน่อยเธอพาเด็กผู้หญิงมาที่บ้านน่ะเธอจะรับผิดชอบใช่ไหม?ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ทั้งสองยังเป็นนักเรียนแค่ค่าเล่าเรียนของเธอฉันก็เป็นคนออกให้เธอหาให้เธอเธอใช้อะไรไปหาความรัก?”ชีวภาไม่อยากให้เขามีความเครียดและความกดดันแต่ตอนนี้จำเป็นต้องพูดแบบนั้น“ไวศทย์อยู่กับเด็กผู้หญิงเธอต้องรับผิดชอบไม่ใช่พี่ไม่อยากให้เธอมีแฟนถ้าเธอไม่แน่ใจว่าตัวเองสามารถรับผิดชอบผู้หญิงคนนี้ไหมก็อย่าทำร้ายเขาง่ายๆแบบนี้” เธอเข้าใจเหลือเกินสำหรับผู้หญิงการมีแฟนครั้งแรกเป็นครั้งแรกที่ชอบและพร้อมที่จะเอาครั้งแรกของตัวเองให้เขาไม่ใช่เป็นเพราะว่าน้องตัวเองเป็นผู้ชายไม่เสียหายอะไรก็เลยทำแบบนี้แต่สำหรับความเป็นผู้ชายแล้วไม่ว่าจะ18หรือ28ก็ต้องมีความรับผิดชอบ เห็นได้ชัดเจนว่าน้องนั้นไม่เข้าใจคำพูดของเธอแค่โดนคำพูดของเธอนั้นกระทบกระเทือนหน้าแดงไปหมดแล้วตอบโต้มาว่า“ไม่มีเงินแล้วมีความรักไม่ได้หรือไง?หลังจากที่ขึ้นมหาลัยฉันก็จะตั้งใจหาเงินแล้วก็ค่าเทอมอีกนอกจากเทอมแรกต่อไปนี้ฉันจะเก็บเงินเองพี่ฉันรู้ว่าค่าของฉันดีเพราะเป็นแบบนั้นฉันเลยต้องปล่อยคนที่ฉันชอบไปด้วยหรอ?” ชีวภาหลับตาจากนั้นก็ลืมตาอีกครั้ง“พี่ไม่ได้จะให้เธอปล่อยพี่แค่อยากให้เธอจริงจังกับความรักนี้พี่เชื่อในความเป็นคนของเธอแต่ว่าไวศทย์เรื่องบางเรื่องที่ต้องรับผิดชอบไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดพี่อยากให้เธอจริงจังกว่านี้หน่อยเข้าใจไหม?” ไวศทย์จ้องไปที่ดวงตาของเธอจากนั้นก็ส่ายหัว“พี่ไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจแต่ฉันไม่อยากเหนื่อยเหมือนพี่” ชีวภาอึ้งไปกับคำพูดของเขา“เธอพูดอะไรนะ?” “หลายปีมานี้เพื่อฉันกับแม่พี่กดดันตัวเองตลอดเวลาฉันรู้ว่าบ้านหลังนี้พึ่งพี่คนเดียวแต่ทุกครั้งที่กลับมาพี่กดดันขนาดนั้นฉันรู้สึกสงสารพี่ในใจไม่รู้จะทำยังไงมองดูพี่ควบคุมตัวเองไว้ตลอดและหลีกเลี่ยงเรื่องที่ดีๆในชีวิตใช้ชีวิตอย่างยุ่งยากทุกๆวันฉันเห็นรอยยิ้มของพี่ยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลงความเครียดยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้นแต่ไม่เคยคิดที่จะให้คนอื่นช่วยแบ่งเบาภาระพี่พี่ทรมานเกินไปแล้วฉันไม่อยากเป็นแบบนี้!”