ตอนที่548ความทรงจำกลับมาอีกครั้ง

ตอนที่548ความทรงจำกลับมาอีกครั้ง คำพูดของไวศทย์เหมือนก้อนหินที่ไปบนหัวใจของชีวภาเธอคิดว่าถึงแม้ตัวเองไม่ใช่พี่ที่ดีที่สุดเธอให้คะแนนความเป็นพี่ของตัวเองอย่างน้อยก็80คะแนนเธอไม่เคยคิดว่าในใจของเขานั้นเธอจะเป็นสภาพแบบนี้ ใช่ตอนแรกเธอกดดันตัวเองทุกวันทีแรกก็รู้สึกทรมานแต่พอเวลาผ่านไปเธอเริ่มแยกไม่ออกแล้วว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้เธอลืมอิสระไปเธอเหมือนจะคุ้นชินกับการใช้ชีวิตที่วิ่งระหว่างโรงพยาบาลกับที่ตัวเองทำงานลืมไปแล้วว่าตัวเองนั้นเคยเป็นประธานนักเรียนลืมไปแล้วว่าตอนอยู่ปี2เคยเขียนอะไรไว้พักการเรียน2ปีทำให้เธอเสียความหวังสุดท้ายในชีวิตไปเด็กที่ไร้อำนาจไร้ฐานะอย่างเธอมีแต่ความรู้เท่านั้นที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตแต่เธอกลับเสียสิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอไป เพราะบ้านหลังนี้เธอทิ้งชีวิตในมหาลัยไปเธอพยายามที่จะทำให้ตัวเองกดดันแต่น้องที่เป็นผู้เห็นอยู่ข้างๆทั้งหมด “พี่ผมรู้ว่าพี่ทำเพื่อผมและแม่ผมเคยคิดว่ารอเปิดเรียนแล้วผมจะออกไปทำงานจะได้ลดภาระของพี่ผมไม่อยากเห็นพี่เสียสละเพื่อผมอีก” ชีวภายิ้มแต่ยิ้มของเธอนะทำให้รู้สึกขืนข่ม“ไวศทย์พี่ไม่ใช่พี่ที่ดีเธอพูดถูก” เธอรู้สึกว่าที่เธอสั่งสอนเขาเรื่องเมื่อกี้เป็นเรื่องที่ตลกชีวิตของเธอเสียสีสันทั้งหมดไปทุกความคิดของเธอเริ่มมีกรอบมากั้นไว้แต่ตอนนี้อยากจะไปตีกรอบให้ไวศทย์อีก “พี่นี่ตลกจริงๆ” “พี่พี่อย่าพูดแบบนี้!”อารมณ์ของไวศทย์ร้อนขึ้นมาทันที“ถ้าไม่ใช่เพราะพี่บ้านของพวกเราจบไปตั้งนานแล้วผมแค่รู้สึกสงสารพี่แล้วอยากจะบอกพี่ว่าผมไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิดผมจะรับผิดชอบกับเรื่องที่ผมทำแต่แค่อยากให้พี่กล้าหาญหน่อยอย่ากดดันตัวเองขนาดนั้น” “พี่รู้แล้ว”ชีวภาลุกขึ้นจากโซฟา“พี่เหนื่อยแล้วจะไปพักผ่อนก่อน” ไวศทย์อยากจะเรียกเธอไว้แต่พอเห็นฝีเท้าของเธอที่เดินช้าและเหนื่อยล้าสุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ มือของเด็กผู้ชายกำแน่นแล้วแอบพูดในใจว่าพี่ผมจะโตไวๆแล้วจะดูแลแม่และพี่! …… เมืองYยามดึกณที่โรงพยาบาล ปรัณเอาผลและวิธีที่ประชุมเมื่อกี้มาไว้ตรงหน้าเตชิต“นี่คือผลสรุปจากผู้เชี่ยวชาญที่ปรึกษาหารือกันพวกเรามี2วิธีที่จะตัดสินใจให้กับนัชชา1คือที่เขาพูดกันไปเลยว่าเปลี่ยนผิวหนังเอาผิวหนังบนร่างกายของเธอมาแทนที่ด้านหลังเป็นการรักษาที่เห็นได้ทั่วไปแต่ข้อเสียคือหลังจากที่ผ่าตัดเสร็จก็จะเห็นแผลที่ชัดเจนวิธีที่2คือใช้แสงเลเซอร์ใช้แสงเลเซอร์ที่แตกต่างกันทำให้แผลเป็นนั้นได้รับการรักษาผ่านกระบวนการเลเซอร์สามารถฟื้นฟูผิวหนังต่างๆข้อดีของมันก็คือปลอดภัยและจะไม่ทำร้ายผิวหนังที่ดี” พูดจบเขาก็เสริมต่อว่า“แต่เป็นเพราะแผลของนัชชากว้างใหญ่เกินไปถึงแม้ก่อนหน้านี้จะเคยใช้วิธีต่างๆถ้าเทียบกันแล้วพื้นที่ก็กว้างใหญ่อยู่ดีดังนั้นระหว่างการรักษาก็จะเจ็บปวดทรมานมากไม่สามารถที่จะใช้ยาชาเพราะจะกระทบถึงผลที่ออกมาสิ่งที่ดีที่สุดก็คือผสมกับยาที่โรงพยาบาลผลิตออกมาถึงจะทำให้แผลเป็นหายไปได้” เตชิตฟังอย่างเงียบๆรอเขาพูดเสร็จถึงถามขึ้นมาว่า“เจ็บปวดแค่ไหน?” “ถ้ามีการแบ่งแยกชั้นระดับความเจ็บเจ็บระดับ7-8ฉันจะไม่หลอกลวงนายมีคนมากมายรวมไปถึงผู้ชายสุดท้ายก็ทนไม่ได้คนที่ท้อระหว่างการรักษาก็มีไม่น้อย” ในใจของเตชิตลังเลไปที่วิธีที่1ถึงแม้ว่าหลังของนัชชาจะเหมือนในตอนนี้เขาก็ไม่สนใจแต่ว่าเธอนั้นสนใจเพราะแบบนี้จึงนำพาความเครียดและความกลัวมาให้เธอก็เลยต้องยอมรับการรักษาใหม่ “วิธีที่1”สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจ“ฉันไม่อยากจะให้เธอทรมานแบบนี้อีกต่อไป” คำตอบนี้เขาไม่รู้สึกประหลาดใจเลยเพราะปรัณรู้อยู่แล้วว่าเขานั้นต้องเลือกข้อ1สุดท้ายก็พูดกับเขาอยู่ดี“เตชิตฉันรู้ว่านายสงสารนัชชาแต่เรื่องนี้ดีที่สุดนายไปถามความเห็นของเธอหน่อยเพราะแผลเป็นนี้ถ้าตอนนี้ไม่รักษาต่อไปก็จะกลายเป็นแผลที่แก่ไปก็ยากที่จะฟื้นดีแล้วอีกอย่างการตัดสินใจครั้งนี้จะมีผลกับเธอทั้งชีวิตถ้าต่อไปเธอรู้ว่ามีการรักษาที่ดีกว่านี้ในใจคงจะโทษนาย” ผู้ชายตกอยู่ในการคิดใต้คางของเขามีเคราขึ้นาเล็กน้อยแค่ไม่โกนหนึ่งวันมันก็ขึ้นมามากมายแล้วที่ผ่านมานี้เขาอยู่เป็นเพื่อนนัชชาที่โรงพยาบาลตลอดแม้กระทั่งพยาบาลที่โรงพยาบาลก็ยังรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนคนอื่นมีคนมากมายที่จะอยู่เป็นเพื่อนได้แต่มีคนน้อยมากที่จะอยู่ได้ตลอดเวลา คนคนนึงที่ไม่มีความอดทนเลยแต่พออยู่ตรงหน้านัชชากลับกลายเป็นอีกคนวันนั้นปรัณยังพูดเรื่องตลกอยู่ว่าก่อนนะนี้เวลาประมาณสามสิบปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยที่จะรับรู้ถึงความรู้สึกที่ดูแลคนอื่นเลยแต่ตอนนี้เขาอยากจะถอนคำพูดทั้งหมดนั้น เขาก็แค่หัวเราะไม่สนใจอะไรเลยดูแลนัชชาเป็นเพราะเขาเต็มใจเองเพราะความสัมพันธ์นั้นมีค่ามากกว่าทอง เห็นเธอลำบากแบบนี้ปรัณก็ทนเห็นไม่ได้ไปตัดสินใจแทนเขาในมุมมองของหมอ“เรื่องนี้ก็ทำตามที่ฉันพูดเลยไม่ว่ายังไงนัชชาก็คือผู้ป่วยมีสิทธิ์ที่จะรู้กระบวนการรักษานายไปคุยกับเธอก่อนแล้วเราค่อยตัดสินใจ” …… ในวันที่2ตอนเช้านัชชาตื่นมาก็เห็นผู้ชายที่อยู่ข้างๆตัวเองตัวของเขาสูงใหญ่จริงๆนอนอยู่บนเตียงเล็กๆนั้นทำให้ขาของเขายืดตรงไม่ได้ต้องงอไว้ตลอดเวลาดูแล้วรู้สึกน่าเอ็นดู เธอมองไปทางนาฬิกาที่อยู่บนหัวพึ่งตีห้าครึ่งอยู่เลยช่วงนี้เธอนอนเช้าก็เลยตื่นเช้าตอนนี้มองดูหน้าตาของผู้ชายที่หลับสนิทเธอก็เลยหันไปที่เขาเอามือสองข้างมารองหน้าไว้แล้วมองไปทางเขา ตั้งแต่วันนั้นที่เธอเห็นแผลเป็นเขาก็ไม่เคยจากไปไหนเลยนึกถึงตอนแรกที่เธอจะเอาตัวเองซ่อนไว้ไม่อยากจะเผชิญหน้ากับใครทั้งนั้นแต่ว่าเขานั้นไม่มีเหตุผลเลยมาอยู่ในช่วงเวลาของเธอทำให้เธอไม่มีที่จะซ่อนกลับทำให้ความขี้กลัวของเธอนั้นออกมาทั้งหมด เธออยู่ที่นี่มานานขนาดนี้ไม่เคยได้ยินคำบ่นจากเขาแม้แต่คำเดียวถึงแม้จะมีสายโทรมาทุกวันเขาก็ให้ผู้ช่วยจัดการทั้งหมด ทุกครั้งที่เห็นผู้ชายคนนี้ตั้งใจทำทุกเรื่องเธอก็อยากจะฟื้นความจำขึ้นมาทันทีเป็นเพราะประสบการณ์อะไรถึงทำให้คนคนหนึ่งรักตัวเองมากขนาดนี้ แสงสว่างส่องเข้ามาในห้องเธอมองไปตามแสงภายใต้ท้องฟ้าที่สว่างมีเครื่องบินลำหนึ่งบินผ่านในสมองของเธอเหมือนมีภาพเทาๆแล่นเข้ามาเธอขมวดคิ้วหลังจากนั้นไม่กี่วิก็มีภาพเสียงเข้ามาในสมองไวจนเธอจับใจความสำคัญไม่ได้ ‘ครั้งนี้กลับมาพวกเราก็จะไม่ไปอีกแล้ว’ ‘แม่ครับตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหนครับ?’ ใครพูดอยู่ข้างหูของเธอเหมือนนั้นเป็นเสียงที่ส่งมาจากหุบภูเขาสะท้อนไม่หยุดนัชชาหลับตาแน่นแต่ก็ลบสิ่งที่อยู่ในสมองไปไม่ได้