ตอนที่549ฝึกรับความรักนี้

ตอนที่549ฝึกรับความรักนี้ ภาพสั้นๆแทรกเข้ามาในสมองของเธอจากนั้นก็แทงเข้าไปในสมองของเธอเธอยิ่งอยากจะหาเบาะแสต่อแต่ก็ยิ่งคิดอะไรไม่ออก นัชชาค่อยๆเห็นหน้าของเด็กชัดๆเป็นหน้าของธีมนต์ที่เธอเคยเห็นในวีดีโอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเขายิ้มอย่างมีความสุขจนเห็นฟันที่ขาวสะอาด“แม่ครับนี่คือพ่อหรอครับ?” ภาพและเสียงของตอนนั้นไม่มีความรู้สึกว่าแกล้งทำเลย เธออยากจะตอบแต่ทำไม่ได้เธอไม่รู้แม้กระทั่งว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น โวง มีเสียงดังขึ้นมาในหูของเธอเส้นเลือดก็เต้นแรงจนเธอรับรู้ได้มันมีมือมากระชากที่หัวเธอทนไม่ไหวก็ร้องออกมา“อ้าๆๆทรมานเจ็บ.......” เตชิตตื่นเพราะเสียงร้องที่เจ็บปวดนี้ตาของเขายังไม่ได้เหมือนคนที่ตื่นมานานแล้วแต่พอสายตาไปมองเห็นคนที่ทรมานอยู่บนเตียงก็ตื่นมาทันที เขารีบนั่งตัวตรงแล้วถามอย่างเป็นห่วงว่า“นัชชาเป็นอะไร?” ก่อนหน้านี้นัชชาก็มีฝันร้ายตลอดถึงแม้ว่าตอนนี้จะลืมตาอยู่เขาก็ไม่แน่ใจว่าเธอนั้นฝันร้ายหรือว่าทรมานจริง นัชชาใช้มือทุบที่หัวตัวเองตลอดเหมือนทำแบบนี้แล้วจะทำให้ความเจ็บปวดลดลง เตชิตแค่ดูก็รู้สึกสงสารเขาไปจับที่มือของเธอไม่ให้มือเธอขยับและเรียกชื่อเธอไม่หยุด“นัชชาตื่นๆ!มองที่ฉัน!” เสียงของเขาทำให้นัชชาได้สติออกมาจากหลุมมรสุมเมื่อกี้พอไปสบกับตาของผู้ชาย“เตชิต......” “ฉันเองฉันอยู่นี่แล้ว!”เตชิตถอนหายใจและปล่อยมือที่จับมือเธอไว้“ไม่เป็นไรแล้วนะถ้าคิดไม่ได้ก็อย่าบังคับตัวเอง” มีหลายครั้งที่เธอเป็นอาการแบบนี้นึกถึงเรื่องที่ผ่านมาก็จะทำให้เธอรู้สึกทรมานเขาเคยถามปรัณเขาบอกว่านี่คือเรื่องปกติสำหรับคนที่เสียความทรงจำถึงแม้จะเจ็บแต่ก็จะทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวเก่าๆได้ แค่เตชิตเห็นเธอทรมานแบบนี้ก็รู้สึกเหมือนมีมีดมากรีดที่หัวใจ “ฉันนึกถึงธีมนต์แล้วเมื่อก่อน....ฉันทำงานที่ต่างประเทศใช่ไหม?”นัชชาถามเขาอย่างไม่แน่ใจ ตัวของเตชิตเหมือนจะเซไปเซมาและรู้สึกประหลาดใจ“ใช่เธอนึกได้แล้วหรอ?” ความทรงจำส่วนนั้นที่หายไปเป็นตอนที่หลังจากอย่ากับดวิษถึงแม้ตอนนั้นคนที่ขึ้นศาลให้เธอนั้นคือตัวเองเธอกลับลืมเรื่องนี้ไปแม้แต่เรื่องที่ไปทำงานต่างประเทศก็จำไม่ได้แล้ว แต่ตอนนี้เธอจำได้แล้วเตชิตทั้งตื่นเต้นทั้งประหลาดใจ “ฉัน......ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจำได้ไหมฉันเห็นแต่บนเครื่องบินธีมนต์นั่งข้างๆฉันเขามีความสุขมากและบอกว่าจะไปหาพ่อ” คำพูดแต่ละคำของเธอไปตกอยู่ที่หัวใจของเตชิตทำให้เขาเริ่มแสดงความรู้สึกต่างๆผ่านบนใบหน้า“ใช่ตอนนั้นเธอจากฉันไป5ปีเด็กไม่ได้อยู่กับฉันและเธอก็ไปซ่อนตัวไว้ฉันคิดว่าพวกเธอเกิดอุบัติเหตุไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วก็เลยทำให้ไม่ได้เจอกันแต่สุดท้ายพวกเธอก็กลับมา” “ก็หมายความว่า5ปีนี้ฉันมีลูกกับนาย?” “ใช่” เรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมาเคยถามเตชิตและเขาก็เล่าทุกอย่างที่พวกเธอเจอด้วยกันตั้งแต่ต้นจากนั้นรู้จักกันรักกันเล่าให้เธอฟังทุกอย่าง พอรู้ถึงสาเหตุการมาของเด็กเธอก็หลับตาลงไม่อยากให้แสงสว่างที่ส่งเข้ามามารบกวนเธอถึงแม้ว่าจะจำทั้งหมดไม่ได้อย่างละเอียดแต่เธอก็ตกใจกับตัวเองในตอนนั้น อยู่ในประเทศที่ไม่รู้จักใครและไม่คุ้นเคยกลับคลอดลูกให้เขา1คนต้องเป็นผู้หญิงที่แกร่งกล้าขนาดไหนถึงจะทำแบบนี้ได้? เธอคงจะรักเขามากๆ “ในวันนั้นที่เธอกลับมาฉันสาบานว่าชาตินี้จะดูแลเธอกับลูกให้ดีไม่คิดว่าต่อมาจะเกิดเรื่องเยอะขนาดนี้บอกตามตรงเลยตั้งแต่เกิดมาสามสิบกว่าปีนี่เป็นครั้งรกที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยชน์เลยแค่ผู้หญิงของตัวเองก็ดูแลไม่ได้”เตชิตหัวเราะออกมาในเสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความดูถูกตัวเองเขาพูดด้วยความขืนข่มว่า“ถ้าวันไหนที่เธอจำเรื่องราวทุกอย่างทั้งหมดได้ไม่ยอมที่จะเชื่อใจฉันอีกและไม่อยากอยู่กับฉันฉันก็จะเอาทั้งหมดนั้นให้เธอจากนั้นจะหายไปจากชีวิตของเธอ” นัชชาเคยเห็นแต่เขาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจเคยเห็นแต่เขาที่เข้มแข็งแต่ไม่เคยเห็นเขาที่ท้อแท้แบบนี้ ไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกในใจเริ่มรู้สึกทรมานและเธอก็นึกถึงคำพูดของปรัณ ‘ถึงแม้ว่าเธอจะเสียความทรงจำจำอะไรไม่ได้แต่ร่างกายของเธอจะจำไว้และสมองของเธอก็จะมีการตอบสนองทั้งหมดนี้อาจจะไม่ได้มาจากเจตนาเธอแต่มันเป็นสัญชาตญาณ’ ดังนั้นในตอนที่เขาบอกว่าจะหายไปคนที่ถูกตัวเองลืมในใจลึกๆก็เลยรู้สึกเจ็บปวด นัชชาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกแบบนี้ยังไงแต่เธอรับรู้แค่ว่านั่นคือความรู้สึกที่เต็มไปด้วยรัก หรือว่าเธอควรจะตั้งใจดูความรักครั้งนี้อีกทีเพื่อตัวเองเพราะเรื่องราวในอดีตเธอก็ไม่ควรที่จะหลบ อีกอย่าง....... นัชชาหายใจเข้าลึกๆตาก็หันไปมองไปทางตาของเขาที่ทำไปทั้งหมดมันเหมือนมีเวทมนตร์ที่สามารถดึงดูดคนได้ วินาทีนี้หูของเธอไม่มีเสียงอะไรอีกมีแต่เสียงหัวใจของตัวเอง “เตชิตฉันอาจจะต้องฝึกเผชิญกับหัวใจของตัวเอง”นัชชาพูดอย่างจริงจังสายตาเต็มไปด้วยความซื่อตรง“ถึงแม้ฉันคิดที่อยากจะหลบหนีตลอดเวลาในใจของฉันไม่อนุญาตที่จะให้ฉันทำแบบนั้นฉันคิดที่จะขัดขืนแต่สุดท้ายฉันก็ทำไม่ได้มองดูภาพที่นายเศร้าถึงฉันจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่ในใจของฉัน.........” เธอเอามือไปสัมผัสที่หน้าอกซ้ายแล้วยิ้มพร้อมน้ำตา“เจ็บมาก” เตชิตไม่คิดว่าเธอจะพูดคำนี้ออกมาตาของเธอมองไปทางหน้าใบนี้อย่างร้อนแรงวินาทีนี้เขาไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อ “เธอดีมากถึงแม้จะจำเรื่องราวเก่าไม่ได้แต่ในช่วงเวลาที่นายอยู่กับฉันฉันรู้สึกว่านายดีเหมือนเดิมถึงแม้ความเศร้าซึมไม่สามารถเปลี่ยนเป็นความรักได้แต่ฉันจะพยายามยอมรับหัวใจของตัวเองและยอมรับความรักนี้”คำพูดนี้ไม่ได้พูดยากอย่างที่เธอคิดหรอกทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น“ขั้นตอนนี้อาจจะยาวนานนายต้องมีความอดทนหน่อย” เตชิตไม่กล้าเชื่อว่าตัวเองได้ยินอะไรมาในเวลาที่ผ่านมานี้สิ่งที่เธอทำมากที่สุดก็คือผลักดันตัวเองให้ออกไปทำแบบนี้สำหรับเขาแล้วทรมานยิ่งกว่าที่จะให้เธอนั้นรับการรักษา แล้วตอนนี้เธอบอกว่าจะลองยอมรับตัวเองดู เขากอดคนที่อยู่ตรงหน้าทันทีเวลาผ่านไปนานขนาดนั้นนอกจากในยามดึกที่เงียบเหงาแอบกอดเธอจูบเธอเธอก็ไม่เคยทำอะไรต่อหน้าเลย แต่วันนี้แค่การกอดธรรมดาแต่ทำให้ตาของเขาแดงไปหมด“ไม่ว่าเธอต้องการเวลานานเท่าไหร่ฉันก็จะรอเธอ”