ตอนที่550แม่ของผมก็ชอบ

ตอนที่550แม่ของผมก็ชอบ วันที่2ที่กลับไปถึงโรงพยาบาลชีวภาก็ไปที่โรงพยาบาลเลยตั้งแต่ชนุดมจ่ายค่าผ่าตัดไปดุลยาก็ได้รับการรักษาทันทีหลังผ่าตัดแผลก็ฟื้นดีมากตอนนี้ก็กำลังรักษาอยู่ ช่วงเวลาที่เธอไม่ได้อยู่ในประเทศดุลยาคิดว่าเธอออกไปทำงานต่างจังหวัดก็ต้องคิดถึงลูกสาวอยู่แล้วแต่ก็กลัวจะรบกวนงานเธอก็เลยเก็บความอยากไว้ในใจแต่พอเห็นเธอกลับมาก็ตาแดงไปหมด “ชีวภาเธอกลับมาตั้งแต่ตอนไหน?”ดุลยาลุกขึ้นจากเตียงทันทีจากนั้นจับมือของเธอไม่ปล่อย ตั้งใจของศิลปะซึ้งมากมองเห็นอาการของดุลยาที่ถือว่าดีในใจก็โล่งอกไป“แม่หนูกลับมาเมื่อวานค่ะแล้วกลับบ้านไปไปคุยกับน้องมาร่างกายของแม่เป็นไงบ้างคะ?” “ก็ดีนะก็ดี”ดุลยาพยักหน้า“ตัวแม่รู้สึกเบาขึ้นเยอะมากแล้วการฟื้นฟูก็ดีเมื่อวานหมอคุยกับแม่บอกว่าถ้าสัปดาห์หน้าทำการตรวจสอบไม่มีอะไรก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว” “จริงหรอคะ?”ชีวภารู้สึกดีใจมาก“หนูยังไม่เคยเห็นหมอคนนั้นเลยเดี๋ยวหนูจะไปถามเขาดูนะคะ” “จริงสิ”ดุลยามองหน้าที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าลูกสาวคนที่เป็นแม่ก็เป็นห่วงขึ้นมาทันที“ที่ผ่านมามีแต่เธอที่ดูแลฉันกับน้องตอนนี้ฉันดีแล้วก็ไม่ต้องเปลืองเงินอยู่ที่โรงพยาบาลต่อจะได้ออกไปทำงานมาช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในบ้านภาระของเธอก็จะได้เบาลง” “แม่พูดอะไรเนี่ย!”ชีวภาทำหน้าโกรธแล้วมองไปทางเธอ“แม่เป็นแม่ของหนูการกตัญญูกับแม่เป็นหน้าที่ของหนูมันไม่ได้ยากอย่างที่แม่พูดแม่รีบหายไวๆนะหนูกับน้องจะได้วางใจ!” การพูดคุยของทั้งสองทำให้น้าที่อยู่ข้างเตียงได้ยินมองมาอย่างอิจฉา“ดุลยาลูกสาวของเธอนี่ไม่เสียแรงที่เลี้ยงมาเก่งกว่าผู้ชายเสียอีก!” ชีวภามีอายุน้อยแต่ก็ยุ่งเรื่องของดุลยาตลอดเวลาไม่เคยบ่นแม้แต่ครั้งเดียวเพื่อนที่อยู่ในห้องด้วยกันก็ชมเธอไม่หยุดตอนนี้อาการของดุลยาดีขึ้นพวกเราก็ดีใจแทนเธอ! พอได้ยินคนอื่นชมชีวภาในใจของเธอนั้นก็ดีใจ“ใช่นะสิชีวิตนี้ฉันมีลูกที่ดีแบบนี้ก็ดีแล้ว!” ไม่ได้เจอกันตั้งนานยังมีอะไรที่จะพูดกับเธอมากมายจนกระทั่งถึงเวลากินข้าวร่างกายของดุลยาดีขึ้นแล้วก็เลยไปกินข้าวกับเธอที่โรงอาหารถือเสียว่าเดินเล่นแล้วกัน พอถึงเวลากินข้าวที่โรงอาหารก็จะมีผู้คนมากมายชีวภาซื้อโจ๊ก2ถ้วยถ้วยหนึ่งเป็นดอกอัญชันอีกถ้วยหนึ่งเป็นไข่เจียวมะเขือเทศอีกชุดหนึ่งคือเนื้อทั้งสองจับกล่องรักษาอุณหภูมิกลับไปในระหว่างทางดุลยาจับที่แขนของเธอแล้วถามว่า“ชีวภาก่อนหน้านี้ที่ลูกไปต่างประเทศไปทำงานอะไรเหนื่อยไหม?” ในตอนนั้นเธอเกิดอุบัติเหตุกะทันหันก็เลยออกประเทศเมื่อถึงที่อังกฤษถึงจะติดต่อกับดุลยา พอนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาในตาของชีวภาก็ไม่มีสีสันขนาดนั้น“ก็เป็นprojectหนึ่งไม่ได้ยากมากหรอกส่วนมากก็เกี่ยวกับการออกไปต่างประเทศมีคนมากมายที่มีครอบครัวไปไม่ได้หนูก็เลยต้องไป” “หลังจากกลับมาลูกจะทำยังไงต่อ?” ทำยังไง? ไม่รู้เพราะอะไรชีวภานึกว่าถึงเฉพาะที่กินข้าวครั้งสุดท้ายกับชนุดมครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเธอเจอกันต่อไปถ้าอยากจะเจออีกก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว เธอตาตกน้ำเสียงก็เศร้าๆ“งานมันไม่ค่อยเหมาะกับหนูค่ะเลยลาออกแล้ว” “มันก็ใช่”ดุลยาไปตบที่หลังมือเธอเบา“ชีวภารอแม่หายดีออกจากโรงพยาบาลได้ลูกก็วางแผนชีวิตข้างหน้าไว้ได้แล้วลูกลาออกตอนปี2มันเป็นเรื่องที่อยู่ในใจของแม่ตลอดตอนนี้ที่บ้านไม่ได้ยุ่งยากขนาดนั้นแล้วเธอก็ควรจะกลับไปเรียนได้แล้ว” ชีวภาไม่คิดว่าเธอจะพูดถึงเรื่องเรียนตอนที่เธออยู่ปี2ก็เลือกที่จะหยุดพักการเรียนตอนนี้ผ่านไปแล้วปีกว่าในระหว่างนี้นอกจากดุลยาที่ไม่เห็นด้วยก็ไม่มีใครพูดแบบนั้นอีกเธอคิดว่าแม่โดนโรคร้ายทรมานจนไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่นแต่ตอนนี้เธอถึงจะรู้ว่าที่จริงแม่ไม่เคยลืมแค่รอร่างกายของตัวเองนั้นหายดี “แม่......”ชีวภาจับกล่องข้าวในมือแน่นๆกลัวว่าแม่จะคิดมากจึงพูดออกไปว่า“ลูกไม่เป็นอะไร” “แม่รู้ว่าลูกนั้นเก่งแต่ว่าชีวภาการเรียนเป็นเรื่องสำคัญเธอจะหัวดื้อไม่ได้แม่ไม่สามารถให้สิ่งที่ดีกับลูกได้ตั้งแต่แรกสำหรับเธอกับน้องแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดคือใบจบกว่าที่เธอจะสอบเข้าได้มันก็ยากลำบากแล้วแม่ไม่สามารถที่จะให้เธอท้อกลางทางได้” เห็นชีวภาจะพูดอะไรอีกดุลยาก็รีบพูดต่อว่า“เรื่องแค่นี้แม่ตัดสินใจเองรอแม่ออกจากโรงพยาบาลแล้วลูกก็ควรไปเรียนได้แล้ว” คำพูดที่อยู่ในใจที่ซ่อนไว้ไม่เคยพูดแต่วินาทีนี้ได้พูดออกไปเธอก็รู้สึกสงสารตัวเองไม่มีใครไม่อยากจะเรียนหนังสือโดยเฉพาะคนอย่างเธอเธอเข้าใจมากกว่าทุกคนว่าการเรียนหนังสือนั้นสำคัญมากแค่ไหน แต่ว่าชีวิตนั้นลำบากหรือไม่แค่นี้เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือก มาดูทางสีหน้าของดุลยาที่เริ่มดีขึ้นเธอก็เริ่มรู้สึกโล่งอกถ้าหลายเดือนที่ผ่านมาไม่ใช่เป็นเพราะค่ารักษาของชนุดมการผ่าตัดของแม่อาจจะไม่สำเร็จและเธอก็ไม่รู้ว่าจะต้องทรมานอีกเท่าไหร่ ชีวภาถอนหายใจยาวๆไม่ว่ายังไงตอนนี้ชีวิตของเธอก็ดีขึ้นแล้วไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นใครฐานะยังไงสำหรับเธอแล้วก็เป็นคนที่เธอควรจะขอบคุณ …… หลังจากที่ชนุดมอยู่ที่เมืองJเวลาส่วนใหญ่ก็ใช้กับร่วมกับธีมนต์งานก็ไม่ได้เอากลับมามีคนมากมายที่รู้ว่าเขากลับไปประเทศก็มีคนอยากจะพบเขามากมายเขาก็ปฏิเสธไปทุกคน ถ้ามีเวลาก็จะให้จินต์พาธีมนต์ออกมากินเล่นดูแลอย่างเป็นพิเศษแม้กระทั่งผู้ช่วยของเขาที่ทำงานมา10ปีก็รู้สึกตกใจ นี่ยังเป็นชนุดมที่ทำงานวันละ18ชั่วโมงไม่มีการหยุดพักหรอ?ตอนนี้กลับกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กแล้วหรอ! ในคืนวันศุกร์ชนุดมพาเด็กน้อยไปร้านหมูกระทะที่เขาอยากไปมากที่สุดคนที่ใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศอย่างเขาก็คาดหวังที่อยากจะกินแบบนี้เหมือนกัน ธีมนต์เองก็ชอบเขาก็เลยต้องอยู่เป็นเพื่อน ชนุดมให้ผู้ช่วยจองร้านอาหารที่ดีที่สุดในเมืองก็ถือว่าไม่ได้เสียงดังมาก ธีมนต์สั่งแกงจืดธรรมดากับแกงต้มแซบจากนั้นก็เอาเนื้อชั้นดีเนื้อแกะชั้นดีมาพร้อมกับลูกชิ้นผักสดและสิ่งที่สำคัญที่สุดคือไส้กรอกและของอื่นๆอีกมากมาย ตั้งแต่ของมาทั้งหมดนอกจากเนื้อวัวแล้วชนุดมไม่ได้แตะต้องอย่างอื่นเลยตาก็มองไปในหม้อที่เต็มไปด้วยไส้กรอกที่จริงเขาไม่มีความอยากอาหารเลย ธีมนต์ก็กินอย่างเอร็ดอร่อยตักอาหารใส่ปากไม่หยุดทั้งปากก็ดูแดงไปหมด“ลุงทำไมไม่กินหรอครับ?” “กินแล้ว” “ผมหมายถึงพวกนี้ครับ”ธีมนต์ชี้ไปทางเครื่องในที่อยู่ตรงหน้า“ลุงกลัวใช่ไหมครับ?” ชนุดมตอบอย่างไม่ค่อยสนใจว่า“ลุงแค่ไม่ชอบเท่านั้นเอง” “ลุงไม่ชิมแล้วจะรู้ได้ไงว่าไม่ชอบครับ?”ธีมนต์ใช้ตะเกียบพิเศษที่ยาวๆคีบไส้เป็ดไปที่ถ้วยของเขา“อันนี้อร่อยมากเลยครับผมกับแม่ชอบกินมากลุงลองชิมดูสิครับ!” คำพูดปฏิเสธของชนุดมอยู่ข้างปากจะพูดแล้วแต่พอได้ยินเขาพูดถึงแม่ก็เลยเลือกที่จะไม่พูดออกไปไม่ได้เจอเธอนานมากแล้วตอนนี้กลับรู้สึกเบื่อหน่าย