ตอนที่7 สารภาพกระทันหัน

ตอนที่7 สารภาพกระทันหัน เขาดาวได้เรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม เพียงแค่เขารักฉันมาก เลยไม่อยากรู้ แค่อยากอยู้กับฉันตลอดชีวิต เป็นไปได้รึ ทำเป็นไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นและอยู่กับเขาจนสิ้นชีวิตได้รึ ฉันกัดริมฝีปากและจ้องมองเขา ในสมองกำลังมีสองคนเล็กๆเถียงกันอยู่ คนเล็กสีขาวบอกกับฉันว่า ฉันเป็นผู้หญิงที่สกปรกแล้ว ไม่สามารถคู่ควรวินัยได้แล้ว สิงที่ฉันต้องทำในตอนนี้คือปล่อยมือ ให้เขาไปตามหาความสุขของตนเอง คนเล็กสีดำบอกกับฉันว่า ถึงแม้ฉันกับอนุสิทธิ์เกิดเรื่องแบบนั้นไปแล้ว แต่ขั้นตอนสุดท้ายก็ยังไม่ได้ทำ เพียงแค่ล้างร่างตนเองให้สะอาดก็ยังอยู่กับวินัยได้ สองคนเล็กๆนั้นเถียงจนฉันปวดหัว แต่ใจของฉันเอียงไปข้างคนเล็กสีดำไปแล้วอย่างไม่รู้ตัว ฉัน.....ฉันมีความโลภ ฉันอยากอยู่กับวินัยจนสินชีวิต ฉัน...... “วินัย อนาคตคุณคงโทษฉันได้ คุณคงโทษฉันได้......” ที่จริงในใจอยากเข้าใกล้เขา แต่ฉันกลับส่ายหน้าและถอยหลังไป ทันใดนั้น วินัยก้าวมาข้างหน้าลากฉันไว้“ฉันไม่โทษคุณ จะไม่โทษคุณตลอดกาล ทิพย์ อย่าหย่านะ อย่าไปจากฉัน ฉันมีแค่คุณ ชาตินี้มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น ถ้าคุณไปจากฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนหาผู้หญิงที่เหมือนคุณอีก” “ทิพย์ ฉันสาบาน ฉันจะดีต่อคุณตลอดชีวิต เราอย่าหย่ากันนะ” ความสารภาพมาอย่างกระทันหันความสุขก็มาแบคาดไม่ถึง คำพรอดรักแบบนี้วินัยพูดน้อยมาก ฉันฟังแล้วจนน้ำตาไหลลงเหมือนฝน คนเล็กดำในสมองได้ปกครองฉันแล้ว ฉันกอดเขาอน่นและร่ำไห้ไม่อั้น “นัย ฉันจะไปจากคุณได้ยังไง ฉันรักคุณ ฉันไม่เคยอยากไปจากคุณ.......” ไม่รู้ร้องไห้ไปนานแค่ไหน ฉันค่อยเสียสติไป ตอนตื่นขึ้นมา แสงอาทติย์สว่างจ้า เมือคืนลืมปิดม่านหน้าต่างไปแล้ว วินัยนอนอยู่ข้างๆฉัน นอนแบบเรียบร้อย เรายังแบ่งคนละผ้าห่มเหมือนเดิม ฉันมองดูร่างของตนเอง ยังคลุมเสื้อคลุมอาบน้ำตัวนั้น ข้างในไม่ได้ใส่อะไร ใบหน้ารู้สึกร้อนนิดๆ ฉันคว่ำอยู่บนหมอน ใช้ดวงตาที่บวมแดงเหลือแค่ช่องเล็กๆมองไปยังวินัยที่นอนอยู่ข้างๆอย่างเงี่ยบๆ ใบหน้าที่ปกติดูแล้วซื่อตรง ตอนนี้กลับขมวดคิ้ม ราวกับเด็งที่กำลังงอนอยู่ เขาไม่หล่อเหมือนอนุสิทธิ์ แต่จุดเด่นของเขาคือซื่อตรง ฉันชอบคนที่แบบเขา มองดูก็รู้ว่าเป็นคนที่เพิ่งพาได้ ไม่เหมือนกับอนุสิทธิ์ “ถุย”ฉันแอบด่าตนเองในใจ ฉันจะเอาวินัยไปเปรียบเทียบกับอนุสิทธิ์ได้ยังไง แต่พอนึกถึงอนุสิทธิ์ ฉันก็อดนึกถึงเรื่องที่เขาทำกับฉันไม่ได้ คิดถึงมือที่กำเริบเสิบสานของเขา โธ่ ทิพย์สุดา เธอบ้าหรือไง วินัยดีต่อเธอขนาดนี้ เรื่องที่แล้วก็แล้วกันไป เธอยังมาคิดผู้ชายคนอื่นอยู่นี่ ฉันด่าตนเองในใจอย่างรุนแรง อยากตบหน้าตนเองกี่หนด้วยซ้ำ ฉันส่ายหน้า ตัดสินใจลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อคืนกับทิพย์สุดา มองไปยังวินัยอย่างเงี่ยบๆ คิดถึงคำสารภาพของเขา ในใจทั้งปวดทั้งโศกเศร้า ถ้าหากเขาบอกกับฉันเช้ากว่านี้ว่าฉันสำคัญกับเขาขนาดนี้ ฉันคงอาจไม่ไปทดลองขีดจำกัดของเขา แอบดึงผ้าห่มอขงเขาขึ้นมา ฉันค่อยๆขยับเข้าไปอย่างเบาๆ เมื่อขาของฉันแตะถึงขาของเขา ใจฉันเต้นเร็วมาก ลมหายใจก็เร่งรีบขึ้น แต่งงานมาหนึ่งปี นี่เป็นครั้งแรกที่เราสัมผัสใกล้ชิดกันขนาดนี้ ฉันอยากอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วตื่นมากับเขาและต้อนรับแสงอาทิตย์ด้วยกัน ในขณะที่ฉันเพิ่งแตะถึงวินัย ขาของเขาก็ขยับออกไป ฉันตกตะลึงแล้วยื่นมือไปอยากจะลากเขาด้วยจิตใต้สำนึก แต่เขากลับเปิดผ้าห่มออกมา ลงจากเตียงแล้วขมวดคิ้วมองฉัน“คุณทำอะไรอยู่” ฉันรู้สึกหน้าร้อนมาก“ไม่ ไม่ได้ทำอะไร....ฉันแค่อยากปลุกคุณขึ้นมา ตอนนี้ก็ไม่เช้าแล้ว” วินัยมองดูนาฬิกา สีหน้าเปลี่ยนทันที“อุ๊ย สายขนาดนี้แล้ว รีบลุกขึ้นเถอะ เรายังต้องไปทำงานนะ”เขาพูดจบ ก็หันหลังพลางหาวพลางเดินไปยังห้องน้ำ การยั่วยวนในเมื่อคืน ความใกล้ชิดในเช้านี้ เป็นการริเริ่งครั้งแรกของฉันที่มีต่อวินัยในหลายปีมานี้ แต่ถูกเขาปฏิเสธต่อเนื่อง ในใจฉันรู้สึกโศร้าโศกมาก เขา....รังเกียจฉันสกปรกแล้วหรึ ลุกขึ้นด้วยความไม่ดีใจ พับผ้าห่มให้ดี รอให้วินัยออกมาฉันถึงเข้าไปห้องน้ำอาบน้ำ ตอนใส่เสื้อผ้า ฉันเผลอเห็นร้อยนิ้มสีแดงที่อยู่หน้าอก หน้าฉันซีดขาวทันที วินัยเห็นแล้วใช่ไหม แล้วเขาจะมองฉันยังไง และเขาจะคิดยังไง ฉันยืนอยู่ในห้องน้ำอย่างงุนงง เสียความกล้าที่เดินออกไปทันที ในขณะนี้ นอกประตูมีเสียงตะโกนของวินัยดังเข้ามา“ทิพย์ รีบออกมากินอาหารเช้าเถอะ จะสายแล้วนะ” เสียงของเขายังคเหมือนเดิม ฉันดูดจมูกที่ระคายเคืองแล้วตอบรับไป รีบใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินออกมา แค่สองสามคำก็กินไข่เจียวและขนมปังลงท้อง ดื่มนมเสร็จ ฉันกับเขาก็รีบเดินไปถึงป้ายรถเมล์ แล้วขึ้นรถเมล์ไปทำงาน เดิมก็เป็นวันที่ปกติเหมือนเมื่อก่อน นั่งรถเมล์ ตอกบัตร ทำงาน แล้วกินอาหารกลางวันที่ห้อง อาหาร แต่วันนี้กลับเปลี่ยนไปไม่เหมือนเมื่อก่อน “ทิพย์สุดา ขอแสดงความยินดีให้นะ”