ตอนที่ 551 อาไม่ชอบน้าชีวภาหรอ

ตอนที่ 551 อาไม่ชอบน้าชีวภาหรอ ลังเลไปสักพักหนึ่ง เขาตักไส้เป็ดที่ม้วนอยู่ในจานขึ้นมา สีชมพูหม่น มีน้ำมันสีแดงอยู่ด้านบน คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย สุดท้ายก็กินเข้าไป ฟันกัดเข้าไป ไม่ได้เหนียวอย่างที่คิดไว้ เมื่อกัดเข้าไปก็ขาดทันที เสียงเคี้ยวชัดเจน ไส้เป็ดบางมาก กินเข้าไปไม่ได้มีรสชาติที่แปลก ไม่เลวจริงๆ ธีมนต์เบิกตาโตอันใสซื่อมองเขากลืนลงไป ถามอย่างคาดหวัง “เป็นไงครับ อร่อยไหม?” ชนุดมพยักหน้าอย่างคล้อยตาม “ก็พอไหว” “งั้นคุณอาทานเยอะๆนะครับ!” ธีมนต์ให้ชนุดมลองอันอื่นๆทีละอัน นอกจากสมองหมูแล้ว เขาก็รู้สึกว่ายังรับได้ เจ้าซาลเปารู้สึกประสบความสำเร็จอย่างมาก ตักอาหารให้เขาไม่หยุด บ้านอื่นจะเป็นคุณอาตักให้หลาน แต่นี่กลับกัน ก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจอย่างหนึ่ง “จริงด้วยคุณอา ช่วงนี้ทำไมไม่เห็นน้าชีวภาเลยล่ะครับ?” ธีมนต์ทานข้าวไปด้วย สายตาก็กวาดไปหนึ่งรอบ จู่ๆก็ถามขึ้นมา พูดถึงชีวภา มือชนุดมที่ตักอาหารอยู่ก็ชะงัก แต่ก็รีบทำเป็นปกติ ด้วยสีหน้าเรียบ “เธอยุ่งน่ะ” “ยุ่งหรอครับ?” ธีมนต์มองสีหน้าเขาอย่างสงสัย ไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเขานัก “แต่ครั้งที่แล้วตอนเจอน้าชีวภา เธอสัญญาผมไว้ว่าเดี๋ยวจะมาเล่นกับผม เธอหลอกผมหรอ?” “เธอสัญญากับธีมนต์ตอนไหน?” “ตอนที่ทานข้าวด้วยกันคราวที่แล้วครับ” ธีมนต์ทำหน้าเศร้าขณะพูด รู้สึกค่อนข้างแย่ ธีมนต์เข้าใจความคิดของชนุดม อย่างที่คิดไว้ พอเห็นท่าทางเขาที่หดหู่ขึ้นมา ก็รีบเปลี่ยนอารมณ์ “เธอไม่ได้ไม่ชอบธีมนต์หรอก แค่ไม่มีเวลาน่ะ” “ไม่มีเวลาตลอดเลยหรอครับ?” ชนุดมถูกเขาถามซอกแซกขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด เขาขมวดคิ้วมอง “ธีมนต์ชอบเธอขนาดนั้นเลยหรอ?” “ใช่ครับ น้าชีวภาเป็นคนดี ตอนดูแลผมเธอใส่ใจมาก พูดจาอ่อนหวาน แล้วก็......” พูดถึงตรงนี้ เขาก็หยุดทันที ชนุดมจึงถามขึ้นมา “แล้วก็อะไรหรอ?” ธีมนต์แอบกำมือเล็กแน่น ขอโทษนะคุณอา เพื่อเรื่องสำคัญของชีวิตคุณอา ผมต้องโกหกเล็กน้อย! เขาค่อยๆพูด “แล้วก็น้าชีวภาชอบคุณอามากอีกต่างหาก ดีกับคุณอาแล้วก็ดีกับคนอื่นด้วย!” คำตอบนี้เขาไม่ได้คิดไว้ และไม่ได้พูดอะไรออกไป ชีวภากลัวเขาขนาดน้น ไม่มีทางชอบเขาแน่นอน “อย่าพูดเหลวไหลหน่า” “ผมเปล่านะ น้าชีวภาบอกผม!” แต่ไหนแต่ไรมาธีมนต์ไม่เคยโกหก แต่จะแหกกฎเพื่อผู้ใหญ่ทั้งสอง ชนุดมขมวดคิ้วแน่น “เธอพูดหรอ?” ธีมนต์กลัวสีหน้าของเขา แต่ก็ยังรวบรวมความกล้าพยักหน้า “ใช่ครับ” หัวใจเต้นแรง แต่ก็ยังปฏิเสธออกไปโดยไม่รู้ตัว “เป็นไปไม่ได้” “ทำไมล่ะครับ? คุณอาคิดว่าน้าชีวภาทำไม่ดีกับคุณอาหรอ?” ประโยคนี้ทำให้ชนุดมยากที่จะใคร่ครวญ นึกถึงเวลาที่ทั้งสองอยู่ด้วยกัน เธอจะแสดงท่าทีมีหลักฐานล่วงหน้าอยู่ตลอดเวลา พูดไม่ได้ว่าสนิทและก็ไม่ถือว่าแปลกหน้าต่อกัน แต่เขาพยายามทำเต็มที่เพื่อความต้องการของเขา เขานึกว่าเป็นเพราะเงินที่เขาจ่ายค่ารักษาให้ หรือว่าเป็นเพราะ...... ชนุดมยิ่งขมวดคิ้ว เขาหยุดการคาดเดาของตัวเอง แล้วเงียบ “ธีมนต์ยังเด็ก โตขึ้นเดี๋ยวก็เข้าใจ” “คุณอาครับ ยอมรับเถอะครับ ที่น้าชีวภาไม่แสดงออกมาเพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงเขินอาย คุณอาเป็นผู้ชาย หรือว่าคุณอาก็เขิน?” ธีมนต์ยังคงทำหน้าล้อ ทั้งเมือง J มีแค่เขาที่กล้าหาญ กล้าดื้อต่อหน้าชนุดม เขาพูดถึงชีวภาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ชนุดมเกินคำบรรยาย “ถ้าธีมนต์ชอบเธอ อาช่วยนัดเธอออกมาได้นะ อาไม่ได้สนใจเธอ” “คุณอาตาไม่ถึงเลย น้าชีวภาสวยขนาดนี้ รอให้คนคาบเธอไปแล้วจะเสียใจ!” ธีมนต์เหล่มองสีหน้าที่ค่อยๆหุบลงของเขา จึงพูดอย่างรู้งาน “แต่คุณอาก็นัดน้าชีวภามาเถอะครับ อาไม่ชอบเธอ แต่ผมชอบ!” …… ตอนที่ได้รับการรายงานจากดุลยาในพริบตา ชีวภาก็ปฎิเสธงานในวันนี้อย่างเจาะจง รีบเดินทางไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าตรู่ เข้าไปในห้องทำงานของคุณหมอ นั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน การรายงานสดๆแผ่อยู่ด้านบน เธอถามคุณหมออย่างกังวล “คุณหมอฐานัสคะ ผลการตรวจสอบของคุณแม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ?” ดุลยาอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ คุณหมอและพยาบาลคุ้นเคยกับผู้ป่วยคนนี้มาก แม้แต่ชีวภาก็เป็นแขกประจำของที่นี่ รู้ว่าไม่ง่ายกับครอบครัวนี้ หวังว่าเธอจะหายดีเร็วๆ ตอนนี้ คุณหมอฐานัสนำใบรายงานส่งในมือเธอ เผยยิ้มออกมาบนใบหน้า “ยินดีด้วยนะชีวภา ผลการตรวจสอบของแม่หนูดีมาก ตัวบ่งชี้แต่ละอันเป็นปกติมาก เดี๋ยวหนูนำใบสั่งยาไปซื้อยาแล้วก็สามารถดำเนินการออกจากโรงพยาบาลได้เลย!” ในที่สุดก็ได้ยินประโยคนี้ ชีวภาดีใจจนเกือบร้องไห้ออกมา สายตามองไปที่ผลสรุปการตรวจ แม้ว่าจะไม่เข้าใจข้อมูลที่ซับซ้อนและมีลักษณะเฉพาะพวกนั้น พอคิดว่ามันหมายถึงอะไร เลือดในร่างกายก็ม้วนตัวกลับ “ขอบคุณนะคะคุณหมอ ขอบคุณค่ะ!” เธอพูดขอบคุณไม่หยุด รู้สึกขอบคุณจากใจ คุณหมอฐานัสรีบโบกมือ “มันคือสิ่งที่พวกเราควรทำอยู่แล้ว รีบนำข่าวดีนี้ไปบอกคุณแม่เถอะ!” ชีวภาพยักหน้าแล้วออกมาจากห้องทำงาน เกือบจะวิ่งไปที่ห้องผู้ป่วย เธอพุ่งไปข้างเตียงผู้ป่วย มองดุลยาที่กึ่งนอนอยู่บนเตียง สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมาอย่างสุขใจ “แม่คะ......” พอพูดออกมา น้ำเสียงก็สะอึกสะอื้น แสบในคอจนเกือบพูดออกมาไม่ได้ นานสักพักกว่าจะพูดออกมา “คุณหมอบอกว่าผลสรุปการตรวจดีมาก ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ” พูดจบ ดุลยาก็ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เธอรอเวลานี้มานานมาก ในที่สุดก็กลายเป็นจริงแล้ว ชีวภาเข้าไปกอดเธอก่อน คุณพ่อเสียตั้งแต่ยังเด็ก สองแม่ลูกต้องพึ่งพากันและกัน แล้วก็ยังมีน้องชายที่กำลังเรียนอยู่ต้องใช้เงิน ในสถานการณ์ตอนนนี้ พวกเขาไม่ควรจะป่วย ช่วงเวลาปีกว่านี้ ชีวภาต้องกัดฟันดิ้นรนอยู่ผู้เดียว ทุกครั้งที่ทำงานในบาร์ตอนกลางคืนอย่างไม่ได้ห่วงในศักดิ์ศรี คิดถึงแต่อาการป่วยของดุลยา ทุกครั้งเจ็บปวดใจอย่างมากแต่ก็ไม่มีเวลามาใส่ใจ เพียงแต่นึกถึงค่าใช้จ่ายในการรักษาในครั้งต่อไป เธอไม่มีสิทธิเลือกทำในสิ่งที่ชอบ ไม่มีเวลามาลังเลว่าควรหรือไม่ควรทำ เธอต้องกัดฟันดิ้นรนเดินไปข้างหน้า เธอกลัวว่าถ้าเธอยอมแพ้ขึ้นมาเพียงนิดเดียว ก็อาจจะล้มได้ ในวันนี้ เรื่องทั้งหมดก็จบลงแล้ว เธอไม่ต้องแบกรับภาระอันหนักที่จะทับเธอให้ตายอีกแล้ว ดุลยาก็ไม่ต้องทนกับความรู้สึกผิดอีก ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ไม่เพียงแต่หมายถึงการออกจากโรงพยาบาลอย่างเดียว แต่ยังหมายถึงการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของพวกเธอ เวลาหนึ่งปีกว่า ในที่สุดชีวิตก็ได้พักหายใจเสียที ในที่สุด ก็มองเห็นความหวังแล้ว